Monday 28 December 2009

Δεν ξεχνιέται η τέχνη...

Μπαίνει στα 57 το 2010... Αλλά δεν τον εμπόδισε καθόλου να πετάξει 3 γκολάκια στο φιλικό προς τιμήν του. Δείτε τι κάνει στα 0.55 του βίντεο που ακολουθεί... Ο λόγος για τον Ζίκο.




Για το αν είναι καλός προπονητής ή όχι, οι απόψεις διίστανται. Μάλλον, ούτε κακό τον λες ούτε καλό. Για το ότι υπήρξε όμως ανάμεσα στους κορυφαίους μπαλαδόρους όλων των εποχών -έστω κι αν έμεινε Βασιλιάς χωρίς Στέμμα- δεν υπάρχει αμφιβολία... Να γιατί:




(Η ψηφοφορία συνεχίζεται και ήδη έχουμε καλό αριθμό συμμετεχόντων so far. Ψηφίστε κι άλλο! Κι όπως είπαμε. 3 επιλογές σε κάθε κατηγορία!)

Sunday 27 December 2009

Ερίκ Καστέλ - Μέρος 21ο

Μετά από ακριβώς ένα μήνα, ο Ερίκ Καστέλ επιστρέφει στο ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ.. Έχει να τελειώσει κι έναν ημιτελικό άλλωστε. Ζητάμε συγγνώμη από τους -πολλούς είναι η αλήθεια- φίλους του ποδοσφαιρικού ήρωα για την τόσο μεγάλη αποχή...









* Κάνετε δεξί κλικ επάνω στις εικόνες και "Άνοιγμα σε νέο παράθυρο" (ή καρτέλα, ό,τι προτιμάτε) για να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.

ΥΓ: Η σελίδα 44 προστέθηκε το τεύχος "Η Ρεβάνς" ΕΔΩ

Friday 25 December 2009

Η Δεκαετία 2000/2009 - Μεγάλη Ψηφοφορία

Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ αποχαιρετά τη δεκαετία του 2000 με μια μεγάλη ψηφοφορία για τις ομάδες, τους ανθρώπους και τα γεγονότα που στιγμάτισαν το ποδόσφαιρο κατά τη διάρκειά της.
Aριστερά στο blog μπορείτε να ψηφίζετε μέχρι 3 επιλογές σε κάθε κατηγορία μέχρι και τις 7 Ιανουαρίου. Οι 3 κορυφαίοι σε κάθε κατηγορία θα συμπεριληφθούν σε ειδικό αφιέρωμά στο ιστολόγιό μας, στις 10 Ιανουαρίου.

Ομάδες

- Ρεάλ 2000-2002
- Λίβερπουλ 2001
- Εθνική Βραζιλίας 2002
- Μίλαν 2003-2007
- Πόρτο 2003-2004
- Εθνική Ελλάδος 2004
- Εθνική Ιταλίας 2006
- Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2007-2009
- Εθνική Ισπανίας 2008
- Μπαρτσελόνα 2009


Στιγμές

- Το ανάποδο ψαλίδι του Ριβάλντο κόντρα στη Βαλένθια (2001)
- Το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League (2002)
- Αποκλεισμός σοκ των 2 φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ, Γαλλία και Αργεντινή από τους ομίλους (2002)
- To γκολ του Ροναλντίνιο με την Αγγλία στο Μουντιάλ (2002)
- Αγορά της Τσέλσι από τον Αμπράμοβιτς (2003)
- Θάνατος του Φοέ στο γήπεδο, Confederations Cup (2003)
- H Ελλάδα κατακτά το Euro (2004)
- Η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι στον τελικό του Μουντιάλ (2006)
- Σκάνδαλο Calcciopolis, υποβιβασμός της Γιουβέντους (2007)
- Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ, η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου (2009)


Αγώνες

. Ισπανία-Γιουγκοσλαβία 4-3, όμιλοι EURO (2000)
. Γαλλία-Ιταλία 2-1, τελικός EURO (2000)
. Λίβερπουλ-Αλαβές 5-4, τελικός UEFA (2001)
. Μπάγερν-Βαλένθια 1-1 (5-4 στα πέναλτυ), τελικός Champions League (2001)
. Eλλάδα-Πορτογαλία 1-0, τελικός EURO (2004)
. Βραζιλία-Αργεντινή 4-1, τελικός Confederations Cup (2005)
. Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 στα πέναλτυ), τελικός Champions League (2005)
. Ακτή Ελεφαντοστού-Καμερούν 1-1 (12-11 στα πέναλτυ), τελικός Copa Africa (2006)
. Tουρκία-Τσεχία 3-2, όμιλοι EURO (2008)
. Tσέλσι-Λίβερπουλ 4-4, επαναληπτικός προημιτελικός Champions League (2009)


Ποδοσφαιριστές

- Ζινεντίν Ζιντάν
- Ραούλ
- Πάολο Μαλντίνι
- Όλιβερ Καν
- Ντέιβιντ Μπέκαμ
- Ριβάλντο
- Ροναλντίνιο
- Έντουιν Βαν ντερ Σααρ
- Κριστιάνο Ρονάλντο
- Στίβεν Τζέραντ
- Λιονέλ Μέσι
- Πίπο Ινζάγκι
- Τιερί Ανρί
- Τζίτζι Μπουφόν


Προπονητές

- Ζοζέ Μουρίνιο
- Φελίπε Σκολάρι
- Λουίς Φαν Γκάαλ
- Σερ Άλεξ Φέργκιουσον
- Κάρλο Αντσελότι
- Όττο Ρεχάγγελ
- Αρσέν Βενγκέρ
- Ράφα Μπενίτεθ
- Γκους Χίντινκ
- Μαρτσέλο Λίπι



ΥΓ: Ενστάσεις πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τις περιμένουμε στα σχόλια σας!

Mια Χριστουγεννιάτικη ποδοσφαιρική ιστορία

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Παιχνίδι χωρίς όρια» (Εκδόσεις Τόπος)


Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μετρά τέσσερις μήνες, αλλά κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών, αν και βρίσκονται με ένα όπλο στο χέρι και πολεμούν. Βγαίνουν δειλά δειλά από τα χαρακώματα και γίνονται πρωταγωνιστές σε έναν αγώνα ζωής και ελπίδας, μετέχοντας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που έχει ξεπεράσει πια τα όρια του μύθου.

H ιστορία έρχεται να μας διδάξει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει αφορμή για πόλεμο, αλλά και για ειρήνη. Η «ανακωχή των Χριστουγέννων» μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι που αναδεικνύει τη διαφορετικότητα και την αδελφοσύνη που αναδύουν οι άγιες μέρες των γιορτών. Και οι πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές του κόσμου αποφάσισαν να σταματήσουν την αλληλοεξόντωση για να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού.

Ολα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες, κοντά στη βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Ετσι, έβαλαν μικρά κεράκια πάνω στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι Βρετανοί άρχισαν κι αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Ολα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη. Ο φόβος ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει και το μοιραίο λάθος, παρέλυε τις αισθήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, κι ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών και δώρων ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη. Ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες άλλαζαν χέρια. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγη ώρα προσπαθούσα να τους σκοτώσω», είχε πει ένας Αγγλος στρατιώτης μιλώντας χρόνια αργότερα στο BBC.

Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν διαλυθεί, όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου, που φαινόταν καινούργια και έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρ' όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς». Και όλα αυτά χωρίς διαιτητή, παρακαλώ! Το παιχνίδι διήρκεσε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά νίκησαν 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Σύμφωνα μάλιστα με τις μαρτυρίες, η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε συρματόπλεγμα. Οταν τελείωσε το ματς, οι δύο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε άλλες περιοχές συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθεύτηκαν, όπως είναι φυσικό, πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν χάρηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο, ώστε να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους.

Το 1999, στο σημείο από όπου ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Αλφρεντ Αντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.

Αυτά τα γεγονότα έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Γράφτηκαν σε βιβλίο και έγιναν μέχρι και ταινία. Αλλοι λένε ότι το όλο σκηνικό κράτησε μόλις λίγα λεπτά, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν συνέβη ποτέ. Είναι, όμως, μια ωραία ιστορία, που φανερώνει το πνεύμα του ανθρώπου και το τι μπορεί να κάνει με την αγάπη και τη θέλησή του για ειρήνη. Θα ερχόταν μια μέρα που κάποιοι θα έχαναν το κουράγιο τους, που δεν θα έδειχναν συμπόνια στον συνάνθρωπό τους και θα πολεμούσαν μέχρι τέλους. Πιθανότατα του δικού τους τέλους. Εκείνη όμως την Αγια νύχτα γιόρταζε το ανθρώπινο πνεύμα.

Wednesday 23 December 2009

Λίγο απ'όλα

Εμείς τις διακοπές μας τις κάναμε... (Δε σας το είπαμε βέβαια αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) Απ'την Παρασκευή λοιπόν -οπότε και προβλέψαμε 0 στα 8 ζευγάρια για τους 16 του CL- γίνανε πολλά και διάφορα όμορφα πράγματα.
Και ξεκινάμε από τις κληρώσεις. Μπορντώ και Ρόμα λοιπόν.
Η πρώτη δεν είναι σίγουρα το μεγάλο όνομα, αλλά ήταν -χωρίς αμφιβολία- η αποκάλυψη των ομίλων του CL. 5 νίκες και μια ισοπαλία είναι επίδοση επιπέδου Άρσεναλ και Εθνικής Ισπανίας σε προκριματικά Euro... Κι όχι απέναντι σε αμελητέους αντιπάλους, αλλά απέναντι σε Μπάγερν και Γιουβέντους! Όσοι έχετε ΝΟVA και έτυχε να δείτε αγώνα της Μπορντώ στο Γαλλικό πρωτάθλημα, καταλαβαίνετε πού το πάω. Τα αποτελέσματα με Γιούβε και Μπάγερν δε λένε από μόνα τους κάτι. Μια νίκη μπορεί να επιτευχθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Οι Γάλλοι όμως υπερείχαν ΚΑΘΟΛΙΚΑ των -μεγάλων- αντιπάλων τους και στα 4 ματς. Καλοδουλεμένη ομάδα, γρήγορη, με αυτοματισμούς, ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και πώς να το πάρει. Και με παίκτες ρολίστες που διψούν για ομαδική κι όχι ατομική διάκριση. Ο Ολυμπιακός έχει σφιχτή άμυνα φέτος στην Ευρώπη, διέπεται από ομαδικό πνεύμα, έχει πλάνο και στόχο, αλλά, κακά τα ψέμματα, οι Γάλλοι είναι ανώτεροι. Και μη νομίσετε ότι επειδή χαρήκανε που τους έπεσε ο ΟΣΦΠ θα χαλαρώσουν και θα τον υποτιμήσουν... Είναι αρκετά έξυπνοι και σοβαροί σύλλογοι αυτοί για να πράξουν κάτι τέτοιο.
Στο Europa League η, 4η της Serie A αυτή η στιγμή, Ρόμα είναι ξεκάθαρο φαβορί στην αναμέτρηση με τον ΠΑΟ. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν κατακαλόκαιρο κι αυτοί τηνΕυρωπαϊκή τους περιπέτεια κι αυτό ήταν καταλυτικό για το όχι και τόσο καλό ξεκίνημά τους στο πρωτάθλημα (βρισκόταν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού). Στην πορεία οι Τζιαλόρόσι ρόλαραν, ανέβηκαν, ήρθαν τα αποτελέσματα.. Η προεδρίνα υποσχέθηκε μεταγραφές και η αρχή έγινε με μια ανανέωση. Και τι ανανέωση ε? Του μεγάλου αρχηγού Φραντσέσκο Τότι. Όχι οτι δεν εχει καλούς παίκτες ήδη η Ρόμα, μην τρελαθούμε.. Με ΝτεΡόσι, Περότα και Μπαπτίστα στο κέντρο και τον απίθανο Βούτσινιτς μαζί με τον 'καπιτάνο' μπροστά μπορεί να πάρει παντού αποτέλεσμα, πόσο μάλλον στο ΟΑΚΑ. Και δε μιλάμε για ομάδα που θα κατέβει στην Αθήνα για το 0-0. Θα κατέβει να καθαρίσει την πρόκριση. Το θέμα είναι ο Παναθηναϊκός για τι θα κατέβει? Πόσο θα καίγονται για την πρόκριση οι πράσινοι? Ένας 'ηρωϊκός' αποκλεισμός από έναν ανώτερο αντίπαλο (όπως με την Ατλέτικο) ίσως "βολέψει" κατά κάποιο τρόπο τους πράσινους για να προσηλωθούν στο πρωτάθλημα...

