Monday 12 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Τι είδαμε...(?)

Ήταν ένας μήνας γεμάτος μπάλα. Καλή... κακή... δεν έχει σημασία. Χορτάσαμε ποδόσφαιρο, χρώματα, ονόματα, ήχους (ή μάλλον... ένα συγκεκριμένο ήχο, αυτόν της βουβουζέλας). Είναι κάτι τέτοιες ώρες που αναπολείς την τελετή έναρξης, τους ομίλους, τα πρώτα 'μπαμ', τα -όχι μακρινά- μεσημεριανά ματς των 14.30...

"Τι έχει το μεσημέρι?"
"Σλοβακία-Νέα Ζηλανδία"
"Πώωω ρε πούστη! Ξενέρα"

Κι όμως, σ'αυτά τα 'ξενέρωτα' ματς φαίνεται η αγάπη και το πάθος του ποδοσφαιρόφιλου για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Βραζιλία-Ολλανδία, το Αργεντινή-Γερμανία, εξυπακούεται ότι θα το παρακολουθήσεις (και μαζί σου πολλοί πολλοί άσχετοι). Το ποιοι φίλαθλοι έχουν και ποιοι δεν έχουν τα GUTS, κρίνεται από αγώνες τύπου Αλγερία-Σλοβενία, Ονδούρα-Ελβετία, Καμερούν-Ιαπωνία... Αγαπάς το Μουντιάλ? Απόδειξέ το. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έπαιξαν και οι εταιρείες στοιχημάτων το ρόλο τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε με ένα πρόσθετο ενδιαφέρον ολους αυτούς τους αγώνες.
Τι γεύση μας έμεινε τελικά μετα απ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο? Πικρή? Γλυκιά? Μάλλον τίποτα απ'τα δύο. Μάλλον καμιά γεύση δε μας έμεινε. Στην τόση δίψα μας για μπάλα, η φετινή διοργάνωση ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό. Δροσιστικό αλλά άοσμο και άγευστο.
Δεν υπάρχουν αρκετοί λόγοι να το θυμόμαστε με συγκίνηση, πέρα απ'το ότι οι Ισπανοί για 1η φορά πάτησαν κορυφή και -για μας τους Έλληνες- η Εθνική Ελλάδος έβαλε το παρθενικό γκολ και πέτυχε την 1η νίκη της στα τελικά του θεσμού. Εκπλήξεις τύπου Ουρουγουάης (όσο συγκινητικές κι αν είναι) πάντα είχαν τα Μουντιάλ και πάντα θα χουν. Διαιτητικά λάθη πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Οι βουβουζέλες και ο Paul το χταπόδι ήταν οι αγαπημένες μας εξωαγωνιστικές συζητήσεις. Κι από κει και πέρα τι? Μια 'αναμονή' για το ποιος τελικά θα το πάρει. Γίναν κάποια καλά ματς (κάποια από αυτά αν γίνονταν καμιά 30ριά χρόνια πριν ίσως -ίσως λέμε- να είχαν μυθοποιηθεί κιόλας.
Σ'αυτό εδώ το ποστ, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση όσων αφορά τις ομάδες του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου (εξαιρείται η Ελλάδα για την οποία αναλύσαμε τα πάντα στα 3 ποστς που αφορούσαν στους αγώνες της). Με όση αντικειμενικότητα και όση ψυχραιμία μπορούμε.


Η Νικήτρια και η Φιναλίστ

Το είχαμε γράψει και την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Η 'σφαλιάρα' από την Ελβετία ήταν ευεργετική για τους Ισπανούς. Η -μερική- ατυχία επίσης, στο ματς με την Ονδούρα δεν άφησε το σκορ να πάει σε μεγάλο νούμερο. Αυτά, έριξαν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων της Ισπανίας. Όχι ότι ξέχασαν πως έχουν να κάνουν με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά σταμάτησαν -για λίγο- να τη θεωρούν "τούρμπο". Επί της ουσίας, οι Φούριας Ρόχας δε σταμάτησαν ποτέ να παίζουν αυτό που ξέρουν και κυρίως αυτό που πρεσβεύει η αθλητική τους κουλτούρα. Γρήγορο, τεχνικό, επιθετικό, κάθετο ποδόσφαιρο. Tα ισχνά 1-0 στα νοκ-άουτ και στον τελικό δε λένε την αλήθεια για την υπεροχή της Ισπανίας. Ήταν σε όλα τα ματς καλύτερη των αντιπάλων της. Με τους Πορτογάλους δεν απειλήθηκε καθόλου, με τους Γερμανούς ελάχιστα, με τη σκληρή Παραγουάη τα χρειάστηκε λίγο αλλά σου δινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα τους λυγίσει. Και στον τελικό, ήταν και πάλι -κατά τι- ανώτερη από έναν μεγάλο και άξιο αντίπαλο. Είναι η πέρα για πέρα δίκαιη νικήτρια του φετινού ΠΚ.

Οι Ολλανδοί χωρίς τυμπανοκρουσίες έφτασαν τις 7/7 νίκες πριν το μεγάλο ραντεβού με την Ισπανία στον τελικό. Η Ολλανδία είναι μια επιφανειακά δημοκρατική, αλλά κατά βάθος ρατσιστική και δουλοκτητική χώρα που ενίοτε διακατέχεται από έπαρση. Όλα αυτά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οι Οράνιε έδειξαν σ'αυτό το Μουντιάλ προσήλωση στο στόχο, σοβαρότητα, πειθαρχία και σεβασμό στον αντίπαλο, είτε αυτός λεγόταν Βραζιλία είτε Καμερούν. Δεν τους νοιάζει πια να είναι "κομιστές καινοτομιών" αλλά να είναι οι καλύτεροι μαθητές των -αληθινά- μεγάλων δασκάλων τους. Μπορούν να φτάσουν ψηλότερα, και είναι σίγουρο ότι έτσι όπως πάνε θα φτάσουν...


Οι Γερμανοί και οι Ουρουγουανοί ξανάρχονται

Κάποιος μου χε πει το 2002 ότι οι Γερμανοί είναι ικανοί να μαζέψουν 23 τυχάρπαστους από μια μπυραρία, να τους βάλουν στην εθνική ομάδα και να πάνε στους 4 του Μουντιάλ. Μου φάνηκε αστείο τότε, αλλά 8 χρόνια μετά το συνειδητοποιώ. Όχι ότι είναι τυχαίοι ο Λαμ, ο Σβάινστάινγκερ και ο Οζίλ ας πούμε, αλλά σίγουρα δεν έχουν τη λάμψη άλλων αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η άσπρη φανέλα με το μαύρο σορτσάκι όμως είναι πάντα εκεί. Σε τελικούς Euro, σε ημιτελικά ΠΚ... Όλο εκεί γύρω. Και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει και στην κορυφή. Η Γερμανία με το όμορφο αλλά πειθαρχημένο της παιχνίδι σε αυτό το Μουντιάλ, με τις 4άρες της, κέρδισε συμπάθειες, κέρδισε φιλάθλους. Συγκεκριμένα, όλους αυτούς που η Ανγκέλα Μέρκελ 'απωθεί' με τα πεπραγμένα της :-)

H Ουρουγουάη με τα 2 Παγκόσμια Κύπελλα (ναι!θα το λέω και θα το ξαναλέω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία) ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού θεσμού. Ο Ντιέγκο (τυχαίο το όνομα? δε νομίζω...) Φορλάν στην τελευταία ίσως μεγάλη διεθνή του διοργάνωση έβαλε τα γυαλιά στους κάθε λογής χρυσοποίκιλτους αστέρες. Χωρίς βεντετισμούς, χωρίς εγωισμούς, πήρε απ'το χέρι τη Σελέστε και σεβόμενος τις οδηγίες του 'καθηγητή' Όσκαρ Ταμπάρες (και είναι κι αυτό credit για τον Φορλάν) την οδήγησε στα όριά της. Στα ζόρικα φώναξε "Είμαι εδώ". Respect και στους υπόλοιπους μαχητές της Ουρουγουάης. Στον συγκινητικό Λουγκάνο, στον "ήρωα" Σουάρεζ, στον Αρέβαλο και τον Μάξι Περέιρα...


