Wednesday 15 December 2010

Όπως και να ‘χει, αργά ή γρήγορα, θα τα πούμε.

Δεν χαθήκαμε. Εδώ είμαστε. Μαζευόμαστε σιγά σιγά, σκορπίσαμε λίγο τελευταία. Τρέχουμε με διάφορα. Ευχαριστούμε όλους όσοι επικοινώνησαν και ρώτησαν «μάγκες τι έγινε το κλείσατε? Είστε καλά?»
Παιδιά την αλήθεια να πούμε. Δεν είχαμε όρεξη για γράψιμο.

Νομίζετε ότι δεν παρακολουθούμε?
Είστε γελασμένοι!
Νομίζετε ότι δεν τον είδαμε τον Γραφικό μετά την πεντάρα?
Νομίζετε ότι δεν είδαμε τα ελληνικά ντέρμπι? Τον Σισέ, τον Μιραλάς, τον Βιεϊρίνια?
Τις ελληνικές επιτυχίες στην Ευρώπη, και το έπος του Άρη?
Νομίζετε ότι δεν τσεκάρουμε την Αγγλία και το θρίλερ που παίζει εκεί?
Δεν τσεκάρουμε την Ιταλία?
Δεν τσεκάρουμε την Μπάρτσα?
Νομίσατε ε?
Αφού ξέρετε.

Όπως και να ‘χει, αργά ή γρήγορα, θα τα πούμε.

 

Είναι σα να λες σ' έναν τυφλό ότι δε βλέπει,
σ' έναν που λέει ψέματα ότι τον λένε ψεύτη.
Είναι σα να λες σ' ένα παιδί πως παιδιαρίζει,
σ' έναν αλήτη της ζωής πως 'δω και 'κει γυρίζει.
Κι είναι το ίδιο σα να μου λες πως οι γυναίκες
καταστροφές κρύβουν στο αίμα τους.

Μια γυναίκα τη ζωή μου πάντα, την κανόνιζε,

μια γυναίκα στη ζωή μου πάντα, έμπαινε κι αλώνιζε,
μια γυναίκα...

Είναι σα να λες σ' έναν τυφλό ότι δε βλέπει,

σ' έναν που λέει ψέμματα ότι τον λένε ψεύτη.
Κι είναι το ίδιο σα να μου λες πως οι γυναίκες
καταστροφές κρύβουν στο αίμα τους.

Μια γυναίκα τη ζωή μου πάντα, την κανόνιζε,

μια γυναίκα στη ζωή μου πάντα, έμπαινε κι αλώνιζε,
μια γυναίκα...

Tuesday 23 November 2010

Φτάσαμε στο 2010, μπαίνουμε στο 2011. Έλεος με τα mail, πόσο ακόμα?

  από το http://taxalia.blogspot.com/

Συνηθισμένα hoax emails (απάτες). Διαβάστε προσεκτικά

Εδώ βρίσκονται και θα αναρτώνται συνεχώς, οι πιό συνηθισμένες απάτες στο διαδίκτυο, που κυκλοφορούν είτε ως hoax, scam, trojan, worm, chain mail, urban legend και όλα τα κολπάκια. Κρατείστε μόνιμο σύνδεσμο σε αυτή την ανάρτηση! Ίσως έτσι γλιτώσετε τους κωδικούς σας και τον κόπο να σας δουλέυουν!

Βαγγέλης Μερισιώτης (η μεγαλύτερη "μούφα" όλων των εποχών

Αναστάτωση στο facebok από τον ιό "I got you a surprise"

ΝΑΝΤΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΟΥΣΣΑ : Επιτέλους κε Σφακιανάκη, στείλτε στον εισαγγελέα αυτά τα ζώα!

Προσοχή! Μεγάλο θέμα! Κλοπή κωδικών gmail

ΔΙΕΡΕΥΣΕ ΡΟΖ Video της πιο γνωστής ελληνίδας ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ!!!

Roketsan, Οι Τούρκοι βομβαρδίζουν τη Βουλή, ξεσηκωθείτε !

"Όποιος πηγαίνει κόντρα στο μνημόνιο, θα πηγαίνει εξορία"

"Δίπλωμα Ιρακινής" (fatima iraqi driving license hoax)

Υπόθεση μαζικών γάμων με ανήλικες της Χαμάς. Σφυρίξτε λήξη

ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΦΑΓΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΕΛΤΑ!

Αστικοί μύθοι, θεωρίες συνομωσίας κι άλλες αηδίες.

Προσοχή στα email σας!

Το μωράκι πάσχει απο καρκίνο στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Με κάθε προώθηση οι γονείς του παίρνουν 5 cents (Krista Marie)

Νέα μέθοδος ληστείας: Αβγά στο παρμπρίζ

DCA και κολοκύθια με ρίγανη, ενάντια στον καρκίνο

Νέες ιδέες για τον καρκίνο. Πολύ ενδιαφέρον HOAX

BLACLKE, το μαύρο google. Άλλη μια απάτη...

Το 8χρονο παιδί στο Ιράν που του έκοψαν τα χέρια, επειδή έκλεψε ψωμί

Θεόδωρος Μεσσήνης. Άλλο ένα μήνυμα απάτη, που προωθεί, ποιός λέτε;;;;;

Μήνυμα απάτη: I got you a surprise www.mstislaveqtuqor.blogspot.com

Το γελοίο έγγραφο μιας HAYMAN που μας δανείζει με επιτόκιο 1,25%

Ο Ισοκράτης και η ρήση του "Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη ..."

Tuesday 2 November 2010

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός

Είμαι μεγάλο καθίκι τελικά... Περίμενα να γράψουνε ΟΟΟΟΛΟΙ την άποψή τους για το ντέρμπι, κάθισα και διάβασα εκτενώς αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές αναλύσεις και τώρα είμαι πανέτοιμος να δώσω τη δική μου. Χωρίς φόβο και βάζοντας στην άκρη -όπως πάντα- τα οπαδικά μου κριτήρια.
Ήταν από τα λιγοστά ματς Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού που δε με ενδιέφερε καθόλου όχι μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και αν θα παιζόταν ποιοτικό ποδόσφαιρο (για το 2ο ήμουν απολύτως βέβαιως και δεν έτρεφα και ιδιαίτερες ελπίδες). Η αραιή συχνότητα των Post μας τελευταία στο blog, ίσως να καταδεικνύει ότι διάφορα προβλήματα πάσης φύσεως δε μας επιτρέπουν να χουμε το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ στις πρώτες προτεραιότητές μας.
Είναι αλήθεια ότι είχαμε καιρό να δούμε ντέρμπι να επικρεντρώνεται πιο πολύ στους προπονητές απ' ότι στους ποδοσφαιριστές. Μια η καρέκλα του Νιόπλια που έτριζε πριν το ματς (όχι ότι τώρα δεν τρίζει), μια ο "αρχιτέκτων" Ερνέστο, μια τα πλάνα του ενός μια η τακτική του άλλου. Τα ματς όμως τα παίρνουν συνήθως οι ποδοσφαιριστές. Ο Νιόπλιας δε ρίσκαρε βγάζοντας Κατσουράνη και Γκοβού. Το προφανές έκανε ο άνθρωπος. Έβγαλε τα 'βαρίδια' κι έβαλε μέσα 2 παίκτες που χειρότερα απ'τους προαναφερθέντες αποκλείεται να παίζανε. Αντιθέτως, ο Βαλβέρδε μπορεί να φάνηκε ότι δε ρίσκαρε, αλλά νομίζω ότι τελικά αυτός πήρε το μεγαλύτερο ρίσκο μην μπαίνοντας στο Β' ημίχρονο να καθαρίσει το ματς. Κι αφού πας "συντηρητικά" κύριε Ερνέστο να κρατήσεις το 0-1, γιατί το πράττεις με τα δυο σου σέντερ μπακ στη σέντρα και χωρίς αμυντικό χαφ στο κέντρο? Δε ζητάω φυσικά να απολογηθεί ο Βαλβέρδε. Ο άνθρωπος ξέρει καλύτερα τη δουλειά του.
Λυσσάξανε όλοι με την Απόδοση του Χριστοδουλόπουλου. Οκ, έπαιξε καλά. Αλλά μήπως το όνομα Λουίς Γκαρσία θα πρεπε να χε πάρει λίιιγα παραπάνω εύσημα για την απόδοσή του στο ντέρμπι? Αν δεν ήταν ο Γκαρσία, ο Λάζαρος θα πάλευε ακόμα με τα κύματα όπως στο 1ο ημίχρονο.
Επίσης: Δε διαφωνώ για το 'κράξιμο' σε Μέλμπεργκ-Αβραάμ, όπου ένας Σισσέ τους έκανε περίπου ό,τι ήθελε. Αλλά τι είναι πιο λογικό? Αυτό ή να κάνει άνω κάτω μια αμυντική τετράδα "κάποιος Μιραλάς"? Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Κατ'αρχήν μιλάμε για έναν σέντερ φορ και για έναν περιφερειακό επιθετικό που παίζει κατά συνθήκη φουνταριστός. Δε λέω κάτι παράλογο, σκεφτείτε το. Ακόμα κι αν στο τέλος της χρονιάς ο Μιραλάς σκοράρει περισσότερα γκολ από το Σισσέ, ο Γάλλος θα εξακολουθήσει να είναι καλύτερος ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ από το Βέλγο. Το ιδανικό θα ήταν να παίζουν μαζί σ'ενα 4-4-1-1 αλλά αυτό μόνο σε κανένα -αποτυχημένο- all star game της ΕΠΟ μπορεί να το δούμε.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός παίζει σωστότερο ποδόσφαιρο αυτή την περίοδο απ'τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν έχει διάρκεια πάνω από 50-60 λεπτά. Απ'την άλλη, οι πράσινοι κατέθεσαν ψυχή, παληκαριά, είχαν παίχτες με μεγαλύτερη προσωπικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό θα σταθεί ικανό να μασκαρέψει την αγωνιστική τους αναρχία (έως και ανυπαρξία) για πολύ ακόμα.

ΥΓ: Όσοι σπεύσατε να τα χώσετε στο Φετφατζίδη (είτε κόκκινοι έιτε πράσινοι)είστε απλά εμπαθείς.
ΥΓ2: Όσοι Παναθηναϊκοί στεναχωρηθήκατε που μένει ο Νιόπλιας είστε εμπαθείς.
ΥΓ3: Όσοι πιστεύετε ότι ο Κάκος αλλοίωσε το αποτέλεσμα είστε άσχετοι. Στα πλάγια ήταν το ζουμί ;)
ΥΓ4: Α ρε Φερνάντο, μου χεις λείψει...


Wednesday 20 October 2010

Απ'όλα

Ταλαίπωρη Μίλαν, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου? Γιατί αφήνεσαι να γεράσεις? Που είναι τα χρόνια -ωραία χρόνια- που "επελάσεις" και τριπλίτσες σαν του Κριστιάνο δεν θα πέρναγαν ποτέ, και θα σταμάταγαν εν τη γενέσει τους?


Καλούτσικη η Ρεάλ δεν λέω, έχει σχέδιο και κάτι σαν αρχή και τέλος. Κέρδισε σέντερ μπακ φέτος και τον Οζίλ. Ρονάλντο μέτριος, Ντι Μαρία επίσης. Θα έχει πρόβλημα με ομάδες που έχουν δυνατό κέντρο, Κεντίρα και Αλόνσο μαζί κάπου χάνουν ανασταλτικά. Ιγκουαίν κακός χτες. Μίλαν..ποιά Μίλαν? Ούτε 3 μπαλιές δεν αλλάζουν από μέση και μπροστά, Ρόνι τραγικά κακός, φάντασμα όμως, η χαρά των αμυντικών ήταν. Άμυνα για γέλια. Νέστα κόφτο το ρημάδι τι περιμένεις? Μονολεκτικά τα λέμε τι άλλο να πούμε για ένα ματς που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το περσινό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
Νάτες και οι γκρίνιες...Νάτα και τα κλαψίματα...Τι έγινε ρε μόρτηδες, στο Μπερναμπέου σηκώνουμε αλβανικές σημαίες και δεν τρέχει τίποτα?

Και σημαίες και 16 πόντοι...λουκούμι σας έκατσε.


--------------------------------------------------------------------------------------------------

Τι μου θυμίζεις ρε Τζιμπρίλ???Τι μου θυμίζεις?




