Wednesday 20 October 2010

Απ'όλα

Ταλαίπωρη Μίλαν, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου? Γιατί αφήνεσαι να γεράσεις? Που είναι τα χρόνια -ωραία χρόνια- που "επελάσεις" και τριπλίτσες σαν του Κριστιάνο δεν θα πέρναγαν ποτέ, και θα σταμάταγαν εν τη γενέσει τους?


Καλούτσικη η Ρεάλ δεν λέω, έχει σχέδιο και κάτι σαν αρχή και τέλος. Κέρδισε σέντερ μπακ φέτος και τον Οζίλ. Ρονάλντο μέτριος, Ντι Μαρία επίσης. Θα έχει πρόβλημα με ομάδες που έχουν δυνατό κέντρο, Κεντίρα και Αλόνσο μαζί κάπου χάνουν ανασταλτικά. Ιγκουαίν κακός χτες. Μίλαν..ποιά Μίλαν? Ούτε 3 μπαλιές δεν αλλάζουν από μέση και μπροστά, Ρόνι τραγικά κακός, φάντασμα όμως, η χαρά των αμυντικών ήταν. Άμυνα για γέλια. Νέστα κόφτο το ρημάδι τι περιμένεις? Μονολεκτικά τα λέμε τι άλλο να πούμε για ένα ματς που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το περσινό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
Νάτες και οι γκρίνιες...Νάτα και τα κλαψίματα...Τι έγινε ρε μόρτηδες, στο Μπερναμπέου σηκώνουμε αλβανικές σημαίες και δεν τρέχει τίποτα?

Και σημαίες και 16 πόντοι...λουκούμι σας έκατσε.


--------------------------------------------------------------------------------------------------

Τι μου θυμίζεις ρε Τζιμπρίλ???Τι μου θυμίζεις?




Monday 18 October 2010

Αναμνήσεις

Η παρακάτω φωτογραφία ξυπνά μνήμες... Ε ρε κατακαημένη Λίβερπουλ με ποιους κατάντησες να παίζεις...



Ναι ναι... ξέρω τι σας θυμίζει...



Thursday 14 October 2010

FC: Οι ιδέες (σαν τη Λίβερπουλ) δεν αποθνήσκουν

Άρθρο του Κώστα Βαϊμάκη στο www.sport-fm.gr


Δεν ξέρω τι θα αποφανθούν τα δικαστήρια τελικά και ως πού θα φτάσει η διαμάχη για την μεταβίβαση της Λίβερπουλ. Αν θα κάνει κουμάντο την επόμενη εβδομάδα το δίδυμο της καταστροφής Χικς - Ζιλέτ, κάποιος άλλος Αμερικανός, Ινδός, Σαουδάραβας ή Τσετσένος αυτονομιστής. Αν θα μπουν 300 εκατομμύρια λίρες, τα οποία τσίμα - τσίμα καλύπτουν οφειλές προς τράπεζες, τόκους, μελέτες για το νέο γήπεδο και τρέχοντα έξοδα ή αν θα μπουν περισσότερα, που θα είναι διαθέσιμα για μεταγραφές. Η Λίβερπουλ - όπως και κάθε μεγάλη και ιστορική ομάδα παγκοσμίως - ανήκει στον λαό της κι όχι στον... στον... στον εκάστοτε Πρόεδρό της. Κι αυτό είναι άσχετο από το πόσα πρωταθλήματα, κύπελλα και ευρωπαϊκά έχει κατακτήσει και αν τα έχει καταφέρει πρόσφατα ή τότε που οι ποδοσφαιριστές κλώτσαγαν εκείνη τη δερμάτινη καφέ μπάλα και τα στιγμιότυπα ήταν ασπρόμαυρα και γεμάτα «γρέζι».