Στο εσωτερικό, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα... Η ΑΕΚ κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, την ίδια ώρα που το site του Bob Kozwni δέχεται εκατοντάδες παρακαλετά μηνύματα για να αναλάβει την ομάδα. Ο Ντέμης μας προϊδέασε για το πώς περίπου θα είναι μια ομιλία του Κώστα Καραμανλή μερικά χρόνια μετά (το πιάσατε έτσι...?), ο Μπάγεβιτς όσο περνάει ο καιρός ξεχνάει κι άλλο τα -όποια- ελληνικά του και η ΑΕΚ πέφτει στο βαθμολογικό πίνακα, αλλά κυρίως στην υπόληψη του φίλαθλου κοινού... Και των διαιτητών...

Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει κλίμα ευφορίας. Ο ΠΑΟΚ πάει καλά, έχει σταθερή και καλή απόδοση. Αλλά για μισό λεπτό. Φέτος δεν υποτίθεται ότι θα έκανε πιο.. πρωταθλητισμό από πέρυσι? Α! Ξέχασα, πέρυσι ήτανε ψόφιος ο Παναθηναϊκός, φέτος δε μας παίρνει ούτε για 2η θέση στην κανονική διάρκεια. Για τον Άρη του Κούπερ, απ'την άλλη, η 4ρα από τον ΠΑΟΚ ίσως να αποδειχθεί καθοριστικότερη από την νίκη της Κυριακής κόντρα στον Ολυμπιακό. Μη γελιόμαστε παιδιά... Μπορεί να ξέπεσε στην Εθνική Γεωργίας, αλλά δεν πάυει να είναι πολυτέλεια για το Ελλάντα ο Έκτορας. Α! και μην ξεχάσω. Ο Άρης έδωσε ένα καλό σεμινάριο σ'αυτούς που γκρινιάζουν για τη διαιτησία. Σ αυτούς που στέκονται σε ανάποδα πλάγια, ακυρωθέντα γκολ και μη καταλογισθέντα πέναλτυ. Σ' αυτούς που προτιμούν να χάσουν ένα ματς και να το παίζουν αδικημένοι, παρά να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορούν απ'αυτό.

Ο Πανιώνιος και η Καβάλα συνεχίζουν να προσφέρουν χαρά στον κόσμο τους και είναι οι εκπλήξεις του φετινού πρωταθλήματος μέχρι τώρα. Πόσο θα αντέξουν ένας θεός ξέρει, αλλά ποιος νοιάζεται? Ο έλληνας φίλαθλος σιγά σιγά σταματάει να τρώει κουτόχορτο και στο τέλος της μέρας (της σαιζόν για την ακρίβεια) θα εκτιμήσει την παρουσία των 2 σωματείων ανεξάρτητα με τη θέση που θα καταλάβουν. Έκπληξη είναι και η Λάρισα. Αρνητική μεν αλλά έπληξη. Άνοιξε το στόμα του κι ο Στέλιος (δεν το ξερε ποτέ του)... Πράματα και θάματα. Εργοτέλης και Αστέρας Τρίπολης εδραιώνονται στη μέση της βαθμολογίας και όλα δείχνουν ότι και φέτος θα κάνουν καλό καλοκαίρι διασφαλίζοντας την παραμονή τους στη SuperLeague...


ΣΚΑΝΔΑΛΟ

Θα χρησιμοποιήσω coarse language (που λέμε και στο Κιβέρι).
Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει... Εντάξει ρε FIFA, χάρηκες που ο Κριστιάνο θα κοσμήσει με την παρουσία του το Μουντιάλ σου. Πέρασες μια τρομάρα βέβαια, μην τυχόν αποκλειστεί (κι αυτός κι ο Μέσι) αλλά όλα καλά τώρα. Αλλά να ψηφιστεί το γκολ του Κριστιάνο με την Πόρτο σαν το καλύτερο της χρονιάς?? Τόσο ξεφτίλα? Τόση πια υποταγή στο γαμοχρήμα και το μάρκετινγκ και τη διαφήμιση? Ο πρώτος ή ο τελευταίος είναι ρε μαλάκες που σκοράρει από 40 μέτρα? Ο Χάαν το χε κάνει 30 χρόνια πριν και μάλιστα απέναντι στον Τζοφ, όχι στον... Έλτον (αμ είχε δίκιο ο Αλέφαντος που έλεγε "πού ακούστηκε μαύρος τερματοφύλακας..?"). Γκολ σαν του Γκραφίτε ρε καραγκιόζηδες μπαίνουν κάθε μέρα? Ρωτάω!! Αλλά εντάξει, ψήφισε ο κόσμος θα μου πείτε. Κι ο κόσμος αγαπάει Ρονάλντο. Και κεφαλιά σε άδειο τέρμα να έβαζε μπορεί να την ψηφίζανε οι Ροναλντολάγνοι φίλαθλοι. 15χρονα δυτικοευρωπαϊκάκια και νεόπλουτοι έφηβοι του πρώην ανατολικού μπλοκ.. Ινδοί άμπαλοι που φοράνε φανέλα Μάντσεστερ με διαφήμιση Sharp απ'το 1994 και Ιαπωνοκινέζοι, που ξέρουν μόνο τον Μπέκαμ και τον Κριστιάνο Ρονάλντο... Λες και δεν ξέρουμε ποιοι παπάρες ψηφίζουν σ αυτά...


Edinaldo Batista Libânio 'Grafite', για μας είσαι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ!


Friday 18 December 2009

Προβλέψεις...

Να τολμήσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη κι εμείς?
(Να τολμήσετε να τολμήσετε!)

Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Στουτγκάρδη
Σεβίλλη - Μπάγερν Μονάχου
Ρεάλ Μαδρίτης - Ίντερ
Φιορεντίνα - Πόρτο
Τσέλσι - Λυών
Μπορντώ - Μίλαν
Άρσεναλ - ΤΣΣΚΑ Μόσχας


(κι αν πετύχουμε κανένα... σφύρα μου!)

Thursday 10 December 2009

Ο ανταγωνισμός κάνει καλό...

Την τελευταία 5ετία, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να προκριθεί 2 φορές στους 16 του Champions League (2007/8, 2009/10) ενώ άλλη μια φορά έχασε στο τσακ την πρόκριση, έχοντας μαζέψει 10 ολόκληρους βαθμούς (2004/5). Τι κοινό έχουν οι 3 αξιόλογες αυτές παρουσίες στην Ευρώπη? Τον ισχυρό ανταγωνισμό μέσα στο ελληνικό πρωτάθλημα...
Την περίοδο 2004/5 (που από πλευράς αποτελεσμάτων στο Champions League μοιάζει πολύ με τη φετινή), οι Ερυθρόλευκοι με τον Μπάγεβιτς να επιστρέφει στον πάγκο και το Ριβάλντο στην πρώτη χρονιά του, πήραν το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική στο Καυταντζόγλειο. Ένα πρωτάθλημα καθόλου εύκολο, μιας και ο ΠΑΟ αλλά και η ανανεωμένη ΑΕΚ του Ντέμη ήταν δυνατοί συνδιεκδικητές του τίτλου, σε μια κούρσα με πολλές ανατροπές. Στην Ευρώπη ο ΟΣΦΠ πήρε 10 βαθμούς και τερμάτισε 3ος στην ισοβαθμία με τη Λίβερπουλ, χάρις στο γκολ του Τζέραρντ, ενω στη συνέχεια στο ΟΥΕΦΑ πέρασε ένα γύρω (με 2 νίκες κόντρα στη Σοσό) προτού αποκλειστεί στη φάση των 16 από τη Νιούκαστλ.
Τις επόμενες 2 σαιζόν, 2005/6 και 2006/7, ο Ολυμπιακός με το Σόλιντ στον πάγκο εξασφάλισε το πρωτάθλημα από πολύ νωρίς -με καθαρές νίκες στα ντέρμπι- και στο τέλος το κατέκτησε με μεγάλες διαφορές κι από τον 2ο κι από τον 3ο. Στο Champions League, η ομάδα που εμφάνισε ο Νορβηγός ήταν λίγη.. Μέτριες εμφανίσεις εκτός έδρας με κάποια καλά Χ (Ρόμα, Σαχτάρ, ήττες στο τέλος από Λυών, Ρεάλ), αλλά συντριβές εντός έδρας (2-4 από Βαλένθια, 1-4 από Λυών, 1-3 από Ρόζενμποργκ).
Η χρονιά 2007/8 ήταν ιδιαίτερη για τους Ερυθρόλευκους. Τα πρώτα διπλά στο Champions League ήταν γεγονός, αποτέλεσμα μιας ομάδας με ψυχή και συνοχή, που ήξερε τι ζητάει μέσα στο γήπεδο. Αλλά και που συναντούσε προβλήματα εντός συνόρων, τόσο γιατί και η ίδια δυσκολευόταν να πάρει αποτελέσματα, όσο και γιατί Παναθηναϊκός και ΑΕΚ (με Πεσέιρο και Φερέρ αντίστοιχα) ακολουθούσαν (ή προπορεύονταν) με μικρή διαφορά. Το πρωτάθλημα το πήρε τελικά ο Ολυμπιακός, αλλά στα χαρτιά...
Η περσινή χρονιά επεφύλασσε στο τέλος άλλο ένα εύκολο, χωρίς αντίπαλο στην ουσία, πρωτάθλημα για τον ΟΣΦΠ. Όχι γιατί ο ίδιος έπαιζε φοβερή μπάλα με διάρκεια, αλλά γιατί οι βασικοί συνδιεκδικητές ήταν έως ανύπαρκτοι... Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή πορεία σίγουρα είναι απ' αυτές που θα θέλουν να ξεχάσουν στο λιμάνι. Αποκλεισμός από το Champions League (και μάλιστα από τη μικρή Ανόρθωση) και μετά στο ΟΥΕΦΑ από την ουραγό της Γαλλίας Σεντ Ετιέν.
Και φέτος? Φέτος που ξανά ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος (έστω και μόνο από τον Παναθηναϊκό), ο Ολυμπιακός δείχνει στην Ευρώπη τσαμπουκά, συγκέντρωση, πλάνο. Ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο και πώς να το πάρει. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος δε θεωρείται δεδομένη (ακριβώς όπως έγινε και το 2004/5 και το 2007/8) ενώ δε λείπουν και κάποια εις βάρος του σφυρίγματα, που άλλες χρονιές δεν περνούσαν καν απ'το μυαλό κανενός στο λιμάνι. Δείγμα του ότι ο ΟΣΦΠ δεν "παίζει μόνος του" πια στα της διαιτησίας... Αν συνυπολογίσουμε και τους πολλούς τραυματισμούς, τα λάθη της διοίκησης σε θέματα προπονητή (Κετσπάγια) αλλά και μη μεταγραφών, τότε το επίτευγμα για φέτος είναι τεράστιο. Στο λιμάνι νιώθουν (από τον προπονητή και τους παίχτες μέχρι τους οπαδούς) ότι τίποτα δεν θα τους χαριστεί, γι αυτό και καταθέτουν στο Champions League όλα τα θετικά του "ερυθρόλευκου DNA", αφήνοντας παράλληλα στην άκρη τα αρνητικά του, και κυρίως τις προκαταλήψεις του.
Αλλά -επιμένω- ο ισχυρός ανταγωνισμός από πλευράς Παναθηναϊκού (εξωαγωνιστικά κυρίως, γιατί αγωνιστικά... άστο) και το γεγονός ότι δε θεωρείται τίποτα δεδομένο και σίγουρο για τον Ολυμπιακό, είναι ίσως ο κυριότερος παράγοντας -ΚΑΙ- για τη φετινή πολύ καλή πορεία στο Champions League.

