Monday 28 December 2009

Δεν ξεχνιέται η τέχνη...

Μπαίνει στα 57 το 2010... Αλλά δεν τον εμπόδισε καθόλου να πετάξει 3 γκολάκια στο φιλικό προς τιμήν του. Δείτε τι κάνει στα 0.55 του βίντεο που ακολουθεί... Ο λόγος για τον Ζίκο.




Για το αν είναι καλός προπονητής ή όχι, οι απόψεις διίστανται. Μάλλον, ούτε κακό τον λες ούτε καλό. Για το ότι υπήρξε όμως ανάμεσα στους κορυφαίους μπαλαδόρους όλων των εποχών -έστω κι αν έμεινε Βασιλιάς χωρίς Στέμμα- δεν υπάρχει αμφιβολία... Να γιατί:




(Η ψηφοφορία συνεχίζεται και ήδη έχουμε καλό αριθμό συμμετεχόντων so far. Ψηφίστε κι άλλο! Κι όπως είπαμε. 3 επιλογές σε κάθε κατηγορία!)

Sunday 27 December 2009

Ερίκ Καστέλ - Μέρος 21ο

Μετά από ακριβώς ένα μήνα, ο Ερίκ Καστέλ επιστρέφει στο ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ.. Έχει να τελειώσει κι έναν ημιτελικό άλλωστε. Ζητάμε συγγνώμη από τους -πολλούς είναι η αλήθεια- φίλους του ποδοσφαιρικού ήρωα για την τόσο μεγάλη αποχή...









* Κάνετε δεξί κλικ επάνω στις εικόνες και "Άνοιγμα σε νέο παράθυρο" (ή καρτέλα, ό,τι προτιμάτε) για να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.

ΥΓ: Η σελίδα 44 προστέθηκε το τεύχος "Η Ρεβάνς" ΕΔΩ

Friday 25 December 2009

Η Δεκαετία 2000/2009 - Μεγάλη Ψηφοφορία

Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ αποχαιρετά τη δεκαετία του 2000 με μια μεγάλη ψηφοφορία για τις ομάδες, τους ανθρώπους και τα γεγονότα που στιγμάτισαν το ποδόσφαιρο κατά τη διάρκειά της.
Aριστερά στο blog μπορείτε να ψηφίζετε μέχρι 3 επιλογές σε κάθε κατηγορία μέχρι και τις 7 Ιανουαρίου. Οι 3 κορυφαίοι σε κάθε κατηγορία θα συμπεριληφθούν σε ειδικό αφιέρωμά στο ιστολόγιό μας, στις 10 Ιανουαρίου.

Ομάδες

- Ρεάλ 2000-2002
- Λίβερπουλ 2001
- Εθνική Βραζιλίας 2002
- Μίλαν 2003-2007
- Πόρτο 2003-2004
- Εθνική Ελλάδος 2004
- Εθνική Ιταλίας 2006
- Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2007-2009
- Εθνική Ισπανίας 2008
- Μπαρτσελόνα 2009


Στιγμές

- Το ανάποδο ψαλίδι του Ριβάλντο κόντρα στη Βαλένθια (2001)
- Το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League (2002)
- Αποκλεισμός σοκ των 2 φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ, Γαλλία και Αργεντινή από τους ομίλους (2002)
- To γκολ του Ροναλντίνιο με την Αγγλία στο Μουντιάλ (2002)
- Αγορά της Τσέλσι από τον Αμπράμοβιτς (2003)
- Θάνατος του Φοέ στο γήπεδο, Confederations Cup (2003)
- H Ελλάδα κατακτά το Euro (2004)
- Η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι στον τελικό του Μουντιάλ (2006)
- Σκάνδαλο Calcciopolis, υποβιβασμός της Γιουβέντους (2007)
- Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ, η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου (2009)


Αγώνες

. Ισπανία-Γιουγκοσλαβία 4-3, όμιλοι EURO (2000)
. Γαλλία-Ιταλία 2-1, τελικός EURO (2000)
. Λίβερπουλ-Αλαβές 5-4, τελικός UEFA (2001)
. Μπάγερν-Βαλένθια 1-1 (5-4 στα πέναλτυ), τελικός Champions League (2001)
. Eλλάδα-Πορτογαλία 1-0, τελικός EURO (2004)
. Βραζιλία-Αργεντινή 4-1, τελικός Confederations Cup (2005)
. Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 στα πέναλτυ), τελικός Champions League (2005)
. Ακτή Ελεφαντοστού-Καμερούν 1-1 (12-11 στα πέναλτυ), τελικός Copa Africa (2006)
. Tουρκία-Τσεχία 3-2, όμιλοι EURO (2008)
. Tσέλσι-Λίβερπουλ 4-4, επαναληπτικός προημιτελικός Champions League (2009)


