Wednesday 31 March 2010

To Κύπελλο Πάσχα

Mέρες που είναι, ας θυμηθούμε μια διοργάνωση που δεν υφίσταται πια, αλλά όταν και όσο υπήρχε, συγκέντρωνε το ενδιαφέρον των περισσότερων φιλάθλων. Το πρώτο Κύπελλο Πάσχα διοργανώθηκε από το Π.Ο.Κ. το 1928 με τη συμμετοχή των τριών ομάδων του Π.Ο.Κ. της σερβικής Μπεογκράσκι και της ρουμανικής Βένους Σπάρτα. Συνεχίστηκε με διακοπές ως το 1964. Διεξήχθησαν συνολικά 22 διοργανώσεις, από τις οποίες μία (του 1948) διεκόπη χωρίς να ολοκληρωθεί. Πολυνίκης υπήρξε ο Ολυμπιακός με 10 κατακτήσεις, η Α.Ε.Κ. και ο Παναθηναϊκός το κατέκτησαν από 4 φορές και από μία φορά ο Εθνικός Πειραιώς, η γερμανική ΦΚ Κολονίας και η ρουμανική Προγκρέσουλ Βουκουρεστίου. Από το 1930 μέχρι το 1935 δεν διεξήχθη διότι υπήρχαν υποχρεώσεις των ομάδων του ΠΟΚ για την εθνική κατηγορία, αλλά οι τρεις τους για να διστηρήσουν ζωντανή την διοργάνωση δημιουργούσαν μικτές ομάδες και έπαιζαν την ημέρα του Πάσχα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Νικητές:

* 1928: Ολυμπιακός
* 1929: Ολυμπιακός
* 1930-1935: Δεν έγινε
* 1936: Ολυμπιακός
* 1937: Εθνικός Πειραιώς
* 1938: Α.Ε.Κ.
* 1939: Δεν έγινε
* 1940: Παναθηναϊκός
* 1941-1943: Δεν έγινε
* 1944: Α.Ε.Κ.
* 1945: Ολυμπιακός
* 1946: Ολυμπιακός
* 1947: Παναθηναϊκός
* 1948: Διεκόπη
* 1949: Ολυμπιακός
* 1950: Δεν έγινε
* 1951: Ολυμπιακός
* 1952: Παναθηναϊκός
* 1953: Ολυμπιακός
* 1954: Παναθηναϊκός
* 1955: Α.Ε.Κ.
* 1956: ΦΚ Κολονία
* 1957: Προγκρέσουλ Βουκουρεστίου
* 1958: Α.Ε.Κ.
* 1959: Ολυμπιακός
* 1960-1963: δεν εγινε
* 1964: Ολυμπιακός

Πηγή: wikipedia

Monday 29 March 2010

Με νοοτροπία μεγάλης ομάδας και διαιτητική προστασία πρωταθλητή

Ο Σαλπιγγίδης ήταν οριακά σε θέση οφσάιντ στη φάση που ανοίγει το σκορ στο Περιστέρι. Ο Καραγκούνης πέφτει σαν να τον χτύπησε το ρεύμα ενώ παίρνει το πέναλτι με το οποίο ο Σισέ έδιωξε το άγχος. Ο ΠΑΟ πήρε τα σπόρια από τον Κάκκο και τους επόπτες, αλλά ήταν κλάσεις ανώτερος από τον Ατρόμητο και θα μπορούσε να τον έχει διασύρει, ειδικά στο β' ημίχρονο. Η νίκη του ΠΑΟ στο Περιστέρι θύμισε πολλές νίκες του Ολυμπιακού στα χρόνια που αυτός έπαιρνε πρωταθλήματα: ο πρωτοπόρος και βέβαιος πλέον πρωταθλητής είχε λίγο σπρώξιμο από τη διαιτησία αλλά και πολύ καλύτερη ομάδα από τους διώκτες του.

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Κυρίως είχε την πρέπουσα νοοτροπία και σε αυτό πρέπει να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στον Νίκο Νιόπλια: ο ΠΑΟ επί των ημερών του προσπάθησε παντού και πάντα να παίξει ποδόσφαιρο κι αυτή η θέλησή του επιβραβεύτηκε. Αυτή η νοοτροπία (που προ της πολυμετοχικότητας και μετά τα χρόνια του Γιώργου Βαρδινογιάννη είχε χαθεί), σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση του ΠΑΟ από τους διαιτητές με τρόπους πολύ καλύτερους από πέρυσι, ήταν ο βασικός λόγος της κατάκτησης του τίτλου. Για τη νοοτροπία υπεύθυνος είναι ο Νιόπλιας, ο οποίος παρουσίασε μια ομάδα που χάρη στη λειτουργία της στην επίθεση, αν μη τι άλλο, αντιδρούσε στα «στραβοπατήματα». Για τη γαλαντόμο αντιμετώπιση από τους διαιτητές, ο πρόεδρος Νίκος Πατέρας: και για τους δύο και τα όσα έκαναν φέτος θα γράψω σχετικά μέσα στην εβδομάδα.

Ο Ολυμπιακός έχω την εντύπωση ότι ολοκλήρωσε τη σεζόν του μία εβδομάδα πριν. Ως κλασική ομάδα στην οποία υπάρχουν ακαθοδήγητοι ποδοσφαιριστές, ο Ολυμπιακός έπαιξε με την Ξάνθη και πάλι βασιζόμενος μόνο σε εμπνεύσεις και προσωπικές ενέργειες. Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε πάλι με μια ελάχιστα λογική σύνθεση (αυτή η μεσαία γραμμή δεν μπορεί να σηκώσει δύο φορ), είχε σε καλή μέρα τον Ντάτολο, αλλά η ομάδα έχασε ένα ημίχρονο μέχρι να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει για να ανοίξει την άμυνα της Ξάνθης, η οποία πήρε την ισοπαλία χάρη σε δύο καταπληκτικές επεμβάσεις του Γκσπούρνινγκ αλλά και χωρίς να ιδρώσει. Η ισοπαλία αυτή διατηρεί ζωντανές τις ελπίδες της ακριτικής ομάδας να φτάσει στη σωτηρία: οι ήττες του Λεβαδειακού και του ΠΑΣ κάνουν τον πόντο της Ξάνθης στο Φάληρο να μοιάζει με τεχνητή αναπνοή. Για να σωθείς, άλλωστε, πρέπει να πάρεις ανέλπιστους βαθμούς κι αυτό το ξέρουν όλοι. Η Ξάνθη πήρε τον δικό της «χρυσό» βαθμό: ο Λεβαδειακός θα τον ψάξει με την ΑΕΚ και ο ΠΑΣ θα πάει στην Κρήτη σε δεκαπέντε μέρες να δώσει ένα αληθινό μπαράζ με τον Εργοτέλη έχοντας την ισοπαλία εις βάρος του!