Monday 18 October 2010

Αναμνήσεις

Η παρακάτω φωτογραφία ξυπνά μνήμες... Ε ρε κατακαημένη Λίβερπουλ με ποιους κατάντησες να παίζεις...



Ναι ναι... ξέρω τι σας θυμίζει...



Thursday 14 October 2010

FC: Οι ιδέες (σαν τη Λίβερπουλ) δεν αποθνήσκουν

Άρθρο του Κώστα Βαϊμάκη στο www.sport-fm.gr


Δεν ξέρω τι θα αποφανθούν τα δικαστήρια τελικά και ως πού θα φτάσει η διαμάχη για την μεταβίβαση της Λίβερπουλ. Αν θα κάνει κουμάντο την επόμενη εβδομάδα το δίδυμο της καταστροφής Χικς - Ζιλέτ, κάποιος άλλος Αμερικανός, Ινδός, Σαουδάραβας ή Τσετσένος αυτονομιστής. Αν θα μπουν 300 εκατομμύρια λίρες, τα οποία τσίμα - τσίμα καλύπτουν οφειλές προς τράπεζες, τόκους, μελέτες για το νέο γήπεδο και τρέχοντα έξοδα ή αν θα μπουν περισσότερα, που θα είναι διαθέσιμα για μεταγραφές. Η Λίβερπουλ - όπως και κάθε μεγάλη και ιστορική ομάδα παγκοσμίως - ανήκει στον λαό της κι όχι στον... στον... στον εκάστοτε Πρόεδρό της. Κι αυτό είναι άσχετο από το πόσα πρωταθλήματα, κύπελλα και ευρωπαϊκά έχει κατακτήσει και αν τα έχει καταφέρει πρόσφατα ή τότε που οι ποδοσφαιριστές κλώτσαγαν εκείνη τη δερμάτινη καφέ μπάλα και τα στιγμιότυπα ήταν ασπρόμαυρα και γεμάτα «γρέζι».

Κάποιοι λένε χαριτολογώντας ότι η Λίβερπουλ είναι η τέταρτη πιο δημοφιλής ομάδα στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είναι η τέταρτη, η πέμπτη ή η όγδοη, ξέρω πάντως πως ένα σωρό κόσμος αγαπάει τη Λίβερπουλ όχι για τις κούπες που την είδε να σηκώνει, αλλά για το μύθο που κουβαλάει. Για την ιστορία και την αξιοπρέπειά της. Για τους παιχταράδες που έχουν φορέσει τη φανέλα της. Για το τσαγανό και τη μαγκιά που βγάζει στο γήπεδο. Εγώ έγινα οπαδός της, την εποχή που η μεγάλη κόντρα στο Νησί, ήταν ανάμεσα στη Λίβερπουλ και την Τότεναμ του Οσβάλντο Αρντίλες. Όταν την κόκκινη φανέλα φορούσε ο Ρας, ο Όλντριτζ, ο Μπίρντσλεϊ, ο Γκρόμπελααρ. Κυρίως, πάνω και πέρα απ’ αυτούς, ο τιτάνας που λέγεται Τζον Μπαρνς. Δεν περίμενα τον τελικό της Κωνσταντινούπολης για να την εκτιμήσω, καταλαβαίνω όμως ότι πολλοί νεότεροι τότε την «έμαθαν» κι από τότε την υποστηρίζουν.

Η Λίβερπουλ σήμερα δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει όχι το πρωτάθλημα, αλλά ούτε καν την τετράδα που μπορεί να οδηγήσει στους ομίλους του Champions League. Χαροπαλεύει στον πάτο της βαθμολογίας, κινδυνεύει με αφαίρεση βαθμών, συμμετέχει στο Europa το οποίο του χρόνου θα είναι όνειρο απατηλό - δύσκολα θα διεκδικήσει πλασάρισμα πάνω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Τη φανέλα της, τη φοράνε μερικοί παίκτες «της σειράς», μερικοί που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος, είτε δεν συναισθάνονται σε ποια ομάδα παίζουν - ναι Φάμπιο Αουρέλιο, για σένα λέω, ναι Γιοβάνοβιτς παιδί μου, αν δεν σου αρέσει, με την ευχή μας να επιστρέψεις στο Βέλγιο. Τη φοράει όμως κι ο αρχηγός των αρχηγών, ο Στίβεν Τζέραρντ. Ο υπαρχηγός των υπαρχηγών Τζέιμς Κάλαχερ. Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς του κόσμου, ο Φερνάντο Τόρες, που κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που πήγε πόσο βαριά φανέλα τον ευλόγησε ο Κύριος να φορέσει. Την φοράει ένα πραγματικά καλό δεξί μπακ, σαν τον Γκλεν Τζόνσον, ένας πραγματικά αξιόλογος τερματοφύλακας σαν τον Πεπ Ρέινα, ο ψυχωμένος Κυργιάκος, ο ταλαντούχος Ενγκόνγκ, ο έμπειρος και κωλοπετσωμένος Πόουλσεν, ο υπολογίσιμος Άγκερ. Υλικό που σε καμία περίπτωση δεν το λες του πεταματού, όπως δεν το λες και top - class, με έναν προπονητή που μοιάζει ανήμπορος να βοηθήσει την ομάδα, έχοντας στην πλάτη του τόσο την ταμπέλα του διαδόχου του Μπενίτεθ (που όσο και «μυρωδιά» να τον ανεβοκατεβάζουν, ένα Τσου - Λου το πήρε), όσο και αυτή του ανεπαρκούς για μια τόσο ιστορική ομάδα.

Αλλά τι σημασία έχει το υλικό και ο προπονητής και η πιθανή ή απίθανη αφαίρεση βαθμών και η κακή πορεία φέτος ή η οικονομική σφίξη; Η περηφάνια της Λίβερπουλ απεικονίζεται στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του Τζέραρντ και τη σφιγμένη του γροθιά. Κι έχει σαν soundtrack το «You’ ll never walk alone» που σκίζει τον ουρανό του «Άνφιλντ», της πόλης, του Νησιού, του κόσμου όλου. Τι να λέμε τώρα;

Monday 4 October 2010

Alea jacta est. (ή μήπως Errare humanum est ?)

Εγώ τον εκτιμώ τον Νίομπλια. Θεωρώ ότι και σοβαρός άνθρωπος είναι και πως έχει συγκεκριμένη άποψη ,  βαθειά και ευρεία γνώση περί του ποδοσφαίρου. Έτσι νομίζω δηλαδή, καθώς για ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει δεν είναι ασφαλή αυτά τα συμπεράσματα. 

Ακούγοντας στα ραδιόφωνα χτες τα σενάρια για το περιστατικό με την παραίτηση (για όσους δεν το γνωρίζουν, ας κάνουν μια τσάρκα στα αθλητικά sites, ας δούνε 3 φορές το βίντεο που κυκλοφορεί, ας διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα και τα οπισθόφυλλα 2 φορές, και μετά αν νιώθουν έτοιμοι να επανέλθουν, σας θέλω διαβασμένους), ΕΦΡΙΞΑ. Άλλοι έλεγαν πως το έκανε επίτηδες, καθώς ήξερε πως θα γυρίσει το κλίμα υπέρ του έτσι, με την καινούρια δήλωση στήριξης. Άλλοι είπαν πως ήταν στημένο το σκηνικό από τον ΠΑΟ για να αποφορτιστεί η ομάδα. Επειδή όλοι έχουν πει την άποψή τους, θα την πούμε κι εμείς (δηλαδή γιατί όχι-στο πηγάδι κατουρήσαμε εμείς ?)
Η γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: σαν σοβαρός άνθρωπος, παραιτήθηκε σαφέστατα και κατηγορηματικά (είπε δεν θέλω να κάτσω πάλι στον πάγκο του Παναθηναϊκού, τι άλλο να πει?) εννοώντας "Άντε γ@@@@είτε ρε μαλ@@@ες, ραδιόφωνα, εφημερίδες και οπαδοί, ηλίθιοι να πούμε, τριτοκοσμικοί καράβλαχοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου (ποιού?), φέρτε άλλον να νικάει την Ξάνθη και την Καβάλα, και να βάζει τους βαθμούς στο σακούλι, παπάρηδες"
Και καλά έκανε. Παντελονάτα και αντρίκεια. Η πίεση που νιώθει είναι τεράστια, γιατί όμως? Επειδή έχασε από τους Δανούς? Σιγά ρε παιδιά τι να κάνουμε τώρα. Χαλαρώστε λίγο. Από πότε θεωρήθηκε στανταράκι πως η Ελληνική ομάδα θα κερδίσει σίγουρα την Δανική? Εδώ πολλοί θα πουν "άσε ρε φίλε, παίρνει τόσα λεφτά  και νιώθει και πίεση? Ας έρθει να δουλέψει εκεί που δουλεύω εγώ να δει πως είναι η πίεση για 900 ευρώ"και θα έχουν δίκιο. Συμφωνούμε ρε παιδιά, μιλάμε για μια ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ομάδα, δλδ το χόμπυ μας κάνουμε, μπαλίτσα βλέπουμε και τίποτα παραπάνω, (εκτός από άλλους που είναι όντως More than a Club :) ). Θέλω να πω πως έπραξε σωστά φτύνοντας -προσωρινά- στα μούτρα αυτούς που ευθύνονται για το δάκρυ του, για το δάκρυ του Δώνη πρόπερσι, και για το δάκρυ του Δερμιτζάκη χτες (για άλλους λόγους βέβαια).
Κι ύστερα ήρθε η κωλοτούμπα. Από τα ρεπορτάζ βγαίνει πως ο Σισέ το έμαθε, πήρε τον Πατέρα, και ο Πατέρας πήρε τον Αντωνίου και επικοινώνησε και με τον Νιόμπλια για να του πει "όχι ρε Νικολάκη ! Ρε Νικολάκη ποιός στα λέει αυτά βρε αγάπη? Τον Γκόντζο ρε και τον Πρασινοφρουρό πιστεύεις? Ρε σε αγαπάμε ρε Νίκο ρε ψυχή! Μείνε και θα τα φτιάξουμε όλα ντάξ? Έλα βραδιάτικα με ανησύχησες! Έγινε, μιλάμε άυριο, Φιλάκια. Κι εγώ σ'αγαπώ"
Έγινε έτσι όμως? Ή ο Νικόλας ο Πατέρας του είπε "Πρώτον έπρεπε να το γνωρίζω από πριν. Δέυτερον δεν είμαστε έτοιμοι για άλλον , δεν προλάβαμε να κοιτάξουμε τίποτα, ανακάλεσε ΤΩΡΑ και θα δούμε από αύριο"
Ό,τι και να του είπε, ο Νιόμπλιας όντως ανακάλεσε. Και δεν είναι προς τιμήν του. Νομίζει πως θα βρεί ηρεμία τώρα δηλαδή? Του το εύχομαι. Αν νικήσει ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και ΟΣΦΠ στην σειρά τότε και μόνο τότε θα είναι καλά, δεν θα ακούγεται ούτε ένα "τριιτς" στον πάγκο του. Και είναι το τρίτο λάθος του. Πάμε στα άλλα 2.
Για μένα μεγάλο του λάθος, αδυναμία, ίσως και ατυχία δεν ξέρω είναι το 0-1 του ΟΑΚΑ με Ντέρμπυσαιρ. Εκείνο το ματς δεν είναι απλά ένα μεγάλο ντέρμπυ και ένα 6 point game. Είναι από τα ματς που καταστρέφουν δυναστείες και χτίζουν καινούριες. Που αλλάζουν τα 'κόζα' και κάνουνε τα παιδάκια να διαλέξουν ομάδα. Και το έχασε. Σε ένα ΟΑΚΑ με 65.000 αφηνιασμένους Παναθηναϊκούς, και έχοντας σε χορτάρι και πάγκο, και πιο καλούς παίχτες και πιο έτοιμους και πιο γυμνασμένους και ψυχολογικά ανεβασμένους και και και.. Και το έχασε. Με ποιό τίμημα? Με το τίμημα του αντί να βάλει στο χείλη των Ολυμπαικών την παραδοχή "αποτύχαμε, πέσαμε σαν αυτοκρατορία, είναι καλύτεροι οι άλλοι", να βάλει το αναιδές και αλαζονικό "έλα ρε ποιός ΠΑΟ, τους το δώσαμε, νταξ έχουνε Σισέ και Ζιλμπέρτο αλλά τους ρίξαμε μέσα έξω πάλι, μην κοιτάς που είμαστε πτώματα, στα 13 τα 2 Δούρο." Και έδωσε το φιλί της ζωής σε έναν μελλοθάνατο.
Το δεύτερο του λάθος είναι η μεγάλη του φοβία απέναντι στον τύπο. Από πέρσι προσπαθεί σε άκυρες στιγμές να απολογηθεί και να δείξει τα καλώς κείμενα της ομάδας του. Μπορεί και να φταίει η ανασφάλεια του "έλα μωρέ την ομάδα του Τεν Κάτε πήρε". Αντί να πατήσει πάνω στα ΦΟΒΕΡΑ ματς που έκανε με την Ρόμα, και να τρίψει αυτά τα Dvd σε όλους τους παπαρο-δημοσιογραφο-επικριτές του.
Κουράστηκα με αυτά. 
Το γκολ του μήνα.

