Τζάμπα θυσία

Όλοι συμφωνούν ότι η πρόκριση για τον Παναθηναϊκό χάθηκε στο πρώτο ματς κόντρα στη Σταντάρ Λιέγης. Στο ΟΑΚΑ, όπου με ηγέτη τον Γκαλίνοβιτς οι Βέλγοι πήραν ένα διπλό με ιδανικό σκορ. Τότε που ο Νιόπλιας έθεσε τις προτεραιότητες... "Πιο σημαντικό το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης". Εντάξει, η νίκη ήρθε στην Τρίπολη (όπως ήρθε...), το πρωτάθλημα σιγουρεύτηκε και οι πράσινοι πήγαν στο Βέλγιο χωρίς άγχος για 'ό,τι καλύτερο'. Σαφώς και η φανέλα του ΠΑΟ είναι βαρύτερη στην Ευρώπη από αυτήν της Σταντάρ, αλλά δεν είναι δα και τόσο βαριά ώστε να ανατρέπει μεγάλα σκορ εκτός έδρας. Και μην παραπλανάστε από το διπλό στη Ρώμη. Τότε ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε και μια ισοπαλία ή μια ήττα με σκορ που να τον βολεύει. Η νίκη, φυσικά, ήταν τεράστια. Αλλά αν η Ρόμα είχε κερδίσει στο ΟΑΚΑ ή το ματς είχε έρθει 2-2, τότε θα ήταν αδύνατον να φύγει με πρόκριση το Τριφύλλι απ΄την Ιταλία.

Τα ματς του ΠΑΟ με τη Σταντάρ μοιάζουν καταπληκτικά με τα περσινά του ΟΣΦΠ κόντρα στη Σεντ Ετιέν. Είναι σχεδόν πανομοιότυποι οι 2 αυτοί αποκλεισμοί των ομάδων μας. Με μια διαφορά. Ο Ολυμπιακός πέρυσι την πάτησε απ'τους Γάλλους γιατί είχε εξασφαλισμένο το πρωτάθλημα και η διοίκησή του -μην έχοντας φιλοδοξίες- δεν τον ενίσυχσε για κάτι καλύτερο στην Ευρώπη. Ήταν ευκαιρία. Φέτος ο Παναθηναϊκός δεν είχε εξασφαλισμένο ακόμα το πρωτάθλημα και αποφάσισε να το σιγουρέψει, θυσιάζοντας μια ευρωπαϊκή πορεία που απ'ότι είχε δείξει μπορούσε να πετύχει.

Και ρωτάω: Με τον Ολυμπιακό να είναι στη χειρότερη φάση της τελευταίας δεκαετίας, με την τον ΠΑΟΚ να έχει 'ταβάνι΄, με την ΑΕΚ να μην υπάρχει ουσιαστικά, γιατί αγχώθηκαν τόσο πολύ οι πράσινοι...? Το φετινό πρωτάθλημα -όσες Καβάλες κι αν είχε- ήταν σίγουρο εδώ και καιρό. Άξιζε τελικά να θυσιάσει την Ευρώπη στο βωμό του...?