Τα διαόλια...

Όταν βλέπω αμυντικό που μαρκάρεται από αντίπαλο στο κόρνερ και -αντί να διώξει μακριά- προσπαθεί να κάνει ντρίμπλες και να κρατήσει τη μπάλα μαλακωειδώς δαιμονίζομαι. Όταν βλέπω παίκτη που πουλάει χωρίς πίεση τη μπάλα στα 2 μέτρα δαιμονίζομαι. Όταν -απ'την άλλη- βλέπω ποδοσφαιριστή που ταλαιπωρεί τη μπάλα και δεν τη δίνει σε αμαρκάριστο συμπαίκτη του μέχρι να μαζευτούν 2-3 αντίπαλοι τριγύρω του, επίσης δαιμονίζομαι. Όταν βλέπω παίκτη που "ανοίγει" τη μπάλα για να περάσει τον αντίπαλό του ενώ ξέρει ότι δεν "το 'χει" δαιμονίζομαι ρε παιδί μου. Όταν βλέπω τους αμυντικούς στο κόρνερ να αφήνουν έναν κοντοπίθαρο να πάρει κεφαλιά ανενόχλητος δαιμονίζομαααιιιιι!!! Και γενικά, όταν βλέπω τους ποδοσφαιριστές της ομάδας μου να τους περνούν οι άλλοι σαν σταματημένους, να μη μπορούν να αλλάξουν 2η πάσα και να μην κάνουν ΟΥΤΕ τα βασικά...ε, ο διάβολος χτυπάει την πόρτα μου και του ανοίγω, τι να κάνω... Σήμερα οι ποδοσφαιριστές του ΟΣΦΠ, συμπτωματικά φρόντισαν να κάνουν όλα όσα με δαιμονίζουν...Κι όχι μόνο εμένα, αλλά τους περισσότερους οπαδούς...
Σόρι, αλλά όσο κι αν θα τρελαινόμουν απ'τη χαρά μου αν μπαίνανε οι κεφαλιές του Ντιόγο ή του Ντάρκο, πρέπει να ομολογήσω ότι θα ήταν άδικο για τη Γαλατά που έπαιξε σωστά και με πάθος. Ο Βαλβέρδε το καθήκον του το έκανε, οι αλλαγές του έδειξαν ότι είχε σχέδιο. Οι παίκτες του όμως σήμερα -εκτός από τον (για ακόμα μια φορά) συγκινητικό Νικοπολίδη- τον "πρόδωσαν". Δε χάθηκε τίποτα, απλά στα επόμενα ματς, με ανάλογες εμφανίσεις σαν την αποψινή θα χαθούν πολλά...

ΥΓ: Επίσης δαιμονίζομαι και όταν δε δίνουν στην ομάδα μου πεντακάθαρο πέναλτι...