Thursday 30 September 2010

Η αυταπάτη της "βαριάς φανέλας" και το νεκροταφείο ταλέντων

Πριν από μερικές μέρες, ο Νίκος Νιόπλιας, στα πλαίσια της κατσάδας προς τους ποδοσφαιριστές του, απευθυνόμενος στον Αλέν Μπουμσόνγκ φέρεται να είπε το εξής:
"Εδώ δεν είναι Λυών. Ο ΠΑΟ έχει μεγαλύτερη ιστορία"
Προφανώς και εννοούσε την Ευρωπαϊκή ιστορία των δύο ομάδων. Όπου ο μεν Παναθηναϊκός έχει παίξει και σε έναν τελικό και δυο ημιτελικούς Πρωταθλητριών, CL κλπ κλπ. Απ'την άλλη όμως, όσες φορές έχει πάει στους 8 το τριφύλλι μέσα σε 50 χρόνια, έχει πάει η Λυών σε λιγότερο από 15.


Κάπου μέσα σ'αυτή τη σύγχιση εντοπίζεται το ιδιοσυγκρασιακό πρόβλημα του ΠΑΟ. Αναμφισβήτητα οι Πράσινοι είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές όσων αφορά τους συλλόγους μας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έχουν κάνει πολλά διπλά, έχουν γονατίσει κι έχουν αποκλειστεί ηρωϊκά κοψοχολιάζοντας μεγάλους αντιπάλους. Αυτό, όμως, έχει τεράστια διαφορά από το να αυτοαποκαλείσαι "βαριά φανέλα" (χωρίς να έχεις κατακτήσει Ευρωπαϊκό τρόπαιο!!) και να θες να μπεις στο ίδιο ιστορικό και διαχρονικό τσουβάλι με ομάδες τύπου Βέρντερ, Πόρτο, Βαλένθια, Ρόμα και λοιπές 'μεσαίες' της Ευρώπης.
Η φανέλα του ΠΑΟ είναι βαριά και προκαλεί ένα κάποιο δέος στην Αρτμέντια, τη Ζαπορίζια, τη Σπάρτα Πράγας και λοιπές δυνάμεις του χώρου. Για τους πιο -και πιο και πιο- πάνω, ο Panathinaikos είναι απλά ένας σεβαστός Ευρωπαϊκός σύλλογος. Nothing more, nothing less που λέμε και στο Κιβεράκι. Και στην τελική, με τη φανέλα και μόνο, λίγες ομάδες στην Ευρώπη μπορούν να κερδίσουν. Και μέσα σ'αυτές σίγουρα δεν είναι ο ΠΑΟ.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν στην πράσινη οικογένεια (αν δεν το έχουν καταλάβει ήδη) ότι ο Παναθηναϊκός διέπρεψε στην Ευρώπη -όποτε διέπρεψε- επειδή είχε καλή ομάδα και όχι γιατί το τριφύλλι στο στήθος προκαλεί δέος στους αντιπάλους. Οι πορείες από το '84 μέχρι το '88, οι πορεία το '96 και οι 3 κολλητές πορείες στις αρχές των '00ς δεν έγιναν επειδή ο Παναθηναϊκός κουβαλούσε στο DNA του τον τελικό του Wembley. Έγιναν γιατί ήταν μια ομάδα με ισχυρή διοίκηση, καλούς προπονητές και καλούς ποδοσφαιριστές. Τελεία.
Γι αυτό και όποτε "παίρνουν αέρα" ορισμένα μυαλά και μιλούν για βαριά φανέλα, έρχεται κάποια Στουρμ Γκρατς, κάποια Λανς, κάποια Σταντάρ Λιέγης και κάποια Κοπεγχάγη να τους προσγειώσει...
Βλέποντας στιγμιότυπα από το χτεσινό ματς Σάλκε-Μπενφίκα και διαβάζοντας σήμερα τους ύμνους για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, ο αναστεναγμός βγήκε αβίαστα. Αλλά στο βάθος βγήκε και μια ικανοποίηση γι αυτό το παληκάρι που κατάφερε να ξεφύγει από το νεκροταφείο νεαρών ποδοσφαιρικών ταλέντων που λέγεται Ολυμπιακός.


Διαβάζαμε πριν 2-3 χρόνια στο Sky Sports αποθεωτικά σχόλια για "τον 16άρη που τα βάζει με τους 18άρηδες και τους 19άρηδες στα διεθνή τουρνουά". Διαβάζαμε και σε άλλα ξένα sites για το hot prospect for the center backs' future στην Ευρώπη. Για τον άνθρωπο που στα 17 του ήταν έτοιμος πια να παίξει βασικός και που έκανε αστέρες του παρελθόντος όπως ο Μπρούνο Κόντι και ο Γιάαπ Σταμ να τρίβουν τα μάτια τους και να μιλούν για -τουλάχιστον σε φυσικά προσόντα- φαινόμενο.
Και η κατάληξη ποια ήταν? Να πουληθεί 2.5 εκ. ευρώ το παιδί στη Σάλκε. Θα μου πείς αν τον πούλαγε με 8 στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα ήσουνα ευχαριστημένος? Όχι ακριβώς, γιατί θα θελα να βλέπω τον Κυριάκο αντί για το Μοντεστό, τουλάχιστον για κανα δυο χρονάκια ακόμα και μετά να αντικαταστήσει τον Μέλμπεργκ κι ύστερα ας τον πουλήσει και 500.000 αμα λάχει στη Γουεστ Μπρομ.
Αλλά καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράγματα. Kάπως έτσι κατέληξε και ο Παπασταθόπουλος στη Μίλαν. Αν έμενε στην ΑΕΚ.....



ΥΓ: Στις 20 Σεπτέμβρη κλείσαμε 2 χρόνια διαδικτυακής ζωής. Το Σαββατοκύριακο αναμένονται εκπλήξεις και πλούσια χάπενινγκς. Stay Tuned.

Friday 24 September 2010

Mεγάλες και όχι τόσο μεγάλες στιγμές

Στάδιο Μάριο Ριγκαμόντι, Μπρέσια, 22 Σεπτεμβρίου 2010.
Καθυστερήσεις του αγώνα Μπρέσια - Ρόμα, και οι Ρωμαίοι βρίσκονται πίσω στο σκορ με 2-1 και βρίσκονται μονίμως στην επίθεση για το γκολ της ισοφάρισης.  Ο Παναγιώτης ο Κονέ, με τάκλιν, τραυματίζει σε μια φάση, τον Ζούλιο Σέρχιο, τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα της Ρόμα. Εκείνος σφαδάζει, αλλα καθώς η Ρόμα έχει εξαντλήσει τις αλλαγές της, ο Σέρχιο μένει στον αγώνα, σφαδάζοντας, για να μην αφήσει την ομάδα με 10. Το βίντεο είναι περιγραφικότατο από μόνο του.





Καθώς όμως οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του blog, θα είναι ενήμεροι για το θέμα, και θα έχουν αναγνωρίσει την μεγαλειώδη του διάσταση, ας δούμε και άλλη μια επική στιγμή.

«Οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας ΚΑΕ και ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που θέλουν να παρακολουθήσουν τη μεγάλη συναυλία της Δέσποινας Βανδή και της Έλλης Κοκκίνου, που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 1η Οκτωβρίου 2010 στο PAOK Sports Arena, μπορούν να προμηθευτούν τα εισιτήριά τους από το κλειστό γήπεδο του ΠΑΟΚ με έκπτωση 10%."

Δεν θα δικαιολογήσω την ειρωνεία μου. Κάποια πράγματα είναι χωρίς εξηγήσεις, λάθος κινήσεις.
Sic transit gloria mundi, Θοδωρή.

Wednesday 15 September 2010

Barça bounce back in style (5-1)

Διπλό ενδιαφέρον για το blog λοιπόν. Από την μία η Mπάρτσα -που ποτέ δεν κρύψαμε ότι αγαπάμε, θαυμάζουμε, και υποστηρίζουμε- και από την άλλη ο Παναθηναϊκός.

Για τον Παναθηναϊκό όμως η χθεσινή βραδυά δεν χωράει κριτική. Ρεαλιστικά δείτε το. Tρως 5 γκολ, γλιτώνεις με 1 δοκάρι, πιάνεις πέναλτυ, έχεις κατοχή 26%, 12 σουτ έχουν πάει στο τέρμα σου, έχεις κάνει ένα σουτ (που μπήκε και γκολ), σε κάνουν ότι θέλουν, έχουν 792 πάσες, έχεις τον Μέσι να δηλώνει ανικανοποίητος, και το ματς λήγει 5-1. Χαίρεσαι ? Σωστός. Είσαι στην μίρλα? Διαπράτεις ύβρη και έπρεπε να φας 10. Εντάξει αυτό που λένε οι περισσότεροι είναι λογικό, η έλλειψη πάθους δηλαδή. Αλλά και εκεί υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. ΟΚ να έχεις πάθος, και τι θα κερδίσεις δηλαδή. Ο Σιμάο χτες πήγε με φόρα πολλές φορές να ανακόψει, να σταματήσει και να "τσουγκρίσει" αντιπάλους, και τι κατάφερε? Φυσικά τίποτα, γιατί αν πας πάνω τους ρε παιδιά θα σου φύγουν πως να το κάνουμε, και δημιουργείς μόνος σου ρήγμα διπλάσιο από ότι αν δεν πήγαινες να κλέψεις (!). Πολύ ωραίο γκολάκι του Γκοβού, κυρίως λόγω της πάσας του Σισέ (τακουνάκι που βέβαια βγαίνει 1 στις 50 και δεν ενδείκνυται για εκτός έδρας ματς στο Καμπ Νου, αλλά χαλάλι). Εκεί έχει ευθύνη ο Αμπιντάλ, που δεν περιμένει να δει την εξέλιξη της φάσης πιστεύοντας πως η φάση θα τελείωσει στο κοντρόλ του Σισέ.
Αφού αρχίσαμε με τα κακώς κείμενα της Μπάρτσα, πάμε να επεκταθούμε αναλυτικά στα νέα, στα συν και τα πλην της ομάδας.
Τι είχαμε το καλοκαίρι? Είχαμε την πώληση του Γιάγια στην Σίτυ, κίνηση που είναι θετική καθώς δεν υπολογιζόταν από τον Πεπ, καλώς ή κακώς. Στο πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε ο Φάμπρεγας, που δεν τελικά δεν αποκτήθηκε, και στην θέση του ήρθε ο Μασεράνο, κίνηση που μου αρέσει πολύ. Όχι τόσο για βασική επιλογή συνεχώς, αλλά αν μη τι άλλο δίνεις στον Ινιέστα θέση πιο ελεύθερη αριστερά  και χωράς Τσάβι, Σέρχιο και Μασεράνο σε ματς που χρειάζεται. Να πούμε εδώ πως ο Σέρχιο είναι ο αδύναμος κρίκος από πλευράς τεχνικής και άνεσης να διαχειριστεί το ένας με έναν (γι αυτό και ο Μουρίνιο πέταγε πάνω του Ετό και Πάντεφ και έπαιρνε ανάσες), αλλά το παιδί έχει διασκελισμό και πάσα πολύ καλή. Εκλεχθηκε και ο νέος πρόεδρος, o Σάντρο Ροσέλ, πρώην σύμβουλος και man behind the curtain του Λαπόρτα. Φέτος του πήγε κόντρα, και με ποσοστό πάνω από 60% εκλέχθηκε πρόεδρος. Προεκλογικά δήλωσε πως θέλει να φέρει μια πιο δημοκρατική διακυβέρνηση του club μαζί του. Για να δούμε.
Πάμε και στο ζουμί. Ibra out-David in. Εγώ δεν θα τον κακολογίσω τον Σουηδό. Προσπάθησε (όχι πολύ είναι η αλήθεια) να γίνει μέρος της ομάδας και του συστήματος, αλλά δεν έκατσε, δεν είναι όλοι για την Μπάρτσα οκ. Μεγάλος παίχτης βέβαια, καλή του τύχη εκεί που πάει παρέα με τον Ρόνι. Αντ' αυτού ήρθε ο Βίγια, παίχτης παγκόσμιας κλάσης, 9αρι με τρίπλα, τελείωμα, μυαλό, σουτ και ταχύτητα. Ότι θα μπορούσαμε να ζητήσουμε λοιπόν. Πολύ δύσκολο να μην  εγκλιματιστεί στην ομάδα, και πιστέυω πως γρήγορα θα ξεχάσει το "κοινό" ποδόσφαιρο και θα προσαρμοστεί στο "άλλο" αυτό της Μπάρτσα. Welcome!
Στον Πεπ τώρα. To Σάββατο, άφησε έξω τον Τσάβι, μέσα ο Μασεράνο με 2 εβδομάδες προπόνηση στην Βαρκελώνη, έξω ο Άλβες, μέσα ο Αντριάνο (ααα δεν τα είπαμε αυτά, καλός παίχτης, βασικούρα στην Σεβίλη,  ήρθε ως αντί Ανρί, να εναλλάσεται με τον Πεδρίτο στα ματς, μακάρι να βγει.) Χάθηκε το ματσάκι λοιπόν με τον γνωστό τρόπο: λίγο η τύχη, λίγο η υπεροψία, τσιμπάς το γκολ και μετά κλείνονται σαν αστακοί (όλοι αυτοί που βλέπουν κάθε μέρα 3 φορές το χαμένο ματς του Μουρίνιο τον Μάϊο και γλείφονται). Τέλος πάντων, λίγη σημασία έχει, απλά το λέω γιατί η Μαδρίτη έχει δυναμική και πιστεύω ότι μέχρι το El Classico θα πάμε χέρι χέρι. Ένα άλλο πράγμα που με πειράζει, είναι το "θα μπούμε με την μπάλα μέσα". Χάνονται πολλά γκολ έτσι, πχ χτες θα μπορούσε να είναι άλλη ομάδα απέναντι μας και να νικούσαμε μόνο 3-1, δηλαδή τέτοια διαφορά κλάσης να μεταφραζόταν σε ένα φτωχό 3-1.
Απο κεί και πέρα όμως υπάρχουν στοιχεία, εμπνεύσεις και δέσιμο που μόνο να τα θαυμάζεις μπορείς.
Aπολαύστε



Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Οι άλλοι να πονοκεφαλιάζουν για το πως θα σε παίξουν, και εσύ να είσαι cool. Μόνο η Μαδρίτη πρόπερσυ (και μπράβο της γιατί είναι μεγάλη ομάδα) στο Μπερναμπέου είπε "Κύριοι εγώ αδιαφορώ για τον αντίπαλο, θα παίξω το παιχνίδι μου, με 4-4-2". Τώρα το αν έφαγε 6 ή 8 είναι άλλο θέμα.
Πάμε για πολλά και φέτος. Είμαστε εδώ για τις Ίντερ αυτού του κόσμου, είμαστε μπροστά από όλους, είμαστε κάτι παραπάνω από ένα Club.
(πωπω φανατίλα ε?)

Τα γκολ από χθες.








ΥΓ. Από το El Sobrero"Δυστυχώς γι’ αυτόν η συνέχεια ήταν αναπόφευκτα μαρτυρική αφού και ο Θεός κάποια στιγμή ξυπνάει, σε αντίθεση με τον Νίκο Νιόπλια που άφησε τον Λέτο στο παιχνίδι και στην αμυντική αδιαφορία του, αναγκάζοντας τον Λουκά τον Βύντρα να φτάσει στα όρια της τρέλας, ..νιώθοντας συνέχεια δεξιά του, αριστερά του και πίσω του επαφές και κινήσεις. Το τελικό 5-1 αποτελεί σαφέστατα μαγική εικόνα και για το ‘5′ και για το ‘1′, αφού οι Καταλανοί επιδόθηκαν σε οργασμό φλυαρίας και αστοχίας ακριβώς στις στιγμές εκείνες που το «πωωωωΩΩΩ» των θεατών και τηλεθεατών από τις ενέργειες που είχαν προηγηθεί, έφτανε στο ζενίθ του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η μπάλα δεν μπήκε στα δίχτυα περισσότερες από 5 φορές νούμερο σχεδόν κολακευτικό με βάση την απόδοση των δυο ομάδων και τα στατιστικά ρεκόρ στις πάσες που κατέγραψαν οι μετρητές της UEFA, που παραλίγο να βγουν σε αχρηστία στην φάση του τρίτου γκολ."


Monday 6 September 2010

Πάλι εδώ!

Καλό χειμώνα δε λέμε. Tο καλοκαιράκι μπορεί να τελείωσε, αλλά παρά τις όποιες κλιματικές αλλαγές και τα όσα μας πιπιλίζουν το μυαλό, μεσολαβεί κι ένα φθινόπωρο βρε αδερφέ!
Τόση μεγάλη αποχή απ'το blog δεν είχε ξαναϋπάρξει από πλευράς μας, είναι η αλήθεια. Και συνέβη όχι επειδή δεν υπήρχε κάποια αθλητική δραστηριότητα μετά το Μουντιάλ, ούτε γιατί αποφασίσαμε να το 'κόψουμε', ούτε και γιατί ξεμείναμε στην Ιθάκη μας! Απλά, οι μπαταρίες μας είχαν αδειάσει τόσο πολύ, που χρειάστηκε αρκετός χρόνος να τις ξαναφορτίσουμε, ανεξάρτητα αν βρισκόμασταν σε διακοπές ή όχι. Άσε που γουστάραμε ενδόμυχα να σας "εξαφανιστούμε" για λίγο. Έτσι, για να δούμε αν θα σας λείψουμε ή όχι.
Ανασκόπηση των όσων έγιναν ενώ απουσιάζαμε δε θα κάνουμε, ούτε και βαρύγδουπες προβλέψεις για το μέλλον. Μόνο μερικές επισημάνσεις.

- Οι μεταγραφές του Ολυμπιακού της εποχής Μαρινάκη πολλές και σημαντικές. Το πείραμα Λίνεν αποτυχημένο. Το ξαναζεσταμένο φαγητό "Βαλβέρδε" ίσως αποδειχτεί χειρότερο. Και τα πάντα ξεκινούν από την επιβολή της κατάκτησης του πρωταθλήματος 'επειδή δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις'...

- Τον Τόρρες για σέντερ φορ και τον Φέρντιναντ για σέντερ μπακ να έφερνε ο Τζίγγερ, πάλι μουρμούρα θα είχε. "Δε σβήνονται με έναν Σισέ κι έναν Γκοβού 30 χρόνια" διατείνονται πολλοί Παναθηναϊκοί. Τι να πεις. Εύχομαι να μην είναι πάνω από 5 τα γκολ της Μπαρτσελόνα απόψε, γιατι θα χουμε θύματα...

- Αν θέλουν Πατέρας-Μαρινάκης να ξεβρωμίσουν το ποδόσφαιρο, ας αφήσουν να πάρει το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ...

- ΑΕΚ και Άρης (ειδικά ο 2ος) έχουν χρυσή ευκαιρία να αφήσουν καλές εντυπώσεις στο Europa League φέτος. Και καλό θα ήταν -δεδομένου του ότι τα "τέρατα" (με την καλή έννοια) ΟΣΦΠ και ΠΑΟ θα σφαχτούν για 1η και 2η θέση- να ρίξουν το βάρος εκεί.

- Γουστάρω επαρχία (ανέκαθεν). Δώσ μου αποστολές σε Βόλο, Ξάνθη, Τρίπολη, Κρήτη και πάρε μου την ψυχή. Εκτός απο Ολυμπιακό και ΠΑΟ, έχουμε Πανιώνιο και Ατρόμητο, και πολύ σου είναι αγαπητό Λεκανοπέδιο...

- Πάμε στα διεθνή. Ανυπομονώ για Fabulous 4. Δυνητικά, είναι ικανοί να κάνουνε παπάδες στο γήπεδο. Δυνητικά... Γιατί έχουμε δει κατά καιρούς πολυδιαφημισμένους Γκαλάκτικος να πηγαίνουν άπατοι. Ανυπομονώ για Ζοζέ και δηλώσεις μέσα στη χρονιά, ιδιαίτερα μετά την πρώτη σφαλιάρα που θα φάει απ' τη Μπαρτσελόνα. Ανυπομονώ για διαβολική μπάλα στο Καμπ Νου από Πέδρο,Μέσσι,Βίγια,Ινιέστα και φυσικά Τσάβι. Ανυπομονώ να δω τη Μάντσεστερ Σίτι να τερματίζει 7η. Όσα λεφτά και να χώσεις κυρία Μάντσεστερ Σίτι, μπορείς να αγοράσεις παιχταράδες, όχι όμως και φανέλα. Ανυπομονώ να δω τι σκατά θα κάνει η Ίντερ φέτος... Πόση αίγλη και πόσο βάρος της έδωσε τελικά το περσινό CL κι αν είναι ικανή να παραμείνει πρωταγωνίστρια. Ανυπομονώ να δω Μπάγερν επιτέλους στην κορυφή... Περισσότερη ανυπομονησία σε επόμενα ποστ.

- Άλλο θέμα. Μουντομπάσκετ. Ποιότητα. Όχι όμως από αυτούς που περιμέναμε αλλά από κάτι ξεχασμένες δυνάμεις που φώναξαν 'παρών' και τάραξαν τα διεθνή ύδατα του αθλήματος. Οι Σέρβοι και οι Λιθουανοί. Για να δούμε αν μαζί με τους Τούρκους θα πρωταγωνιστήσουν στο μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Και να δούμε, επίσης, πόσο θα αντέξουν μακριά απ'την κορυφή Ισπανοί και Αργεντίνοι. Και Έλληνες.

- Μην πάτε στο ΝΒΑ παληκάρια μου, μη δοκιμάζετε την τύχη σας, μην προσπαθήσετε να βελτιωθείτε ατομικά. Εξάλλου το ΝΒΑ είναι φουλ από ταλεντάρες (εσχάτως Ερντέν και... Ασίκ!). Πού χώρος για σας... Καθήστε στην Ελλαδίτσα και την Ευρωλίγκα, καλά είναι. Και στο Ευρωμπάσκετ του 2011 θα πανηγυρίζουμε την 7η θέση.

- Έλεος με τις εφημερίδες......... ΕΛΕΟΣ!



- "Ο Αρχοντίδης έχει πάρει στην Εθνική 100 παίχτες και βάλε.. Δεν μπορείς να κάνεις έτσι Εθνική ομάδα!!!" Νίκος Αλέφαντος
Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα...

Η σαιζόν, λοιπόν, για το Μπακότερμα ξεκινάει από σήμερα. Θα είμαστε μαζί σας καθημερινώς και αδιαλλείπτως και μην ξεχνάτε ότι στις 20/09 κλείνουμε 2 χρόνια ζωής ;)

Monday 12 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Τι είδαμε...(?)

Ήταν ένας μήνας γεμάτος μπάλα. Καλή... κακή... δεν έχει σημασία. Χορτάσαμε ποδόσφαιρο, χρώματα, ονόματα, ήχους (ή μάλλον... ένα συγκεκριμένο ήχο, αυτόν της βουβουζέλας). Είναι κάτι τέτοιες ώρες που αναπολείς την τελετή έναρξης, τους ομίλους, τα πρώτα 'μπαμ', τα -όχι μακρινά- μεσημεριανά ματς των 14.30...