Ο υποβιβασμός μοιάζει να είναι υπόθεση αυτών των τριών. Ο Ηρακλής σώθηκε οριστικά και είναι να απορείς πώς ο Σάββας Κωφίδης (κυρίως) και ο Ολεγκ Προτάσοφ (αρχικά) δεν κατάλαβαν ότι αρκούσε να φτιάξουν μια άμυνα της προκοπής (όπως έκανε ο Μπουμπένκο) για να δουν τον «Γηραιό» να χτυπάει πεντάδα! Η ΑΕΛ κέρδισε την παραμονή χάρη στις καλές μεταγραφικές επιλογές του Ιανουαρίου: όλοι οι επιθετικοί που αποκτήθηκαν (Μπλάζεκ, Κουζέν, Ζέσους και τελευταίος ο νεαρός Πούρι) πέτυχαν γκολ παραμονής! Ο Εργοτέλης και ο Αστέρας Τρίπολης κρατάνε την κατάσταση στα χέρια τους, χωρίς να είναι εκτός κινδύνου: οι χθεσινές νίκες με Καβάλα και Πανθρακικό ήρθαν την ύστατη ώρα. Η επόμενη αγωνιστική θα είναι καθοριστική: για να το πω απλά, όποιος μεταξύ ΠΑΣ, Ξάνθης και Λεβαδειακού δεν κερδίσει, έπεσε!

Τέλος καταθέτω τον ταπεινό θαυμασμό μου για το γκολ του Σκόκο. Στέρησε από τον Πανιώνιο μια νίκη, αλλά πιστεύω ότι ακόμα κι ο Τσακίρης με τον Παράσχο χειροκρότησαν την εκπληκτική αυτή εκτέλεση φάουλ του χειρότερου (!) χθες παίκτη του γηπέδου.

Tuesday 23 March 2010

Το πράσινο παρόν συναντά το ερυθρόλευκο παρελθόν (και το ανάποδο)

Είναι άστοχο να μιλάμε υποθετικά, αλλά όταν αυτό πηγάζει από τη φαντασία και συνάμα της δίνει τροφή, καμιά φορά κάνει καλό. Βάλτε και την απαραίτητη δόση χιούμορ...
Σ'αυτό το αφιέρωμα, προσπαθούμε να "παντρέψουμε" τωρινούς ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού με άσους -και μη- των αιωνίων από το πρόσφατο παρελθόν. Με μια λεπτομέρεια. Τα "δίδυμα" που προκύπτουν, θα προέρχονται απ'τα αντίπαλα στρατόπεδα ο καθένας.


Μέλμπεργκ - Χένρικσεν

Το απόλυτο (Σκανδιναβικό) πακέτο στην άμυνα. Φανταστείτε η δύναμη, το πάθος και το αποτελεσματικό man to man μαρκάρισμα του Σουηδού να συναντούσαν το καθαρό μυαλό, το positioning και την αρχοντιά του Δανού... Ένα λιοντάρι κι ένα κομπιούτερ. Ο ένας θα έκοβε κι ο άλλος θα έραβε στα μετόπισθεν. Ο Όλαφ με τα 'σπαγγάτα' τάκλιν του να χιμάει στον αντίπαλο και ο Ρενέ να καθαρίζει με άνεση. Ο επαγγελματισμός και οι σύνεση των δυο παικτών μαζί με τις παραπάνω αρετές θα αποτελούσαν την τελευταία 'πινελιά'. Εξάλλου η ιστορία το έχει αποδείξει. Όπου Σκανδιναβός = Εγγύηση.


Γεωργάτος - Λέτο

Ποιότητα! Είναι ίσως η καταλληλότερη λέξη για να χαρακτηρίσει μια τέτοια αριστερή πλευρά. Οι επελάσεις και οι θανατηφόρες σέντρες του καραφλού σε συνδυασμό με τα τρεξίματα και τις ντρίμπλες (έστω και τις παραπανίσιες) του Αργεντινού θα μπορούσαν να αποτελέσουν φόβητρο. Βέβαια, πάντα θα υπήρχε ο κίνδυνος ο "Γκεό" να μη γυρίζει πολύ στην άμυνα και ο Λέτο να μπερδεύει τα μπούτια του, αλλά who cares...


Σιμάο - Ζε Ελίας

Για να λέμε την αλήθεια, ίσως και να ήταν κομματάκι δύσκολο να βρεθούν στην ίδια 11δα για πολλούς αγώνες. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά με τόσες κάρτες που θα έπαιρναν (πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε και οι 2 μαζί) δε θα τους βλέπαμε συχνά μαζί. Όποτε θα συνυπήρχαν όμως, σίγουρα θα συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον για το πόσες γάμπες, πόσους λαιμούς και πόσους αστραγάλους θα μάζευαν για τη συλλογή τους, την οποία θα επιδείκνυαν με καμάρι στα αποδυτήρια...


Ζιλμπέρτο Σίλβα - Καρεμπέ

Εδώ πια μιλάμε για κέντρο παγκοσμίου κλάσης. Και με γαλόνια Παγκόσμιο Κύπελλο, Euro, Champions League και κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Παραστάσεις-εμπειρίες που ελάχιστοι έχουν. Η παρουσία τους και μόνο θα ήταν αρκετή να προκαλέσει δέος. Ο Γάλλος ήταν ένας πραγματικός οδοστρωτήρας στη μεσαία γραμμή, ιδανικός για να ανοίξει τους χώρους έτσι ώστε ο Βραζιλιάνος να κάνει άνετα όπως αυτός ξέρει καλύτερα "παιχνίδι από πίσω".