Κάποιοι λένε χαριτολογώντας ότι η Λίβερπουλ είναι η τέταρτη πιο δημοφιλής ομάδα στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είναι η τέταρτη, η πέμπτη ή η όγδοη, ξέρω πάντως πως ένα σωρό κόσμος αγαπάει τη Λίβερπουλ όχι για τις κούπες που την είδε να σηκώνει, αλλά για το μύθο που κουβαλάει. Για την ιστορία και την αξιοπρέπειά της. Για τους παιχταράδες που έχουν φορέσει τη φανέλα της. Για το τσαγανό και τη μαγκιά που βγάζει στο γήπεδο. Εγώ έγινα οπαδός της, την εποχή που η μεγάλη κόντρα στο Νησί, ήταν ανάμεσα στη Λίβερπουλ και την Τότεναμ του Οσβάλντο Αρντίλες. Όταν την κόκκινη φανέλα φορούσε ο Ρας, ο Όλντριτζ, ο Μπίρντσλεϊ, ο Γκρόμπελααρ. Κυρίως, πάνω και πέρα απ’ αυτούς, ο τιτάνας που λέγεται Τζον Μπαρνς. Δεν περίμενα τον τελικό της Κωνσταντινούπολης για να την εκτιμήσω, καταλαβαίνω όμως ότι πολλοί νεότεροι τότε την «έμαθαν» κι από τότε την υποστηρίζουν.

Η Λίβερπουλ σήμερα δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει όχι το πρωτάθλημα, αλλά ούτε καν την τετράδα που μπορεί να οδηγήσει στους ομίλους του Champions League. Χαροπαλεύει στον πάτο της βαθμολογίας, κινδυνεύει με αφαίρεση βαθμών, συμμετέχει στο Europa το οποίο του χρόνου θα είναι όνειρο απατηλό - δύσκολα θα διεκδικήσει πλασάρισμα πάνω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Τη φανέλα της, τη φοράνε μερικοί παίκτες «της σειράς», μερικοί που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος, είτε δεν συναισθάνονται σε ποια ομάδα παίζουν - ναι Φάμπιο Αουρέλιο, για σένα λέω, ναι Γιοβάνοβιτς παιδί μου, αν δεν σου αρέσει, με την ευχή μας να επιστρέψεις στο Βέλγιο. Τη φοράει όμως κι ο αρχηγός των αρχηγών, ο Στίβεν Τζέραρντ. Ο υπαρχηγός των υπαρχηγών Τζέιμς Κάλαχερ. Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς του κόσμου, ο Φερνάντο Τόρες, που κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που πήγε πόσο βαριά φανέλα τον ευλόγησε ο Κύριος να φορέσει. Την φοράει ένα πραγματικά καλό δεξί μπακ, σαν τον Γκλεν Τζόνσον, ένας πραγματικά αξιόλογος τερματοφύλακας σαν τον Πεπ Ρέινα, ο ψυχωμένος Κυργιάκος, ο ταλαντούχος Ενγκόνγκ, ο έμπειρος και κωλοπετσωμένος Πόουλσεν, ο υπολογίσιμος Άγκερ. Υλικό που σε καμία περίπτωση δεν το λες του πεταματού, όπως δεν το λες και top - class, με έναν προπονητή που μοιάζει ανήμπορος να βοηθήσει την ομάδα, έχοντας στην πλάτη του τόσο την ταμπέλα του διαδόχου του Μπενίτεθ (που όσο και «μυρωδιά» να τον ανεβοκατεβάζουν, ένα Τσου - Λου το πήρε), όσο και αυτή του ανεπαρκούς για μια τόσο ιστορική ομάδα.

Αλλά τι σημασία έχει το υλικό και ο προπονητής και η πιθανή ή απίθανη αφαίρεση βαθμών και η κακή πορεία φέτος ή η οικονομική σφίξη; Η περηφάνια της Λίβερπουλ απεικονίζεται στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του Τζέραρντ και τη σφιγμένη του γροθιά. Κι έχει σαν soundtrack το «You’ ll never walk alone» που σκίζει τον ουρανό του «Άνφιλντ», της πόλης, του Νησιού, του κόσμου όλου. Τι να λέμε τώρα;

Monday 4 October 2010

Alea jacta est. (ή μήπως Errare humanum est ?)