Απογοήτευση απ'τους μεγάλους της Ευρώπης

Ότι η Ιταλία και η Γαλλία (νικήτρια και φιναλίστ αντίστοιχα του προηγούμενου τουρνουά) δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά το χα μυριστεί. Ότι θα πηγαίνανε κυριολεκτικά "άπατες", χωρίς να περάσουν τους ομίλους δεν μπορούσα να το φανταστώ. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά δεν τα κατάφεραν. Οι Γάλλοι παρουσίασαν μια εικόνα "άρρωστης ομάδας", με τσακωμούς, απειθαρχία και έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας, με παίκτες χωρίς δίψα για διάκριση και με έναν προπονητή ανίκανο να φέρει την ηρεμία. Κάποιοι τους ήθελαν με το ζόρι (εις βάρος της Ιρλανδίας) στο ΠΚ. Ίσως μετάνιωσαν...
Η πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία βρίσκεται σε χρόνια κρίση. Ταλέντο υπάρχει, αλλά ούτε εξάγεται (όπως κάνουν κατά κόρον οι Γάλλοι ας πούμε) ούτε όμως και 'εξυψώνεται' εντός των τειχών (κάτι που κάνουν οι Άγγλοι -όχι με τον πιο σωστό τρόπο είναι η αλήθεια). Καλός ο Μοντολίβο, καλός ο Κιελίνι, καλός κι ο Ντινατάλε κι ο Πέπε κι ο Ντε Ρόσι. Καλοί, αλλά λίγοι και αυτό το μαρτυρά και το γεγονός ότι στους συλλόγους τους είναι δεύτερα βιολιά. Δεν είναι δευτεράντζες στις ομάδες τους επειδή είναι "λίγοι". Έγιναν "λίγοι" επειδή τους έχουν για δεύτερους. Δεν είναι δυνατόν Ιταλικές ομάδες να μην μπορούν να αναδείξουν έναν αμυντικό κλάσης και να καταφεύγουν στο Μόρα και τον Παπασταθόπουλο... Ο νοών νοείτο.
Έλεγα για τους Άγγλους πιο πάνω. Ότι ο Ρούνει, ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, ο Τέρι, είναι πρώτα ονόματα στα 'μαγαζιά' τους. Ε και? Τι σύνολο παρουσίασαν? Φταίνε αυτοί που έχουν καεί στην Πρέμιερ Λιγκ και στο Τσάμπιονς Λιγκ ή μήπως ο Καπέλο που δεν τους έδωσε την απαραίτητη -τεχνική και ψυχολογική- πνοή να κάνουν την υπέρβαση...? Προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη φουρνιά την πιο ταλαντούχα ever στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (αν βάλουμε και Όουεν, Μπέκαμ, Σκόουλς) αλλά κάτι τους λείπει. Και μάλλον τους λείπει το ότι δεν έχουν καταλάβει (ΑΚΟΜΑ) ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει εδώ και -όχι 20 ή 30 αλλά- 50 χρόνια...
Κοτσάρω -ΕΝΤΕΛΩΣ χατιρικά!- και τους Πορτογάλους σ'αυτό το κομμάτι. Δευτεραθλητές Ευρώπης το 2004, 4οι στο ΠΚ του 2006, οκ. Η 7άρα στους άμοιρους ΒορειοΚορεάτες και το (κατ'εμέ) "αβαβά" με τη Βραζιλία έδειξε το ποιον τους. Τσαλιμάκια, φανφάρες, μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα. Κακέκτυπα της -παλιάς- Βραζιλίας. Βέβαια, πάντα ήταν στη σκιά της "μαμάς" Βραζιλίας...


Βραζιλία - Αργεντινή

Όλοι ονειρεύονταν το ζευγάρι του τελικού να είναι αυτό. Κάποιοι (οι γνωστοί...συνωμοσιολόγοι) έβλεπαν μέχρι και δάκτυλο της FIFA για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τελικός. Ούτε συνωμοσίες έγιναν όμως, ούτε θαύματα. Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία του Ντούνγκα πήγε στη Νότια Αφρική, έκανε την αγγαρεία της και τώρα είναι ήσυχη να συνεχίσει τις ετοιμασίες για να φιλοξενήσει την επόμενη διοργάνωση, το 2014. Λέγαμε πριν το Μουντιάλ ότι ο Ντούνγκα είναι ο προπονητής και κάτι παραπάνω θα ξέρει που δεν κάλεσε Ροναλντίνιο, Πάτο και Αντριάνο. Άσχετα αν δικαιώθηκε ή όχι απ'το αποτέλεσμα, άσχετα αν παρουσίασε ένα μέτριο (πλην όμως δεμένο) σύνολο, εμένα αυτοί οι 3 μου λείψανε! Οι σούπες είναι μεν θρεπτικές, αλλά χωρίς αλατοπίπερο είναι άνοστες... Ο Μαικόν έκανε πολύ καλό τουρνουά, αλλά όταν ο καλύτερός σου παίκτης είναι το δεξί μπακ (έστω και... fullback) δεν πας πουθενά. Θυμηθείτε τι παικταράς ήταν τo δεξί μπακ ο Ζοσιμάρ το '86. Τι Μουντιάλ έκανε και πάλι, ήταν πίσω από Σόκρατες, Ζίκο, Καρέκα, Αλεμάο... Ήρθε νομίζω η ώρα, ενόψει και του 2014 να επιστρέψουν οι Βραζιλιάνοι στις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου τους. Με όποιο κόστος.
Για την Αργεντινή σας παραπέμπω ΕΔΩ. Είχα κλείσει αυτό το ποστ λέγοντας "Η Αλμπισελέστε έχει πολλούς παικταράδες (συν το Μέσσι που είναι ΑΛΛΗ ΚΛΑΣΗ), αλλά θέλει πολλά ψωμιά για να αποκτήσει την -ισχυρή- προσωπικότητα του προπονητή της. Και αμφιβάλλω αν μπορεί να το κάνει με τον ίδιο στον πάγκο..." Δικαιώθηκα. Αγαπώ το Μαραντόνα, σαν παίχτη, σαν άνθρωπο, είναι ένας από μας. Με τα ελαττώματά του με τις παραξενιές του με τα ωραία του... Αλλά προπονητής δεν είναι. Όχι γιατί στερείται προπονητικών γνώσεων, αλλά γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ποδοσφαιριστής. Δεν έχασε ευκαιρία να το δείχνει, κάθε φορά που η μπάλα -περνώντας την πλάγια γραμμή- ερχόταν στα πόδια του. Ήθελε να δώσει απλόχερα την αύρα του στα "παιδιά" του. Αλλά τελικά, ασυναίσθητα, μάλλον τους ψιθύριζε "...τελικά, μετά από μένα το Χάος..."