Ποδοσφαιριστές

- Ζινεντίν Ζιντάν
- Ραούλ
- Πάολο Μαλντίνι
- Όλιβερ Καν
- Ντέιβιντ Μπέκαμ
- Ριβάλντο
- Ροναλντίνιο
- Έντουιν Βαν ντερ Σααρ
- Κριστιάνο Ρονάλντο
- Στίβεν Τζέραντ
- Λιονέλ Μέσι
- Πίπο Ινζάγκι
- Τιερί Ανρί
- Τζίτζι Μπουφόν


Προπονητές

- Ζοζέ Μουρίνιο
- Φελίπε Σκολάρι
- Λουίς Φαν Γκάαλ
- Σερ Άλεξ Φέργκιουσον
- Κάρλο Αντσελότι
- Όττο Ρεχάγγελ
- Αρσέν Βενγκέρ
- Ράφα Μπενίτεθ
- Γκους Χίντινκ
- Μαρτσέλο Λίπι



ΥΓ: Ενστάσεις πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τις περιμένουμε στα σχόλια σας!

Mια Χριστουγεννιάτικη ποδοσφαιρική ιστορία

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Παιχνίδι χωρίς όρια» (Εκδόσεις Τόπος)


Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μετρά τέσσερις μήνες, αλλά κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών, αν και βρίσκονται με ένα όπλο στο χέρι και πολεμούν. Βγαίνουν δειλά δειλά από τα χαρακώματα και γίνονται πρωταγωνιστές σε έναν αγώνα ζωής και ελπίδας, μετέχοντας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που έχει ξεπεράσει πια τα όρια του μύθου.

H ιστορία έρχεται να μας διδάξει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει αφορμή για πόλεμο, αλλά και για ειρήνη. Η «ανακωχή των Χριστουγέννων» μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι που αναδεικνύει τη διαφορετικότητα και την αδελφοσύνη που αναδύουν οι άγιες μέρες των γιορτών. Και οι πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές του κόσμου αποφάσισαν να σταματήσουν την αλληλοεξόντωση για να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού.

Ολα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες, κοντά στη βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Ετσι, έβαλαν μικρά κεράκια πάνω στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι Βρετανοί άρχισαν κι αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Ολα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη. Ο φόβος ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει και το μοιραίο λάθος, παρέλυε τις αισθήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, κι ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών και δώρων ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη. Ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες άλλαζαν χέρια. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγη ώρα προσπαθούσα να τους σκοτώσω», είχε πει ένας Αγγλος στρατιώτης μιλώντας χρόνια αργότερα στο BBC.

Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν διαλυθεί, όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου, που φαινόταν καινούργια και έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρ' όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς». Και όλα αυτά χωρίς διαιτητή, παρακαλώ! Το παιχνίδι διήρκεσε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά νίκησαν 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Σύμφωνα μάλιστα με τις μαρτυρίες, η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε συρματόπλεγμα. Οταν τελείωσε το ματς, οι δύο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε άλλες περιοχές συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθεύτηκαν, όπως είναι φυσικό, πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν χάρηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο, ώστε να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους.

Το 1999, στο σημείο από όπου ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Αλφρεντ Αντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.

Αυτά τα γεγονότα έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Γράφτηκαν σε βιβλίο και έγιναν μέχρι και ταινία. Αλλοι λένε ότι το όλο σκηνικό κράτησε μόλις λίγα λεπτά, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν συνέβη ποτέ. Είναι, όμως, μια ωραία ιστορία, που φανερώνει το πνεύμα του ανθρώπου και το τι μπορεί να κάνει με την αγάπη και τη θέλησή του για ειρήνη. Θα ερχόταν μια μέρα που κάποιοι θα έχαναν το κουράγιο τους, που δεν θα έδειχναν συμπόνια στον συνάνθρωπό τους και θα πολεμούσαν μέχρι τέλους. Πιθανότατα του δικού τους τέλους. Εκείνη όμως την Αγια νύχτα γιόρταζε το ανθρώπινο πνεύμα.

