Wednesday 6 June 2012

Mπαμπά με ποιούς είμαστε?


Έχοντας τελειώσει -με επιτυχία- την 1η Δημοτικού, το καλοκαίρι του σωτήριου έτους 1988, ήταν η πρώτη φορά που κλήθηκα να πάρω στα σοβαρά το τι εστί Ποδόσφαιρο.

Το Μουντιάλ του '86 δεν το πολυθυμάμαι, θυμάμαι μόνο την πρεμούρα των μεγαλύτερων παιδιών για το Μαραντόνα, γεγονός που με έκανε να μην τον βλέπω και με πολύ καλό μάτι. Anyway. Στα εγχώρια, περισσότερο με ενδιέφερε να μαζεύω τα χαρτάκια της Καρουζέλ, παρά να βλέπω μπάλα. (Εντάξει, τα γκολ στην Αθλητική Κυριακή τα βλεπα -και του Θρύλου πρώτα πρώτα εννοείται). Η σχέση μου με την ποδοσφαιρική τηλεθέαση ήταν μάλλον χαλαρή (το Champions league ήταν ακόμα Πρωταθλητριών τότε..).

'Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!' 'Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!' 'Euro!' 'Πανευρωπαϊκό!'

Hey.. Guys.. Για σταθείτε! Πανευρωπαϊκό υπάρχει ΜΟΝΟ στο μπάσκετ! και είναι ΔΙΚΟ ΜΑΣ! 1987, forgot?? Τι? Έχει και στο ποδόσφαιρο? Και τι είναι αυτό το Πανευρωπαϊκό δηλαδή? Εθνικές ομάδες? Ααα.. Και η Ελλάδα γιατί δεν παίζει? Ααα.. δεν προκρίθηκε.. Και γιατί δεν προκρίθηκε, αφού ο Αναστόπουλος κι ο Σαραβάκος είναι οι καλύτεροι στον κόσμο?? Ααα.. δεν είναι ε...? Και ποιοι είναι τότε? ... ... ...

Α ρε πατέρα... θα περάσουν μερικά χρόνια ακόμα μέχρι το Google να σε φτάσει στις απαντήσεις που μου χεις δώσει..
Μέχρι την εφηβεία, η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρικών αγώνων που παρακολουθούσα στην TV, ήταν παρέα με τον πατέρα μου. Και -παράδοξο- δεν τον ρώτησα ποτέ τι είναι οφσάιντ, τι είναι πέναλτυ, τι διαφορά έχει η κόκκινη απ'την κίτρινη κάρτα. Αυτά τα έμαθα και τα κατάλαβα μέσα απ'τους αγώνες. Συνήθως τον ρωτούσα 'με ποιους είμαστε', 'πού παίζει αυτός? γιατί δεν τον παίρνουμε στον Ολυμπιακό?', 'πού βρίσκεται το τάδε γήπεδο', 'πόσους κατοίκους έχει η Ιρλανδία'. Τέτοια ωραία.

Στο Euro του 1988 λοιπόν, ο πατέρας μου (αν και παραδοσιακά αγγλόφιλος) ήταν με τη Σοβιετική Ένωση. 'Γιατί?' 'Γιατί παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο'. (Ακόμα και σήμερα μετά από μια Μπαρτσελονική 5ετία, δε μπορώ να ξεστομίσω τη φράση 'καλύτερο ποδόσφαιρο'... ο πατέρας μου όχι μόνο μπορούσε, ήταν και βέβαιος). Εγώ πάλι αποφάσισα να μην είμαι με κανέναν, παρά μόνο με τον Ολυμπιακό. Βέβαια, στο χωριό οι μεγαλύτεροι (ξανα)βρήκαν νέο ίνδαλμα. 'Φανμπάστεν!Φανμπάστεν!'. Μετά το Μαραντόνα το '86, τους δικαίωσε και αυτός...

Και να χω τον πατέρα μου στον τελικό να μου εκθειάζει το Ντασάεφ: 'αααα! Το Βουνό!' 'Πώωω.. είναι τερματοφυλακάρα!' Πάρε δύο.'Τι τερματοφυλακάρα ρε μπαμπά? δεν είδες τι γκολ έφαγε?' 'εεε δεν πιανότανε αυτό!' 'καλά καλά... εμένα μ'αρέσει πιο πολύ ο άλλος...' 'ε καλός είναι κι ο Φαν Μπρόικελεν αλλά όχι σαν τον Ντασάεφ. Έτυχε'... Πιάνει και πέναλτυ ο Φαν Μπρόικελεν και αρχίζω και νευριάζω. 'Μπαμπά με δουλεύεις?? Όλο ψέμματα μου λες :( '

Έφυγα για λίγο απ'το σπίτι, αλλά θα πεφτα πάλι στους θιασώτες-πρήχτες με τον Φαν Μπάστεν οπότε δεν απομακρύνθηκα πολύ. Δε θυμάμαι τι ακριβώς σκεφτόμουν, μόνο ήμουν απογοητευμένος γιατί πίστεψα στα λόγια του μπαμπά μου υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Πού ήταν το 'καλύτερο ποδόσφαιρο'? Έχασε... Ένιωθα πολύ ξεκομμένος από την πραγματικότητα. Όλοι μου οι φίλοι και τα άλλα παιδιά ήταν με τον Φαν Μπάστεν κι εγώ ήμουνα με τους ηττημένους.

Ξαναμπήκα στο σπίτι με μούτρα... 'Έλα εδώ ρε χαζέ! Δε γίνεται να κερδίζουν πάντα αυτοί που υποστηρίζουμε.' 'Ναι.. αλλά εσύ μου είπες ψέμματα ότι ήταν καλύτεροι..' 'Ναι, ήτανε, πριν τον αγώνα. Μέσα στον αγώνα ήτανε η Ολλανδία καλύτερη' 'καλά...'

Έμαθα νωρίς νωρίς ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος και κυρίως δεν κερδίζει πάντα αυτός που θέλουμε εμείς.

Μετά από 2 χρόνια η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υφίσταται σαν χώρα και η Ολλανδία δεν ξανακέρδισε ποτέ διεθνή τίτλο.


Bonus Track εκείνων των ημερών




Αναζήτηση στο Μπακότερμα