Μαύρα χάλια

Θα περίμενε κανείς οι χώρες της Αφρικής αν όχι να διακριθούν, τουλάχιστον να δείξουν καλή εικόνα μέσα στο σπίτι τους. Πέραν της Γκάνας, καμιά άλλη δεν πέρασε στους 16... Τι έφταιξε και οι Αφρικανική ήπειρος απογοήτευσε στο Μουντιάλ? Μία μία αρχής γενομένης από τη χειρότερη ομάδα. Αλγερία αυζητητί. Μάλλον η ομάδα της Βόρειας Αφρικής "άδειασε" ψυχολογικά μετά την επικράτηση επί της Αιγύπτου στα μπαράζ για το Μουντιάλ. Οι Αλγερινοί παρουσίασαν μια ομάδα καλοστημένη αμυντικά, κοντρολαρισμένη, αλλά παντελώς αδιάφορη. Δε σημείωσαν (μαζί με την Ονδούρα) κανένα γκολ στο τουρνουά και πέρασαν μοιραία απαρατήρητοι. Η οικοδέσποινα Νότια Αφρική έπεσε θύμα του αλλοπρόσαλλου ομίλου της. Υπολόγισε σε λάθος ξενοδόχο, εν προκειμένω τη Γαλλία και τελικά έμεινε έξω από Μεξικό και Ουρουγουάη, τους οποίους είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν υπολόγιζε και ίσως και να σνόμπαρε.
Οι Νιγηριανοί είναι -πλέον- άνω κάτω μετά το φετινό ΠΚ και όλα όσα διαδραματίστηκαν. Μέχρι και σε φήμες για "στημένο" ματς ενεπλάκησαν. Είναι προφανές ότι αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών δεν είναι ικανή να προσφέρει καμιά διάκριση στους Αετούς της Νιγηρίας. Και το χειρότερο είναι ότι νομίζουν πως έχουν την απαραίτητη "φανέλα" για να παίρνουν κάποια ματς έτσι... Το δε Καμερούν, είχε πολλούς ταλαντούχους παίχτες στις τάξεις του συν έναν αξιόλογο προπονητή. Όμως, η -αναπάντεχη- ήττα απ' τους Ιάπωνες στην πρεμιέρα και η ανατροπή από τους Δανούς στο επόμενο ματς, αποκάλυψαν τον ελλιπή τσαμπουκά των Καμερουνέζων σ'αυτό το ΠΚ. Ο σούπερσταρ Ετό, αν και απαλλαγμένος από το άγχος της ατομικής διάκρισης, δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω (όπως έκανε ας πούμε για την Ουρουγουάη ο Φορλάν). Η πιο πλούσια σε ταλέντο ομάδα της Αφρικής ήταν χωρίς αμφιβολία η Ακτή Ελεφαντοστού των Τουρέ, του Έμπουε, του Καλού και φυσικά του Ντρογκμπά. Το 'ανάποδο' πρόγραμμα στον όμιλο, η 'σπρωχτή' απ'το διαιτητή ήττα με 3-1 απ'τη Βραζιλία, η 7άρα στη Β.Κορέα και το "Χ" των Πορτογάλων με τους Βραζιλιάνους (όχι και τόσο αθώο) τους ανάγκασε να πρέπει να κάνουν ένα θαύμα για να προκριθούν. Αλλά τέτοια θαύματα δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι κι άλλοι, πόσο μάλλον οι Ιβοριανοί.
Αφήνουμε τελευταία τη σπουδαία Γκάνα. Μικρά και σταθερά βήματα από τους Γκανέζους στις διεθνείς διοργανώσεις και δη στο Μουντιάλ. Στους 16 το 2006, στους 8 το 2010 (κι αν ήταν πιο ψύχραιμοι και πιο τυχεροί θα ήταν στα ημιτελικά). Εκτός απ'τον Γκιάν και τον (απόντα/άτυχο φέτος) Εσιέν, η Γκάνα δε διαθέτει σούπερ παίκτες. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και να θαυμάσουμε το δημιούργημα του Ράγεβατς, που πέτυχε ο Πάντσιλ, οι Μένσα, ο Σάρπει, ο Αννάν, ο Μπόατενγκ και οι άλλοι να δείχνουν σαν μια γροθιά μέσα στο γήπεδο. Τολμώ να πώ ότι καθαρά αγωνιστικά ήταν ίσως η πιο "ομάδα" στο τουρνουά. Όσο για το δέσιμο, απλά ξαναδείτε πώς μαζεύονταν και αγκαλιάζονταν πριν από κάθε ημίχρονο. Ήταν απ'τις όμορφες εικόνες του τουρνουά.



Με πάθος, παληκαριά και τσαμπουκά

Τέσσερις ομάδες χωρίς να μαγέψουν, κέρδισαν φίλους στο Μουντιάλ που τελείωσε. Η Ιαπωνία, η Σλοβακία, οι ΗΠΑ και η Παραγουάη. Και οι 4, ήταν ομάδες που τό λεγε η καρδιά τους. Οι Ιάπωνες, πραγματικοί καμικάζι, πιάσανε στον ύπνο Καμερούν και Δανία και έδωσαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Παραγουάη. Μας υπενθύμισαν ότι ποδόσφαιρο αξιώσεων δεν παίζεται μόνο στην Ευρώπη. Εξάλλου, οι περισσότεροι παίκτες παίζουν στο πρωτάθλημα της χώρας τους, κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Οι Σλοβάκοι δεν κατάφεραν να κοντρολάρουν το "μίσος" που απέπνεαν με αυτές τις περίεργες φάτσες -κάτι ανάμεσα σε φυλακόβιους και κάγκουρες. Έπαιξαν στρωτή και ωραία μπάλα, έκαναν την υπέρβαση-κηδεία με τους Ιταλούς αλλά άργησαν να τα δώσουν όλα με την Ολλανδία. Έπαιξαν στρωτό και -αρκούντως- επιθετικό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλές σκοπιμότητες και ήταν φανερό ότι τους έλειπε η εμπειρία. Οι ΗΠΑ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, όχι όμως για μας. Το "Αμερικανός ποδοσφαιριστής" πρέπει επιτέλους να πάψει να θεωρείται ανέκδοτο. Απ'το 1990 τα αμερικανάκια δηλώνουν το παρών σε κάθε ΠΚ και οι διακρίσεις τους -αναλογικά με την ποδοσφαιρική τους ιστορία- είναι αρκετές. Ντόνοβαν και Ντέμπσι σίγουρα έχουν θέση σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Αφήνω τελευταία την Παραγουάη, που την καρδιοχτύπησαν οι Ιάπωνες, αλλά με τη σειρά της καρδιχτύπησε τους μετέπειτα τροπαιούχους Ισπανούς. Ομάδα σκληρή, δε διέφερε σε πολλά από την Ουρουγουάη πχ, αλλά αφ'ενός δεν είχε εύκολο πρόγραμμα στα νοκ-άουτ και αφ'ετέρου δεν είχε και Φορλάν. Είχε όμως 7-8 ισάξιους μαχητές (αλλά και μπαλαδόρους) όπως ο Βαλντέζ, ο Μορέλ, ο Ορντιγκόζα, ο Αλκαράζ, ο Καρντόσο... Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα των απλών ποδοσφαιρόφιλων.


Περιμέναμε λίγο περισσότερα...

- Από την πλούσια σε ταλέντο αλλά ανώριμη Σερβία.
- Από τη "φρέσκια" αλλά άτολμη Σλοβενία.
- Από τη φινετσάτη αλλά όχι τσαμπουκαλεμένη Χιλή.
- Από τη γρανιτένια Ελβετία του Χίτζβελντ που στο τέλος τα χάλασε.
- Από την πάντα αξιόπιστη αλλά κάπως γερασμένη Δανία.
- Από το ορεξάτο αλλά κομπλεξικό Μεξικό (πότε θα περάσει επιτέλους στους 8???)
- Από τη γρήγορη αλλά κάπως κορεσμένη Νότια Κορέα.


Οι λοιποί -φτωχοί- συγγενείς

Από τους "μικρούς" ξεχώρισαν πάνω απ'όλους οι ξέγνοιαστοι και παθιασμένοι Νεοζηλανδοί, που ναι μεν δεν προκρίθηκαν στους 16, αλλά αποχαιρέτισαν τη διοργάνωση αήτηττοι με 3 ισοπαλίες. Οι All Whites έβαλαν τα γυαλιά στη γειτόνισσα Αυστραλία, που απέδειξε ότι το 2006 ήταν απλώς μια έκλαμψη. Η Ονδούρα ήταν μια ομάδα που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι 'αγκομαχούσε' αλλά παρόλα αυτά δεν μετετράπη σε "σάκο του μποξ" όπως η Β.Κορέα στον 7ο όμιλο. Άλλωστε για τους ΒορειοΚορεάτες δεν μπορούμε να μαστε βέβαιοι για τίποτα. Ίσως να επέστρεψαν ως πρωταθλητές κόσμου στην πατρίδα τους ;-)


Oι σταρ που δεν έλαμψαν...

Μέσσι, Ρούνει, Κακά, Τόρες, Κριστιάνο Ρονάλντο. Αμέτρητα μηδενικά στα εκατομμύρια των συμβολαίων τους. Από ένα μηδενικό και ο καθένας τους στο Μουντιάλ. Είμαι αυστηρός, το ξέρω. Ο Ρούνει υπέφερε από τραυματισμούς μέσα στη σαιζόν, το ίδιο κι ο Τόρες. Ο Κακά παρασύρθηκε από τη μετριότητα της Βραζιλίας, ο Μέσι δε βοηθήθηκε από τον "μέντορά" του και ο Κριστιάνο ήταν ο γνωστός Κριστιάνο. Όχι άλλες δικαιολογίες όμως! Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Πρέμιερ Λιγκ, η Πριμέρα Ντιβιζιόν και το Τσάμπιονς Λίγκ. Οι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλοι ποδοσφαιριστές οφείλουν να καταξιώνονται στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού. Τέλος!