Wednesday 23 December 2009

Λίγο απ'όλα

Εμείς τις διακοπές μας τις κάναμε... (Δε σας το είπαμε βέβαια αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) Απ'την Παρασκευή λοιπόν -οπότε και προβλέψαμε 0 στα 8 ζευγάρια για τους 16 του CL- γίνανε πολλά και διάφορα όμορφα πράγματα.
Και ξεκινάμε από τις κληρώσεις. Μπορντώ και Ρόμα λοιπόν.
Η πρώτη δεν είναι σίγουρα το μεγάλο όνομα, αλλά ήταν -χωρίς αμφιβολία- η αποκάλυψη των ομίλων του CL. 5 νίκες και μια ισοπαλία είναι επίδοση επιπέδου Άρσεναλ και Εθνικής Ισπανίας σε προκριματικά Euro... Κι όχι απέναντι σε αμελητέους αντιπάλους, αλλά απέναντι σε Μπάγερν και Γιουβέντους! Όσοι έχετε ΝΟVA και έτυχε να δείτε αγώνα της Μπορντώ στο Γαλλικό πρωτάθλημα, καταλαβαίνετε πού το πάω. Τα αποτελέσματα με Γιούβε και Μπάγερν δε λένε από μόνα τους κάτι. Μια νίκη μπορεί να επιτευχθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Οι Γάλλοι όμως υπερείχαν ΚΑΘΟΛΙΚΑ των -μεγάλων- αντιπάλων τους και στα 4 ματς. Καλοδουλεμένη ομάδα, γρήγορη, με αυτοματισμούς, ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και πώς να το πάρει. Και με παίκτες ρολίστες που διψούν για ομαδική κι όχι ατομική διάκριση. Ο Ολυμπιακός έχει σφιχτή άμυνα φέτος στην Ευρώπη, διέπεται από ομαδικό πνεύμα, έχει πλάνο και στόχο, αλλά, κακά τα ψέμματα, οι Γάλλοι είναι ανώτεροι. Και μη νομίσετε ότι επειδή χαρήκανε που τους έπεσε ο ΟΣΦΠ θα χαλαρώσουν και θα τον υποτιμήσουν... Είναι αρκετά έξυπνοι και σοβαροί σύλλογοι αυτοί για να πράξουν κάτι τέτοιο.
Στο Europa League η, 4η της Serie A αυτή η στιγμή, Ρόμα είναι ξεκάθαρο φαβορί στην αναμέτρηση με τον ΠΑΟ. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν κατακαλόκαιρο κι αυτοί τηνΕυρωπαϊκή τους περιπέτεια κι αυτό ήταν καταλυτικό για το όχι και τόσο καλό ξεκίνημά τους στο πρωτάθλημα (βρισκόταν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού). Στην πορεία οι Τζιαλόρόσι ρόλαραν, ανέβηκαν, ήρθαν τα αποτελέσματα.. Η προεδρίνα υποσχέθηκε μεταγραφές και η αρχή έγινε με μια ανανέωση. Και τι ανανέωση ε? Του μεγάλου αρχηγού Φραντσέσκο Τότι. Όχι οτι δεν εχει καλούς παίκτες ήδη η Ρόμα, μην τρελαθούμε.. Με ΝτεΡόσι, Περότα και Μπαπτίστα στο κέντρο και τον απίθανο Βούτσινιτς μαζί με τον 'καπιτάνο' μπροστά μπορεί να πάρει παντού αποτέλεσμα, πόσο μάλλον στο ΟΑΚΑ. Και δε μιλάμε για ομάδα που θα κατέβει στην Αθήνα για το 0-0. Θα κατέβει να καθαρίσει την πρόκριση. Το θέμα είναι ο Παναθηναϊκός για τι θα κατέβει? Πόσο θα καίγονται για την πρόκριση οι πράσινοι? Ένας 'ηρωϊκός' αποκλεισμός από έναν ανώτερο αντίπαλο (όπως με την Ατλέτικο) ίσως "βολέψει" κατά κάποιο τρόπο τους πράσινους για να προσηλωθούν στο πρωτάθλημα...