Μαρέσκα - Μπίσκαν

Όσους πανηγυρισμούς θα προκαλούσε η απόκτησή τους το καλοκαίρι, τόσα μπινελίκια θα είχε το μενού κατά το χειμώνα. Κυπελλούχοι CL και UEFA, κατά τα άλλα, αλλά δεν θα τους εμπιστευόμουν να φυλάνε ούτε το χωράφι μου, όχι μεσαία γραμμή ποδοσφαιρικής ομάδας. Και είναι σχεδόν βέβαιο, ότι παρεούλα, θα κάνανε μεγαλύτερη καταστροφή απ'ο,τι ο καθένας μόνος του. Άλλωστε, για κώνοι προπόνησης παραήταν ακριβοί οι άτιμοι.


Τοροσίδης - Μικάελσεν

Μ'αρέσει αυτό το δίδυμο. Στερείται τεχνικής και φινέτσας, είναι μονοκόμματο και "μπαστουνάτο" (όπως θα έλεγε και ο Ιωαννίδης στο μπάσκετ) αλλά θα συνέθετε μια δεξιά πλευρά ατσάλινη. Γερά σκαριά και οι δυο τους, με τρομερές αντοχές, θα μπορούσαν να ήταν ιδανικοί πλάγιοι και σε ένα 3-5-2 (όχι μαζί φυσικά). Τσαμπουκάδες με την καλή έννοια, ισορροπημένοι αμυντικά-επιθετικά στο παιχνίδι τους, κι αν από σέντρες το "μαγαζί" δε διαθέτει και τις καλύτερες, ε, δε χάθηκε κι ο κόσμος.


Ντάρμπισιρ - Λυμπερόπουλος

Κι αυτό το δίδυμο μου 'κάνει' και μου είχε καρφωθεί χωρίς λόγο στο μυαλό πολύ πριν σκεφτώ να κάνω το αφιέρωμα. Ο Λύμπε ήταν και παραμένει ένας αλτρουιστής επιθετικός, που παίζει άριστα με πλάτη αλλά και με ψηλά το κεφάλι. Και είναι σίγουρο ότι πάντα θα ήξερε πού θα στριφογύριζε ο Άγγλος για να του πετάξει τη μπάλα και να το καρφώσει. Ή ακόμα ακόμα -το πάω μακριά- σουτ του Λυμπερόπουλου από μακριά, απόκρουση του τερματοφύλακα και πετάγεται σαν την κόμπρα ο Ματ για να σκοράρει... θα ήταν συνηθισμένη σκηνή!


Νίνης - Τζιοβάνι

Σαφώς και δεν μπορώ να είμαι κατηγορηματικός, αλλά πείτε μου. Είναι δυνατόν αυτοί να μη βρίσκονταν με κλειστά μάτια με τόση μπάλα που κατέχουν? Ο κόσμος σίγουρα θα αναρρωτιόταν άν μεταξύ Νίνη-μπάλας-Τζιοβάνι υπάρχει κανένα σκοινί... Και φυσικά πλάι στο Βραζιλιάνο, ο Σωτηράκης θα χε μάθει καινούργια κόλπα και θα είχε γίνει το πιο κακομαθημένο παιδί του Ελληνικού ποδοσφαίρου! (κακία???)


Ριβάλντο - Σισέ

Το καλύτερο το φυλάω τελευταίο. Δε θέλω να πω τίποτα. Απλά κλείστε τα μάτια και φανταστείτε...



Υπενθυμίζω ότι βάλαμε σκόπιμα παίκτες του πρόσφατου παρελθόντος γιατί διαφορετικά θα πήγαινε ποοοολύ μακριά η βαλίτσα. Τώρα, αν εσείς θέλετε... Περιμένουμε τις ενστάσεις και τις προτάσεις σας!

Monday 22 March 2010

Το ματ(ς) της χρονιάς!

Fondeus
Όλοι κρατούσαν μικρό καλάθι. Φίλαθλοι, παίκτες, διοικήσεις. Όλοι εκτός απ'τις εφημερίδες, που έβλεπαν (και... υποδείκνυαν!) 4ρες, "αποκαθηλώσεις", σίγουρα διπλά και άλλα τέτοια όμορφα.
Θα μου πείτε κι ο Λέτο βγήκε και είπε "Θα καθαρίσω εγώ". Κι ο Σισέ επίσης "φύλαγε 2 γκολ για τον Ολυμπιακό". Αλλά συμπεριλαμβάνω τις παραπάνω δηλώσεις στα πλαίσια του δημοσιογραφικού παιχνιδιού, οπότε δεν κακίζω τους παίκτες, πάλι στις εφημερίδες ρίχνω το βάρος της "πατάτας".
Στον μεν ΠΑΟ είχαν πίστη -ξέροντας ότι είναι σαφώς ανώτεροι από το φετινό χάλι που φοράει ερυθρόλευκα- αλλά ποτέ δεν έπαψαν να σέβονται και να υπολογίζουν τον μεγάλο αντίπαλο. Οι δε Πειραιώτες, με πλήρη επίγνωση της αγωνιστικής τους ένδειας, είχαν σαν 'οδηγό' τη νίκη στο Καραϊσκάκη και το γεγονός ότι "έχουν πάρει τον αέρα" των πράσινων.
Στα καθαρά αγωνιστικά, φάνηκε κατ'αρχήν η τεράστια διαφορά στη φυσική κατάσταση των δυο ομάδων. Μηδέν τρεξίματα -πλην ίσως του Τοροσίδη και λίγο του Μπράβο- από τους ερυθρόλευκους, που περίμεναν τον αντίπαλο πίσω απ'τη σέντρα, δίνοντας την ευκαιρία στον Καντέ να νιώσει για μια μέρα Μπεκενμπάουερ και τον Καραγκούνη να ψάχνει απεγνωσμένα που να "τρακάρει" για να πέσει. Σαν σταματημένους τους περνάγανε το Μαρέσκα και το Στολτίδη ο Σιμάο, Ο Καραγκούνης, ο Λέτο και οι άλλοι. Η πάσα του Τοροσίδη για το Μαρέσκα στο Α' ημίχρονο όπου ο Ιταλός δεν κάνει καν προσπάθεια να κυνηγήσει είναι highlight...
Οι Ιταλοι ποδοσφαιριστές φημίζονται για το στυλ τους. Ειδικά οι τερματοφύλακες, μπορεί να φάνε το πιο αστείο γκολ, αλλα θα το φάνε με στυλ, χωρίς να φανούν "Τοχούρογλου". Το ίδιο ισχύει και για τα χαφ. Ο "άρχοντας" του κέντρου Μαρέσκα, δεν κοιτούσε απλώς τους αντιπάλους του να τον περνούν. Δεν έπαιζε απλώς άμυνα με τα μάτια. Το ζούσε, είχε αγωνία... (να δει πού θα καταλήξει η φάση!). Σε μια φάση στο 2ο ημίχρονο ειδικά, αφήνει 3 μέτρα στον Καραγκούνη να σουτάρει έξω απ την περιοχή και οπως τον κοιτάει είναι έτοιμος να πει "Για να σε δώ!" (όπως ο συμπαθής πωλητής στη διαφήμιση των Intersport...).
Για το "άστρο" του Νικοπολίδη (που ακούστηκε χτες και διαβάζεται σήμερα κατά κόρον) διαφωνώ κάθετα. Πού ήταν το άστρο με την Τουρκία στο 1-4 του Καραϊσκάκη? Πού ήταν το άστρο με την Ουκρανία στο Κίεβο? Με τη Ρωσία στο πρόσφατο Euro? Πού ήταν το άστρο με τα Γιάννενα στο Καραϊσκάκη, όπου έφαγε 2 γκολ από κόντρα??? Αυτά, για να λέμε τα πράγματα ΟΛΟΚΛΗΡΑ και όχι ΜΙΣΑ.
Άκουσα και διάβασα για την ατολμία του Νιόπλια και το ρίσκο/μαγκιά του Μπάντοβιτς. Σε μια διαδικασία όπου και οι 2 το παιξαν κορόνα γράμματα, όλα θα μπορούσαν να συμβούν. Είναι απορίας άξιο βέβαια, πώς ο Νιόπλιας κράτησε τον Σιμάο στο ματς, έχοντας απέναντί του ένα κέντρο... απόκεντρο. Να κρατήσει τι ο Σιμάο? Να κόψει ποιον?? Τον "Φειδιππίδη" Ιεροκλή ή τον "Κάσπερ" Μαρέσκα?
Εν κατακλείδι, θα χρησιμοποιήσω το κλισέ, δε γίνεται αλλιώς. Αν δεν κατάφερες να ρίξεις 3 γκολ σε ΑΥΤΟΝ τον Ολυμπιακό (και κινδύνεψες κιόλας να χάσεις με 0-3) και δεν πήρες καν το Χ τότε έχεις πρόβλημα.. Μεγάλο πρόβλημα.
Αλλά και για τον Ολυμπιακό ισχύουν παρόμοια συμπεράσματα. Αν νομίζεις ότι επειδή κέρδισες 2 φορές τον ΠΑΟ είσαι καλύτερος και θεωρείς ότι δε θες ριζικές αλλαγές και ανανέωση, είσαι βαθιά νυχτωμένος. ΠΟΛΥ βαθιά νυχτωμένος!