Wednesday 9 December 2009

Ένα σπάνιο επίτευγμα

Χτες η Bayern ισοπέδωσε τη Juventus. Έπρεπε να φύγει νικήτρια απ'το Τορίνο για να περάσει αυτή αντί των Ιταλών στους 16 και έφυγε θριαμβέυτρια. Αν και βρέθηκε να χάνει με 1-0 νωρίς νωρίς, συνέχισε να "σφυροκοπά" τη Μεγάλη Κυρία, της επιβλήθηκε πλήρως, και μετά το 1-2 οι Ιταλοί φαίνονταν σαν να μην υπήρχαν μέσα στο γήπεδο...
Για τη Bayern ισοφάρισε ο Hans-Jorg Butt, ο τερματοφύλακας. Παράξενο? Όχι. Ασυνήθιστο ναι, παράξενο όχι. Έχουμε δει κι άλλους γκολκίπερς να σκοράρουν (όχι μόνο από την άσπρη βούλα του πέναλτυ, αλλά και με φάουλ). Το σημαντικό της όλης υπόθεσης ήταν ότι το τέρμα που σημείωσε ο Γερμανός τερματοφύλακας ήταν το 3ο του στο Champions League. Και τα 3 γκολ με πέναλτυ. Και τα 3 γκολ απέναντι στη Juventus... Ως τερματοφύλακας του Αμβούργου, της Leverkusen και τώρα της Bayern Μονάχου!




Juventus - HSV Hamburger 1-3 (2000)




Bayer Leverkusen - Juventus 3-1 (2002)




Juventus - Bayern Munich 1-4 (2009)



Δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε το γκολ του φορώντας τη φανέλα της Leverkusen, κόντρα στη Μεγάλη κυρία το Μάρτιο του 2002 για τη δεύτερη φάση του Champions League. Μόνο μια φωτογραφία πανηγυρισμών.

Tuesday 8 December 2009

Οι γεύσεις συναντούν το ποδόσφαιρο...







Για να δούμε αν ο πιτσιρικάς από τη Νιγηρία αποδειχτεί όνομα και πράμα... Γιατί με τους Αφρικανούς γενικά (πλην του Τουρέ) δεν είδε προκοπή ο Ολυμπιακός. Να θυμηθώ Αμποάγκουε? Να θυμηθώ Οφορίκουε? Να θυμηθώ Νε? Ή μήπως Αμπονσά...?

Monday 7 December 2009

Σεβασμός



Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό -περί τα... 2 χρόνια- τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, διοικητικά και αγωνιστικά. Πολλοί θα βιαστούν να πουν πως σαν Ολυμπιακός με βολεύει να υπάρχει μείον ένας σοβαρός διεκδικητής τίτλου, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το σημερινό post είναι post σεβασμού και θαυμασμού στους απλούς φίλους και οπαδούς της ΑΕΚ, που στις δύσκολες μέρες που περνάει ο σύλλογος έχουν επιδείξει μια στάση που -παρ'ολο που δεν μπορώ να την "αποκωδικοποιήσω" πλήρως- τη θαυμάζω.
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!

Σεβασμός...



Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό -περί τα... 2 χρόνια- τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, διοικητικά και αγωνιστικά. Πολλοί θα βιαστούν να πουν πως σαν Ολυμπιακός με βολεύει να υπάρχει μείον ένας σοβαρός διεκδικητής τίτλου, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το σημερινό post είναι post σεβασμού και θαυμασμού στους απλούς φίλους και οπαδούς της ΑΕΚ, που στις δύσκολες μέρες που περνάει ο σύλλογος έχουν επιδείξει μια στάση που -παρ'ολο που δεν μπορώ να την "αποκωδικοποιήσω" πλήρως- τη θαυμάζω.
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ολοταχώς για 16ο. Πρωταθλήματα χαμένα με διαιτησία (και επί εποχής Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη), πρωταθλήματα χαμένα από βλακεία (2002 και 2005), πρωτάθλημα χαμένο στα χαρτιά, 1000-2 διοικητικές αλλαγές, διπλή φυγή και διπλός ερχομός Μπάγεβιτς, Ψωμιάδης, ENIC, Ντέμης, Ένωση 1924... Και μέσα σ'όλα καμιά αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία.
Μου έρχονται στο μυαλό οι καφρίλες των 'επιστημόνων' του ΟΣΦΠ στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του '90, με αφορμή την τότε διοικητική αναταρραχή και τα 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τότε ήταν αυτοί, που "πήραν την κατάσταση στα χέρια τους" ενάντια σε ένοχους και αθώους, σε ένα παραλήρημα βίας και τραμπουκισμού, που κατάλοιπά του υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα στο λιμάνι.
Ύστερα ακολούθησαν οι πράσινοι. Με ένα πρωτάθλημα σε 13 χρόνια. Φαινομενικά πολιτισμένοι και σοβαροί, όπως επιτάσσει το "DNA" τους. Κατά βάθος όμως -ίσως πάλι λόγω DNA- ζηλόφθονοι, χαιρέκακοι, γεμάτοι υφέρποντα φασισμό. Το βλέπεις στις εφημερίδες τους, στα forum τους, στα blog τους...
Και οι ΑΕΚτζήδες? Πώς αντιδρούν τόσο καιρό οι ΑΕΚτζήδες? Πέρα από τις όποιες εμμονές και δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων (πχ Μπάγεβιτς, Ντέμης) τώρα είναι που επανέρχεται στο προσκήνιό τους και γίνεται πράξη όσο ποτέ άλλοτε ένα δικό τους 'μότο': "Η ΑΕΚ φίλε, είναι ΙΔΕΑ". Η ιδέα για τις χαμένες πατρίδες ξαναχτίζεται στο χαρακτήρα του σημερινού φίλου της Ένωσης. Ο οποίος μοιάζει σιγά σιγά να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι χαμένες... Από ήττα σε ήττα, από χαστούκι σε χαστούκι κι από κοροϊδία σε κοροϊδία. Αλλά δεν πτοείται. Δεν καταφεύγει σε γκρίνιες και κλάψες. Δεν καταφεύγει σε βία και θυμό. Σιωπηρά και με αξιοπρέπεια, περιμένει τη μπόρα να περάσει. Λυπάται για την ΑΕΚ, αλλά δε θέλει να την (και τον) λυπούνται οι άλλοι, ειδικά όταν το κάνουν ειρωνικά και με υποκρισία.
Και είναι πραγματικά άξιο απορίας το 'δέσιμο' των περισσότερων οπαδών της ΑΕΚ με την Εθνική Αργεντινής. Οι Αργεντίνοι στις αδικίες ξεσπούν, θυμώνουν, οργίζονται, επαναστατούν. Στην ΑΕΚ δεν επικρατεί θυμός, αλλά πίκρα... Αλλά είναι πίκρα συνοδευόμενη με περηφάνια και αυτοκριτική.
Οι Ολυμπιακοί είμαστε περήφανοι για τους τίτλους μας, οι Παναθηναϊκοί για τις ευρωπαϊκές τους πορείες. Οι ΑΕΚτζήδες είναι περήφανοι γιατί απλά είναι ΑΕΚ... Κι αυτό τους κάνει παράξενους, μυστήριους, ακατανόητους, ίσως λίγο αντιδραστικούς, και πάνω απ'ολα σεβαστούς!

Friday 4 December 2009

Ως εδώ και μην παρέκει...

Του Κώστα Βαϊμάκη από την Sportday

Αυτοί που παριστάνουν τους γιατρούς άνευ ειδικότητας και τους ιατροδικαστές άνευ χαρτοφυλακίου και αποφάνθηκαν ότι κανείς δεν πέταξε τίποτα στον Τζόρβα κι ότι τα σημάδια είναι από προηγούμενο αγώνα ή από προηγούμενη ζωή, μήπως είναι αυτοί που είχαν βγάλει τη φωτογραφία του Μαυρογενίδη με το φραπέ στο πρόσωπο, στο απαράδεκτο εκείνο ενσταντανέ από τη Λεωφόρο;

Και μίλαγαν για «καφρίλες», «κλίμα τρομοκρατίας» και «ζούγκλα της Λεωφόρου»; Παίζει ρόλο αν ο Μαυρογενίδης απλώς λερώθηκε από το φραπεδάκι ή αν έπαθε εγκεφαλική βλάβη; Οχι βέβαια. Το να πετάξεις αντικείμενο στον ποδοσφαιριστή, να τον πετύχεις και μετά να καμαρώνεις κιόλας για το καλό σου σημάδι, είναι ένας καλός λόγος να σε μπουζουριάσουν, να σε πάνε στον εισαγγελέα και να μην ξαναμπείς σε γήπεδο στη ζωή σου όχι για να δεις αγώνα, αλλά ούτε για να ποτίσεις το γκαζόν.

Αν έχω καταλάβει καλά, το πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή δεν είναι αν πετάχτηκαν πράγματα στον Τζόρβα, αλλά αν χτυπήθηκε από αεροβόλο, από σφεντόνα, από φυσοκάλαμο ή από μπαζούκας. Μιλάμε για την αποθέωση της βλακείας και την επιτομή της ηλιθιότητας, τη στιγμή που τα δεδομένα μας είναι απτά και απλά:

βρέθηκε σουγιάς στο χορτάρι –τον οποίο δεν έφερε ο Τζόρβας για να κόψει τα νύχια του–, έσκασαν κροτίδες δίπλα του, πετάχτηκαν διάφορα αντικείμενα, τα οποία είδαμε όλοι να «στολίζουν» την περιοχή του και τον χώρο δίπλα και πίσω από την εστία του. Υπάρχει καμία αντίρρηση για όλα αυτά; Τα θεωρούμε πταίσματα και ανάξια σχολιασμού, έρευνας και τιμωρίας; Το μοναδικό θέμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν υπήρξε χρήση αεροβόλου ή όχι; Από πότε δηλαδή οι σουγιάδες και οι κροτίδες έγιναν ασήμαντες λεπτομέρειες;

Απέφευγα αυτές τις μέρες να ασχοληθώ με το ζήτημα, διότι στα άρρωστα μυαλά κάποιων το να φωνάζεις για τα προφανή είναι δείγμα αδυναμίας και άλλοθι για την ήττα. Αλλά βλέποντας εφημερίδες και site να υπονοούν ή να λένε φόρα παρτίδα ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα και την επόμενη στιγμή να βγαίνουν οι φωτογραφίες με τα σημάδια στην πλάτη, όσο να 'ναι, σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

Είχε κανένα λόγο ο Τζόρβας να πει ψέματα; Αν ήθελε να κάνει το παιχνίδι ροντέο, θα μπορούσε πολύ εύκολα: είτε όντως τον πέτυχαν βόλια αεροβόλου είτε όχι, θα μπορούσε να ξαπλάρει κάτω, να κάνει τον ψόφιο κοριό, το παιχνίδι να διακοπεί και να συνεχιζόταν είτε ύστερα από μισή ώρα, είτε κατόπιν εκκένωσης της συγκεκριμένης κερκίδας, είτε κάποια άλλη μέρα. Δεν το έκανε όμως.