Στο εσωτερικό, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα... Η ΑΕΚ κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, την ίδια ώρα που το site του Bob Kozwni δέχεται εκατοντάδες παρακαλετά μηνύματα για να αναλάβει την ομάδα. Ο Ντέμης μας προϊδέασε για το πώς περίπου θα είναι μια ομιλία του Κώστα Καραμανλή μερικά χρόνια μετά (το πιάσατε έτσι...?), ο Μπάγεβιτς όσο περνάει ο καιρός ξεχνάει κι άλλο τα -όποια- ελληνικά του και η ΑΕΚ πέφτει στο βαθμολογικό πίνακα, αλλά κυρίως στην υπόληψη του φίλαθλου κοινού... Και των διαιτητών...

Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει κλίμα ευφορίας. Ο ΠΑΟΚ πάει καλά, έχει σταθερή και καλή απόδοση. Αλλά για μισό λεπτό. Φέτος δεν υποτίθεται ότι θα έκανε πιο.. πρωταθλητισμό από πέρυσι? Α! Ξέχασα, πέρυσι ήτανε ψόφιος ο Παναθηναϊκός, φέτος δε μας παίρνει ούτε για 2η θέση στην κανονική διάρκεια. Για τον Άρη του Κούπερ, απ'την άλλη, η 4ρα από τον ΠΑΟΚ ίσως να αποδειχθεί καθοριστικότερη από την νίκη της Κυριακής κόντρα στον Ολυμπιακό. Μη γελιόμαστε παιδιά... Μπορεί να ξέπεσε στην Εθνική Γεωργίας, αλλά δεν πάυει να είναι πολυτέλεια για το Ελλάντα ο Έκτορας. Α! και μην ξεχάσω. Ο Άρης έδωσε ένα καλό σεμινάριο σ'αυτούς που γκρινιάζουν για τη διαιτησία. Σ αυτούς που στέκονται σε ανάποδα πλάγια, ακυρωθέντα γκολ και μη καταλογισθέντα πέναλτυ. Σ' αυτούς που προτιμούν να χάσουν ένα ματς και να το παίζουν αδικημένοι, παρά να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορούν απ'αυτό.

Ο Πανιώνιος και η Καβάλα συνεχίζουν να προσφέρουν χαρά στον κόσμο τους και είναι οι εκπλήξεις του φετινού πρωταθλήματος μέχρι τώρα. Πόσο θα αντέξουν ένας θεός ξέρει, αλλά ποιος νοιάζεται? Ο έλληνας φίλαθλος σιγά σιγά σταματάει να τρώει κουτόχορτο και στο τέλος της μέρας (της σαιζόν για την ακρίβεια) θα εκτιμήσει την παρουσία των 2 σωματείων ανεξάρτητα με τη θέση που θα καταλάβουν. Έκπληξη είναι και η Λάρισα. Αρνητική μεν αλλά έπληξη. Άνοιξε το στόμα του κι ο Στέλιος (δεν το ξερε ποτέ του)... Πράματα και θάματα. Εργοτέλης και Αστέρας Τρίπολης εδραιώνονται στη μέση της βαθμολογίας και όλα δείχνουν ότι και φέτος θα κάνουν καλό καλοκαίρι διασφαλίζοντας την παραμονή τους στη SuperLeague...


ΣΚΑΝΔΑΛΟ

Θα χρησιμοποιήσω coarse language (που λέμε και στο Κιβέρι).
Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει... Εντάξει ρε FIFA, χάρηκες που ο Κριστιάνο θα κοσμήσει με την παρουσία του το Μουντιάλ σου. Πέρασες μια τρομάρα βέβαια, μην τυχόν αποκλειστεί (κι αυτός κι ο Μέσι) αλλά όλα καλά τώρα. Αλλά να ψηφιστεί το γκολ του Κριστιάνο με την Πόρτο σαν το καλύτερο της χρονιάς?? Τόσο ξεφτίλα? Τόση πια υποταγή στο γαμοχρήμα και το μάρκετινγκ και τη διαφήμιση? Ο πρώτος ή ο τελευταίος είναι ρε μαλάκες που σκοράρει από 40 μέτρα? Ο Χάαν το χε κάνει 30 χρόνια πριν και μάλιστα απέναντι στον Τζοφ, όχι στον... Έλτον (αμ είχε δίκιο ο Αλέφαντος που έλεγε "πού ακούστηκε μαύρος τερματοφύλακας..?"). Γκολ σαν του Γκραφίτε ρε καραγκιόζηδες μπαίνουν κάθε μέρα? Ρωτάω!! Αλλά εντάξει, ψήφισε ο κόσμος θα μου πείτε. Κι ο κόσμος αγαπάει Ρονάλντο. Και κεφαλιά σε άδειο τέρμα να έβαζε μπορεί να την ψηφίζανε οι Ροναλντολάγνοι φίλαθλοι. 15χρονα δυτικοευρωπαϊκάκια και νεόπλουτοι έφηβοι του πρώην ανατολικού μπλοκ.. Ινδοί άμπαλοι που φοράνε φανέλα Μάντσεστερ με διαφήμιση Sharp απ'το 1994 και Ιαπωνοκινέζοι, που ξέρουν μόνο τον Μπέκαμ και τον Κριστιάνο Ρονάλντο... Λες και δεν ξέρουμε ποιοι παπάρες ψηφίζουν σ αυτά...


