Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό -περί τα... 2 χρόνια- τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, διοικητικά και αγωνιστικά. Πολλοί θα βιαστούν να πουν πως σαν Ολυμπιακός με βολεύει να υπάρχει μείον ένας σοβαρός διεκδικητής τίτλου, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το σημερινό post είναι post σεβασμού και θαυμασμού στους απλούς φίλους και οπαδούς της ΑΕΚ, που στις δύσκολες μέρες που περνάει ο σύλλογος έχουν επιδείξει μια στάση που -παρ'ολο που δεν μπορώ να την "αποκωδικοποιήσω" πλήρως- τη θαυμάζω.
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Και είναι πραγματικά άξιο απορίας το 'δέσιμο' των περισσότερων οπαδών της ΑΕΚ με την Εθνική Αργεντινής. Οι Αργεντίνοι στις αδικίες ξεσπούν, θυμώνουν, οργίζονται, επαναστατούν. Στην ΑΕΚ δεν επικρατεί θυμός, αλλά πίκρα... Αλλά είναι πίκρα συνοδευόμενη με περηφάνια και αυτοκριτική.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Και είναι πραγματικά άξιο απορίας το 'δέσιμο' των περισσότερων οπαδών της ΑΕΚ με την Εθνική Αργεντινής. Οι Αργεντίνοι στις αδικίες ξεσπούν, θυμώνουν, οργίζονται, επαναστατούν. Στην ΑΕΚ δεν επικρατεί θυμός, αλλά πίκρα... Αλλά είναι πίκρα συνοδευόμενη με περηφάνια και αυτοκριτική.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!
No comments:
Post a Comment