Καλύτερη 18άδα

Τερματοφύλακες - Κασίγιας (Ισπανία), Μουσλέρα (Ουρουγουάη)
Αμυντικοί - Πουγιόλ, Πικέ (Ισπανία), Λαμ (Γερμανία), Λουγκάνο (Ουρουγουάη), Μενσά (Γκάνα), Μαϊκόν (Βραζιλία)
Μέσοι - Τσάβι, Ινιέστα (Ισπανία), Σνάιντερ, Ρόμπεν (Ολλανδία), Μίλερ (Γερμανία), Αρέβαλο (Ουρουγουάη)
Επιθετικοί - Βίγια (Ισπανία), Κλόζε (Γερμανία), Φορλάν (Ουρουγουάη), Γκιαν (Γκάνα)


Κι από κοντά: Τούλιο (Ιαπωνία), Ασού Εκότο (Καμερούν), Βαλντέζ (Παραγουάη), Πάντσιλ(Γκάνα), Βαλντίβια (Χιλή), Ντόνοβαν (ΗΠΑ), Οζίλ (Γερμανία), Τέβεζ (Αργεντινή), Μπίρσα (Σλοβενία), Βίτεκ (Σλοβακία)


Πάει, λοιπόν, κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πια παρελθόν. ραντεβού σε 4 χρόνια εδώ. Με την ελπίδα ότι θα δούμε αν όχι κάτι καλύτερο, τουλάχιστον κάτι πιο αληθινό.


Πολ, βουβουζέλες, Ινιέστα και τέλος...



Μετά από ένα μέτριο (σε ρυθμό και παραγωγή) αλλά χορταστικό (σε αγωνία και φάσεις) αγώνα, η Ισπανία στέφθηκε και Πρωταθλήτρια Κόσμου, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις και του Πολ του χταποδιού αλλά και της λογικής, καθώς υπερτερεί σε σύνολο και μονάδες της Ολλανδίας. Την κρίσιμη στιγμή, ο Ρόμπεν κλότσησε την ευκαρία (με την βοήθεια του Κασίγιας) να βάλει μπροστά την Ολλανδία και να αλλάξει το ματς, και ενδεχομένως την ροή της Ιστορίας. Του ξέφυγε του Γουέμπ το ματς, (με κραυγαλέα φάση την κλωτσιά στο στήθος του Αλόνσο) αλλά δεν έχουν κανένα δίκιο να διαμαρτύρονται οι Οράνιε για την φάση του γκολ.
Πολλά περισσότερα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που είναι πια παρελθόν (σνιφ) θα έχουμε από αύριο.

Ο μεγάλος Θεός, Jimmy Jump όμως ήταν και εκεί...









UPDATED... O Ίκερ και η κοπέλα του (δημοσιογράφος της News Sports Αnchor Τelecinc) μετά τον τελικό...










YΓ Μεγάλη δημοσιογραφική αποκάλυψη της 22ας Ιουνίου 2010..

Sunday 11 July 2010

Στην Μπαρτσελόνα δεν διδάσκουν ποδόσφαιρο γενικώς κι αορίστως, διδάσκουν κάτι πάρα, μα πάρα πολύ συγκεκριμένο.

"....Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί μου ήρθαν στο μυαλό όταν έβλεπα την εθνική Ισπανίας στον ημιτελικό με την Γερμανία. Ή για να είμαστε ακριβείς, την Μπαρτσελόνα να παίζει στον ημιτελικό. Πικέ, Πουγιόλ, Μπούσκετς, Τσάβι, Ινιέστα και Πέδρο στη βασική ενδεκάδα, ο Φάμπρεγας στον πάγκο. Έξι βασικοί κι ένας αναπληρωματικός, όλοι από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. Όχι από την ομάδα της Μπαρτσελόνα, αυτό δεν λέει κάτι. Από τις ακαδημίες, από την Μασία. Επτά, συν τον Ρέινα και τον Βαλδές, εννιά παίκτες στους 23.
Η Μπάρτσα δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι σύλλογος. Είναι πάνω απ’ όλα μια σχολή ποδοσφαίρου. Ένα μέρος όπου διδάσκεται το ποδόσφαιρο. Θα μου πείτε, αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες του κόσμου. Λάθος. Στην Μπαρτσελόνα δεν διδάσκουν ποδόσφαιρο γενικώς κι αορίστως, διδάσκουν κάτι πάρα, μα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Κι η πρώτη ομάδα δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα, από τη βιτρίνα. Από τους τελειόφοιτους της σχολής, συν αυτούς που έχουν έρθει από αλλού για να τους συμπληρώσουν, επιλεγμένοι κι αυτοί με αυστηρά κριτήρια.
Σαν την περίφημη ομάδα του μπλακ τζακ. Δεν παίζουν το παιχνίδι όπως οι άλλοι, στην τύχη, στο ρίσκο, στο ταλέντο. Έφτιαξαν κανόνες και παίζουν σύμφωνα με αυτούς. Έτσι κι η Μπάρτσα. Από τότε που τη στιγμάτισε ο Κρόιφ, κατάλαβε πως δεν πρέπει να παίζει μπάλα γενικώς κι αορίστως, αλλά πρέπει να φτιάξει κάτι πολύ συγκεκριμένο, το δικό της ποδόσφαιρο. Το “βιβλίο” φτιάχτηκε, η ακαδημία έγινε και το μόνο που χρειαζόταν ήταν χρόνος. Χρόνος ώστε όλο αυτό το εγχείρημα να αρχίζει να αποδίδει. Να μην βγαίνουν απλώς ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα του συλλόγου, αλλά να βγαίνουν “αποτελέσματα” της μεθόδου, μαθητές της διδασκαλίας, ποδοσφαιριστές που παίζουν “έτσι” και μόνον “έτσι”.
Όλοι μας κάνουμε το ίδιο λάθος, το λέμε και το γράφουμε συνέχεια. Η Μπαρτσελόνα (κι η Εθνική Ισπανίας) δεν παίζει έτσι, γιατί έχει τον Τσάβι. Το πράγμα πάει ανάποδα. Έχει τον Τσάβι γιατί πριν από χρόνια αποφάσισε να παίζει έτσι. Τον έφτιαξε, τον δημιούργησε, τον δίδαξε να παίζει έτσι. Και πέρα από τον χρόνο, που ήταν απαραίτητος για να αρχίσουν να αποδίδουν οι καρποί, χρειάστηκε και τύχη. Ο Ινιέστα θα μπορούσε να εμφανιστεί επτά χρόνια από σήμερα. “Ο διάδοχος του Τσάβι”, θα λέγαμε. Ο Πικέ το ίδιο, “η τεχνική έκδοση του Πουγιόλ”, θα λέγαμε.
Η Μπάρτσα (κι όλοι εμείς οι τυχεροί θεατές) είχε την τύχη μαζί της. Οι σοδειές ήταν συνεχόμενα καλές κι έτσι Τσάβι κι Ινιέστα, Πουγιόλ και Πικέ, έγιναν δίδυμα, όχι συνέχειες. Κερασάκι, ένας νάνος Αργεντίνος που πέρασε την πόρτα της ακαδημίας στα 13 του, πριν από δέκα χρόνια. Η Μπάρτσα δεν παίζει έτσι επειδή τους έχει στην διάθεσή της. Τους έχει να διαλύουν τα πάντα επειδή πιστεύει σε αυτό το ποδόσφαιρο, το διδάσκει και τους έφτιαξε. Τους διάλεξε, τους ξεχώρισε, τους βελτίωσε, τους ανέδειξε και τώρα τους καμαρώνει να εκτελούν αυτό που πριν από χρόνια ήταν απλώς ένα όραμα, ίσως και μια ουτοπία.
Πιστεύω πως το να τους βλέπω να αγωνίζονται είναι μακράν του δευτέρου το πιο υψηλό ποδοσφαιρικό θέαμα. Δεν έχω δει ποτέ κάτι πιο γοητευτικό από τους να τους βλέπω να εκτελούν τα “πρέπει” και τα “μη” που έχουν μάθει από 11 ετών. Να κοιτάνε την περιοχή και να μην κάνουν σέντρα, αφού αυτό που βλέπουν τους λέει “την μπάλα πίσω, πάμε από την αρχή”. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να πειθαρχούν στο βιβλίο, να ξέρουν που πρέπει να κινηθούν, πότε να πασάρουν με τη μία και πότε να περιμένουν ώστε η φάση να γίνει όπως πρέπει, να περιμένουν τις πιθανότητες να είναι υπέρ τους. Πότε πρέπει να τρέξουν με την μπάλα και πότε να περιμένουν κι άλλους να ανέβουν, πότε να πάνε στην ντρίμπλα και πότε απλώς να αλλάξουν τελείως το παιχνίδι.
Να είσαι πειθαρχημένος και προσηλωμένος όταν αμύνεσαι είναι κάτι λογικό, που συναντάμε συχνά. Το κάναμε κι εμείς στο Euro. Το να έχεις, όμως, κατοχή κοντά στο 65%, να είσαι παίκτης σαν τον Τσάβι και τον Ινιέστα, να είσαι στο 0-0 για 70’ και να αντέχεις ακόμα να μην κάνεις κάτι εκτός πλάνου (παρότι μπορείς), να μπορείς να συνεχίζεις να παίζεις “από το βιβλίο”, είναι κάτι το ασύλληπτο.
Την Κυριακή το βράδυ αυτοί οι παίκτες, αυτοί οι μαθητές-εκπρόσωποι, είτε θα είναι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, είτε όχι. Για μένα έχει ελάχιστη σημασία, είναι μοναδικοί είτε έχουν την κούπα είτε όχι. Άλλωστε, αντίπαλοί τους είναι οι Ολλανδοί. Κοντράρονται αυτοί που πρωτόεγραψαν το βιβλίο με αυτούς που στις μέρες μας το απογείωσαν. Κορώνα ή γράμματα, Ισπανία ή Ολλανδία, δεν αλλάζει κάτι. Θα κερδίσουν είτε οι εμπνευστές είτε οι απόλυτοι εκπρόσωποι."