Αυτό δεν του αφαιρεί το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να βγει μετά το τέλος του αγώνα και να δείξει τα σημάδια στο σώμα του, ζητώντας να γίνει κάτι. Οπως, ας πούμε, να βρεθεί αυτός που τον σημάδεψε από κάποιο βίντεο κάποιας κάμερας. Αυτός που χθες και σήμερα και αύριο κόμπαζε, κομπάζει και θα κομπάζει στην παρέα του και θα ανταλλάσσει high five μαζί τους για το αετίσιο μάτι του και το σταθερό του χέρι.

Στη χώρα του «πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας» σε λίγο θα ζητήσουμε να τιμωρείται το θύμα και όχι ο θύτης –αν δεν το έχουμε ζητήσει ήδη. Οχι απαραίτητα επειδή θεωρούμε ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα, αλλά επειδή «ρούφηξε δύο γκολάκια και τώρα μας δείχνει τα σημάδια στην πλάτη του». Επειδή τόλμησε να καταγγείλει την καφρίλα. Επειδή φοράει το μισητό χρώμα φανέλας. Επειδή δεν γύρισε και το άλλο πλευρό, να είναι ομοιόμορφα τα σημάδια και συμμετρικά. Διαλέξτε και πάρτε.


Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ συμφωνεί και συμπληρώνει

Ας ελπίσουμε να μη φτάσουμε κάποτε να λέμε:

"Ρε κάφροι δεν ντρέπεστε που πυροβολήσατε με Καλάσνικοφ το Μήτρογλου στο Βοτανικό??"
"Ναι ρε, μιλάτε κι εσείς που στο Καραϊσκάκη πετάξατε χειροβομβίδα στο Νίνη!!"
"Δεν ήταν επιθετική, αμυντική ήταν!"

Monday 30 November 2009

Ντέρμπι, η επόμενη μέρα

Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα 2 στα 2 χτες από κάποιον. Περισσότερο περίμενα νίκη του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και νίκη του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Και σήμερα θα είχα στο ποστ έναν ωραιότατο και βολικό τίτλο: "Έκαστος στο είδος του...". Αλλά ο αθλητισμός και τα ομαδικά παιχνίδια δεν καθορίζονται από τι τίτλο θέλω να βάλω εγώ στις αναρτήσεις μου...
Η επικράτηση του ΟΣΦΠ στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ ήταν καθολική και αναμφισβήτητη. Πρωταθλήματα και κούπες δεν έκρινε, έδωσε όμως τα πρώτα σημαντικά μηνύματα στη σαιζόν. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα.

Καραϊσκάκη

Με ελαφριά την καρδιά και με περίσσιο ενθουσιασμό μετά το 2-0, ο οποιοσδήποτε φίλος του Ολυμπιακού μπορεί να πει "Τα δεύτερά μας είναι καλύτερα απ'τον ΠΑΟ". Στην απέναντι πλευρά, με επίσης ελαφριά καρδιά αλλά με περισσή απογοήτευση, οι φίλοι του τριφυλλιού θα λένε "Είμαστε καλύτεροι και αναστήσαμε τον πεθαμένο..."
Και οι 2 παραπάνω φράσεις είναι υπερβολικές, αλλά περιέχουν μια δόση αλήθειας. Όσον αφορά το χτεσινό ματς μόνο, όμως. Οι χτεσινές αντίπαλες 11άδες, αν βρεθούν 10 φορές αντιμέτωπες, έχω την αίσθηση ότι τις περισσότερες νίκες θα κάνει ο ΠΑΟ. Προσέξτε. Μιλάω για τις χτεσινές 11άδες. Άρα, τα δεύτερα του ΟΣΦΠ δεν είναι γενικά καλύτερα απ'τους βασικούς του ΠΑΟ. Απ'την άλλη, για ποιον 'πεθαμένο' μιλούν οι φίλαθλοι του ΠΑΟ? Για μια ομάδα που πέρασε από Τούμπα και ΑΕΚ νικηφόρα? Για μια ομάδα που βρίσκετα 1 πόντο μακριά από τους 16 του Champions League?
Καθαρά αγωνιστικά, το ματς δεν έκρυβε εκπλήξεις ούτε σημαντικές ανατροπές. Η εικόνα ήταν ξεκάθαρη. Η μια ομάδα κατέβηκε να πάρει το ματς διασφαλίζοντας στο ακέραιο ότι στα μετόπισθεν θα είναι "κομπλέ". Και το σημαντικό είναι ότι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια του ματς, ούτε την αποσυντόνισαν και -πολύ περισσότερο- δεν την πτόησαν. Οι παίχτες του Ολυμπιακού ήταν 100% συγκεντρωμένοι στο πλάνο και το στόχο. Συν τοις άλλοις -ειδικά στον άερα- έχασαν ελάχιστες προσωπικές μονομαχίες. Και παρόλο που ο Παναθηναϊκός είχε την πρωτοβουλία, τις περισσότερες κλασικές ευκαιρίες (και τα γκολ φυσικά) τα είχαν οι ερυθρόλευκοι.
Και είναι απορίας άξιο πώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα από οπαδούς, εφημερίδες, πρόεδρο κλπ δεν "πέρασε" στους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ. Όταν ακούς γύρω σου όλη τη βδομάδα "ΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ", "ΕΙΝΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ", "ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ", δεν είναι λογικό να μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και να ΜΗΝ τρως σίδερα! Υπήρχαν στιγμές στο ματς όπου έβλεπες τον Σπυρόπουλο, το Σίλβα και το Βύντρα να περνούν σαν σταματημένους τους (καταπονημένους) Ντουντού, Μαρέσκα, Μπράβο, Λεονάρντο κλπ. Αλλά... μετά το χάος. Ατολμία, έλλειψη πάθους και κυρίως έλλειψη πίστης, ειδικά μετά το καταπληκτικό 2ο γκολ του Μήτρογλου. Η ταλαιπωρία στο πούλμαν ήταν θέμα, αλλά θα ήταν δικαιολογία εάν ο ΠΑΟ δεν έκανε την 70λεπτη προετοιμασία που επιθυμούσε πριν τον αγώνα. Τα υπόλοιπα περί "Ριζούπολης" και "κλίματος" είναι άστοχα. Ο Τζόρβας έχει τα 1000 δίκια, αλλά ούτε αυτό είναι δικαιολογία για μια ήττα με κάτω τα χέρια από τον μισό Ολυμπιακό.
Στον Ολυμπιακό, απ'την άλλη, πρέπει ανάψουν καμιά λαμπάδα στην Παναγία την Στοκχολμιώτισσα, που έφερε στο δρόμο τους τον Μέλμπεργκ... Αν εξαιρέσουμε τη διπλή ευκαιρία του Σισέ (όπου εκεί έδρασε ο Νικοπολίδης), ο Σουηδός νίκησε κατά κράτος το Γάλλο. Ήταν -και εκ των προτέρων άλλωστε- η πιο ενδιαφέρουσα μονομαχία. Και από πλευράς ονομάτων και από πλευράς ποδοσφαιρικής ποιότητας. Ο δε Ζαϊρί -ναι, αυτός που όλοι "κράζαμε" στην αρχή της χρονιάς- ήταν η μοναδική πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον ΟΣΦΠ. Και χτες ήταν σε "απ'ευθείας σύνδεση" με τον Κώστα Μήτρογλου. Αυτός κι αν έχει ακούσει... Από τους αντιπάλους βέβαια. Αλλά ο πιτσιρικάς δε μάσησε. Ούτε από την "κατάσχεση όπλων" απ'τον πρόεδρο, ούτε από τα ειρωνικά "Πού πας ρε Καραμήτρογλου" των αντιπάλων. Έδωσε της απαντήσεις σε όλους εκεί που έπρεπε. Στο χορτάρι.
Ματ -λοιπόν- του Ζίκο στον Τεν Κάτε? Εε όχι. Τα ματ γίνονται απέναντι σε προπονητές που έχουν σχέδιο και κατεβάζουν σοβαρά σύνολα στον αγώνα. Ο Ζίκο έκανε απλά τα αυτονόητα απέναντι σε μια ομάδα που δεν ήταν ομάδα. Και άλλα 45 λεπτά να παίζανε, ο χτεσινός Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να βάλει γκολ στον χτεσινό Ολυμπιακό.
Απο δω και πέρα, το μόνο ερωτηματικό είναι οι πράσινοι. Για τον ΠΑΟ τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και τώρα θα φανεί αν μπορεί να αντέξει στην πίεση και να κηνυγάει τον Ολυμπιακό. Ο ΟΣΦΠ δεν έχει πρόβλημα, ό,τι και να γίνει. Ακόμα κι αν χάσει βαθμούς στην πορεία. Έχει μάθει απ'την αρχή της χρονιάς να ζει με προβλήματα, ελλέιψεις και κυρίως... στην κόψη του ξυραφιού!



ΣΕΦ

Ο Βασίλης Σπανούλης στη συνέντευξη τύπου είπε κάτι πολύ σωστό: "Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας". Μόνο που ξέχασε να συμπληρώσει "...και υποτιμήσαμε τον Ολυμπιακό". Ναι μεν οι ερυθρόλευκοι δεν είναι ακόμα "στρωμένοι και λυμένοι" σαν ομάδα, δεν παύουν όμως να έχουν τρομερές μονάδες, που -φυσικά- δεν είναι κατώτεροι των αντίστοιχων του ΠΑΟ. Οι αφορισμοί τύπου "Όσο αξίζουν όλοι οι ψηλοί του ΟΣΦΠ αξίζει ο Πέκοβιτς" και "στην περιφέρεια είστε πολύ λίγοι" πήγαν περίπατο χτες.
Ο Ολυμπιακός χτύπησε τον ΠΑΟ εκεί που δεν το περίμενε. Παίζοντας σκληρή άμυνα και βάζοντας τρίποντα. Ό,τι περίπου κάνουν και οι πράσινοι τόσα χρόνια. Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε την πεπατημένη. Άφησε ελεύθερα σουτ στον Παπαλουκά, κλείνοντας τους πιο "επικίνδυνους", αλλά ο Τεό (ο οποίος ήταν συγκλονιστικός χτες) δεν του τη χάρισε αυτή τη φορά. Αλλά σάμπως του τη χάρισαν και οι..."κλεισμένοι"? Δείτε τον Κλέιζα του 4ου δεκαλέπτου. Έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να πετύχει καλάθι ακόμα και με 3 παίκτες κρεμασμένους πάνω του.
Πάνω απ'ολους όμως βρίσκεται ο Τζος Τσίλντρες, ο οποίος κάτω απ'το βάρος του θανάτου του πατέρα του, έκανε το πιο ολοκληρωμένο παιχνίδι του από τότε που ήρθε στην Ελλάδα. 19 πόντοι, 10 ριμπάουντ. Σημαντικοί αριθμοί, αλλά αριθμοί... Ο τρόπος που πηδούσε για το ριμπάουντ, ο τρόπος που έτρεχε, που μάρκαρε, που κάλυπτε ήταν αυτός που τον καθιστά (για μένα) κορυφαίο του ματς.
Απ'την άλλη, ο Σπανούλης με το Νίκολας πάλευαν μόνοι απ'την περιφέρεια. Η άμυνα του Ολυμπιακού στα πικ-εντ-ρολ του ΠΑΟ, περιόρισε Πέκοβιτς και Μπατίστ σε μέτρια εμφάνιση. Ο Φώτσης σε ρηχά νερά, ο Διαμαντίδης με νεύρα, ο Καλάθης εκτός κλίματος. Οι ερυθρόλευκοι έτρεξαν όσο μπορούσαν και δεν άφησαν και περιθώρια στους πράσινους για επιθετικά ριμπάουντ. Απεναντίας, τα διεκδίκησαν με επιτυχία οι ίδιοι στην αντίπαλη ρακέτα.
Η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ έπαιξε ρόλο. Ήταν γιορτινή λόγω της νίκης στο ποδόσφαιρο και -χωρίς εντάσεις και αγωνίες- κύλησε έτσι μέχρι το τέλος, μιας και ο ΠΑΟ δεν απείλησε ιδιαίτερα.
Το είχα γράψει πριν λίγες μέρες. Το ζητούμενο -πια- για τον Ολυμπιακό δεν είναι αν μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Του κερατά. Το θέμα ήταν αν μπορούσε να τον κερδίσει άνετα, για να δείξει ότι "κάτι αλλάζει". Έδειξε ότι μπορεί.