Edinaldo Batista Libânio 'Grafite', για μας είσαι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ!


Friday 18 December 2009

Προβλέψεις...

Να τολμήσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη κι εμείς?
(Να τολμήσετε να τολμήσετε!)

Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Στουτγκάρδη
Σεβίλλη - Μπάγερν Μονάχου
Ρεάλ Μαδρίτης - Ίντερ
Φιορεντίνα - Πόρτο
Τσέλσι - Λυών
Μπορντώ - Μίλαν
Άρσεναλ - ΤΣΣΚΑ Μόσχας


(κι αν πετύχουμε κανένα... σφύρα μου!)

Thursday 10 December 2009

Ο ανταγωνισμός κάνει καλό...

Την τελευταία 5ετία, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να προκριθεί 2 φορές στους 16 του Champions League (2007/8, 2009/10) ενώ άλλη μια φορά έχασε στο τσακ την πρόκριση, έχοντας μαζέψει 10 ολόκληρους βαθμούς (2004/5). Τι κοινό έχουν οι 3 αξιόλογες αυτές παρουσίες στην Ευρώπη? Τον ισχυρό ανταγωνισμό μέσα στο ελληνικό πρωτάθλημα...
Την περίοδο 2004/5 (που από πλευράς αποτελεσμάτων στο Champions League μοιάζει πολύ με τη φετινή), οι Ερυθρόλευκοι με τον Μπάγεβιτς να επιστρέφει στον πάγκο και το Ριβάλντο στην πρώτη χρονιά του, πήραν το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική στο Καυταντζόγλειο. Ένα πρωτάθλημα καθόλου εύκολο, μιας και ο ΠΑΟ αλλά και η ανανεωμένη ΑΕΚ του Ντέμη ήταν δυνατοί συνδιεκδικητές του τίτλου, σε μια κούρσα με πολλές ανατροπές. Στην Ευρώπη ο ΟΣΦΠ πήρε 10 βαθμούς και τερμάτισε 3ος στην ισοβαθμία με τη Λίβερπουλ, χάρις στο γκολ του Τζέραρντ, ενω στη συνέχεια στο ΟΥΕΦΑ πέρασε ένα γύρω (με 2 νίκες κόντρα στη Σοσό) προτού αποκλειστεί στη φάση των 16 από τη Νιούκαστλ.
Τις επόμενες 2 σαιζόν, 2005/6 και 2006/7, ο Ολυμπιακός με το Σόλιντ στον πάγκο εξασφάλισε το πρωτάθλημα από πολύ νωρίς -με καθαρές νίκες στα ντέρμπι- και στο τέλος το κατέκτησε με μεγάλες διαφορές κι από τον 2ο κι από τον 3ο. Στο Champions League, η ομάδα που εμφάνισε ο Νορβηγός ήταν λίγη.. Μέτριες εμφανίσεις εκτός έδρας με κάποια καλά Χ (Ρόμα, Σαχτάρ, ήττες στο τέλος από Λυών, Ρεάλ), αλλά συντριβές εντός έδρας (2-4 από Βαλένθια, 1-4 από Λυών, 1-3 από Ρόζενμποργκ).
Η χρονιά 2007/8 ήταν ιδιαίτερη για τους Ερυθρόλευκους. Τα πρώτα διπλά στο Champions League ήταν γεγονός, αποτέλεσμα μιας ομάδας με ψυχή και συνοχή, που ήξερε τι ζητάει μέσα στο γήπεδο. Αλλά και που συναντούσε προβλήματα εντός συνόρων, τόσο γιατί και η ίδια δυσκολευόταν να πάρει αποτελέσματα, όσο και γιατί Παναθηναϊκός και ΑΕΚ (με Πεσέιρο και Φερέρ αντίστοιχα) ακολουθούσαν (ή προπορεύονταν) με μικρή διαφορά. Το πρωτάθλημα το πήρε τελικά ο Ολυμπιακός, αλλά στα χαρτιά...