"Τι έχει το μεσημέρι?"
"Σλοβακία-Νέα Ζηλανδία"
"Πώωω ρε πούστη! Ξενέρα"

Κι όμως, σ'αυτά τα 'ξενέρωτα' ματς φαίνεται η αγάπη και το πάθος του ποδοσφαιρόφιλου για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Βραζιλία-Ολλανδία, το Αργεντινή-Γερμανία, εξυπακούεται ότι θα το παρακολουθήσεις (και μαζί σου πολλοί πολλοί άσχετοι). Το ποιοι φίλαθλοι έχουν και ποιοι δεν έχουν τα GUTS, κρίνεται από αγώνες τύπου Αλγερία-Σλοβενία, Ονδούρα-Ελβετία, Καμερούν-Ιαπωνία... Αγαπάς το Μουντιάλ? Απόδειξέ το. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έπαιξαν και οι εταιρείες στοιχημάτων το ρόλο τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε με ένα πρόσθετο ενδιαφέρον ολους αυτούς τους αγώνες.
Τι γεύση μας έμεινε τελικά μετα απ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο? Πικρή? Γλυκιά? Μάλλον τίποτα απ'τα δύο. Μάλλον καμιά γεύση δε μας έμεινε. Στην τόση δίψα μας για μπάλα, η φετινή διοργάνωση ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό. Δροσιστικό αλλά άοσμο και άγευστο.
Δεν υπάρχουν αρκετοί λόγοι να το θυμόμαστε με συγκίνηση, πέρα απ'το ότι οι Ισπανοί για 1η φορά πάτησαν κορυφή και -για μας τους Έλληνες- η Εθνική Ελλάδος έβαλε το παρθενικό γκολ και πέτυχε την 1η νίκη της στα τελικά του θεσμού. Εκπλήξεις τύπου Ουρουγουάης (όσο συγκινητικές κι αν είναι) πάντα είχαν τα Μουντιάλ και πάντα θα χουν. Διαιτητικά λάθη πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Οι βουβουζέλες και ο Paul το χταπόδι ήταν οι αγαπημένες μας εξωαγωνιστικές συζητήσεις. Κι από κει και πέρα τι? Μια 'αναμονή' για το ποιος τελικά θα το πάρει. Γίναν κάποια καλά ματς (κάποια από αυτά αν γίνονταν καμιά 30ριά χρόνια πριν ίσως -ίσως λέμε- να είχαν μυθοποιηθεί κιόλας.
Σ'αυτό εδώ το ποστ, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση όσων αφορά τις ομάδες του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου (εξαιρείται η Ελλάδα για την οποία αναλύσαμε τα πάντα στα 3 ποστς που αφορούσαν στους αγώνες της). Με όση αντικειμενικότητα και όση ψυχραιμία μπορούμε.


Η Νικήτρια και η Φιναλίστ

Το είχαμε γράψει και την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Η 'σφαλιάρα' από την Ελβετία ήταν ευεργετική για τους Ισπανούς. Η -μερική- ατυχία επίσης, στο ματς με την Ονδούρα δεν άφησε το σκορ να πάει σε μεγάλο νούμερο. Αυτά, έριξαν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων της Ισπανίας. Όχι ότι ξέχασαν πως έχουν να κάνουν με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά σταμάτησαν -για λίγο- να τη θεωρούν "τούρμπο". Επί της ουσίας, οι Φούριας Ρόχας δε σταμάτησαν ποτέ να παίζουν αυτό που ξέρουν και κυρίως αυτό που πρεσβεύει η αθλητική τους κουλτούρα. Γρήγορο, τεχνικό, επιθετικό, κάθετο ποδόσφαιρο. Tα ισχνά 1-0 στα νοκ-άουτ και στον τελικό δε λένε την αλήθεια για την υπεροχή της Ισπανίας. Ήταν σε όλα τα ματς καλύτερη των αντιπάλων της. Με τους Πορτογάλους δεν απειλήθηκε καθόλου, με τους Γερμανούς ελάχιστα, με τη σκληρή Παραγουάη τα χρειάστηκε λίγο αλλά σου δινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα τους λυγίσει. Και στον τελικό, ήταν και πάλι -κατά τι- ανώτερη από έναν μεγάλο και άξιο αντίπαλο. Είναι η πέρα για πέρα δίκαιη νικήτρια του φετινού ΠΚ.

Οι Ολλανδοί χωρίς τυμπανοκρουσίες έφτασαν τις 7/7 νίκες πριν το μεγάλο ραντεβού με την Ισπανία στον τελικό. Η Ολλανδία είναι μια επιφανειακά δημοκρατική, αλλά κατά βάθος ρατσιστική και δουλοκτητική χώρα που ενίοτε διακατέχεται από έπαρση. Όλα αυτά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οι Οράνιε έδειξαν σ'αυτό το Μουντιάλ προσήλωση στο στόχο, σοβαρότητα, πειθαρχία και σεβασμό στον αντίπαλο, είτε αυτός λεγόταν Βραζιλία είτε Καμερούν. Δεν τους νοιάζει πια να είναι "κομιστές καινοτομιών" αλλά να είναι οι καλύτεροι μαθητές των -αληθινά- μεγάλων δασκάλων τους. Μπορούν να φτάσουν ψηλότερα, και είναι σίγουρο ότι έτσι όπως πάνε θα φτάσουν...


Οι Γερμανοί και οι Ουρουγουανοί ξανάρχονται

Κάποιος μου χε πει το 2002 ότι οι Γερμανοί είναι ικανοί να μαζέψουν 23 τυχάρπαστους από μια μπυραρία, να τους βάλουν στην εθνική ομάδα και να πάνε στους 4 του Μουντιάλ. Μου φάνηκε αστείο τότε, αλλά 8 χρόνια μετά το συνειδητοποιώ. Όχι ότι είναι τυχαίοι ο Λαμ, ο Σβάινστάινγκερ και ο Οζίλ ας πούμε, αλλά σίγουρα δεν έχουν τη λάμψη άλλων αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η άσπρη φανέλα με το μαύρο σορτσάκι όμως είναι πάντα εκεί. Σε τελικούς Euro, σε ημιτελικά ΠΚ... Όλο εκεί γύρω. Και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει και στην κορυφή. Η Γερμανία με το όμορφο αλλά πειθαρχημένο της παιχνίδι σε αυτό το Μουντιάλ, με τις 4άρες της, κέρδισε συμπάθειες, κέρδισε φιλάθλους. Συγκεκριμένα, όλους αυτούς που η Ανγκέλα Μέρκελ 'απωθεί' με τα πεπραγμένα της :-)

H Ουρουγουάη με τα 2 Παγκόσμια Κύπελλα (ναι!θα το λέω και θα το ξαναλέω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία) ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού θεσμού. Ο Ντιέγκο (τυχαίο το όνομα? δε νομίζω...) Φορλάν στην τελευταία ίσως μεγάλη διεθνή του διοργάνωση έβαλε τα γυαλιά στους κάθε λογής χρυσοποίκιλτους αστέρες. Χωρίς βεντετισμούς, χωρίς εγωισμούς, πήρε απ'το χέρι τη Σελέστε και σεβόμενος τις οδηγίες του 'καθηγητή' Όσκαρ Ταμπάρες (και είναι κι αυτό credit για τον Φορλάν) την οδήγησε στα όριά της. Στα ζόρικα φώναξε "Είμαι εδώ". Respect και στους υπόλοιπους μαχητές της Ουρουγουάης. Στον συγκινητικό Λουγκάνο, στον "ήρωα" Σουάρεζ, στον Αρέβαλο και τον Μάξι Περέιρα...


Απογοήτευση απ'τους μεγάλους της Ευρώπης

Ότι η Ιταλία και η Γαλλία (νικήτρια και φιναλίστ αντίστοιχα του προηγούμενου τουρνουά) δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά το χα μυριστεί. Ότι θα πηγαίνανε κυριολεκτικά "άπατες", χωρίς να περάσουν τους ομίλους δεν μπορούσα να το φανταστώ. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά δεν τα κατάφεραν. Οι Γάλλοι παρουσίασαν μια εικόνα "άρρωστης ομάδας", με τσακωμούς, απειθαρχία και έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας, με παίκτες χωρίς δίψα για διάκριση και με έναν προπονητή ανίκανο να φέρει την ηρεμία. Κάποιοι τους ήθελαν με το ζόρι (εις βάρος της Ιρλανδίας) στο ΠΚ. Ίσως μετάνιωσαν...
Η πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία βρίσκεται σε χρόνια κρίση. Ταλέντο υπάρχει, αλλά ούτε εξάγεται (όπως κάνουν κατά κόρον οι Γάλλοι ας πούμε) ούτε όμως και 'εξυψώνεται' εντός των τειχών (κάτι που κάνουν οι Άγγλοι -όχι με τον πιο σωστό τρόπο είναι η αλήθεια). Καλός ο Μοντολίβο, καλός ο Κιελίνι, καλός κι ο Ντινατάλε κι ο Πέπε κι ο Ντε Ρόσι. Καλοί, αλλά λίγοι και αυτό το μαρτυρά και το γεγονός ότι στους συλλόγους τους είναι δεύτερα βιολιά. Δεν είναι δευτεράντζες στις ομάδες τους επειδή είναι "λίγοι". Έγιναν "λίγοι" επειδή τους έχουν για δεύτερους. Δεν είναι δυνατόν Ιταλικές ομάδες να μην μπορούν να αναδείξουν έναν αμυντικό κλάσης και να καταφεύγουν στο Μόρα και τον Παπασταθόπουλο... Ο νοών νοείτο.
Έλεγα για τους Άγγλους πιο πάνω. Ότι ο Ρούνει, ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, ο Τέρι, είναι πρώτα ονόματα στα 'μαγαζιά' τους. Ε και? Τι σύνολο παρουσίασαν? Φταίνε αυτοί που έχουν καεί στην Πρέμιερ Λιγκ και στο Τσάμπιονς Λιγκ ή μήπως ο Καπέλο που δεν τους έδωσε την απαραίτητη -τεχνική και ψυχολογική- πνοή να κάνουν την υπέρβαση...? Προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη φουρνιά την πιο ταλαντούχα ever στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (αν βάλουμε και Όουεν, Μπέκαμ, Σκόουλς) αλλά κάτι τους λείπει. Και μάλλον τους λείπει το ότι δεν έχουν καταλάβει (ΑΚΟΜΑ) ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει εδώ και -όχι 20 ή 30 αλλά- 50 χρόνια...
Κοτσάρω -ΕΝΤΕΛΩΣ χατιρικά!- και τους Πορτογάλους σ'αυτό το κομμάτι. Δευτεραθλητές Ευρώπης το 2004, 4οι στο ΠΚ του 2006, οκ. Η 7άρα στους άμοιρους ΒορειοΚορεάτες και το (κατ'εμέ) "αβαβά" με τη Βραζιλία έδειξε το ποιον τους. Τσαλιμάκια, φανφάρες, μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα. Κακέκτυπα της -παλιάς- Βραζιλίας. Βέβαια, πάντα ήταν στη σκιά της "μαμάς" Βραζιλίας...


Βραζιλία - Αργεντινή

Όλοι ονειρεύονταν το ζευγάρι του τελικού να είναι αυτό. Κάποιοι (οι γνωστοί...συνωμοσιολόγοι) έβλεπαν μέχρι και δάκτυλο της FIFA για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τελικός. Ούτε συνωμοσίες έγιναν όμως, ούτε θαύματα. Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία του Ντούνγκα πήγε στη Νότια Αφρική, έκανε την αγγαρεία της και τώρα είναι ήσυχη να συνεχίσει τις ετοιμασίες για να φιλοξενήσει την επόμενη διοργάνωση, το 2014. Λέγαμε πριν το Μουντιάλ ότι ο Ντούνγκα είναι ο προπονητής και κάτι παραπάνω θα ξέρει που δεν κάλεσε Ροναλντίνιο, Πάτο και Αντριάνο. Άσχετα αν δικαιώθηκε ή όχι απ'το αποτέλεσμα, άσχετα αν παρουσίασε ένα μέτριο (πλην όμως δεμένο) σύνολο, εμένα αυτοί οι 3 μου λείψανε! Οι σούπες είναι μεν θρεπτικές, αλλά χωρίς αλατοπίπερο είναι άνοστες... Ο Μαικόν έκανε πολύ καλό τουρνουά, αλλά όταν ο καλύτερός σου παίκτης είναι το δεξί μπακ (έστω και... fullback) δεν πας πουθενά. Θυμηθείτε τι παικταράς ήταν τo δεξί μπακ ο Ζοσιμάρ το '86. Τι Μουντιάλ έκανε και πάλι, ήταν πίσω από Σόκρατες, Ζίκο, Καρέκα, Αλεμάο... Ήρθε νομίζω η ώρα, ενόψει και του 2014 να επιστρέψουν οι Βραζιλιάνοι στις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου τους. Με όποιο κόστος.
Για την Αργεντινή σας παραπέμπω ΕΔΩ. Είχα κλείσει αυτό το ποστ λέγοντας "Η Αλμπισελέστε έχει πολλούς παικταράδες (συν το Μέσσι που είναι ΑΛΛΗ ΚΛΑΣΗ), αλλά θέλει πολλά ψωμιά για να αποκτήσει την -ισχυρή- προσωπικότητα του προπονητή της. Και αμφιβάλλω αν μπορεί να το κάνει με τον ίδιο στον πάγκο..." Δικαιώθηκα. Αγαπώ το Μαραντόνα, σαν παίχτη, σαν άνθρωπο, είναι ένας από μας. Με τα ελαττώματά του με τις παραξενιές του με τα ωραία του... Αλλά προπονητής δεν είναι. Όχι γιατί στερείται προπονητικών γνώσεων, αλλά γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ποδοσφαιριστής. Δεν έχασε ευκαιρία να το δείχνει, κάθε φορά που η μπάλα -περνώντας την πλάγια γραμμή- ερχόταν στα πόδια του. Ήθελε να δώσει απλόχερα την αύρα του στα "παιδιά" του. Αλλά τελικά, ασυναίσθητα, μάλλον τους ψιθύριζε "...τελικά, μετά από μένα το Χάος..."