Από τον Θέμη Καίσαρη

Friday 9 July 2010

Viva Espana!!!

Καλός είσαι, αλλά έχεις στο κεφάλι κάτι 4άρες από Barca, και ήττες σε ημιτελικό και τελικό..
Too much όμως, ασέβεια..

Thursday 8 July 2010

Λες και αν δε το έλεγε το χταπόδι, ο Κεντίρα θα "έτρωγε" τον Xavi...

Θα ήταν άδικο ρε παιδιά. Να περάσει η Γερμανία στον τελικό, πόσο μάλλον να το πάρει κιόλας. Εντάξει καλή ομάδα, έριξε και τις τεσσάρες της εμφατικά, έδειξε οργάνωση, σοβαρότητα και πλάνο στο παιχνίδι. Που είναι η καινοτομία όμως? Πουθενά. Αυτή ήταν πάντα η Γερμανία, καλή ή κακή ομάδα στην 4αδα θα φτάσει κάπως. Και απο εκεί και ύστερα, έδειχνε το μέταλλο της στον ημιτελικό. Εχθές όμως, όπως και το 2006, δεν τα κατάφερε. Και όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά σαν να μην προσπάθησε κιόλας. Οι "μεθοδικοί", οι "ανώτεροι" έχασαν εύκολα. Μια φορά έχει πέσει ο Κασίγιας σε 90'. Έυκολη πρόκριση λοιπόν για τους Ίβηρες.

Για να είμαστε και ακριβείς, η Γερμανία, με την Αγγλία αντιμετώπισε ένα ΠΤΩΜΑ (ψυχολογικά, αγωνιστικά, χωρίς διάθεση για διάκριση -όπως είδαμε στις χαλαρές αντιδράσεις των Άγγλων στο ξενοδοχείο μετά τον αποκλεισμό- που είναι και το πιο σημαντικό) βοηθήθηκε και από τον Λαριόντα, και με την Αργεντινή αντιμετώπισε μια ομάδα που είναι και άναρχη και ενθουσιώδης και είχε και τα αστέρια της σε τραγική ημέρα. Με την Αργεντινή κιόλας, προηγήθηκε νωρίς με τυχερό γκολ, και άντε μετά να τους βάλεις γκολ. Είπαμε είναι σοβαρή και ΚΑΛΗ ομάδα, μέχρι εκεί όμως, τίποτα παραπάνω. Και ήρθαμε στα χτεσινά. Πως δηλαδή θα αντιμετώπιζαν ομάδα με κανονικά ακραία μπακ(και όχι Γκουτιέρεζ), άψογα σέντερ μπακ(και όχι Ντεμικέλις και Άπσον), τρομερή κυκλοφορία μπάλας, ψυχολογία παρέας, Βίγια on fire, και τον καλύτερο Μέσο του πλανήτη-Xavi? Απλά δεν θα την αντιμετώπιζαν ρε παιδιά. Το είπε και ο Λεβ "Μας έφτασαν στα όριά μας, είναι οι Πρωταθλητές Κόσμου, είναι πολύ καλύτεροι".

Παρόλα αυτά οι Ισπανοί δεν έκαναν και το καλύτερό τους παιχνίδι για εμένα, έχουν και άλλο να δώσουν. Μην κοιτάτε που κράτησαν άνετα την κατοχή και την πρωτοβουλία, τον Κεντίρα είχαν απέναντι και τον Σβαινστάιγκερ χαμένο (μην ξέροντας ποιόν να πρωτομαρκάρει).
Έχει δωθεί μεγάλη προσοχή στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια, στην στήριξη της κοινωνική συνοχής και της Εθνικής συνείδησης στην χώρα. Στο πως να νιώθουν οι Βάσκοι, Καταλανοί και Γαλιθιάνοι ΙΣΠΑΝΟΙ δηλαδή, και αυτό έχει και αντίκτυπο στο ποδόσφαιρο. Μέχρι και λόγια στον Εθνικό Ύμνο τους θέλουν να βάλουν, με μετάφραση στα βάσκικα, καστιγιάνικα, καταλανικά και γαλιθιάνικα. 
Από το 2006 και μετά φαίνεται αυτή η ομάδα να έχει την συνοχή και την χημεία μιας παρέας. Ήρθε και το Euro του 2008 (ΠΑΛΙ με τους Γερμανούς απέναντι), πήραν το τρόπαιο, έφυγε το βάρος από τα πόδια τους και κατάλαβαν πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ώστε να μην αποδεικνύουν και στις Διεθνείς Διοργανώσεις πως είναι οι καλύτεροι.
Ξαναλέμε εδώ, τους έκανε μεγάλο καλό η ήττα από την Ελβετία στην πρεμιέρα, "ξεκαβάλησαν". Λέγανε μερικοί "η Ελλάδα του 2010" για την Ελβετία εκείνη την ημέρα. Εγω θυμάμαι στο ματς με την Γαλλία το 2004,  να μην μας κάνουνε φάση , ενώ οι Ελβετοί τα παραχρειάστηκαν. Ήταν ένα απόγευμα που κοιμήθηκε ο Θεός τελικά.


Κυριακή λοιπόν. Θα έχουμε και καινούριο Πρωταθλητή Κόσμου, σημαντική λεπτομέρεια.
Προβλέψεις? 60-40 υπέρ των Ισπανών, είναι ένα κλικ πιο ψηλά ως ομάδα. Και οι Οράνιε έχουν πολύ ταλέντο φυσικά, αλλά δεν έχουν την ίδια συνοχή, ούτε πολύ καλές μονάδες σε όλες τις θέσεις της 11άδας.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

ΥΓ Κορυφαίοι ΠΟΥΓΙΟΛ (που είσαι Ποντόλσκι), Τσάβι, Ράμος, Πικέ, ΘΕΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ.
ΥΓ2 Όλα τα φόντα οι "μικροί" της Γερμανίας να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον.


Wednesday 7 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Ολλανδία - Ουρουγουάη