Skywalker
Θα διαφωνήσω εδώ εγώ, με την αλλαγή του Σιμάο. Και οι 2 προπονητές βασικά, έκαναν "δώρο"το ματς, ο μεν Μπάντοβιτς βγάζει χαφ και αφήνει με 2 μέσους τον Ολυμπιακό, και ο δε Νιόπλιας βγάζει τον Σιμάο που έκλεβε όποτε ήθελε από τους αντιπάλους του την μπάλα, και αφήνει εκ των υστέρων μόνο τον Νίνη, σαν εύκολο στόχο του Ολυμπιακού. Τι είχαν να προσέχουν οι Ερυθρόλευκοι μετά την είσοδο του Νίνη?Αυτόν και μόνον(τον έχασαν βέβαια 2-3 φορές με αποτέλεσμα να βγάλει επικίνδυνες πάσες). Τι εννοώ?Βγάλε Ζιλμπέρτο και βάλε Νίνη, ώστε να έχεις και Καραγκούνη μήπως και δημιουργήσει. Τόσο απλά. Από εκεί και πέρα οι φάσεις του Παναθηναϊκού είναι όλες από στημένες φάσεις, εκτός από τις κάθετες στον Σαλπιγγίδη που είναι αποτέλεσμα κλεψίματος στον Μαρέσκα (τα εύκολα δηλαδή), χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι Πράσινοι δεν είχαν την υπεροχή. Στον αντίποδα οι ευκαρίες του Ολυμπιακού ήταν αποτέλεσμα οργανωμένης αντεπίθεσης. Κοινώς όταν οι Πράσινοι είχαν υπεροχή είχαν και αντίπαλο, όταν ο Ολυμπιακός πήρε αυτοπεποίθηση και κέρδισε την υπεροχή, δεν είχε αντίπαλο.
Στον απόηχο τώρα, οι ατάκες του στυλ "σας κερδίσαμε 2 φορές δεν θα χαρείτε το πρωτάθλημα" είναι εντελώς καφενειακές. ΟΜΩΣ, το ψυχολογικό και επικοινωνιακό κέρδος του Ολυμπιακού είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, γιατί χάλασε το πάρτυ-φιέστα-εκδίκηση-αποκαθήλωση-τελετή παράδοσης που σαν τρελοί περίμεναν οι οπαδοί του Τριφυλλιού.
Παραθέτω το SMS που έκανε τον γύρο της Ελλάδας (που αποδεικνύει το πως περίμεναν οι Πράσινοι αυτήν την νίκη-έναυσμα):
"Ολοι φοράμε ρούχα πράσινης απόχρωσης σε όποια θύρα και αν έχουμε εισιτήριο. Ολοι φέρνουμε μαζί μας από μια κορδέλα ταμειακής μηχανής σε όποια θύρα και αν είμαστε. Την Κυριακή ξελαρυγγιαζόμαστε. Φοράμε πράσινα και στήνουμε το πάρτι της ζωής μας. Στείλτε το παντού. Φορέας"
Ούτε ξελαρυγγιάσματα είδαμε, ούτε coreo ούτε τίποτα πάντως για να είμαστε δίκαιοι με αυτούς που στο παρελθόν έχουν κάνει όντως το ΟΑΚΑ έδρα(Άγιαξ κτλ)
Τι θέλω να πω? Θέλω να πω πως η καινούρια χρονιά θα βρεί πάλι τους Πράσινους (που αξίζουν φυσικά το φετινό Πρωτάθλημα-αφού δεν είχαν σοβαρό αντίπαλο ενώ αυτοί ήταν αξιοπρεπείς και απλά σταθεροί) με τον μεγάλο τους αντίπαλο στην ίδια θέση στην γραμμή εκκίνησης... Από την άλλη στου Ρέντη θα πρέπει να δουν γιατί αφού έχουν κερδίσει σε 2 Ντέρμπυ τον Παναθηναϊκό, στην Τούμπα και την ΑΕΚ εκτός έδρας δεν παίρνουν εύκολα το Πρωτάθλημα...Οι ευθύνες είναι πολλές και για πολλούς, ακόμα και για την τύχη που αφού του γύρισε πολλές φορές την πλάτη (με την μορφή δοκαριών,τραυματισμών και αυτογκόλ) χθες ξεπλήρωσε κάτι χρωστούμενα.
Τώρα για τον ΠΑΟΚ και τις ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ του Γκαρσία τι να πούμε...Όπου φτωχός και η μοίρα του. Αν η ΑΕΚ είχε συνέλθει λίγο πιο νωρίς στο Πρωτάθλημα θα ήταν μπροστά του πολύ εύκολα.