Μαύρα χάλια

Θα περίμενε κανείς οι χώρες της Αφρικής αν όχι να διακριθούν, τουλάχιστον να δείξουν καλή εικόνα μέσα στο σπίτι τους. Πέραν της Γκάνας, καμιά άλλη δεν πέρασε στους 16... Τι έφταιξε και οι Αφρικανική ήπειρος απογοήτευσε στο Μουντιάλ? Μία μία αρχής γενομένης από τη χειρότερη ομάδα. Αλγερία αυζητητί. Μάλλον η ομάδα της Βόρειας Αφρικής "άδειασε" ψυχολογικά μετά την επικράτηση επί της Αιγύπτου στα μπαράζ για το Μουντιάλ. Οι Αλγερινοί παρουσίασαν μια ομάδα καλοστημένη αμυντικά, κοντρολαρισμένη, αλλά παντελώς αδιάφορη. Δε σημείωσαν (μαζί με την Ονδούρα) κανένα γκολ στο τουρνουά και πέρασαν μοιραία απαρατήρητοι. Η οικοδέσποινα Νότια Αφρική έπεσε θύμα του αλλοπρόσαλλου ομίλου της. Υπολόγισε σε λάθος ξενοδόχο, εν προκειμένω τη Γαλλία και τελικά έμεινε έξω από Μεξικό και Ουρουγουάη, τους οποίους είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν υπολόγιζε και ίσως και να σνόμπαρε.
Οι Νιγηριανοί είναι -πλέον- άνω κάτω μετά το φετινό ΠΚ και όλα όσα διαδραματίστηκαν. Μέχρι και σε φήμες για "στημένο" ματς ενεπλάκησαν. Είναι προφανές ότι αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών δεν είναι ικανή να προσφέρει καμιά διάκριση στους Αετούς της Νιγηρίας. Και το χειρότερο είναι ότι νομίζουν πως έχουν την απαραίτητη "φανέλα" για να παίρνουν κάποια ματς έτσι... Το δε Καμερούν, είχε πολλούς ταλαντούχους παίχτες στις τάξεις του συν έναν αξιόλογο προπονητή. Όμως, η -αναπάντεχη- ήττα απ' τους Ιάπωνες στην πρεμιέρα και η ανατροπή από τους Δανούς στο επόμενο ματς, αποκάλυψαν τον ελλιπή τσαμπουκά των Καμερουνέζων σ'αυτό το ΠΚ. Ο σούπερσταρ Ετό, αν και απαλλαγμένος από το άγχος της ατομικής διάκρισης, δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω (όπως έκανε ας πούμε για την Ουρουγουάη ο Φορλάν). Η πιο πλούσια σε ταλέντο ομάδα της Αφρικής ήταν χωρίς αμφιβολία η Ακτή Ελεφαντοστού των Τουρέ, του Έμπουε, του Καλού και φυσικά του Ντρογκμπά. Το 'ανάποδο' πρόγραμμα στον όμιλο, η 'σπρωχτή' απ'το διαιτητή ήττα με 3-1 απ'τη Βραζιλία, η 7άρα στη Β.Κορέα και το "Χ" των Πορτογάλων με τους Βραζιλιάνους (όχι και τόσο αθώο) τους ανάγκασε να πρέπει να κάνουν ένα θαύμα για να προκριθούν. Αλλά τέτοια θαύματα δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι κι άλλοι, πόσο μάλλον οι Ιβοριανοί.
Αφήνουμε τελευταία τη σπουδαία Γκάνα. Μικρά και σταθερά βήματα από τους Γκανέζους στις διεθνείς διοργανώσεις και δη στο Μουντιάλ. Στους 16 το 2006, στους 8 το 2010 (κι αν ήταν πιο ψύχραιμοι και πιο τυχεροί θα ήταν στα ημιτελικά). Εκτός απ'τον Γκιάν και τον (απόντα/άτυχο φέτος) Εσιέν, η Γκάνα δε διαθέτει σούπερ παίκτες. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και να θαυμάσουμε το δημιούργημα του Ράγεβατς, που πέτυχε ο Πάντσιλ, οι Μένσα, ο Σάρπει, ο Αννάν, ο Μπόατενγκ και οι άλλοι να δείχνουν σαν μια γροθιά μέσα στο γήπεδο. Τολμώ να πώ ότι καθαρά αγωνιστικά ήταν ίσως η πιο "ομάδα" στο τουρνουά. Όσο για το δέσιμο, απλά ξαναδείτε πώς μαζεύονταν και αγκαλιάζονταν πριν από κάθε ημίχρονο. Ήταν απ'τις όμορφες εικόνες του τουρνουά.



Με πάθος, παληκαριά και τσαμπουκά

Τέσσερις ομάδες χωρίς να μαγέψουν, κέρδισαν φίλους στο Μουντιάλ που τελείωσε. Η Ιαπωνία, η Σλοβακία, οι ΗΠΑ και η Παραγουάη. Και οι 4, ήταν ομάδες που τό λεγε η καρδιά τους. Οι Ιάπωνες, πραγματικοί καμικάζι, πιάσανε στον ύπνο Καμερούν και Δανία και έδωσαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Παραγουάη. Μας υπενθύμισαν ότι ποδόσφαιρο αξιώσεων δεν παίζεται μόνο στην Ευρώπη. Εξάλλου, οι περισσότεροι παίκτες παίζουν στο πρωτάθλημα της χώρας τους, κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Οι Σλοβάκοι δεν κατάφεραν να κοντρολάρουν το "μίσος" που απέπνεαν με αυτές τις περίεργες φάτσες -κάτι ανάμεσα σε φυλακόβιους και κάγκουρες. Έπαιξαν στρωτή και ωραία μπάλα, έκαναν την υπέρβαση-κηδεία με τους Ιταλούς αλλά άργησαν να τα δώσουν όλα με την Ολλανδία. Έπαιξαν στρωτό και -αρκούντως- επιθετικό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλές σκοπιμότητες και ήταν φανερό ότι τους έλειπε η εμπειρία. Οι ΗΠΑ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, όχι όμως για μας. Το "Αμερικανός ποδοσφαιριστής" πρέπει επιτέλους να πάψει να θεωρείται ανέκδοτο. Απ'το 1990 τα αμερικανάκια δηλώνουν το παρών σε κάθε ΠΚ και οι διακρίσεις τους -αναλογικά με την ποδοσφαιρική τους ιστορία- είναι αρκετές. Ντόνοβαν και Ντέμπσι σίγουρα έχουν θέση σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Αφήνω τελευταία την Παραγουάη, που την καρδιοχτύπησαν οι Ιάπωνες, αλλά με τη σειρά της καρδιχτύπησε τους μετέπειτα τροπαιούχους Ισπανούς. Ομάδα σκληρή, δε διέφερε σε πολλά από την Ουρουγουάη πχ, αλλά αφ'ενός δεν είχε εύκολο πρόγραμμα στα νοκ-άουτ και αφ'ετέρου δεν είχε και Φορλάν. Είχε όμως 7-8 ισάξιους μαχητές (αλλά και μπαλαδόρους) όπως ο Βαλντέζ, ο Μορέλ, ο Ορντιγκόζα, ο Αλκαράζ, ο Καρντόσο... Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα των απλών ποδοσφαιρόφιλων.


Περιμέναμε λίγο περισσότερα...

- Από την πλούσια σε ταλέντο αλλά ανώριμη Σερβία.
- Από τη "φρέσκια" αλλά άτολμη Σλοβενία.
- Από τη φινετσάτη αλλά όχι τσαμπουκαλεμένη Χιλή.
- Από τη γρανιτένια Ελβετία του Χίτζβελντ που στο τέλος τα χάλασε.
- Από την πάντα αξιόπιστη αλλά κάπως γερασμένη Δανία.
- Από το ορεξάτο αλλά κομπλεξικό Μεξικό (πότε θα περάσει επιτέλους στους 8???)
- Από τη γρήγορη αλλά κάπως κορεσμένη Νότια Κορέα.


Οι λοιποί -φτωχοί- συγγενείς

Από τους "μικρούς" ξεχώρισαν πάνω απ'όλους οι ξέγνοιαστοι και παθιασμένοι Νεοζηλανδοί, που ναι μεν δεν προκρίθηκαν στους 16, αλλά αποχαιρέτισαν τη διοργάνωση αήτηττοι με 3 ισοπαλίες. Οι All Whites έβαλαν τα γυαλιά στη γειτόνισσα Αυστραλία, που απέδειξε ότι το 2006 ήταν απλώς μια έκλαμψη. Η Ονδούρα ήταν μια ομάδα που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι 'αγκομαχούσε' αλλά παρόλα αυτά δεν μετετράπη σε "σάκο του μποξ" όπως η Β.Κορέα στον 7ο όμιλο. Άλλωστε για τους ΒορειοΚορεάτες δεν μπορούμε να μαστε βέβαιοι για τίποτα. Ίσως να επέστρεψαν ως πρωταθλητές κόσμου στην πατρίδα τους ;-)


Oι σταρ που δεν έλαμψαν...

Μέσσι, Ρούνει, Κακά, Τόρες, Κριστιάνο Ρονάλντο. Αμέτρητα μηδενικά στα εκατομμύρια των συμβολαίων τους. Από ένα μηδενικό και ο καθένας τους στο Μουντιάλ. Είμαι αυστηρός, το ξέρω. Ο Ρούνει υπέφερε από τραυματισμούς μέσα στη σαιζόν, το ίδιο κι ο Τόρες. Ο Κακά παρασύρθηκε από τη μετριότητα της Βραζιλίας, ο Μέσι δε βοηθήθηκε από τον "μέντορά" του και ο Κριστιάνο ήταν ο γνωστός Κριστιάνο. Όχι άλλες δικαιολογίες όμως! Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Πρέμιερ Λιγκ, η Πριμέρα Ντιβιζιόν και το Τσάμπιονς Λίγκ. Οι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλοι ποδοσφαιριστές οφείλουν να καταξιώνονται στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού. Τέλος!


Καλύτερη 18άδα

Τερματοφύλακες - Κασίγιας (Ισπανία), Μουσλέρα (Ουρουγουάη)
Αμυντικοί - Πουγιόλ, Πικέ (Ισπανία), Λαμ (Γερμανία), Λουγκάνο (Ουρουγουάη), Μενσά (Γκάνα), Μαϊκόν (Βραζιλία)
Μέσοι - Τσάβι, Ινιέστα (Ισπανία), Σνάιντερ, Ρόμπεν (Ολλανδία), Μίλερ (Γερμανία), Αρέβαλο (Ουρουγουάη)
Επιθετικοί - Βίγια (Ισπανία), Κλόζε (Γερμανία), Φορλάν (Ουρουγουάη), Γκιαν (Γκάνα)


Κι από κοντά: Τούλιο (Ιαπωνία), Ασού Εκότο (Καμερούν), Βαλντέζ (Παραγουάη), Πάντσιλ(Γκάνα), Βαλντίβια (Χιλή), Ντόνοβαν (ΗΠΑ), Οζίλ (Γερμανία), Τέβεζ (Αργεντινή), Μπίρσα (Σλοβενία), Βίτεκ (Σλοβακία)


Πάει, λοιπόν, κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πια παρελθόν. ραντεβού σε 4 χρόνια εδώ. Με την ελπίδα ότι θα δούμε αν όχι κάτι καλύτερο, τουλάχιστον κάτι πιο αληθινό.