Η περσινή χρονιά επεφύλασσε στο τέλος άλλο ένα εύκολο, χωρίς αντίπαλο στην ουσία, πρωτάθλημα για τον ΟΣΦΠ. Όχι γιατί ο ίδιος έπαιζε φοβερή μπάλα με διάρκεια, αλλά γιατί οι βασικοί συνδιεκδικητές ήταν έως ανύπαρκτοι... Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή πορεία σίγουρα είναι απ' αυτές που θα θέλουν να ξεχάσουν στο λιμάνι. Αποκλεισμός από το Champions League (και μάλιστα από τη μικρή Ανόρθωση) και μετά στο ΟΥΕΦΑ από την ουραγό της Γαλλίας Σεντ Ετιέν.
Και φέτος? Φέτος που ξανά ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος (έστω και μόνο από τον Παναθηναϊκό), ο Ολυμπιακός δείχνει στην Ευρώπη τσαμπουκά, συγκέντρωση, πλάνο. Ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο και πώς να το πάρει. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος δε θεωρείται δεδομένη (ακριβώς όπως έγινε και το 2004/5 και το 2007/8) ενώ δε λείπουν και κάποια εις βάρος του σφυρίγματα, που άλλες χρονιές δεν περνούσαν καν απ'το μυαλό κανενός στο λιμάνι. Δείγμα του ότι ο ΟΣΦΠ δεν "παίζει μόνος του" πια στα της διαιτησίας... Αν συνυπολογίσουμε και τους πολλούς τραυματισμούς, τα λάθη της διοίκησης σε θέματα προπονητή (Κετσπάγια) αλλά και μη μεταγραφών, τότε το επίτευγμα για φέτος είναι τεράστιο. Στο λιμάνι νιώθουν (από τον προπονητή και τους παίχτες μέχρι τους οπαδούς) ότι τίποτα δεν θα τους χαριστεί, γι αυτό και καταθέτουν στο Champions League όλα τα θετικά του "ερυθρόλευκου DNA", αφήνοντας παράλληλα στην άκρη τα αρνητικά του, και κυρίως τις προκαταλήψεις του.
Αλλά -επιμένω- ο ισχυρός ανταγωνισμός από πλευράς Παναθηναϊκού (εξωαγωνιστικά κυρίως, γιατί αγωνιστικά... άστο) και το γεγονός ότι δε θεωρείται τίποτα δεδομένο και σίγουρο για τον Ολυμπιακό, είναι ίσως ο κυριότερος παράγοντας -ΚΑΙ- για τη φετινή πολύ καλή πορεία στο Champions League.

Wednesday 9 December 2009

Ένα σπάνιο επίτευγμα

Χτες η Bayern ισοπέδωσε τη Juventus. Έπρεπε να φύγει νικήτρια απ'το Τορίνο για να περάσει αυτή αντί των Ιταλών στους 16 και έφυγε θριαμβέυτρια. Αν και βρέθηκε να χάνει με 1-0 νωρίς νωρίς, συνέχισε να "σφυροκοπά" τη Μεγάλη Κυρία, της επιβλήθηκε πλήρως, και μετά το 1-2 οι Ιταλοί φαίνονταν σαν να μην υπήρχαν μέσα στο γήπεδο...
Για τη Bayern ισοφάρισε ο Hans-Jorg Butt, ο τερματοφύλακας. Παράξενο? Όχι. Ασυνήθιστο ναι, παράξενο όχι. Έχουμε δει κι άλλους γκολκίπερς να σκοράρουν (όχι μόνο από την άσπρη βούλα του πέναλτυ, αλλά και με φάουλ). Το σημαντικό της όλης υπόθεσης ήταν ότι το τέρμα που σημείωσε ο Γερμανός τερματοφύλακας ήταν το 3ο του στο Champions League. Και τα 3 γκολ με πέναλτυ. Και τα 3 γκολ απέναντι στη Juventus... Ως τερματοφύλακας του Αμβούργου, της Leverkusen και τώρα της Bayern Μονάχου!