...'Ενας προφήτης μα ΤΙ προφήτης!!!!

Thursday 26 November 2009

Wednesday 25 November 2009

From A to Z...

Φανταστείτε μια εκπομπή για το Champions League χτες βράδυ σε μια χώρα της Ευρώπης. Ας πούμε... την αντίστοιχη Σούπερ Μπάλα της Πολωνίας.

"Τελευταίο ματς για απόψε, το Alkmaar-Olympiakos, και έχουμε κοντά μας τον Κάζιμιρ Αμπαλόφσκι για να μας περιγράψει τις καλύτερες στιγμές του αγώνα. Κάζιμιρ, μέτριο ματς ε?"

"Ναι Αρκάντιους, 0-0 το τελικό αποτέλεσμα, με το ματς να μη διεκδικεί δάφνες ποιότητας, καθώς η Ελληνική ομάδα κατέβηκε με φανερό σκοπό να κρατήσει το μηδέν πίσω και το πέτυχε. Η ομάδα του Ζίκο η οποία παρατάχθηκε με πολλές απουσίες ήταν στημένη πολύ καλά και ο τρόπος επίθεσης της AZ δεν ήταν ο πλέον ενδεδειγμένος για να την απειλήσει. Ο Ολυμπιακός μάλιστα είχε και κάποιες καλές ευκαιρίες να φύγει και νικητής από την Ολλανδία, αλλά οι παίκτες του δεν ήταν αρκετά τολμηροί και αποτελεσματικοί για να το καταφέρουν."

Λίγο πολύ, σε όλες τις αντίστοιχες "Σούπερ Μπάλες" ανά τον κόσμο τα ίδια θα ελέχθησαν χτες βράδυ. Και λογικό. Εξάλλου, ανεξάρτητα με το τι έγινε στον αγώνα, το Άλκμααρ-Ολυμπιακός είναι για τους ξένους ό,τι το Ρούμπιν Καζάν-Ντιναμό Κιέβου για μας...

Ο ΟΣΦΠ χτες είχε (άλλη) μια μεγάλη ευκαιρία να καθαρίσει την πρόκριση, αλλά το φοβήθηκε το ματσάκι. Υπερτίμησε την έδρα και τις δυνατότητες της Άλκμααρ? Δε θέλησε να πάει για τα πολλά μπας και χάσει και τα λίγα? Οι τραυματισμοί και το γενικότερο ψιλοάσχημο κλίμα έπαιξαν ρόλο? Όλα μαζί? Η αλήθεια είναι ότι χτες η Άλκμααρ ουσιαστικά έπαιζε το τελευταίο της χαρτί για πρόκριση στην επόμενη φάση, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές της δεν έδειχναν να το έχουν πάρει πρέφα. Μπορεί και να μην τους ενδιέφερε. Who knows, που λέμε και στο ΚΙβέρι... Επιμένω ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε από χτες να τα τελειώσει όλα, γιατί τα 2α και τα 3α της Άρσεναλ εξακολουθούν να είναι πιο ποιοτικά σύνολα από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα και συν τοις άλλοις θα παίξουν χωρίς άγχος και με μοναδικό κίνητρο να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και τα όσα έμαθαν απ τον Βενγκέρ στο χορτάρι. Με σκοπό να κερδίσουν ακόμα περισσότερο την εκτίμησή του. Θυμηθείτε τι έπαθε ο Παναθηναϊκός πριν από μερικά χρόνια από τα δευτερότριτα της Άρσεναλ στο ΟΑΚΑ, όπου ηττήθηκε με 1-3 την τελευταία αγωνιστική. Βέβαια, αν χάσει ο Ολυμπιακός και χάσει και η Σταντάρ, τότε οι ερυθρόλευκοι του Πειραιά θα γίνουν η πρώτη ελληνική ομάδα που περνάει στην επόμενη φάση του Champions League με 7 βαθμούς! Θα δούμε...


ΝΤΕΡΜΠΙ x 2

Ο Παναθηναϊκός έχει το πάνω χέρι ενόψει Κυριακής στο Καραϊσκάκη γιατί πάει για 2 αποτελέσματα. Γνωστό αυτό. Γνωστό επίσης ότι διαθέτει ποιοτικούς ποδοσφαιριστές σε θέσεις όπου ο Ολυμπιακός ίσως να μη διαθέτει καν παίκτη. Γνωστό επίσης ότι και οι 2 ομάδες μπάλα δεν παίζουν, μη γελιόμαστε. Ο Παναθηναϊκός μασκαρεύει την αδυναμία του επειδή παίζει φουλ επίθεση και κάνει πολλές ευκαιρίες στους αγώνες του. Το πώς τις πραγματοποιεί δε φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους οπαδούς του. Ο δε Ολυμπιακός ακόμα ψάχνεται για την "ταυτότητά" του στο γήπεδο μετά τη φυγή Κετσπάγια. Να πω την αμαρτία μου, αν ο Κετσπάγια ήταν ακόμα στον ΟΣΦΠ, ακόμα και με τόσους τραυματισμούς πιστεύω θα κέρδιζε. Τουλάχιστον, είμαι σίγουρος ότι δεν θα τρωγε γκολ.
Το ότι και οι δύο δεν έχουν δείξει δείγματα σωστής επιθετικής ανάπτυξης (κάθε άλλο...) ίσως οδηγήσει το ντέρμπι σε κάτι καλό. Να γίνει τελείως άναρχο το ματς και να δούμε τη μπάλα πάνω κάτω (μπορεί και με πολλά γκολ!). Σωστό ποδόσφαιρο δε θα χει παιχτεί σίγουρα -σάμπως παίχτηκε και ποτέ ανάμεσα σε ΟΣΦΠ-ΠΑΟ??- αλλά από πλευράς σασπένς θα είναι σίγουρα ό,τι πρέπει!

Για το μπάσκετ? Τι να πω? Εκεί κι αν είναι θολή και μπερδεμένη η κατάσταση... Δεν ξέρεις ποιος έχει γρίπη, ποιος είναι τραυματίας και ποιος είναι υγιής! Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά βρίσκεται σε ένα "πικ" αφύσικο για τη χρονική περίοδο που διανύουμε και παίζει τρομερό μπάσκετ. Με εξαίρεση το ματς με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη (όπου η ήττα και ανώδυνη ήταν και καλό του έκανε) δείχνει να πατάει γερά στα πόδια του και να ξέρει τι ζητάει και πώς να το παίρνει. Αντίθετα ο Ολυμπιακός δεν έχει ακόμα "στρώσει". Νίκες κάνει, κατά διαστήματα παίζει όμορφο μπάσκετ, αλλά δε σου δίνει την εντύπωση ότι είναι "λυμένη ομάδα". Και φυσικά δε δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κυριαρχήσει εύκολα του ΠΑΟ. Ότι μπορεί να τον κερδίσει (και μάλιστα στο ΣΕΦ) μπορεί. Του κερατά δηλαδή. Ότι μπορεί να τον κερδίσει άνετα όμως...? Αν το καταφέρει θα είναι ένα πρώτο σημαντικό μήνυμα για τη σαιζόν. Άλλο το 71-67 πχ κι άλλο το 86-68 ρε παιδί μου.
Θα μου πείτε "ρε μεγάλε, και με 1 πόντο να κερδίσει καλά θα είναι". Δεκτό, αλλά όλοι ξέρουμε ότι όταν τα ματς στο μπάσκετ πάνε στον πόντο, περισσότερες πιθανότητες έχει να κερδίσει ο εμπειρότερος... Και όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο εμπειρότερος...


YΓ: Ο Ερίκ Καστέλ επιστρέφει αύριο βράδυ. Το νου σας!

Friday 20 November 2009

Θα μας λείψετε

Μια λίστα με τους παίχτες που θα μας λείψουν στην Νότια Αφρική... Κρίμα παιδιά, θα χάσετε συνδυασμό βουβουζέλας και Αλέκου Θ.
4-4-2


Τερματοφύλακας: Petr Cech (Czech Republic - Chelsea)


A
ριστερό Μπακ: John Arne Riise (Norway - Roma)

Στόπερ: Thomas Vermaelen (Belgium - Arsenal)

Στόπερ: Christian Chivu (Romania - Ιnter)

Δεξί μπακ: Zdenek Grygera(Czech Republic - Juventus)

Αριστερός μέσος: Andrei Arshavin (Russia - Arsenal)

Κεντρικός μέσος: Juan Roman Riquelme (Argentina - Boca Juniors)

Κεντρικός μέσος: Luka Modric (Croatia - Tottenham)

Δεξιός μέσος: Antonio Valencia (Ecuador - Manchester United)

Επιθετικός: Dimitar Berbatov (Bulgaria - Manchester United)

Επιθετικός: Zlatan Ibrahimovic (Sweden - Barcelona)

Αλλαγές:


Alexander Hleb(Belarus - Stuttgart )

Yossi Benayoun (Israel - Liverpool)

Antonio Cassano (Italy - Sampdoria)

Emmanuel Adebayor (Togo – Manchester City)

Edin Dzeko(Bosnia-Herzegovina - Wolfsburg)




ΥΓ Θα τα πούμε και για το ντερμπάκι και για το Τσουλού..

Thursday 19 November 2009

H συγκλονιστική ιστορία του Νίκου Γόδα

Απόσπασμα από το βιβλίο Μια θρησκεία χωρίς απίστους:Ποδόσφαιρο, των Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα, εκδ. Λιβάνη