Πολ, βουβουζέλες, Ινιέστα και τέλος...



Μετά από ένα μέτριο (σε ρυθμό και παραγωγή) αλλά χορταστικό (σε αγωνία και φάσεις) αγώνα, η Ισπανία στέφθηκε και Πρωταθλήτρια Κόσμου, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις και του Πολ του χταποδιού αλλά και της λογικής, καθώς υπερτερεί σε σύνολο και μονάδες της Ολλανδίας. Την κρίσιμη στιγμή, ο Ρόμπεν κλότσησε την ευκαρία (με την βοήθεια του Κασίγιας) να βάλει μπροστά την Ολλανδία και να αλλάξει το ματς, και ενδεχομένως την ροή της Ιστορίας. Του ξέφυγε του Γουέμπ το ματς, (με κραυγαλέα φάση την κλωτσιά στο στήθος του Αλόνσο) αλλά δεν έχουν κανένα δίκιο να διαμαρτύρονται οι Οράνιε για την φάση του γκολ.
Πολλά περισσότερα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που είναι πια παρελθόν (σνιφ) θα έχουμε από αύριο.

Ο μεγάλος Θεός, Jimmy Jump όμως ήταν και εκεί...









UPDATED... O Ίκερ και η κοπέλα του (δημοσιογράφος της News Sports Αnchor Τelecinc) μετά τον τελικό...










YΓ Μεγάλη δημοσιογραφική αποκάλυψη της 22ας Ιουνίου 2010..

Sunday 11 July 2010

Στην Μπαρτσελόνα δεν διδάσκουν ποδόσφαιρο γενικώς κι αορίστως, διδάσκουν κάτι πάρα, μα πάρα πολύ συγκεκριμένο.

"....Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί μου ήρθαν στο μυαλό όταν έβλεπα την εθνική Ισπανίας στον ημιτελικό με την Γερμανία. Ή για να είμαστε ακριβείς, την Μπαρτσελόνα να παίζει στον ημιτελικό. Πικέ, Πουγιόλ, Μπούσκετς, Τσάβι, Ινιέστα και Πέδρο στη βασική ενδεκάδα, ο Φάμπρεγας στον πάγκο. Έξι βασικοί κι ένας αναπληρωματικός, όλοι από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. Όχι από την ομάδα της Μπαρτσελόνα, αυτό δεν λέει κάτι. Από τις ακαδημίες, από την Μασία. Επτά, συν τον Ρέινα και τον Βαλδές, εννιά παίκτες στους 23.
Η Μπάρτσα δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι σύλλογος. Είναι πάνω απ’ όλα μια σχολή ποδοσφαίρου. Ένα μέρος όπου διδάσκεται το ποδόσφαιρο. Θα μου πείτε, αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες του κόσμου. Λάθος. Στην Μπαρτσελόνα δεν διδάσκουν ποδόσφαιρο γενικώς κι αορίστως, διδάσκουν κάτι πάρα, μα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Κι η πρώτη ομάδα δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα, από τη βιτρίνα. Από τους τελειόφοιτους της σχολής, συν αυτούς που έχουν έρθει από αλλού για να τους συμπληρώσουν, επιλεγμένοι κι αυτοί με αυστηρά κριτήρια.
Σαν την περίφημη ομάδα του μπλακ τζακ. Δεν παίζουν το παιχνίδι όπως οι άλλοι, στην τύχη, στο ρίσκο, στο ταλέντο. Έφτιαξαν κανόνες και παίζουν σύμφωνα με αυτούς. Έτσι κι η Μπάρτσα. Από τότε που τη στιγμάτισε ο Κρόιφ, κατάλαβε πως δεν πρέπει να παίζει μπάλα γενικώς κι αορίστως, αλλά πρέπει να φτιάξει κάτι πολύ συγκεκριμένο, το δικό της ποδόσφαιρο. Το “βιβλίο” φτιάχτηκε, η ακαδημία έγινε και το μόνο που χρειαζόταν ήταν χρόνος. Χρόνος ώστε όλο αυτό το εγχείρημα να αρχίζει να αποδίδει. Να μην βγαίνουν απλώς ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα του συλλόγου, αλλά να βγαίνουν “αποτελέσματα” της μεθόδου, μαθητές της διδασκαλίας, ποδοσφαιριστές που παίζουν “έτσι” και μόνον “έτσι”.
Όλοι μας κάνουμε το ίδιο λάθος, το λέμε και το γράφουμε συνέχεια. Η Μπαρτσελόνα (κι η Εθνική Ισπανίας) δεν παίζει έτσι, γιατί έχει τον Τσάβι. Το πράγμα πάει ανάποδα. Έχει τον Τσάβι γιατί πριν από χρόνια αποφάσισε να παίζει έτσι. Τον έφτιαξε, τον δημιούργησε, τον δίδαξε να παίζει έτσι. Και πέρα από τον χρόνο, που ήταν απαραίτητος για να αρχίσουν να αποδίδουν οι καρποί, χρειάστηκε και τύχη. Ο Ινιέστα θα μπορούσε να εμφανιστεί επτά χρόνια από σήμερα. “Ο διάδοχος του Τσάβι”, θα λέγαμε. Ο Πικέ το ίδιο, “η τεχνική έκδοση του Πουγιόλ”, θα λέγαμε.
Η Μπάρτσα (κι όλοι εμείς οι τυχεροί θεατές) είχε την τύχη μαζί της. Οι σοδειές ήταν συνεχόμενα καλές κι έτσι Τσάβι κι Ινιέστα, Πουγιόλ και Πικέ, έγιναν δίδυμα, όχι συνέχειες. Κερασάκι, ένας νάνος Αργεντίνος που πέρασε την πόρτα της ακαδημίας στα 13 του, πριν από δέκα χρόνια. Η Μπάρτσα δεν παίζει έτσι επειδή τους έχει στην διάθεσή της. Τους έχει να διαλύουν τα πάντα επειδή πιστεύει σε αυτό το ποδόσφαιρο, το διδάσκει και τους έφτιαξε. Τους διάλεξε, τους ξεχώρισε, τους βελτίωσε, τους ανέδειξε και τώρα τους καμαρώνει να εκτελούν αυτό που πριν από χρόνια ήταν απλώς ένα όραμα, ίσως και μια ουτοπία.
Πιστεύω πως το να τους βλέπω να αγωνίζονται είναι μακράν του δευτέρου το πιο υψηλό ποδοσφαιρικό θέαμα. Δεν έχω δει ποτέ κάτι πιο γοητευτικό από τους να τους βλέπω να εκτελούν τα “πρέπει” και τα “μη” που έχουν μάθει από 11 ετών. Να κοιτάνε την περιοχή και να μην κάνουν σέντρα, αφού αυτό που βλέπουν τους λέει “την μπάλα πίσω, πάμε από την αρχή”. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να πειθαρχούν στο βιβλίο, να ξέρουν που πρέπει να κινηθούν, πότε να πασάρουν με τη μία και πότε να περιμένουν ώστε η φάση να γίνει όπως πρέπει, να περιμένουν τις πιθανότητες να είναι υπέρ τους. Πότε πρέπει να τρέξουν με την μπάλα και πότε να περιμένουν κι άλλους να ανέβουν, πότε να πάνε στην ντρίμπλα και πότε απλώς να αλλάξουν τελείως το παιχνίδι.
Να είσαι πειθαρχημένος και προσηλωμένος όταν αμύνεσαι είναι κάτι λογικό, που συναντάμε συχνά. Το κάναμε κι εμείς στο Euro. Το να έχεις, όμως, κατοχή κοντά στο 65%, να είσαι παίκτης σαν τον Τσάβι και τον Ινιέστα, να είσαι στο 0-0 για 70’ και να αντέχεις ακόμα να μην κάνεις κάτι εκτός πλάνου (παρότι μπορείς), να μπορείς να συνεχίζεις να παίζεις “από το βιβλίο”, είναι κάτι το ασύλληπτο.
Την Κυριακή το βράδυ αυτοί οι παίκτες, αυτοί οι μαθητές-εκπρόσωποι, είτε θα είναι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, είτε όχι. Για μένα έχει ελάχιστη σημασία, είναι μοναδικοί είτε έχουν την κούπα είτε όχι. Άλλωστε, αντίπαλοί τους είναι οι Ολλανδοί. Κοντράρονται αυτοί που πρωτόεγραψαν το βιβλίο με αυτούς που στις μέρες μας το απογείωσαν. Κορώνα ή γράμματα, Ισπανία ή Ολλανδία, δεν αλλάζει κάτι. Θα κερδίσουν είτε οι εμπνευστές είτε οι απόλυτοι εκπρόσωποι."

Από τον Θέμη Καίσαρη

Friday 9 July 2010

Viva Espana!!!

Καλός είσαι, αλλά έχεις στο κεφάλι κάτι 4άρες από Barca, και ήττες σε ημιτελικό και τελικό..
Too much όμως, ασέβεια..

Thursday 8 July 2010

Λες και αν δε το έλεγε το χταπόδι, ο Κεντίρα θα "έτρωγε" τον Xavi...

Θα ήταν άδικο ρε παιδιά. Να περάσει η Γερμανία στον τελικό, πόσο μάλλον να το πάρει κιόλας. Εντάξει καλή ομάδα, έριξε και τις τεσσάρες της εμφατικά, έδειξε οργάνωση, σοβαρότητα και πλάνο στο παιχνίδι. Που είναι η καινοτομία όμως? Πουθενά. Αυτή ήταν πάντα η Γερμανία, καλή ή κακή ομάδα στην 4αδα θα φτάσει κάπως. Και απο εκεί και ύστερα, έδειχνε το μέταλλο της στον ημιτελικό. Εχθές όμως, όπως και το 2006, δεν τα κατάφερε. Και όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά σαν να μην προσπάθησε κιόλας. Οι "μεθοδικοί", οι "ανώτεροι" έχασαν εύκολα. Μια φορά έχει πέσει ο Κασίγιας σε 90'. Έυκολη πρόκριση λοιπόν για τους Ίβηρες.

Για να είμαστε και ακριβείς, η Γερμανία, με την Αγγλία αντιμετώπισε ένα ΠΤΩΜΑ (ψυχολογικά, αγωνιστικά, χωρίς διάθεση για διάκριση -όπως είδαμε στις χαλαρές αντιδράσεις των Άγγλων στο ξενοδοχείο μετά τον αποκλεισμό- που είναι και το πιο σημαντικό) βοηθήθηκε και από τον Λαριόντα, και με την Αργεντινή αντιμετώπισε μια ομάδα που είναι και άναρχη και ενθουσιώδης και είχε και τα αστέρια της σε τραγική ημέρα. Με την Αργεντινή κιόλας, προηγήθηκε νωρίς με τυχερό γκολ, και άντε μετά να τους βάλεις γκολ. Είπαμε είναι σοβαρή και ΚΑΛΗ ομάδα, μέχρι εκεί όμως, τίποτα παραπάνω. Και ήρθαμε στα χτεσινά. Πως δηλαδή θα αντιμετώπιζαν ομάδα με κανονικά ακραία μπακ(και όχι Γκουτιέρεζ), άψογα σέντερ μπακ(και όχι Ντεμικέλις και Άπσον), τρομερή κυκλοφορία μπάλας, ψυχολογία παρέας, Βίγια on fire, και τον καλύτερο Μέσο του πλανήτη-Xavi? Απλά δεν θα την αντιμετώπιζαν ρε παιδιά. Το είπε και ο Λεβ "Μας έφτασαν στα όριά μας, είναι οι Πρωταθλητές Κόσμου, είναι πολύ καλύτεροι".