Θρίλερ δεν τον λες τον χτεσινό προημιτελικό, αλλά ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα 2-3 συναρπαστικότερα ματς της φετινής διοργάνωσης και μας χάρισε και δυο απίστευτες γκολάρες. Το γκολ του Φαν Μπρόνκχορστ είναι μέχρι στιγμής το ομορφότερο απ'όσα έχουμε δει.
Ξεκινώ από την Ουρουγουάη, γιατί απ'την αρχή του τουρνουά κέρδισε τη συμπάθειά μου με το σκληρό και τίμιο παιχνίδι της, με τη συνοχή της, το παρεΐστικο (αλλά όχι χαβαλετζίδικο) κλίμα της, με την ευγενική και αξιοσέβαστη μορφή του προπονητή της και την υποδειγματική εμφάνιση του φυσικού αρχηγού της, του Φορλάν. Ο οποίος μπορεί να μη φόρεσε το περιβραχιόνιο παρά μόνον στον ημιτελικό, αλλά η όλη του παρουσία χαρακτηρίζεται πέρα για πέρα αρχηγική. Ο Εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης -ο μεγαλύτερος σε διάρκεια (5 λεπτά) στον κόσμο- ξεκινάει με το στίχο "La patria o la tumba". Η πατρίδα ή ο τάφος... Κι ανεξάρτητα από την ποσότητα και την ποιότητα του ταλέντου των Ουρουγουανών ποδοσφαιριστών, ένα είναι βέβαιο: Θα ματώσουν στο γήπεδο για τη φανέλα. Μια φανέλα που έχει δύο αστεράκια, μην το ξεχνάμε. Μακρινά μεν, αλλά δύο, την ίδια ώρα που πολλά "φαβορί" σε κάθε Μουντιάλ έχουν να επιδείξουν ένα ή και κανένα...
Οι Ουρουγουανοί χτες ήταν φανερό ότι θα περίμεναν την Ολλανδία στο μισό γήπεδο, αφήνοντάς της την κατοχή μπάλας. Φάνηκαν πολύ διαβασμένοι, ιδιαίτερα στο μαρκάρισμα του Ρόμπεν και του Φαν Πέρσι, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο αν αναλογιστούμε ότι έλειπαν Λουγκάνο και Φουτσίλε. Δέχτηκαν νωρίς ένα γκολ από το πουθενά, ή μαλλον από το αριστερό πόδι του Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ. Το πλάνο άλλαξε. Όσοι πίστεψαν -κι εγώ μαζί- ότι η Σελέστε θα συνεχίσει το αμυντικό της παιχνίδι περιμένοντας να φτάσει "κάπως" στην ισοφάριση πέσαμε έξω. Οι ομάδα της Λατινικής Αμερικής αναθάρρησε, έφερε την κατοχή από το 37-63 στο (περίπου) 50-50, πίεσε ψηλά, έπαιξε απ'τα άκρα, έφτιαξε φάσεις και μπορεί να διαμαρτύρεται για ένα οφσάιντ που της σφυρίχτηκε κι ένα πέναλτυ που δεν της σφυρίχτηκε. Οι Ολλανδοί κρατούσαν γερά, αλλά ο Ντιέγκο Φορλάν απέδειξε γιατί είναι απ'τους κορυφαίους επιθετικούς μέσα στο 2010. Όσο κι αν φταίει ο Στεκέλενμπουργκ με την κακή του εκτίμηση, το σουτ του Φορλάν ήταν ασύλληπτο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, τα πάντα ήταν ρευστά. Λες και έβλεπες ένα ματς που ξεκινάει στο 0' κι όχι στο 45'. Λες και οι δυο ομάδες δεν είχαν παίξει το πρώτο ημίχρονο. Παρά την αλλαγή -για σαφέστερα πιο επιθετικό προσανατολισμό- του Ντε Ζέου με τον Φαν Ντερ Φάαρτ, είδαμε αρκετά αναγνωριστικό και "σιωπηλό" παιχνίδι, με τους Ολλανδούς να έχουν την κατοχή και την υπομονή και τους Ουρουγουανούς να συνεχίζουν παθιασμένα και να 'προειδοποιούν' πού και πού στην κόντρα. Και κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα, μέχρι το '70 όταν και ο Σνάιντερ βρήκε τον τρόπο για άλλο ένα ματς (με τη βοήθεια της τύχης και του Φαν Πέρσι) να στείλει τη μπάλα στο πλεχτό. Η φάση δεν μύριζε πολύ γκολ και ο Φαν Πέρσι επηρρεάζει τη φάση αλλά δε φαίνεται ΕΝΤΕΛΩΣ καθαρά αν είναι οφσάιντ ή οχι. Η Ουρουγουάη όφειλε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας για 2η φορά στον αγώνα (κάτι εξαιρετικά δύσκολο γιατί φάνηκε ότι ήταν ομάδα δομημένη να κρατά κι όχι να κυνηγάει σκορ). Πριν προλάβει όμως να ανοιχτεί κι άλλο, ήρθε το γκολ ταφόπλακα από τον Ρόμπεν για να κλειδώσει τη νίκη των Οράνιε... Η κεφαλιά του είναι παγκόσμιας κλάσης, τόσο από πλευράς στησίματος όσο και εκτέλεσης. Πλέον οι Ουρουγουανοί άφησαν το πάθος να τους οδηγήσει σε ό,τι καλυτερο, αδιαφορώντας για τακτικές και πλάνα. Το πάθος και η θέληση έφεραν τη μείωση του σκορ αλλά μέχρι εκεί. Μετά και την αλλαγή του Φορλάν (και χωρίς τον τιμωρημένο Σουάρεζ), η Σελέστε φάνηκε ότι δεν είχε άλλη αξιόπιστη λύση στην επίθεση.
Οι Ολλανδοί, λοιπόν, μετά από 32 χρόνια είναι και πάλι φιναλίστ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μεθοδικά, ήρεμα, αθόρυβα και δίκαια. Η συμβολή του Μάαρβαικ είναι μεγάλη, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως η 4άδα απ'τη μέση και μπροστά (Σνάιντερ, Κάουτ, Ρόμπεν, Φαν Πέρσι) είναι ένα μεγάλο δώρο στον Ολλανδό εκλέκτορα από 4 κορυφαίους προπονητές της εποχής μας.
Ο Βενγκέρ έδειξε το δρόμο στον Μάαρβαικ για το πώς να εκμεταλλευτεί τον Φαν Πέρσι στην κορυφή της επίθεσης, ανεξάρτητα αν πετυχαίνει γκολ ή όχι. Ο Μπενίτεζ μετέτρεψε τον Ντιρκ Κάουτ (επιμένω, τον MVP της Ολλανδίας σ'αυτό το ΠΚ) από σέντερ φορ και 2ο επιθετικό σε ένα χαφ-εξτρέμ "σκυλί" που παίζει για την ΟΜΑΔΑ. Ο Μουρίνιο έδωσε αγωνιστική πειθαρχία και ανέδειξε την εκτελεστική δεινότητα του Σνάιντερ. Ο Φαν Γκάαλ έδωσε νέα πνοή στην καριέρα του Ρόμπεν και τον έκανε επιτέλους πρώτο βιολί από κει που κινδύνευε να μείνει χαμένο ταλέντο. Ο Μάαρβαικ είχε στις τάξεις του τον χρήσιμο Φαν Πέρσι της Άρσεναλ, τον μαχητή Κάουτ της Λίβερπουλ, τον παμπόνηρο και αποτελεσματικό Σνάιντερ της Ίντερ και τον ταχύτατο διεμβολιστή Ρόμπεν της Μπάγερν. Παίρνει το μάξιμουμ από αυτούς, χωρίς να αλλοιώνει την ποδοσφαιρική ιδιοσυγκρασία που τους έχτισαν οι δάσκαλοί τους στις ομάδες τους. Το ότι τους έκανε να ξεδιπλώσουν τις αρετές που εμφανίζουν στους συλλόγους τους χωρίς να σκέφτονται τον τρόπο παιχνιδιού τους σε αυτούς, αλλά τον δικό του, συνιστά σπουδαίο κατόρθωμα.
Και κάτι ακόμα. Αυτή η γενιά των Ολλανδών ποδοσφαιριστών -χωρίς να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου της- δείχνει απαλλαγμένη από εμμονές του παρελθόντος. Συγκεκριμένα μία εμμονή. Ότι "κάτι μας χρωστάει η Ιστορία". Το '74 και το '78 οι Ολλανδοί αν και καλύτεροι έχασαν δίκαια και στους 2 τελικούς. Τα σημερινά παιδιά -παρά τις εκάστοτε τρέλες τους- είναι σοβαρά και ξέρουν ότι η Ιστορία δεν τους χρωστάει τίποτα κι ότι πρέπει να τη γράψουν μόνοι τους. Έδειξαν ότι μπορούν.
Απ'την άλλη, οι Ουρουγουανοί κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου, γιατί ξαναεμφάνισαν στο γήπεδο την ξεχασμένη -αλλά όχι λημονησμένη- παληκαριά τους.

Προς ΕΡΤ
1) Εκτιμώ πολύ το Γιάννη Λιαλιάτση. Έχει φοβερή φωνή με ιδιαίτερη χροιά και πολύ καλή άρθρωση. Για ραδιοφωνικός παραγωγός του 2ου προγράμματος όμως, όχι για σπορτσκάστερ...
2) Κάουτ! ΚΆΟΥΤ! Έλεος πια με τον "Κόιτ" και τον "Κούιτ". Κάουτ προφέρεται ο άνθρωπος. Έχω μιλήσει με Ολλανδία εγώ και ξέρω.
3) Λύσσαξε να δείχνει το Πριγκηπικό ζεύγος της Ολλανδίας να πανηγυρίζει ο σκηνοθέτης και εσείς ούτε μια κουβέντα ρε παιδιά?? Δε σας κακίζω, σιγά μην το ξέρατε...