13/10/1944
Το πανηγύρι έχει στηθεί από την προηγούμενη μέρα στους δρόμους της Αθήνας, για την αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα, συνεχίζεται. Όμως, την ίδια ώρα στον Πειραιά ο ΕΛΑΣ δίνει μια από τις σημαντικότερες μάχες εναντίον του κατακτητή. Στόχος των μαχητών του ΕΛΑΣ ήταν η σωτηρία των λιμενικών εγκαταστάσεων, της Ηλεκτρικής Εταιρείας (ΠΑΟΥΕΡ) και όλων των εργοστασίων. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι, ενώ δε θα λειτουργούσαν ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ούτε και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνα-Πειραιάς.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει φρουρές στις παραπάνω στρατηγικές περιοχές, είχαν παγιδεύσει τα επίκαιρα σημεία, καθώς και τα κυριότερα κτίρια του Πειραιά, με εκρηκτικές ύλες, με τρόπο ώστε το πάτημα ενός κουμπιού να ανατινάζονταν όλα, με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα. Τα καλώδια ξεκινούσαν από έναν οχυρό των κατακτητών στην οδό Οδυσσέως. Αρχικά οι ειδικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αποκόψουν τα καλώδια στην οδό 2ας Μεραρχίας και άλλα σημεία. Την υπεράσπιση του εργοστασίου ανέλαβε το πρώτο τάγμα από τα 4 του ΕΛΑΣ στον Πειραιά. Μια μέρα πριν, στις 12 Οκτώβρη, ολόκληρο το τάγμα τέθηκε σε επιφυλακή. Οι λόχοι πήραν θέσεις μάχης γύρω και μέσα στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής. Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου οι Γερμανοί ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ και πήραν το δρόμο για το ηλεκτρικό εργοστάσιο. Μόλις έφτασαν κοντά, κατέβηκαν απ'τα φορτηγά και πλησίασαν την είσοδο του εργοστασίου. Εκείνη τη στιγμή δέχθηκαν πυρά μέσα από το εργοστάσιο. Η μάχη ήταν σκληρή, κράτησε δυόμιση ώρες. Νίκη για τα τμήματα του ΕΛΑΣ. Η Ηλεκτρική είχε σωθεί. Ανάμεσα στους λόχους που έδωσαν τη μάχη, ήταν και ο επίλεκτος 5ος λόχος του ΕΛΑΣ. Επικεφαλής του ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο επιθετικός του Ολυμπιακού, λοχαγός Νίκος Γόδας.
Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική Καταστροφή τον έστειλε μαζί με την οικογένειά του πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά, όπου και ρίζωσαν. Ο Νίκος, όπως και όλοι του οι συνομήλικοι, αναζητούσε μέσα από το παιχνίδι του με την μπάλα μικρές χαρές που θα τον έκαναν έστω και για λίγο να ξεχάσει τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετώπιζε. Αν και μικρός, το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο, στο ισόγειο του πατρικού του ανοίγει μια ταβέρνα, «Τα Αραπάκια». Η επιτυχία του (και) στην επιχείρηση του είναι τόσο μεγάλη, που όλοι οι αστέρες της εποχής περνάνε από «Τα Αραπάκια» για να πουν μερικά τραγούδια.
Εν μέσω του πολέμου, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά, και δίνει το παρών σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.
Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 κατά του Εθνικού, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Τον Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στο τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων, όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.
Αλλά ο Γόδας είναι 'βασικός' και στους αγώνες για την ελευθερία. Εκτός από τη μάχη της Ηλεκτρικής τον συναντάμε να ηγείται του λόχου του στη μάχη της οδού 7ης Μαρτίου το 1944. Τον Δεκέμβρη του 1944 ο εχθρός έχει αλλάξει και ο Γόδας πλέον πολεμά τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Σταμάτης Σκούρτης, σύντροφος του Γόδα και ανθυπολοχαγός του:
"Σύντροφε ανθυπολοχαγέ, εμείς απ' όλους τους άλλους ΕΛΑΣίτες είμαστε οι πιο προνομιούχοι.
Όσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα".
Η μονάδα του Νίκου αποδεκατίζεται και περνά στο Βελούχι, προκειμένου να ενταχθεί στο 36ο Σύνταγμα. Όμως στις αρχές του 1945 και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος αρρωσταίνει απο πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα όπου συλλαμβάνεται -κάποιος "καλοθελητής" εξυπηρέτησε τις διωκτικές αρχές στο έργο τους- και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας (όπου έπαιζε μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν συστήσει οι φυλακισμένοι) και κατόπιν στην απομόνωση των φυλακών της Κέρκυρας.
Η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη: θάνατος.
Το μόνο που μένει να γίνει γνωστό είναι το πότε.
Όμως το ηθικό δεν κάμπτέται, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στη φυλακή διαρρέει η φήμη
πως η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε συμβιβασμό με την κυβέρνηση του βουνού.
Ο Γόδας έμεινε στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Η «περιήγησή» του στην εξορία μόλις έχει αρχίσει. Φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα, Κέρκυρα. Ο Γόδας μένει στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δύο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί στο ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα, κάτι που γράφει στο βιβλίο του «Ώσπου να ξημερώσει» (εκδόσεις Κιβωτός).
Στην Κέρκυρα απομόνωση. Ο Γόδας μαζί με τα άλλα Πειραιωτάκια, τον Λούβαρη και τον Κουφαδάκη, ακόμα και λίγο πριν το απόσπασμα, σχεδιάζουν πώς θα στήσουν την ομάδα όταν βγουν από τη φυλακή. Οι σύντροφοί τους τους θυμούνται, όποτε το ραδιόφωνο μετέδιδε κάποιον αγώνα, αυτοί να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, να ακούνε τον αγώνα, πότε να γελάνε, πότε να βρίζουνε, πότε να μουτζώνουν...
Ο Νοέμβρης έχει 19, Κυριακή, Βρέχει με το κανάτι. Ο Λούβαρης και οι άλλοι δύο γυρίσανε μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο.

"Σκέψου να μας πάρουνε, Νίκο, με τέτοια βροχή".
"Δεν θα το ήθελα".
"Γιατί;".
"Η τσιριμονιά τελειώνει βιαστικά και δεν έχεις την άνεση να δεις τους μακελάρηδες κατάματα. Σαν βρέχει δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια, είναι και το νερό που τρέχει και δεν βλέπεις όπως πρέπει, είναι σαν να σου κλείνουν τα μάτια με το έτσι θέλω. Εγώ θέλω να είναι καλοκαιρία, να τον κοιτάω κατάματα για να δω πόσο σίγουρος νιώθει αυτός που με σκοτώνει".

Έτσι κατέγραψε τις αναμνήσεις του από τον Νίκο Γόδα ο συμπολεμιστής και συγκρατούμενός του στην Κέρκυρα Σταμάτης Σκούρτης, που θυμάται χαρακτηριστικά:
"Ο Νίκος ζήτησε να τον εκτελέσουν με την ερυθρόλευκη φανέλα κατάσαρκα και το λευκό σορτ. Και αυτό γιατί ήταν αυθεντικός Ολυμπιακός όπως και κομμουνιστής.

"Νενικήκαμεν. Ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου",
ήταν τα τελευταία λόγια του Νίκου φεύγοντας από τη φυλακή όταν τον οδηγούσαν στο νησί Λαζαρέτο, στο λιμάνι της Κέρκυρας, για να τον εκτελέσουν.

Στο βιβλίο του «Ωσπου να ξημερώσει» (εκδ. Κιβωτός), ο Σταμάτης Σκούρτης (σήμερα γενικός γραμματέας του Συλλόγου Εκτοπισθέντων-Φυλακισθέντων Κέρκυρας) περιγράφει ως εξής την εκτέλεση:
«...ο ήλιος σκάει πίσω απ' τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο,
η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ' το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μού μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ' τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ:
"Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ' όνομά μου".

Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ένας πραγματικός ήρωας,ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το μέσο όρο για να βρεθεί στο πάνθεον της κόκκινης ιστορίας,τιμώντας μέχρι την τελευταία του πνοή τις ιδέες που τον συνεπήραν στη σύντομη ζωή του,στη ζωή των μόλις τριάντα χρόνων.

Tuesday 17 November 2009

17 Νοέμβρη...

Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Μόνο αυτό το βίντεο...


Monday 16 November 2009

Μη με ρωτάς...

Μη με ρωτάς...

Να σου απαντήσω τι? Τι είναι ένας ποδοσφαιριστής? Τι θες να είναι? Τι νομίζεις ότι είναι? Κανένα ανδρείκελο που κατασκευάστηκε σε εργαστήρια τρελών επιστημόνων? Και που είναι προγραμματισμένο να τα κάνει όλα τέλεια και μέσα και έξω απ'το γήπεδο?

Μη με ρωτάς...

Να σου απαντήσω γιατί παίρνουν τόσα λεφτά? Ναι οκ, εγώ κι εσύ δε θα τα βγάλουμε σε μια ζωή κι αυτοί θα τα βγάλουν σε 5 χρόνια. Ναι οκ. "Κλωτσάνε ένα τόπι για μιάμιση ώρα". μαζί σου. Αλλά να σε ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου: Πας ΚΑΙ πρωί ΚΑΙι απόγευμα στη δουλειά σου? Κοιμάσαι συχνά σε ξενοδοχεία? Σε περιορίζει κανείς να γ...εις τη γυναίκα ή τη γκόμενά σου πάνω από μια φορά τη μέρα? Σε ταϊζει κανείς αναβολικά με το ζόρι? Σου απαγορεύει το αφεντικό σου να ξενυχτήσεις και να πιεις κάθε βράδυ άμα γουστάρεις? Κι αν αργήσεις να πας στο γραφείο μια ώρα το επόμενο πρωί, υπάρχει περίπτωση ο διευθυντής σου να σου ρίξει πρόστιμο κανά πεντοχίλιαρο ευρώ έτσι για να συμμορφωθείς?

Μη με ρωτάς...

Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και όλοι έχουν δικαίωμα άμα δεν τη γουστάρουν να την τερματίσουν όπως γουστάρουν. Γιατί έτσι γουστάρουν. Κι ας είναι ποδοσφαιριστές. Δε θα απολογηθούν σε σένα σε μένα και στον οποιονδήποτε γιατί παίζουν χαρτιά, γιατί καπνίζουν, γιατί είναι αλκοολικοί, γιατί παίρνουν ναρκωτικά, γιατί δέρνουν τη γυναίκα τους, γιατί πάνε στα μπουζούκια, γιατί σταμάτησαν τη μπάλα στα 26, γιατί γιατί γιατί...

Μη με ρωτάς...

Δεν παίρνω το μέρος κανενός. Αλλά δεν πιστεύω και κανέναν. Και βαρέθηκα τα "σοκ" και τα "δάκρυα" και τα "συγκλονισμένος ο ποδοσφαιρικός κόσμος" και τα άπειρα tribute video στο youtube μισή ώρα μετά το θάνατο κάποιου με μουσική υπόκρουση κακέκτυπα του My Immortal και τα λοιπά και τα ρέστα. Βαρέθηκα τις ενός λεπτού σιγές και τις περιόδους που θα πρέπει να "αναλογιστούμε τις ευθύνες μας". Βαρέθηκα να ακούω ότι "μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, το ποδόσφαιρο είναι δευτερεύον". Είναι, ναι. Για μια βδομάδα, όσο κρατήσει ο πόνος και η οδύνη. Μετά πάλι τσακωμοί, σύνδεσμοι, ξεφτίλες και εκατέρωθεν δηλώσεις για διαιτησίες και Βαρούχες και και και... Και κάντε και γρήγορα γιατί έρχεται και ντέρμπι.

الهدف الثانى عماد متعب (μεγάλε σιγά μην έχουμε τίποτα heart attacks)



Για την ιστορία με αυτό το γκολ στο 90φεύγα οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να πάνε στα μπαράζ εναντίον των Αλγερινών.

Monday 9 November 2009

Υπάρχει μια καραμέλα..

"...Υπάρχουν στον Ολυμπιακό πολύ πιο σοβαρά θέματα από αυτό της διαιτησίας. Υπάρχει μια πράσινη καραμέλα που για χρόνια ο Παναθηναϊκός την είχε στο στόμα και την παρουσίαζε για να δικαιολογήσει τις δικές του αδυναμίες. Να μην μπει ο Ολυμπιακός στην ίδια διαδικασία. Να τον απασχολήσουν πώς να καλύψει τις χτυπητές αδυναμίες που έχει, να τον απασχολήσει πώς να ενισχυθεί η ομάδα, να προβληματιστεί για το θέμα των τραυματισμών...
..Να το πούμε πιο απλά. Να μην φτάσει ο Ολυμπιακός στο σημείο να βαδίσει σε μονοπάτια από τα οποία θα εγκλωβιστεί, να μην μπει σε μια διαδικασία να κάνει σημαία του τα λάθη των διαιτητών, ακόμα και αν συνεχιστούν να είναι εναντίον του. Το έκανε κάποτε ο Παναθηναϊκός και δε νομίζουμε ότι ουσιαστικά κέρδισε κάτι...
..Μέσα στους βασικούς του στόχους είναι ο Ολυμπιακός, την κατάκτηση δηλαδή του πρωταθλήματος και την ευρωπαϊκή πρόκριση. Ο προβληματισμός δεν είναι γιατί έμεινε πίσω από τον Παναθηναϊκό δυο βαθμούς ή γιατί έχασε από την Σταντάρ. Το θέμα είναι ότι το τίμημα των λανθασμένων κινήσεων βγαίνει σιγά - σιγά και το έχει μπροστά του ο Ολυμπιακός..."

Toυ Λάζαρου Μουρκάκου από το Contra.gr




YΓ Τι λες ρε μεγάλε σοβαρά? Είσαι respect όμως, τόσους τίτλους και διακρίσεις έχεις πάρει. Μπράβο Τάσο τιτλούχε, πολυνίκη.