Παρόλα αυτά οι Ισπανοί δεν έκαναν και το καλύτερό τους παιχνίδι για εμένα, έχουν και άλλο να δώσουν. Μην κοιτάτε που κράτησαν άνετα την κατοχή και την πρωτοβουλία, τον Κεντίρα είχαν απέναντι και τον Σβαινστάιγκερ χαμένο (μην ξέροντας ποιόν να πρωτομαρκάρει).
Έχει δωθεί μεγάλη προσοχή στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια, στην στήριξη της κοινωνική συνοχής και της Εθνικής συνείδησης στην χώρα. Στο πως να νιώθουν οι Βάσκοι, Καταλανοί και Γαλιθιάνοι ΙΣΠΑΝΟΙ δηλαδή, και αυτό έχει και αντίκτυπο στο ποδόσφαιρο. Μέχρι και λόγια στον Εθνικό Ύμνο τους θέλουν να βάλουν, με μετάφραση στα βάσκικα, καστιγιάνικα, καταλανικά και γαλιθιάνικα. 
Από το 2006 και μετά φαίνεται αυτή η ομάδα να έχει την συνοχή και την χημεία μιας παρέας. Ήρθε και το Euro του 2008 (ΠΑΛΙ με τους Γερμανούς απέναντι), πήραν το τρόπαιο, έφυγε το βάρος από τα πόδια τους και κατάλαβαν πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ώστε να μην αποδεικνύουν και στις Διεθνείς Διοργανώσεις πως είναι οι καλύτεροι.
Ξαναλέμε εδώ, τους έκανε μεγάλο καλό η ήττα από την Ελβετία στην πρεμιέρα, "ξεκαβάλησαν". Λέγανε μερικοί "η Ελλάδα του 2010" για την Ελβετία εκείνη την ημέρα. Εγω θυμάμαι στο ματς με την Γαλλία το 2004,  να μην μας κάνουνε φάση , ενώ οι Ελβετοί τα παραχρειάστηκαν. Ήταν ένα απόγευμα που κοιμήθηκε ο Θεός τελικά.


Κυριακή λοιπόν. Θα έχουμε και καινούριο Πρωταθλητή Κόσμου, σημαντική λεπτομέρεια.
Προβλέψεις? 60-40 υπέρ των Ισπανών, είναι ένα κλικ πιο ψηλά ως ομάδα. Και οι Οράνιε έχουν πολύ ταλέντο φυσικά, αλλά δεν έχουν την ίδια συνοχή, ούτε πολύ καλές μονάδες σε όλες τις θέσεις της 11άδας.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

ΥΓ Κορυφαίοι ΠΟΥΓΙΟΛ (που είσαι Ποντόλσκι), Τσάβι, Ράμος, Πικέ, ΘΕΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ.
ΥΓ2 Όλα τα φόντα οι "μικροί" της Γερμανίας να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον.


Wednesday 7 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Ολλανδία - Ουρουγουάη

Θρίλερ δεν τον λες τον χτεσινό προημιτελικό, αλλά ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα 2-3 συναρπαστικότερα ματς της φετινής διοργάνωσης και μας χάρισε και δυο απίστευτες γκολάρες. Το γκολ του Φαν Μπρόνκχορστ είναι μέχρι στιγμής το ομορφότερο απ'όσα έχουμε δει.
Ξεκινώ από την Ουρουγουάη, γιατί απ'την αρχή του τουρνουά κέρδισε τη συμπάθειά μου με το σκληρό και τίμιο παιχνίδι της, με τη συνοχή της, το παρεΐστικο (αλλά όχι χαβαλετζίδικο) κλίμα της, με την ευγενική και αξιοσέβαστη μορφή του προπονητή της και την υποδειγματική εμφάνιση του φυσικού αρχηγού της, του Φορλάν. Ο οποίος μπορεί να μη φόρεσε το περιβραχιόνιο παρά μόνον στον ημιτελικό, αλλά η όλη του παρουσία χαρακτηρίζεται πέρα για πέρα αρχηγική. Ο Εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης -ο μεγαλύτερος σε διάρκεια (5 λεπτά) στον κόσμο- ξεκινάει με το στίχο "La patria o la tumba". Η πατρίδα ή ο τάφος... Κι ανεξάρτητα από την ποσότητα και την ποιότητα του ταλέντου των Ουρουγουανών ποδοσφαιριστών, ένα είναι βέβαιο: Θα ματώσουν στο γήπεδο για τη φανέλα. Μια φανέλα που έχει δύο αστεράκια, μην το ξεχνάμε. Μακρινά μεν, αλλά δύο, την ίδια ώρα που πολλά "φαβορί" σε κάθε Μουντιάλ έχουν να επιδείξουν ένα ή και κανένα...
Οι Ουρουγουανοί χτες ήταν φανερό ότι θα περίμεναν την Ολλανδία στο μισό γήπεδο, αφήνοντάς της την κατοχή μπάλας. Φάνηκαν πολύ διαβασμένοι, ιδιαίτερα στο μαρκάρισμα του Ρόμπεν και του Φαν Πέρσι, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο αν αναλογιστούμε ότι έλειπαν Λουγκάνο και Φουτσίλε. Δέχτηκαν νωρίς ένα γκολ από το πουθενά, ή μαλλον από το αριστερό πόδι του Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ. Το πλάνο άλλαξε. Όσοι πίστεψαν -κι εγώ μαζί- ότι η Σελέστε θα συνεχίσει το αμυντικό της παιχνίδι περιμένοντας να φτάσει "κάπως" στην ισοφάριση πέσαμε έξω. Οι ομάδα της Λατινικής Αμερικής αναθάρρησε, έφερε την κατοχή από το 37-63 στο (περίπου) 50-50, πίεσε ψηλά, έπαιξε απ'τα άκρα, έφτιαξε φάσεις και μπορεί να διαμαρτύρεται για ένα οφσάιντ που της σφυρίχτηκε κι ένα πέναλτυ που δεν της σφυρίχτηκε. Οι Ολλανδοί κρατούσαν γερά, αλλά ο Ντιέγκο Φορλάν απέδειξε γιατί είναι απ'τους κορυφαίους επιθετικούς μέσα στο 2010. Όσο κι αν φταίει ο Στεκέλενμπουργκ με την κακή του εκτίμηση, το σουτ του Φορλάν ήταν ασύλληπτο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, τα πάντα ήταν ρευστά. Λες και έβλεπες ένα ματς που ξεκινάει στο 0' κι όχι στο 45'. Λες και οι δυο ομάδες δεν είχαν παίξει το πρώτο ημίχρονο. Παρά την αλλαγή -για σαφέστερα πιο επιθετικό προσανατολισμό- του Ντε Ζέου με τον Φαν Ντερ Φάαρτ, είδαμε αρκετά αναγνωριστικό και "σιωπηλό" παιχνίδι, με τους Ολλανδούς να έχουν την κατοχή και την υπομονή και τους Ουρουγουανούς να συνεχίζουν παθιασμένα και να 'προειδοποιούν' πού και πού στην κόντρα. Και κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα, μέχρι το '70 όταν και ο Σνάιντερ βρήκε τον τρόπο για άλλο ένα ματς (με τη βοήθεια της τύχης και του Φαν Πέρσι) να στείλει τη μπάλα στο πλεχτό. Η φάση δεν μύριζε πολύ γκολ και ο Φαν Πέρσι επηρρεάζει τη φάση αλλά δε φαίνεται ΕΝΤΕΛΩΣ καθαρά αν είναι οφσάιντ ή οχι. Η Ουρουγουάη όφειλε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας για 2η φορά στον αγώνα (κάτι εξαιρετικά δύσκολο γιατί φάνηκε ότι ήταν ομάδα δομημένη να κρατά κι όχι να κυνηγάει σκορ). Πριν προλάβει όμως να ανοιχτεί κι άλλο, ήρθε το γκολ ταφόπλακα από τον Ρόμπεν για να κλειδώσει τη νίκη των Οράνιε... Η κεφαλιά του είναι παγκόσμιας κλάσης, τόσο από πλευράς στησίματος όσο και εκτέλεσης. Πλέον οι Ουρουγουανοί άφησαν το πάθος να τους οδηγήσει σε ό,τι καλυτερο, αδιαφορώντας για τακτικές και πλάνα. Το πάθος και η θέληση έφεραν τη μείωση του σκορ αλλά μέχρι εκεί. Μετά και την αλλαγή του Φορλάν (και χωρίς τον τιμωρημένο Σουάρεζ), η Σελέστε φάνηκε ότι δεν είχε άλλη αξιόπιστη λύση στην επίθεση.
Οι Ολλανδοί, λοιπόν, μετά από 32 χρόνια είναι και πάλι φιναλίστ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μεθοδικά, ήρεμα, αθόρυβα και δίκαια. Η συμβολή του Μάαρβαικ είναι μεγάλη, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως η 4άδα απ'τη μέση και μπροστά (Σνάιντερ, Κάουτ, Ρόμπεν, Φαν Πέρσι) είναι ένα μεγάλο δώρο στον Ολλανδό εκλέκτορα από 4 κορυφαίους προπονητές της εποχής μας.
Ο Βενγκέρ έδειξε το δρόμο στον Μάαρβαικ για το πώς να εκμεταλλευτεί τον Φαν Πέρσι στην κορυφή της επίθεσης, ανεξάρτητα αν πετυχαίνει γκολ ή όχι. Ο Μπενίτεζ μετέτρεψε τον Ντιρκ Κάουτ (επιμένω, τον MVP της Ολλανδίας σ'αυτό το ΠΚ) από σέντερ φορ και 2ο επιθετικό σε ένα χαφ-εξτρέμ "σκυλί" που παίζει για την ΟΜΑΔΑ. Ο Μουρίνιο έδωσε αγωνιστική πειθαρχία και ανέδειξε την εκτελεστική δεινότητα του Σνάιντερ. Ο Φαν Γκάαλ έδωσε νέα πνοή στην καριέρα του Ρόμπεν και τον έκανε επιτέλους πρώτο βιολί από κει που κινδύνευε να μείνει χαμένο ταλέντο. Ο Μάαρβαικ είχε στις τάξεις του τον χρήσιμο Φαν Πέρσι της Άρσεναλ, τον μαχητή Κάουτ της Λίβερπουλ, τον παμπόνηρο και αποτελεσματικό Σνάιντερ της Ίντερ και τον ταχύτατο διεμβολιστή Ρόμπεν της Μπάγερν. Παίρνει το μάξιμουμ από αυτούς, χωρίς να αλλοιώνει την ποδοσφαιρική ιδιοσυγκρασία που τους έχτισαν οι δάσκαλοί τους στις ομάδες τους. Το ότι τους έκανε να ξεδιπλώσουν τις αρετές που εμφανίζουν στους συλλόγους τους χωρίς να σκέφτονται τον τρόπο παιχνιδιού τους σε αυτούς, αλλά τον δικό του, συνιστά σπουδαίο κατόρθωμα.
Και κάτι ακόμα. Αυτή η γενιά των Ολλανδών ποδοσφαιριστών -χωρίς να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου της- δείχνει απαλλαγμένη από εμμονές του παρελθόντος. Συγκεκριμένα μία εμμονή. Ότι "κάτι μας χρωστάει η Ιστορία". Το '74 και το '78 οι Ολλανδοί αν και καλύτεροι έχασαν δίκαια και στους 2 τελικούς. Τα σημερινά παιδιά -παρά τις εκάστοτε τρέλες τους- είναι σοβαρά και ξέρουν ότι η Ιστορία δεν τους χρωστάει τίποτα κι ότι πρέπει να τη γράψουν μόνοι τους. Έδειξαν ότι μπορούν.
Απ'την άλλη, οι Ουρουγουανοί κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου, γιατί ξαναεμφάνισαν στο γήπεδο την ξεχασμένη -αλλά όχι λημονησμένη- παληκαριά τους.

Προς ΕΡΤ
1) Εκτιμώ πολύ το Γιάννη Λιαλιάτση. Έχει φοβερή φωνή με ιδιαίτερη χροιά και πολύ καλή άρθρωση. Για ραδιοφωνικός παραγωγός του 2ου προγράμματος όμως, όχι για σπορτσκάστερ...
2) Κάουτ! ΚΆΟΥΤ! Έλεος πια με τον "Κόιτ" και τον "Κούιτ". Κάουτ προφέρεται ο άνθρωπος. Έχω μιλήσει με Ολλανδία εγώ και ξέρω.
3) Λύσσαξε να δείχνει το Πριγκηπικό ζεύγος της Ολλανδίας να πανηγυρίζει ο σκηνοθέτης και εσείς ούτε μια κουβέντα ρε παιδιά?? Δε σας κακίζω, σιγά μην το ξέρατε...

Αναζήτηση στο Μπακότερμα