Friday 19 March 2010

Τζάμπα θυσία



Όλοι συμφωνούν ότι η πρόκριση για τον Παναθηναϊκό χάθηκε στο πρώτο ματς κόντρα στη Σταντάρ Λιέγης. Στο ΟΑΚΑ, όπου με ηγέτη τον Γκαλίνοβιτς οι Βέλγοι πήραν ένα διπλό με ιδανικό σκορ. Τότε που ο Νιόπλιας έθεσε τις προτεραιότητες... "Πιο σημαντικό το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης". Εντάξει, η νίκη ήρθε στην Τρίπολη (όπως ήρθε...), το πρωτάθλημα σιγουρεύτηκε και οι πράσινοι πήγαν στο Βέλγιο χωρίς άγχος για 'ό,τι καλύτερο'. Σαφώς και η φανέλα του ΠΑΟ είναι βαρύτερη στην Ευρώπη από αυτήν της Σταντάρ, αλλά δεν είναι δα και τόσο βαριά ώστε να ανατρέπει μεγάλα σκορ εκτός έδρας. Και μην παραπλανάστε από το διπλό στη Ρώμη. Τότε ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε και μια ισοπαλία ή μια ήττα με σκορ που να τον βολεύει. Η νίκη, φυσικά, ήταν τεράστια. Αλλά αν η Ρόμα είχε κερδίσει στο ΟΑΚΑ ή το ματς είχε έρθει 2-2, τότε θα ήταν αδύνατον να φύγει με πρόκριση το Τριφύλλι απ΄την Ιταλία.
Τα ματς του ΠΑΟ με τη Σταντάρ μοιάζουν καταπληκτικά με τα περσινά του ΟΣΦΠ κόντρα στη Σεντ Ετιέν. Είναι σχεδόν πανομοιότυποι οι 2 αυτοί αποκλεισμοί των ομάδων μας. Με μια διαφορά. Ο Ολυμπιακός πέρυσι την πάτησε απ'τους Γάλλους γιατί είχε εξασφαλισμένο το πρωτάθλημα και η διοίκησή του -μην έχοντας φιλοδοξίες- δεν τον ενίσυχσε για κάτι καλύτερο στην Ευρώπη. Ήταν ευκαιρία. Φέτος ο Παναθηναϊκός δεν είχε εξασφαλισμένο ακόμα το πρωτάθλημα και αποφάσισε να το σιγουρέψει, θυσιάζοντας μια ευρωπαϊκή πορεία που απ'ότι είχε δείξει μπορούσε να πετύχει.
Και ρωτάω: Με τον Ολυμπιακό να είναι στη χειρότερη φάση της τελευταίας δεκαετίας, με την τον ΠΑΟΚ να έχει 'ταβάνι΄, με την ΑΕΚ να μην υπάρχει ουσιαστικά, γιατί αγχώθηκαν τόσο πολύ οι πράσινοι...? Το φετινό πρωτάθλημα -όσες Καβάλες κι αν είχε- ήταν σίγουρο εδώ και καιρό. Άξιζε τελικά να θυσιάσει την Ευρώπη στο βωμό του...?

Thursday 18 March 2010

Ποδόσφαιρο του '70...