Έλεος ρε παιδιά...έλεος

Μια ο παρουσιααστής της ΝΕΤ που είπε "Μπορεί να το πάρει και η Ουρουγουάη...Θα το δούμε κι αυτό..", μια το γνωστό site που αναφέρει πως οι Ολλανδοί έχουν να παίξουν τελικό από την εποχή του Κρόιφ...Εκτός κι αν με το "Ιπτάμενος Ολλανδός" εννοούν τον Νέεσκενς...
Δηλαδή βασικά πράγματα ρε γαμώτο.
                                     

Cruyff retired from international football in October 1977.
1978 World Cup Final, Netherlands-Argentina 1-3 (a.e.t 1-1)

Tuesday 6 July 2010

Sunday 4 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Προημιτελικοί

Σε επίπεδο ποδοσφαιρικής ποιότητας, οι τέσσερεις προημιτελικοί μπορούν να χαρακτηριστούν απλά καλοί. Σε επίπεδο ανατροπών και σασπένς όμως, νομίζω ξεπεράσανε τις προσδοκίες μας. Οι 3 απ'τους 4 μας κράτησαν "ζεστούς" και σε αγωνία σε όλη τη διάρκειά τους. Και τελικά, από κει που οι Νοτιοαμερικάνοι έδειχναν να είναι καβάλα στ'άλογο, βρέθηκαν με μία εκπρόσωπο στους ημιτελικούς. Και μάλιστα με μια εκπρόσωπο αουτσάιντερ, την Ουρουγουάη. Που ναι μεν έχει δύο αστεράκια στη φανέλα της, αλλά σίγουρα δεν αποτελούσε 'βαρύ χαρτί' της CONMEBOL σε αυτή τη διοργάνωση. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.


ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ - ΓΚΑΝΑ

Ήταν το πιο αμφίρροπο από τα 4 ματς. Και πριν ξεκινήσει και κατά τη διάρκειά του. Ήταν ο ορισμός του 50-50 και το χαμε γράψει και σε προηγούμενο ποστ. Δυο ομάδες σχεδόν ίδιες σαν συνολική εικόνα, αλλά με ποδοσφαιριστές τόσο καλούς αλλά και τόσο 'διαφορετικούς' σε ατομικό επίπεδο. Δεν μπορείς να πεις κατηγορηματικά ότι ο Πάντσιλ είναι καλύτερος αμυντικός από τον Λουγκάνο ούτε ο Μάξι Περέιρα από τον Μένσα... Απ'την άλλη, ποιος μπορείς να πεις ότι υπερείχε στα χαφ... Σαρπέι-Αννάν από τη μία, Αρέβαλο-Πέρεζ απ'την άλλη. Και οι αιχμές των δύο 'δόρατων'. Γκιαν και Σουάρεζ... Το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες, στην τύχη και στο ποδοσφαιρικό DNA των δύο αντιπάλων. Το γκολ του Μουντάρι στα χασομέρια του 1ου ημιχρόνου ήταν κυριολεκτικά από το πουθενά. Ενός ημιχρόνου όπου το 0-0 θα πρεπε μετά το 30' να ήταν "φραγμένο" από τα πρακτορεία στοιχημάτων... Στο 2ο ημίχρονο οι Ουρουγουανοί δε βιάστηκαν να κάνουν το 'ντου'. Ο Φορλάν ήταν σίγουρα πρώτος μεταξύ ίσων για την Ουρουγουάη, αλλά δεν λες ότι ήταν και μια ομάδα μόνος του. Και μεταξύ μας, στο γκολ που έβαλε, όφειλαν να είναι πιο υποψιασμένοι και οι αμυντικοί στο τείχος και ο Κίνγκσον. Οι Γκανέζοι στην παράταση επέδειξαν τρομερή αυτοσυγκράτηση και σοβαρότητα. Ήταν πολύ συγκεντρωμένοι, μετρημένοι, και απαλλαγμένοι από τη διαχρονική 'αφέλεια' των αφρικανικών ομάδων. Πατούσαν καλύτερα από τη σελέστε στο γήπεδο, κάνανε κάποιες φάσεις και φαινόταν ότι μεθοδικά θα φτάνανε στο 2-1. Και ερχόμαστε στη φάση του 120' όπου ο Λουίς Σουάρεζ θα πρέπει για την ενέργειά του να χαρακτηριστεί εθνικός ήρωας... Αφρικανός αμυντικός δε θα σκεφτόταν ποτέ να αποκρούσει με τα χέρια πάνω στη γραμμή. Γι'αυτό και θα το έτρωγε, μαζί με την ψυχρολουσία του 2-1 στο τέλος της παράτασης. Οι Ουρουγουανοί όμως (και γενικά οι νοτιοαμερικάνοι) ποδοσφαιριστές ανήκουν στην πάστα των παικτών της αλάνας, που η ποδοσφαιρική τους παιδεία, ευφυία και 'αλητεία' τους επιτρέπει να κάνουν αυτά που κάνουν. Ο Σουάρεζ κράτησε ζωντανή την ελπίδα για τη σελέστε, να διεκδικήσει ό,τι παραπάνω μπορεί, απ'το να κάτσει να καταπιεί έναν ξαφνικό θάνατο στο 120'. Δικαιώθηκε, μιας και ο Γκιαν έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Πλέον, ξέραμε όλοι ποιος θα κερδίσει στα πέναλτυ. Παραδοσιακά οι αφρικανικοί λαοί δεν έχουν θυμό μέσα τους όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Πικραίνονται, κι αυτό στον αθλητισμό δε βοηθάει και πολύ. Με την ψυχική διάθεση σχεδόν στα τάρταρα, θα ήταν θαύμα να επικρατήσουν στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτυ. Φαινόταν στο μάτι των Ουρουγουανών ότι μπήκαν να 'καθαρίσουν'. Κι ο Σεμπαστιάν Αμπρέου -που στο μεγαλύτερο μέρος που αγωνίστηκε έπαιζε το ρόλο του 'Λαμπριάκου' για την Ουρουγουάη- για να δικάιώσει, έγραψε τον επίλογο με ένα πέναλτυ ποίημα...


ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Για δεύτερο συνεχόμενο ΠΚ, οι Βραζιλιάνοι σταματάνε στους 8. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά από Ευρωπαϊκή ομάδα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά με 'κάτω τα χέρια'. Το -πράγματι πανέμορφο σε δημιουργία και εκτέλεση- γκολ του Ρομπίνιο και 2-3 ευκαιρίες για το 2-0 έριξαν στάχτη στα μάτια σε πολλούς, δε στάθηκαν όμως ικανές να κοροϊδέψουν μια ομάδα με αρχή μέση και τέλος. Οι Ολλανδοί απ'την αρχή του τουρνουά παίζουν όσο χρειάζεται για να κερδίσουν. Δεν εντυπωσιάζουν με φρου-φρου κι αρώματα, αλλά είναι συμπαγείς και ξέρουν τι θέλουν μέσα στο γήπεδο, είτε επιβάλλοντας το δικό τους παιχνίδι είτε σπεκουλάροντας τον εκάστοτε αντίπαλο. Με υπομονή και μαγκιά γύρισαν τούμπα το ματς και μάλιστα δεν απειλήθηκαν σχεδόν καθόλου στο τέλος. Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία είναι μεν πιο σφιχτή, πιο αποτελεσματική, πιο κυνική αλλά αυτή η τρέλα και η φαντασία που τις έχει κοστίσει τόσες και τόσες φορές στα παγκόσμια κύπελλα, αποδείχτηκε απαραίτητη για τέτοιου τύπου ματς... Κι όσοι νομίζετε ότι οι Βραζιλιάνοι είναι "τίμιοι και καθαροί" στα μαρκαρίσματά τους και δεν ανήκουν στις άλλες ποδοσφαιρικές ράτσες της Νότιας Αμερικής που "παίζουν βρώμικα" σίγουρα πέσατε απ΄τα σύννεφα με το μαρκάρισμα του Μέλο. Όσοι έχουν δει όμως το ματς Βραζιλία-Ουγγαρία του '54, το Βραζιλία-Ολλανδία του '74, το Βραζιλία-Αργεντινή του '78 και πολλά πολλά άλλα ξέρουν ότι οι Βραζιλιάνοι όποτε χρειαστεί είναι το ίδιο σκληροί και βρώμικοι (κάποιες φορές χειρότερα) με τους υπόλοιπους λατίνους. Είναι φανερό ότι το "πείραμα" του Ντούνγκα δεν πέτυχε και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στο μυαλό της σελεσάο ίσως "στριφογυρίζει" από τώρα η κατάκτηση του τροπαίου σε 4 χρόνια σπίτι της. Οι δε Ολλανδοί δεν πετούν στα σύννεφα. Εξάλλου, ακόμα κι αν δεν πάρουν το κύπελλο δεν πρόκειται να πεθάνουν κιόλας. It's a game... nothing more. Respect στον Ρόμπεν γιατί είναι μεγάλος μπαλαδόρος. Respect στον Σνάιντερ γιατί είναι γάτα και πολύ αποτελεσματικός. Αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ MVP της φετινής Ολλανδίας τον Ντιρκ Κάιτ. Τρέχει παντού, πιέζει παντού, μαρκάρει παντού, είναι πάντα μέσα στις φάσεις... Είναι απλά παντού...