Juventus - HSV Hamburger 1-3 (2000)




Bayer Leverkusen - Juventus 3-1 (2002)




Juventus - Bayern Munich 1-4 (2009)



Δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε το γκολ του φορώντας τη φανέλα της Leverkusen, κόντρα στη Μεγάλη κυρία το Μάρτιο του 2002 για τη δεύτερη φάση του Champions League. Μόνο μια φωτογραφία πανηγυρισμών.

Tuesday 8 December 2009

Οι γεύσεις συναντούν το ποδόσφαιρο...







Για να δούμε αν ο πιτσιρικάς από τη Νιγηρία αποδειχτεί όνομα και πράμα... Γιατί με τους Αφρικανούς γενικά (πλην του Τουρέ) δεν είδε προκοπή ο Ολυμπιακός. Να θυμηθώ Αμποάγκουε? Να θυμηθώ Οφορίκουε? Να θυμηθώ Νε? Ή μήπως Αμπονσά...?

Monday 7 December 2009

Σεβασμός



Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό -περί τα... 2 χρόνια- τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, διοικητικά και αγωνιστικά. Πολλοί θα βιαστούν να πουν πως σαν Ολυμπιακός με βολεύει να υπάρχει μείον ένας σοβαρός διεκδικητής τίτλου, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το σημερινό post είναι post σεβασμού και θαυμασμού στους απλούς φίλους και οπαδούς της ΑΕΚ, που στις δύσκολες μέρες που περνάει ο σύλλογος έχουν επιδείξει μια στάση που -παρ'ολο που δεν μπορώ να την "αποκωδικοποιήσω" πλήρως- τη θαυμάζω.
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!

Σεβασμός...



Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό -περί τα... 2 χρόνια- τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, διοικητικά και αγωνιστικά. Πολλοί θα βιαστούν να πουν πως σαν Ολυμπιακός με βολεύει να υπάρχει μείον ένας σοβαρός διεκδικητής τίτλου, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το σημερινό post είναι post σεβασμού και θαυμασμού στους απλούς φίλους και οπαδούς της ΑΕΚ, που στις δύσκολες μέρες που περνάει ο σύλλογος έχουν επιδείξει μια στάση που -παρ'ολο που δεν μπορώ να την "αποκωδικοποιήσω" πλήρως- τη θαυμάζω.
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Και είναι πραγματικά άξιο απορίας το 'δέσιμο' των περισσότερων οπαδών της ΑΕΚ με την Εθνική Αργεντινής. Οι Αργεντίνοι στις αδικίες ξεσπούν, θυμώνουν, οργίζονται, επαναστατούν. Στην ΑΕΚ δεν επικρατεί θυμός, αλλά πίκρα... Αλλά είναι πίκρα συνοδευόμενη με περηφάνια και αυτοκριτική.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!

Friday 4 December 2009

Ως εδώ και μην παρέκει...

Του Κώστα Βαϊμάκη από την Sportday

Αυτοί που παριστάνουν τους γιατρούς άνευ ειδικότητας και τους ιατροδικαστές άνευ χαρτοφυλακίου και αποφάνθηκαν ότι κανείς δεν πέταξε τίποτα στον Τζόρβα κι ότι τα σημάδια είναι από προηγούμενο αγώνα ή από προηγούμενη ζωή, μήπως είναι αυτοί που είχαν βγάλει τη φωτογραφία του Μαυρογενίδη με το φραπέ στο πρόσωπο, στο απαράδεκτο εκείνο ενσταντανέ από τη Λεωφόρο;

Και μίλαγαν για «καφρίλες», «κλίμα τρομοκρατίας» και «ζούγκλα της Λεωφόρου»; Παίζει ρόλο αν ο Μαυρογενίδης απλώς λερώθηκε από το φραπεδάκι ή αν έπαθε εγκεφαλική βλάβη; Οχι βέβαια. Το να πετάξεις αντικείμενο στον ποδοσφαιριστή, να τον πετύχεις και μετά να καμαρώνεις κιόλας για το καλό σου σημάδι, είναι ένας καλός λόγος να σε μπουζουριάσουν, να σε πάνε στον εισαγγελέα και να μην ξαναμπείς σε γήπεδο στη ζωή σου όχι για να δεις αγώνα, αλλά ούτε για να ποτίσεις το γκαζόν.