Έτρεφα μέσα μου μια κρυφή ελπίδα για το χτεσινό ματς του Ολυμπιακού στη Γαλλία. Θες γιατί πίστευα ότι οι Γιρονδίνοι θα τον υποτιμήσουν λαμβάνοντας υπόψη τα φετινά του χάλια? Θες γιατί σε τέτοια ματς καμιά φορά μετράει η τρέλα? Θες γιατί το "ποδόσφαιρο αλάνας" καμιά φορά είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί...? Ο Χέλμουτ Σεν μετά τις 2 ισοπαλιες της Εθνικής Ελλάδος κόντρα στη Δυτικη Γερμανία είχε πει το εξής:
"Δεν καταλάβαινα τι σύστημα έπαιζε η Ελλάδα. Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε... οι παίκτες άλλαζαν θέσεις... Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο όταν δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τι κάνει."
Προφανώς και η Μπορντώ -ως πειθαρχημένη και σωστή ομάδα που είναι- δε θα ήταν δυνατόν να "αποκωδικοποιήσει" και να αντιμετωπίσει με ορθόδοξο τρόπο την αγωνιστική αναρχία των ερυθρόλευκων. Ζαριά, λοιπόν. Είχε κατι καλύτερο να κάνει ο ΟΣΦΠ? Όχι, αλλά αν αναγκάζεσαι να παίξεις ποδόσφαιρο του 1970 για 90' σίγουρα δεν εχεις ομάδα της προκοπής. Οκ, εχουμε δει πολλές φορές στα τελευταία λεπτά ομάδες να παίζουν άναρχα, αλλά το κάνουν για να κυνηγήσουν κάποιο γκολ. Το κάνουν όταν δεν έχουν πια άλλα "βέλη ση φαρέτρα τους". Το κάνουν γιατί τους πιέζει ο χρόνος... Όταν κατεβαίνεις να χτυπήσεις ένα ολόκληρο ματς έτσι (και δεν είναι η πρώτη φορά φέτος) τότε κλάφτα Χαράλαμπε... Κατανοώ ότι ο ηρωισμός και το φιλότιμο είναι φαινόμενα που τείνουν να εκλείψουν από το σύγχρονο ποδόσφαιρο (όπως και άλλα πολλά mental attributes). Κατανοώ επίσης όσους παλιούς φιλάθλους συγκινήθηκαν χτες βράδυ και είδαν στο πρόσωπο του Μέλμπεργκ τον Μουράτη, βάφτισαν "Θανάση Αγγελή" τον Ραούλ Μπράβο και αναπόλησαν τον Τάκη Συνετόπουλο βλέποντας τον Στολτίδη. Αλλά μέχρι εκεί. Δε νομίζω ότι ο Ολυμπιακός "..θα μπορούσε..εάν". Ακόμα και αυτή η -σε κάμψη- Μπορντώ είναι ανώτερη ομάδα από τους Πειραιώτες. Κι αν ζοριζόταν λίγο ακόμα θα έβρισκε τον τρόπο να αντεπεξέλθει.
Στα επι μέρους, θλίψη και μόνο θλίψη προκαλούσαν ο Λούα, ο Ντ'άτολο, ο Μαρέσκα και ο Αβραάμ.. Ο Νικοπολίδης φταίει στο 1ο γκολ (όπως και στο δοκάρι), αλλα σε 2-3 άλλες περιπτώσεις (όπως το τετ-α-τετ του Σαμάκ) είπε "ΟΧΙ". Ας μην είμαστε άδικοι. Ούτε με τον Αντώνη ούτε με τον Ντερπισάιρ. Και κατ'επέκταση ούτε με τον Μπάντοβιτς. Ο Μπόσκο κλήθηκε να γίνει ο "ο αίρων τας αμαρτίας" του Κόκκαλη, του Κετσπάγια και του Ζίκο. Τόσο μπορεί ο άνθρωπος.
Όσο για το Λούα και τον Ντ'ατολο, να σας θυμίσω πώς αφομοιώθηκαν στο σύνολο του ΟΣΦΠ μεταγραφές περασμένων Ιανουαρίων... Θυμάστε με τι σύνεση ο Μπελούτσι προσαρμόστηκε στην ομάδα του Τάκη Λεμονή? Απ' τα πρώτα ματς του (με Άρη και Τσέλσι) έδειξε ότι τι μπορεί να κάνει στα πλαίσια μιας ΟΜΑΔΑΣ. Όχι μόνος του. Να θυμίσω το θαυματουργό Ματ που ήρθε πέρυσι το Γενάρη και σάρωσε? Οι φετινοί...? Πώς να αναδειχθεί ο Χεσούς Ντ'ατολο μέσα σε ένα καφενείο-αναψυκτήριο-μπορντέλο??? Αυτό, για να μη χρησιμοποιούμε συνέχεια την καραμέλα "ο τάδε είναι μέτριος παίκτης, δεν κάνει για ΟΣΦΠ"...
Ο κύκλος κλείνει. Κοιτώντας πίσω, 12 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια, 5 κύπελλα, 1 φορά στους 8 του CL και 2 στους 16 (όπως και στους 16 του ΟΥΕΦΑ το 2005) είναι αξιοσέβαστα κατορθώματα για τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη. Για τις πορείες, το μόνο μελανό σημείο ήταν οι εκτός έδρας εμφανισεις. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Δεν μπορώ να ψέξω τον ΟΣΦΠ που δεν ήταν καθε χρόνο στους 8. Ας δούμε τι έκανε και η "μόνιμη" πρωταθλήτρια (και με μεγαλύτερο όνομα) Αιντχόβεν τόσα χρόνια. Ο Σωκράτης λοιπόν βλέπει το τέλος εποχής να έρχεται αλλά οι επικριτές του όσο πάνε και πληθαίνουν. Οι θαυμαστές -είτε απ΄την 7 είτε όχι- μειώνονται δραματικά. Και ξέρετε γιατί μειώνονται δραματικά? Για λόγους εξωαγωνιστικούς.Βαρέθηκε την κοροιδία ο μέσος γαύρος. Δεν τον πειράζει το να χάσει έναν τίτλο. Τον πειράζει ο τρόπος. Δεν τον πειράζει η απόλυση ενός προπονητή ή η έλευση κάποιου άλλου. Τον πειράζει ο τρόπος. Πάντα βέβαια ο Κόκκαλης "είχε τον τρόπο" του... Για να δούμε αν και αυτό το καλοκαίρι -αφού φυσικά δούμε τι θα γίνει στα playoff- ο τρόπος πιάσει ξανά...

Τέλος...

Το πάλεψε αλλά μέχρι εδώ μπορούσε ο φετινός Ολυμπιακός. Ήταν χρυσή ευκαιρία να πάρει το διπλό με λίγη παραπάνω τύχη αλλά...
Περισσότερα αύριο το πρωί.

Εμένα πάντως η γκολάρα του Μήτρογλου μου θύμισε αυτό


Wednesday 10 March 2010

Lost - Το φαινόμενο

To Μπακότερμα δεν θα μπορούσε να είναι εκτός της Lost κοινότητας. Και όχι μόνο είναι στην κοινότητα, αλλά είναι και αρκετά ενημερωμένο – υποψιασμένο στα Lost τεκταινόμενα.

Για αυτό σήμερα θα σας παρουσιάσουμε μέσω Links, την ελληνική Lost κοινότητα, και μια δική μας θεωρία (γεμάτη spoiler -το λέμε από τώρα-).



----------------------------------------------------

Greek Lost Community


Συζητήσεις, Spoilers, Εpisode Reviews, Πλήρης Ενημέρωση στο GreekTvSubs section του Lost

Πλήρως ενημερωμένο blog για την σειρά, γεμάτο (καλά κρυμμένα) spoiler, νέα και reviews

Αρκετά ενδιαφέρον podcast από 2 Έλληνες Losties, με episode review, 2-3 μέρες (συνήθως) μετά το επεισόδιο.

Βlog με μεράκι την τηλεόραση και πολύ ενημερωμένες αναρτήσεις για το Lost.