Friday 6 November 2009

Pro Evolution Soccer 2010 (Konami) VS Fifa 10 (EA Sports) ή μαλλον περί ανέμων και υδάτων ή μάλλον άσκοπη καβλάντα.

"Θέλω να το δω"

To 1997 στο σπίτι του ξάδερφου μου, σε PC, είχα την πρώτη εμπειρία με τα “new gen”ποδοσφαιράκια. Oι –μαγικές κατά τα άλλα-εποχές του 2D στα Sensible και στα Kick Off, είχαν μόλις παρέλθει. Fifa 1997. Ήταν το πρώτο που παρουσίασε το «polygonal players» feature, και την 32-bit AI(Τεχνητή νοημοσύνη του παιχνιδιού). Η Newcastle θυμάμαι δέσποζε στο παιχνίδι με Aprilla και Ferdinard μπροστά, Speed, Given, Beardsley κτλ. Το 1998 με το Fifa98 RTWC(Road to World Cup) o τίτλος πραγματικά πήρε τα πάνω του και άλλαξε τα δεδομένα και τα ζητούμενα στους τίτλους ποδοσφαίρου. Θυμάμαι ώρες και ημέρες να παίζω Premier League με την United των Cole, Yorke, Beckham, Keane(θυμάμαι όμως να βάζω και αρκετά συχνά γκολ από την σέντρα). H συνέχεια δεν ήταν ανάλογη ως προς την βελτίωση του gameplay, μόνο ο τομέας των γραφικών έκανε βήματα. Μέχρι και το Fifa 2001 ήμουν Fan της EA. Περισσότερο λόγω κεκτημένης ταχύτητας και ενθουσιασμού παρά της πραγματικής βελτίωσης των τίτλων της. Τα επόμενα 2-3 χρόνια απραξία ως προς τα ποδοσφαιράκια. Το 2004 όμως, τα μικρότερα μου ξαδέρφια στο Άργος με μύησαν στα ISS Pro Soccer και συγκεκριμένα στο Pro Evolution Soccer 3.* Εκείνα τα χρόνια (..συγκίνηση) στα χέρια της παρέας βρέθηκε ένα XBOX, και μετά από άσκοπες περιπλανήσεις σε τίτλους παιχνιδιών γενικώς, μπήκαμε (και μείναμε εκεί για 4 χρόνια) στον μαγικό κόσμο του Pro με το Pro Evolution Soccer 5. Στον κόσμο του εθιστικού gameplay, της τσαντίλας, της κόντρας, των τραυματισμών, των κοντρών, του Messi, του φαντάσματος, του Andriano, του Etoo, του Nedved, του κωλοδάχτυλου, του ΓΚΚΚΚΡ, του ΓΑΜΩ! ΓΑΜΩ! ΓΑΜΩ! , του "θέλω να το δω", του "μόνο ο Αλευρομάγειρας τέτοιο τεχνητό οφσαιντ", των μαζώξεων για Champions League –και καλά-. Ακολούθησε αλλαγή στην κονσόλα με PS2, αλλά το Pro ήταν Pro. Ούτε τα Isar της Μπάγερν, ούτε τα Palm του Πελέ, ούτε τα Peloponnisos και Athenakos FC για Ολυμπιακό και Πανθηναϊκό μας πείραζαν. Οι τίτλοι από το Pro 5 μέχρι και το Pro 9 (με το Champions League) μας ικανοποίησαν στο έπακρο. Δηλαδή για το value for money (ή το fun for money), τα 60 ευρώ ήταν τσάμπα (60 ευρώ γιατί τόσο κάνουν οι καινούριοι τίτλοι για το XBOX360, αλλάξαμε πάλι κονσόλα, ξέχασα να το αναφέρω, next gen παιχίδια; Next gen κι εμείς). Για να μην μακρυγορώ κι άλλο, είμασταν φαντατικά ταγμένοι στο Pro.


2009

Την περασμένη σαιζόν διαπίστωσα ένα διχασμό ανάμεσα στους gamers. Με το πρόσχημα πως η (ξεχασμένη) EA έφτιαξε ένα Fifa σίγουρα αντάξιο και ίσως καλύτερο από το PES 2009. Το τσέκαρα και δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να το πάω πίσω στο video club για να πληρώσω και λιγότερα δηλαδή χαμένα χρήματα. Ωραία είχε πολλές licenced ομάδες, ωραία γραφικά, και αξιοπρεπές engine. Και τι να κάνουμε τώρα?



2010

Αντί προλόγου επίλογος. Υποπέσαμε σε σφάλμα. Πριν 3 εβδομάδες, παίξαμε το Demo του PES 2010, και το complete Fifa 10. Σφάλλαμε το ομολογούμε, βιαστήκαμε, υπήρξαμε ασεβείς.

-Έλα μωρέ ποιο Pro τώρα ρε συ, κοίτα εδώ μπάλα που παίζεται..

- Πωωω κοίτα τρίπλα που κάνει!

-Φοβερή ρε συ..πως την κάνει είπαμε?

-Να, RT και LT εναλασσόμενα γρήγορα, πατώντας Y και RS μέσα και ταυτόχρονα κίνηση με το LS.

Δεν θα μιλήσουμε σαν game testers-reviewers, απλοί gamers είμαστε. Η αλήθεια είναι πως το Fifa είναι πραγματικά καλό παιχνίδι. Με γενικούς όρους είναι ένα δύσκολο Simulation. Δηλαδή ναι σαφώς και μπορείς να παίξεις τα παιχνιδάκια σου με τους φίλους σου, αλλά για να καταλάβεις και να χρησιμοποιήσεις πολλά skills, πιστεύω ότι απαιτείται τουλάχιστον ένα 10ωρακι στην Arena mode, μόνος σου. Αυτόματα λοιπόν ακυρώνεται για τις παρέες. Και για τις παρέες του "πίνω μπάφους και παίζω pro" και για τους μεγαλύτερους σαν και εμάς που θέλουμε απλά να διασκεδάσουμε με τους φίλους μας. (εδώ πρέπει να πούμε πως η EA ξεκινάει πάντα με ντεσαβαντάζ στην Ελλάδα, γιατί το Pro είναι κάτι σαν ιερή αγελάδα, κυρίως στις ηλικίες 18-25, τις "πίνω μπάφους και παίζω pro" όπως είπαμε).

Και ρεαλιστικές κινήσεις πολλές και όμορφα animation, και λίγα κολλήματα, καθόλου lag(καθυστέρηση), πολλές τρίπλες, αλλά προσωπικά κάτι με χαλάει ρε γαμώτο. Υπάρχουν στιγμές που κουράζεται το μάτι μου, δεν βλέπω την μπάλα πως αλλιώς να το πω. Αυτός ο περιβόητος τεχνικός τομέας του παιχνιδιού ανήκει ακόμα στην Konami. Ένα πολύ καλό παιχνίδι εν κατακλείδι.

Μέχρι λοιπόν να πάρουμε την full version του PES, είπαμε πολλές φορές τέλος το Pro, θα παίζουμε FIfa. Και παλεύαμε να κάνουμε καμιά τρίπλα, να περάσουμε κάποιον αμυντικό και μαθαίναμε να κινούμαστε χωρίς την μπάλα. Πολύ ωραία. Το PES ήρθε όμως. Kαι θα μείνει στο drive της κονσόλας. Πολύ καλύτερα γραφικά και animation από το Fifa. "Ο δυναμικός φωτισμός είναι εξαιρετικός και η λεπτομέρεια αρκετών ποδοσφαιριστών (όπως του Rooney) είναι απίστευτη. Οι υφές είναι υψηλής ποιότητας και οι απαιτήσεις του παιχνιδιού κυμαίνονται σε λογικά πλαίσια. Τα collisions επιτέλους έχουν διορθωθεί και σπάνια θα δείτε παίκτη να περνάει μέσα από κάποιον άλλο...Ο σχολιασμός επί των πλείστων είναι πετυχημένος και το πλήθος συμβάλει αρκετά στην ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα." Για τον ήχο-σχολιασμό έχουμε ενστάσεις βέβαια αλλά δεν πειράζει. Για να τα λέμε όλα οι ζειμπεκιές των παιχτών που κάνουν ενίοτε σταματήματα και ενέργειες αψυχολόγητες που κοστίζουν υφίστανται ακόμα , αλλά ειλικρινά για μένα εκεί είναι μαγεία. Γιατί αυτά ισχύουν για όλους και η αδρεναλίνη ανεβαίνει.. Μεγάλη καθαρότητα στην οθόνη που δεν κουράζει και αξιόλογη ενίσχυση σε licensed ομάδες. Πάλι όμως λείπει η Bundesliga, και η Μπάγερν, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Η εταρεία του Castlevania, του Silent Hill, του PES και του Metal Gear Solid δεν δίνει αρκετά χρήματα για δικαιώματα? Εντάξει δεν με ενδιαφέρει το πρωτάθλημα Κορέας και Μεξικού που έχει το Fifa, αλλά είναι βασικές οι ελλείψεις αυτές.

To κουράσαμε νομίζω το θέμα και ξεφύγαμε πολύ. Οι "ψαγμένοι" θα έχετε δει το εννιάρι και το 6, 5 του Gamespot, αλλά και τις κριτικές ελληνικών sites. Υπερβολές έχω να πω. Δεν αλλάζει ρε παιδί μου αυτή η τσίτα του να νικάς με 3-0 στο 65' και να είσαι χλωμός ακόμα και για την νίκη. Αν θέλετε να πιείτε καφεδάκι και να κάνετε τρίπλες μόνοι σας στο practice βάλτε το Fifa στην κονσόλα σας, αν πάλι σας πάρουν οι φίλοι σας για μάζωξη αλλάξτε δίσκο γρήγορα, βάλτε το Pro, αδειάστε τα τασάκια και έχετε έτοιμα τα ποτήρια.


ΥΓ Μαρέσκα δεν υπάρχει ούτε στον Ολυμπιακό ούτε πουθενά.



*Δεν σε χαλάει ψαρά που σε έχω για πλάκα πια..??? ξέρεις εσύ!