ΙΣΠΑΝΙΑ - ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ

Οι Ισπανοί καρδιοχτύπησαν και λίγο έλλειψε να πέσουν ξανά θύμα της κατάρας των προημιτελικών, αλλά τελικά τα κατάφεραν και μετά από 60 χρόνια είναι ξανά στην τετράδα ενός Μουντιάλ. Με το γνωστό passing game, με τις επελάσεις του Ράμος και του Βίγια, με τη σπιρτάδα του Ινιέστα και το εγκεφαλικό παιχνίδι του Τσάβι. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Οι σκληροτράχηλοι Παραγουανοί με την υπερτροφική ευψυχία τους έφτασαν μια ανάσα από το όνειρο, αλλά μια φορά ο επόπτης και δύο ο Άγιος Ίκερ τους στέρησαν την ευτυχία ενός γκολ που πιθανότατα θα τους οδηγούσε στην παράταση. Μέσα τους οι Παραγουανοί ήξεραν ότι για μέχρι εκεί είναι, αλλά διεκδίκησαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν πέφτοντας πάνω στη μπάλα σαν καμικάζι, τεντώνοντας τα πόδια τους να κόψουν ΚΑΘΕ μπαλιά των Ισπανών χωρίς να υπολογίζουν κούραση και τραυματισμούς. Το απλόχερο χειροκρότημα των φιλάθλων το κέρδισαν με την αξία τους. Η ποδοσφαιρική ανωτερότητα των Ισπανών ήταν φανερό ότι θα δικαιωνόταν έστω και με μια ευκαιρία. Ακόμα και μετά το χαμένο πέναλτυ, οι Φούριας Ρόχας δεν έπεσαν στην παγίδα της 'αυτοθυματοποίησης' που πάντα τους κατέτρεχε στα Μουντιάλ. Κυνήγησαν το ένα και μοναδικό γκολ που θα τους έδινε την πρόκριση. Και όταν στη μία και μοναδική ευκαιρία της Παραγουάης ζορίστηκαν, ο Άγιος Ίκερ φώναξε παρών, ξορκίζοντας Θουμπιθαρέτειους και Αρκονάδιους δαίμονες. Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Τόρες συνεχίζει να εκθέτει τον Ντελ Μπόσκε και ίσως ήρθε η ώρα στον επόμενο αγώνα, το "Πέδρο στα πλάγια και Βίγια στην κορυφή" να είναι βασικό σχήμα κι όχι αλλαγή τακτικής. Ο δαιμόνιος Ινιέστα έδειξε για άλλη μια φορά ότι το λέει η ψυχή του στα δύσκολα, ενώ ο Τσάβι συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα δωρεάν... Αν οι Ισπανοί είχαν τον Μάρκος Σένα (έστω και στην ηλικία που είναι) θα ήταν το σούπερ φαβορί χωρίς αμφιβολία. Ακόμα όμως έχουν κάποιες αδυναμίες, πιο πολύ στη νοοτροπία τους παρά καθαρά τεχνικές.


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ - ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Άφησα τελευταίο το μεγάλο ντέρμπι (στα χαρτιά...) Ήμουν σίγουρος ότι οι Γερμανοί θα έκαναν περίπατο κι ότι το σκορ θα ήταν μεγάλο, αλλά δεν τολμούσα να το πω, παρά μόνο στο "στενό οικογενειακό" κύκλο. Και ήμουν σίγουρος γιατί κάποια στιγμή θα έλαμπε η αλήθεια... Θα ξεχωρίζανε οι άντρες από τα 'γατάκια' και οι ομάδες από τα καφενεία. Όχι ότι οι Αργεντίνοι ήταν εντελώς καφενείο, αλλά δεν ήταν και ομάδα, κακά τα ψέμματα. Και αντίθετα με όσα λέγονται τόσο καιρό, δε νομίζω ότι τελικά τα περίμεναν όλα από το Μέσσι. Μάλλον από το Μαραντόνα τα περίμεναν. Τι ακριβώς περίμεναν όμως...? Ότι η προσωπικότητά του, η αύρα του και το άστρο του θα τους οδηγούσε άκοπα στον τελικό και στο τρόπαιο??? Καλό και πλούσιο το ταλέντο, καλό το σόου, αλλά μπάλα είναι και η τακτική, το πλάνο και η οργάνωση. Και η Αργεντινή δεν τα είχε σ'αυτό το Μουντιάλ. Η προσωπικότητα του Ντιέγκο (προσέξτε, όχι το "ΕΓΩ" του. Ο Μαραντόνα υπέπεσε σε πολλά "φάουλ" αλλά -για να μαστε δίκαιοι- δεν έδειξε ίχνος εγωισμού με την κακή έννοια) παραμένει ισχυρή, τόσο ώστε να 'καπελώσει' ακόμα κι ένα πολύ ταλαντούχο σύνολο. Αγκάλιασε τον Μέσσι σαν στοργικός πατέρας, τον υπερασπίστηκε, του έδιωξε το άγχος της ατομικής διάκρισης, αλλά αγωνιστικά, δεν δημιούργησε καμία τακτική, κανένα σύστημα έτσι ώστε ο Λιονέλ να βοηθήσει την ομάδα και να βοηθηθεί απ'αυτήν. Η άποψή μου είναι ότι ο Λεβ μπορεί να μην είναι τεράστιος προπονητής, αλλά είχε τη στοιχειώδη εξυπνάδα να αναθέσει το μαρκάρισμια του Μέσι σε έναν μπαλαδόρο όπως ο Σβαινστάιγκερ, παρά σε ένα οποιοδήποτε "σκυλί". Ο μπαλαδόρος ξέρει τον μπαλαδόρο και αν έχει και τα φυσικά χαρίσματα μπορεί να τον αντιμετωπίσει πολύ πιο έξυπνα απ'ότι ένας καθαρά αμυντικός ποδοσφαιριστής. Στα στημένα και στην κόντρα, η φετινή Γερμανία είχε δείξει απ'την αρχή τα δόντια της, αλλά αυτό ουδόλως φαινόταν να απασχολούσε τους Αργεντίνους. Και η 4άρα ήρθε τόσο απλά αλλά τόσο εκκωφαντικά που δύσκολα καταπίνεται. Ο Νίκός -ο μεγαλύτερος ίσως οπαδός του Γερμανικού κράτους εν γένει στην Ελλάδα- ήταν απόλυτος: "Για να κερδίσεις αυτή τη Γερμανία, θα πρέπει όχι μόνο να χουν φύγει απ'το γήπεδο οι Γερμανοί, αλλά να είναι στα κρεβάτια τους και να κοιμούνται! Το σύνθημα από δω και πέρα είναι ΘΑΝΑΤΟΣ!" Τρομακτικό... αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Τιμή και δόξα στον Μίροσλαβ Κλόζε για το τεράστιο κατόρθωμά του να φτάσει τον Γκέρντι Μίλλερ στη 2η θέση των σκόρερ στα Παγκόσμια Κύπελλα. Δεν είναι λίγο...

Thursday 1 July 2010

Γερμανία - Αγγλία 4-1 (Αλέκος+Ηλίας Vol 2)

Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ ήταν KAI εκεί!!! Παρέα με τον Ηλία και τον Αλέκο φυσικά!!! Δέκα λεπτά μαγείας...


Αναζήτηση στο Μπακότερμα