Πολύ καλό blog με full και fast ενημέρωση (Μπράβο παιδιά)

Άρθρο από "Τα Νέα"





--------------------------------------------------------



Θεωρία (προσοχή!!!!! FULL OF SPOILERS)



Μέχρι και πριν λίγο καιρό πίστευα πως το τέλος του Lost, θα καταλήξει στο 1ο επεισόδιο της σειράς, δηλαδή η συνέχεια -χρονικά- του 6Χ18 (του τελευταίου επεισοδίου) θα είναι το 1Χ01. Πως για κάποιο λόγο, κάτι θα γίνει και ο Jack θα ανοίξει τα μάτια του και θα κατηφορίσει προς την παραλία. (δείτε και το mobisode που ο Christian Sheppard δίνει εντολή στον σκύλο Vincent να ξυπνήσει τον Τζακ, πολύ στο ντούκου έχει περάσει αυτό). Είχα στο μυαλό μου πως όλο αυτό που βλέπουμε στην 6 σαιζόν είναι παράλληλες πραγματικότητες (και δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η τροπή), όμως νομίζω πως κάπου αλλού πάει το πράγμα. Υποψιάζομαι πως η Χ χρονική σειρά (ας την ονομάσουμε έτσι) είναι η κατάληξη των τωρινών συμβάντων στο νησί, και η δεύτερη ευκαρία των πρωταγωνιστών για μια ζωή όπως την θέλουν. Claire με μωρό, Jack με παιδί, John Locke ευτυχισμένος, Dogen με τον γιό του, Sayid με Nadia, Ben εξιλεώνεται για την Alex (αναμένουμε και άλλα επεισόδια) Ουσιαστικά, η Χ timeline, δεν είναι παράλληλη πραγματικότητα (flash sideways) αλλά FLASHFORWARD. Είναι το αποτέλεσμα της επιλογής στρατοπέδου των Losties, ανάμεσα στους Jacob και MIB (EXTRA - MEGA SPOILER

είναι ο Jacob ο Set?o MIB o Apep ?


(κοιτάξτε τον καπνό - φίδι..) είναι ο Richard Alpert o RA?). Eν τω μεταξύ δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το ποιός είναι ο "καλός" και ποιός ο "κακός".....Eξάλλου Two players. Two sides. One is light, one is dark.


Αυτό που έχουμε μάθει στο αριστούργημα που λέγεται Lost όμως, είναι να μην κάνουμε και πολλές εικασίες γιατί οι παραγωγοί θα μας διαψεύσουν πανηγυρικά. Περιμένουμε με αγωνία το Richard-centric episode για να δούμε το flashback του και την ιστορία του (αν και στο Dr Linus είδαμε πως μάλλον έφτασε στο νησί με το Black Rock), και περιμένουμε την ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΡΑ -ελπίζω- Across the Sea με το παρελθόν των Jacob και ΜΙΒ...(έχουμε ακούσει για σκηνές με άγαλμα και 2 παιδιά-αδέρφια ίσως)



Αυτά από το Μπακότερμα






Ακολουθεί 1 πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία από το GreekTvSubs και ένα κείμενο για το Φαινόμενο του Lost.



"Και γιατι οχι reset?εγω ειμαι υποστηρικτης αυτης της αποψης.και θα σας πω τι πιστευω εγω.Θεωρω οτι οι losties ζουν μια λουπα.καθε φορα που ενεργοποιουν την βομβα ή την καθε ''βομβα'' που κανει το reset ζουν τα πραγματα ξανα και ξανα, οχι με τον ιδιο τροπο αλλα το αποτελεσμα ειναι το ιδιο:θα ξαναπανε στο νησι και με διαφορετικο παντα τροπο θα φτασουν να κανουν reset.Οπως γινοταν και με τον Τσαρλυ,καθε φορα προσπαθουσε να ξεφυγει απο τον θανατο αλλα παντα στα οραματα του Ντεσμοντ πεθαινε,αλλα με διαφορετικο τροπο.Γιατι αυτο ηταν το ''path'' του.Το συμπαν εχει εναν δικο του τροπο να φτιαχνει τα πραγματα.Στη σειρα το ειδαμε πολλες φορες αυτο και το ονομασαμε μοιρα.Ειδαμε ομως και τον Τζακ να διαλεγει την Σαρα για να σωσει,και τους losties να διαλεγουν Λοκ ή Τζακ για να σωθουν απο τους κακους του πλοιου.Αυτο ειναι η ελευθερη βουληση.Παντα ομως γινεται το ιδιο συνεχως εως φτασουν να κανουν reset.Καθε φορα που οι losties ζουν και μια εναλλακτικη πραγματικοτητα ειναι tabula rasa(βλ. Τζον Λοκhttp://el.wikipedia.org/wiki/Tabula_rasa) ενα αγραφο χαρτι και δεν θυμουνται τιποτα απο την προηγουμενη τους ζωη.Απο τον εμπειρισμο τους ομως αυτον αποκομιζουν μια καποια γνωση καθε φορα.Ετσι ο μικρος Λοκ ζωγραφιζει τον καπνο και στη Ροουζ ο ηχος που κανει της ειναι οικειος.Αυτο ειναι προοδος.Αλλα αυτη η εναλλαγη στα διαφορα συμπαντα δεν επηρεαζει μονο τους losties.Ετσι,ο ηχος που κανει ο φουρνος μικροκυμματων του Ντεσμοντ ειναι ιδιος με εκεινον της καταπακτης και η γατα που κρατουσε η γυναικα που βασανησε ο Σαιντ εμοιαζε καταπληκτικα και με εκεινη που βρισκοταν εξω απο τον σταθμο φλογα.Και οι ομοιτητες στα προσωπα(οι δυο Σαρτοτ,Σαιντ και φιλος Ντεσμοντ) και οι ''συμπτωσεις'' στα προσωπα που εχουν συναντησει εχουν να κανουν με αυτα τα ταξιδια.Ολα ομως τελιωνουν μια φορα.Πως;
Στη τελευταια πραγματικοτητα,που θα την δουμε προσεχως,οι losties φυσικα δεν θα γνωριζονται αλλα η μοιρα μαζι με τις δικες τους επιλογες θα οδηγησουν ορισμενους απο αυτους να συναντηθουν και να συναντησουν και αλλα προσωπα που τους εχουμε ξαναδει,οπως γινοταν παντα.Σε αυτην λοιπον την πραγματικοτητα ο Λοκ,αυτη τη φορα,θα δεχτει με δικη του βουληση να γινει φυσικος,αν θυμαμαι καλα,και να διδασκει στο παν/μιο.Η μοιρα θα φερει κοντα του και το αντιθετο του πολο Μπεν οπως γινοταν παντα.Το ιδιο γινεται και με το τριγωνο Κλαιρ-Ααρων-Κειτ.Σε αυτη την πραγματικοτητα η Σαρα ειναι εγκυος αλλα αυτη την φορα ο πατερας ειναι ο Τζακ.Ο Χιουγκο εχει πολυ τυχη και η Oceanic Air ειναι ασφαλης.Η Κειτ ισως να πεθαινει και η Σανον να εχει πιο αναβαθμισμενο ρολο.Ολοι ερχονται ολο και πιο κοντα,ειπαμε ειναι προοδος.Αυτη τη φορα η λουπα θα σταματησει.Δεν ξερω πως αλλα μενει να το δουμε.