Thursday 5 November 2009

Πολλή συζήτηση για απλά πράγματα

Λιέγη

2-0 λοιπόν ο Ολυμπιακός. Περίμενε κανείς να προκριθεί ελληνική ομάδα από την 4η αγωνιστική ρε παιδιά? Εδώ παλεύει η Λίβερπουλ, η Μπάρτσα, η Ρεαλ και η Μπάγερν να τα καταφέρουνε.
Έκανε ένα λάθος και το έχασε το παιχνίδι, αφού τα αντίστοιχα λάθη των Βέλγων δεν τα έκανε γκολ. (Η συζήτηση για τα φάλτσα της μπάλας και το λάθος του Μέλμπεργκ είναι ανόητη και παράλογη, έγινε τελείωσε η φάση).Φυσικά και υπάρχει ένα "ίσως". Το "ίσως" αν έπαιζε με Γκαλέτι, Ντιόγο, Ζαιρί και Τοροσίδη να έκανε γκολ τις χτεσινές ευκαρίες και να δημιουργούσε κι άλλες. Σύμφωνοι, εξωπραγματική συχνότητα τραυματισμών και ατυχία αλλά πείτε μου αν θα κέρδιζε άνετα το χθεσινό ματς μια ομάδα με Μπελούτσι, Ντιόγο, Γκαλέτι, Τοροσίδη και Λέτο. (δείτε την φωτογραφία..)Κάτι που θα άφηνε και τον Ντούντου ήσυχο στα καθήκοντα του και όχι να επωμίζεται και το βάρος της ανάπτυξης της ομάδας. Θα μου πείτε ρε μεγάλε τον πούλησε τον Μπέλου σε καλή τιμή και για τον Λέτο κρίναμε πως δεν μας έκανε. Ωραία. Και? Απο εκεί και πέρα? Είναι γνωστά αυτά και δεν θα τα αναλύσω εγώ, τα διαβάζετε εδώ και 3 μήνες. Το θέμα είναι το εξής. Ας πούμε πως στράβωνε ένα περσινό ματς. Τι αλλαγές θα έκανε ο Ολυμπιακός? Τον Μήτρογλου, τον Όσκαρ και τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Και όλοι αυτοί θα αντιμετωπίζονταν με μεγάλη δυσπιστία από την ερυθρόλευκη κερκίδα. Φέτος όμως αυτοί είναι οι βασικές επιλογές. Ο Ζαιρί που αποκτήθηκε ως εναλλακτική λύση θεωρείται βασικούρα από τις λίγες. Σκεφτείτε να έμπαινε ένας Μήτρογλου ξεκούραστος στο 70' στο χθεσινό ματς. Έστω και ένας Όσκαρ ως λύση που θα ανακατέψει την τράπουλα (...). Από πολλά στόματα χτες, ακούστηκε η προτροπή "Έλλαα ρε Φέετφα σκίσ'τους!!!" και είναι λυπηρό αυτό. (κλισέ-με κάθε σεβασμό στον 19χρονο μεσοεπιθετικό).
Το πρόβλημα είναι βαθύ και δύσκολα λύνεται, ακόμα και αν λυθεί όμως τον Ιανουάριο φοβάμαι πως θα είναι αργά. Ειδικά αν συνεχιστεί αυτό το πρωτοφανές με τους τραυματισμούς. Και εδώ ας κάνουμε μια υποθετική αντιστροφή καταστάσεων. Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα ήταν πάνω από 5 βαθμοί η διαφορά ΟΣΦΠ και ΠΑΟ, αν οι ερυθρόλρυκοι έπαιζαν κομπλέ και οι πράσινοι χωρίς Σισέ και Σάλπι για 1.5 μήνα, χωρίς Λέτο, χωρίς Νίνη και χωρίς Κατσουράνη για πάνω από 3-4 ματς? Ή μήπως η αντιστοιχία Σισέ-Ντιόγκο, Σάλπι-Ντέρμπυσαιρ, Λέτο-Ζαιρί, Νίνη-Γκαλέτι, Κατσουράνης -Ντούντου-Μαρέσκα ότι θέλετε, δεν είναι σωστή?
Τέλος πάντων, προσωπική εκτίμηση πως ο Ολυμπιακός δύσκολα θα περάσει στην επόμενη φάση, εκτός αν κάνει ένα βράδυ όπως τα προηγούμενα με Άλκμααρ και Σταντάρ στο Φάληρο. Γιατί οι νύχτες απέναντι στους Ολλανδούς και στην Άρσεναλ μόνο εύκολες δεν θα είναι. Και αυτά περί των "δεύτερων" της Άρσεναλ τα ακούω βερεσέ. Εδώ θα είμαστε και θα δείτε πως τουλάχιστον 6 βασικοί θα είναι στην 11αδα της Άρσεναλ, ακολουθούμενοι από 5-6 διψασμένους και ταλαντούχους νέους παίχτες.

Μιλάνο

Δεν μπορεί θα υπάρχουν κι άλλοι που είδαν το παιχνίδι της Μίλαν με την Ρεάλ και θα παρατήρησαν τον Ροναλντίνιο. Ο Βραζιλιάνος εκτός από την στιγμή που πάει να εκτελέσει το πέναλτυ και 2-3 τρεξίματα μετά το 87'-88' ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΟΤΑΝ. Αν του ερχόταν η μπάλα έκανε μερικές πετυχημένες μεταβιβάσεις και μερικές λάθος. Που είναι ρε σεις εκείνος που γκάζωνε και κοκκάλωνε 2 και 3 αμυυντικούς στο χορτάρι? Αμ το άλλο? Μπαίνουν οι ομάδες στο Σαν Σίρο και ποιός είναι ο αρχηγός? Ο φρέσκος και καψωμένος 32χρονος Ιταλός αμυντικός Νέστα? Ή μήπως ο 36χρονος "γατόπαρδος" πορτιέρι* Ντίντα? Όχι. Είναι ο 32χρονος δαντελένιος Αμπροσίνι.. Ασε μας ρε Μίλαν, μας κούρασες. Χέσε μας.


* Στα ισπανικά είναι portero, στα ιταλικά portieri. Πως στις Ελληνικές μεταδόσεις καθιερώθηκε ως "Πορτιέρο" δεν το γνωρίζω..

Saturday 31 October 2009

Maradona by Kusturica



Την Πέμπτη το βράδυ βρέθηκα στο Ιντεάλ, μαζί με τον καλό φίλο Κώστα, για να παρακολουθήσουμε το ντοκυμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα "Μaradona", με θέμα τι άλλο? Τη ζωή -κυρίως τις ανθρώπινες πτυχές- του Ντιέγκο.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης προλόγισε το έργο του και μας έκανε σαφές το ότι η ταινία δημιουργήθηκε όχι τόσο για να εξάρει τις -αναμφισβήτητες- ποδοσφαιρικές αρετές του ειδώλου του, αλλά να αναδείξει την τεράστια προσωπικότητά του εκτός γηπέδων. Τις ταπεινές καταβολές του, την απότομη εκτίναξη στην κορυφή (που ζαλίζει τον οποιονδήποτε), τα πάθη και τις αδυναμίες του, τις ξεκάθαρες πολιτικές του θέσεις, την άρνησή του να συμβιβαστεί με ο,τιδήποτε τον αηδιάζει μόνο και μόνο για να παρουσιάσει μια "καλή εικόνα" προς τα έξω...
Ο ίδιος ο Μαραντόνα πριν ένα χρόνο, όταν και ολοκληρώθηκε η ταινία, είπε: "Αυτή είναι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ταινία, όλες οι άλλες δε με ενδιαφέρουν..."
Αυτό κάτι λέει.

Στο έργο συναντούμε -με έναν βομβαρδισμό εικόνων και μουσικής- το πατρικό φτωχόσπιτο του Ντιέγκο, τις υποσχέσεις των παιδικών του χρόνων, τα γκολ του στον περίφημο προημιτελικό με την Αγγλία, την αποθέωση στη Νάπολι, τη φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγκο Τσάβες, την αποξένωση μέσα στην ίδια του την οικογένεια καθώς και την "επανασύνδεσή" του με αυτήν και φυσικά πολλές σπαρταριστές σκηνές από εκδηλώσεις της Iglesia Maradoniana, της περίφημης εκκλησίας του Μαραντόνα, που ιδρύθηκε το 1998. Βάφτιση, γάμος και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα! (Ήταν αν μη τι άλλο ένα ερέθισμα για να ψάξουμε παραπάνω γι αυτό και σύντομα θα έχουμε αφιέρωμα στη "Θρησκεία Μαραντόνα")

Ο Κουστουρίτσα καταθέτει την ψυχή του κι είναι φανερό αυτό, γιατί τρέφει μεγάλη αγάπη για το "αντικείμενο" της ταινίας του. Τίποτα δεν είναι στημένο, τίποτα δεν είναι ψεύτικο. Κι ο Μαραντόνα δείχνει να το εκτιμά αυτό και το ανταποδίδει στο σκηνοθέτη με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Δε θέλει να κάνει ούτε πολιτικό κήρυγμα λέγοντας για τις ΗΠΑ και τον Μπους, ούτε ηθική διαπαιδαγώγηση μιλώντας για την περιπέτειά του με την κοκαΐνη. Λέει απλά αυτά που αισθάνεται σε έναν εγκάρδιο φίλο.
Πολύ έξυπνα τα εμβόλιμα animation όπου ο Ντιέγκο ντριμπλάρει "μισητές" πολιτικές προσωπικότητες όπως η Θάτσερ, ο Κάρολος και ο Μπους... Πολύ έξυπνη και η παρομοίωση της διαδρομής της ζωής του με το 2ο γκολ απέναντι στους Άγγλους το 1986.
Ιδιαίτερα συγκινητικές 2 στιγμές που θα δείτε στα παρακάτω βίντεο. Στο πρώτο ο Ντιέγκο τραγουδάει με την οικογένειά του και φίλους το "Mano del Dios", ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον ίδιο, ενώ στο 2ο -με αυτό τελειώνει η ταινία- παρακολουθεί το Manu Chao συγκινημένος να τραγουδάει άλλο ένα "Μαραντονικό" τραγούδι, το "La Vida Tombola".







Ο Ντιέγκο, ο Εμίρ, η ταραγμένη Λατινική Αμερική, τα βασανισμένα Βαλκάνια, η κοκαΐνη, ο Μπους, ο Μάνου Τσάο, η λόμπα με τον Ερυθρό Αστέρα, η Νάπολι, η Ντάλμα και η Τζιανίνα, η Iglesia Maradoniana, τα παγκόσμια κύπελλα, ο Χαβελάνζ και ο Μπλάτερ, το "χέρι του θεού", ο Ούγκο και ο Φιντέλ, ο απλός λαός της Αργεντινής...

Maradona by Kusturica

Thursday 29 October 2009

Ένα μικρό διαμάντι...

Γράφω αυτές τις γραμμές και, πραγματικά, δάκρυα συγκίνησης στάζουν στο πληκτρολόγιό μου... Την έκπληξη διαδέχτηκε ο θαυμασμός και εν συνεχεία η συγκίνηση... Πώς είχε ξεφύγει αυτή η ταινία από την προσοχή μου τόσα χρόνια? Γιατί τόση άγνοια? Γιατί τέτοιο σκοτάδι?
Το μεσημέρι, ο Skywalker μου στέλνει ένα link, όπως τόσα και τόσα που ανταλλάσουμε καθημερινά μέσω MSN.
Αφορούσε μια ταινία. Μια βιντεοταινία του 1990 για την ακρίβεια. Μια βιντεοταινία σεξ για την πολλή ακρίβεια. Cicciolina e Moana ai mondiali ο τίτλος και από αυτόν, καταλαβαίνετε ποια πρωταγωνιστεί. Ε και? θα πει κάποιος. Άλλη μια τσόντα με πρωταγωνίστρια την περίφημη Cicciolina. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι... Η υποθεση του έργου είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα.



Μουντιάλ του 1990, Ιταλία. Η οικοδέσποινα της διοργάνωσης squadra azzura δεν βρίσκεται και στην καλύτερη κατάσταση και μια ενδεχόμενη αποτυχία μέσα στο ίδιο της το "σπίτι" θα ήταν αν μη τι άλλο τραγική. Η ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, λοιπόν, πρέπει να κάνει κάτι. Και ως γνωστοί μηχνορράφοι οι Ιταλοί, προβαίνουν σε ένα σατανικό σχέδιο. Αναθέτουν σε δυο πανέμορφες και σέξι συμπατριώτισσές τους, την Cicciolina και τη Moana μια αποστολή που φαντάζει εύκολη αλλά δεν είναι: Να αποπλανήσουν και να εξουθενώσουν με αχαλίνωτο σεξ τα ατού των ανταγωνιστριών της Ιταλίας...
Τον Γιούργκεν Κλίνσμαν της Δυτικής Γερμανίας, τον Ρούουντ Γκούλιτ των Ολλανδών και φυσικά τον σούπερ σταρ της εποχής. Ποιον άλλον? Τον Ντιέγκο Μαραντόνα!!!




Στο ρόλο του Ντιεγκίτο ένας άλλος σούπερ σταρ της εποχής. Ο περίφημος Ron Jeremy, ο οποίος είναι ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΑΤΟΣ στο ρόλο του!




Δείτε και αποσπάσματα της ταινίας (όχι σκηνές σεξ)



Αναζητήστε (σε DVD ή σε torrent) την ταινία, δείτε τη και δεν θα χάσετε!! Γιατί ναι μεν είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι αλλά καλό το ποδόσφαιρο, καλό όμως και το... πορνόσφαιρο!! Καλή διασκέδαση!!!



Αναζήτηση στο Μπακότερμα