Αν έχω καταλάβει καλά, το πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή δεν είναι αν πετάχτηκαν πράγματα στον Τζόρβα, αλλά αν χτυπήθηκε από αεροβόλο, από σφεντόνα, από φυσοκάλαμο ή από μπαζούκας. Μιλάμε για την αποθέωση της βλακείας και την επιτομή της ηλιθιότητας, τη στιγμή που τα δεδομένα μας είναι απτά και απλά:

βρέθηκε σουγιάς στο χορτάρι –τον οποίο δεν έφερε ο Τζόρβας για να κόψει τα νύχια του–, έσκασαν κροτίδες δίπλα του, πετάχτηκαν διάφορα αντικείμενα, τα οποία είδαμε όλοι να «στολίζουν» την περιοχή του και τον χώρο δίπλα και πίσω από την εστία του. Υπάρχει καμία αντίρρηση για όλα αυτά; Τα θεωρούμε πταίσματα και ανάξια σχολιασμού, έρευνας και τιμωρίας; Το μοναδικό θέμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν υπήρξε χρήση αεροβόλου ή όχι; Από πότε δηλαδή οι σουγιάδες και οι κροτίδες έγιναν ασήμαντες λεπτομέρειες;

Απέφευγα αυτές τις μέρες να ασχοληθώ με το ζήτημα, διότι στα άρρωστα μυαλά κάποιων το να φωνάζεις για τα προφανή είναι δείγμα αδυναμίας και άλλοθι για την ήττα. Αλλά βλέποντας εφημερίδες και site να υπονοούν ή να λένε φόρα παρτίδα ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα και την επόμενη στιγμή να βγαίνουν οι φωτογραφίες με τα σημάδια στην πλάτη, όσο να 'ναι, σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

Είχε κανένα λόγο ο Τζόρβας να πει ψέματα; Αν ήθελε να κάνει το παιχνίδι ροντέο, θα μπορούσε πολύ εύκολα: είτε όντως τον πέτυχαν βόλια αεροβόλου είτε όχι, θα μπορούσε να ξαπλάρει κάτω, να κάνει τον ψόφιο κοριό, το παιχνίδι να διακοπεί και να συνεχιζόταν είτε ύστερα από μισή ώρα, είτε κατόπιν εκκένωσης της συγκεκριμένης κερκίδας, είτε κάποια άλλη μέρα. Δεν το έκανε όμως.

Αυτό δεν του αφαιρεί το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να βγει μετά το τέλος του αγώνα και να δείξει τα σημάδια στο σώμα του, ζητώντας να γίνει κάτι. Οπως, ας πούμε, να βρεθεί αυτός που τον σημάδεψε από κάποιο βίντεο κάποιας κάμερας. Αυτός που χθες και σήμερα και αύριο κόμπαζε, κομπάζει και θα κομπάζει στην παρέα του και θα ανταλλάσσει high five μαζί τους για το αετίσιο μάτι του και το σταθερό του χέρι.

Στη χώρα του «πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας» σε λίγο θα ζητήσουμε να τιμωρείται το θύμα και όχι ο θύτης –αν δεν το έχουμε ζητήσει ήδη. Οχι απαραίτητα επειδή θεωρούμε ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα, αλλά επειδή «ρούφηξε δύο γκολάκια και τώρα μας δείχνει τα σημάδια στην πλάτη του». Επειδή τόλμησε να καταγγείλει την καφρίλα. Επειδή φοράει το μισητό χρώμα φανέλας. Επειδή δεν γύρισε και το άλλο πλευρό, να είναι ομοιόμορφα τα σημάδια και συμμετρικά. Διαλέξτε και πάρτε.


Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ συμφωνεί και συμπληρώνει

Ας ελπίσουμε να μη φτάσουμε κάποτε να λέμε:

"Ρε κάφροι δεν ντρέπεστε που πυροβολήσατε με Καλάσνικοφ το Μήτρογλου στο Βοτανικό??"
"Ναι ρε, μιλάτε κι εσείς που στο Καραϊσκάκη πετάξατε χειροβομβίδα στο Νίνη!!"
"Δεν ήταν επιθετική, αμυντική ήταν!"

Αναζήτηση στο Μπακότερμα