ΥΓ:Η Κλαιρ ανεβαινει στο ελικοπτερο σε μια εναλλακτικη πραγματικοτητα
ΥΓ2:Οι συμπτωσεις στα προσωπα που εχουν συναντησει ακομα και οι ιδιοι οι losties ισως να ειναι και οι σταθερες στους σε αυτα τα συμπαντικα ταξιδια αλλα παραμενουν οι μεταβλητες της αλλαγης του πεπρομενου τους.Αρα, μηπως το πολιτισμικο νησι συμβολιζει τον μικροκοσμο του μεγαλου ''νησιου'',τον κοσμο δηλαδη,οπου ολοι γεννιουνται,χαιρονται,πονανε,πεθαινουν;"





Από το blog DarkUSTV


"

“Άσχετα από το ποια θα είναι η κατάληξή του Lost (και πραγματικά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σειρά στην ιστορία, όλη της η υστεροφημία θα κριθεί από το πώς θα τελειώσει), αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι το πόσο πολύ σημάδεψε την τηλεόραση και τη δεκαετία των '00s.

Ασχέτως σεναρίων (άλλοτε ευφυών, άλλοτε κακογραμμένων), ασχέτως visuals (άλλοτε αποστομωτικές σκηνοθεσίες και φωτογραφία για Όσκαρ, άλλοτε κάκιστα graphics), ασχέτως ανάπτυξης χαρακτήρων (άλλοι είναι Desmonds, άλλοι είναι Jacks), ασχέτως μεμονωμένων σεζόν (η 4η ήταν απλά και ξεκάθαρα φοβερή τηλεόραση, η 2η ήταν κακή), ασχέτως μεμονωμένων επεισοδίων (η σειρά μπορούσε να πετάξει στα ουράνια του 'Constant' ή του 'Walkabout', αλλά και να βυθιστεί στα ξεκαρδιστικά βάθη του 'Stranger in a Strange Land' ή του 'What Kate Does'), ασχέτως του πόσο ο καθένας το εκτιμά καλλιτεχνικά (προσωπικά διατηρώ μια φοβερή σχέση μίσους και αγάπης που έχει δει μέσα στα χρόνια τόσα σκαμπανεβάσματα που ούτε καρδιογράφημα να ήταν). Ασχέτως όλων των παραπάνω, το Lost είναι το ποπ φαινόμενο της δεκαετίας, και όχι μόνο τηλεοπτικό.

Να γιατί:

-> Ακούγεται παράδοξο, αλλά το Lost έβαλε την Tηλεόραση σε όλα τα σπίτια. Από τα 14χρονα κορίτσια που ξέρουν μόνο τη Hannah Montana και τον Chuck Bass μέχρι συνταξιούχους που ανοίγουν την τηλεόραση μόνο για να δούνε τον Αυτιά, οι πάντες ξέρουν το Lost.

-> Τα έχει όλα. Θες χωροχρονικά μυστήρια; Μέσα. Ψήνεσαι για ερωτικά τρίγωνα; Και τέτοια προσφέρει το κατάστημα. Γουστάρεις λίγο δράμα χαρακτήρων με φιλοσοφικές προεκτάσεις; Να το συζητήσουμε (κι αυτό) το θέμα.

-> Πετυχαίνει εκεί όπου κάθε άλλη σειρά "μυθολογίας" μας σπάει τελικά τα νεύρα: Κάθε επεισόδιο είναι και μια αυτοτελής ιστορία. Έχεις τη μεγάλη εικόνα μεν, αλλά πας κάθε φορά για ύπνο νιώθοντας πως έχεις δει και κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Έστω κι αν όχι με αυτή τη σειρά.

-> H πτήση της Oceanic που συνετρίβη ήταν η πιο φυλετικά diverse στην ιστορία των αερογραμμών. Από ό,τι κοινωνικό ή εθνικό background να προερχόσουν, κάπου θα σε έπιανε. Λευκοί, Ιρακινοί, Ασιάτες, χοντροί, λεπτοί, geeks, alpha males, απατεώνες, επιχειρηματίες, χειρούργοι, rednecks, τι θες και να μην υπάρχει.

-> Ήταν επίσης η πιο φωτογενής πτήση στην ιστορία των αερογραμμών.

-> Έφερε το "δύσκολο" sci-fi στο προσκήνιο του mainstream, και του κέρδισε βραβεία και αναγνώριση. Για να το πούμε αλλιώς, έκανε τη μητέρα σου να παρακολουθήσει σειρά με ταξίδια στο χρόνο.

-> Ο Ben και οι μηχανορραφίες του, ο Sawyer και τα παρατσούκλια του, ο Desmond με την Penny και ο άσβεστος έρωτάς τους. Αν δεν ήταν αυτοί πρώτα, ποιος θα ενδιαφερόταν για τα μυστήρια από πίσω;

-> Έκανε την τηλεόραση interactive παιχνίδι. Μικρά διάσπαρτα βιντεάκια και online γρίφοι συμπληρώνουν μια αφήγηση-ψηφιδωτό...

-> ...όπως και η διαρκής αναζήτηση στοιχείων. Κάθε επεισόδιο μας έστελνε όλους σε ένα φρενήρες κυνήγι θησαυρού, καθώς το παραμικρό ασήμαντο στοιχείο (από ένα ρούχο μέχρι μια λεπτομέρεια σε μια εφημερίδα) μπορούσε να γεννήσει αμέτρητες νέες θεωρίες.

-> Γιατί τελικά αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά του Lost. Οτι η εμπειρία της θέασής του κρατούσε πάντα πολύ περισσότερο από τα 40 λεπτά της διάρκειας του κάθε επεισοδίου.

(αρχικά γραμμένο για το περιοδικό FREE)”








Αναζήτηση στο Μπακότερμα