Εγώ τον εκτιμώ τον Νίομπλια. Θεωρώ ότι και σοβαρός άνθρωπος είναι και πως έχει συγκεκριμένη άποψη ,  βαθειά και ευρεία γνώση περί του ποδοσφαίρου. Έτσι νομίζω δηλαδή, καθώς για ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει δεν είναι ασφαλή αυτά τα συμπεράσματα. 

Ακούγοντας στα ραδιόφωνα χτες τα σενάρια για το περιστατικό με την παραίτηση (για όσους δεν το γνωρίζουν, ας κάνουν μια τσάρκα στα αθλητικά sites, ας δούνε 3 φορές το βίντεο που κυκλοφορεί, ας διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα και τα οπισθόφυλλα 2 φορές, και μετά αν νιώθουν έτοιμοι να επανέλθουν, σας θέλω διαβασμένους), ΕΦΡΙΞΑ. Άλλοι έλεγαν πως το έκανε επίτηδες, καθώς ήξερε πως θα γυρίσει το κλίμα υπέρ του έτσι, με την καινούρια δήλωση στήριξης. Άλλοι είπαν πως ήταν στημένο το σκηνικό από τον ΠΑΟ για να αποφορτιστεί η ομάδα. Επειδή όλοι έχουν πει την άποψή τους, θα την πούμε κι εμείς (δηλαδή γιατί όχι-στο πηγάδι κατουρήσαμε εμείς ?)
Η γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: σαν σοβαρός άνθρωπος, παραιτήθηκε σαφέστατα και κατηγορηματικά (είπε δεν θέλω να κάτσω πάλι στον πάγκο του Παναθηναϊκού, τι άλλο να πει?) εννοώντας "Άντε γ@@@@είτε ρε μαλ@@@ες, ραδιόφωνα, εφημερίδες και οπαδοί, ηλίθιοι να πούμε, τριτοκοσμικοί καράβλαχοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου (ποιού?), φέρτε άλλον να νικάει την Ξάνθη και την Καβάλα, και να βάζει τους βαθμούς στο σακούλι, παπάρηδες"
Και καλά έκανε. Παντελονάτα και αντρίκεια. Η πίεση που νιώθει είναι τεράστια, γιατί όμως? Επειδή έχασε από τους Δανούς? Σιγά ρε παιδιά τι να κάνουμε τώρα. Χαλαρώστε λίγο. Από πότε θεωρήθηκε στανταράκι πως η Ελληνική ομάδα θα κερδίσει σίγουρα την Δανική? Εδώ πολλοί θα πουν "άσε ρε φίλε, παίρνει τόσα λεφτά  και νιώθει και πίεση? Ας έρθει να δουλέψει εκεί που δουλεύω εγώ να δει πως είναι η πίεση για 900 ευρώ"και θα έχουν δίκιο. Συμφωνούμε ρε παιδιά, μιλάμε για μια ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ομάδα, δλδ το χόμπυ μας κάνουμε, μπαλίτσα βλέπουμε και τίποτα παραπάνω, (εκτός από άλλους που είναι όντως More than a Club :) ). Θέλω να πω πως έπραξε σωστά φτύνοντας -προσωρινά- στα μούτρα αυτούς που ευθύνονται για το δάκρυ του, για το δάκρυ του Δώνη πρόπερσι, και για το δάκρυ του Δερμιτζάκη χτες (για άλλους λόγους βέβαια).
Κι ύστερα ήρθε η κωλοτούμπα. Από τα ρεπορτάζ βγαίνει πως ο Σισέ το έμαθε, πήρε τον Πατέρα, και ο Πατέρας πήρε τον Αντωνίου και επικοινώνησε και με τον Νιόμπλια για να του πει "όχι ρε Νικολάκη ! Ρε Νικολάκη ποιός στα λέει αυτά βρε αγάπη? Τον Γκόντζο ρε και τον Πρασινοφρουρό πιστεύεις? Ρε σε αγαπάμε ρε Νίκο ρε ψυχή! Μείνε και θα τα φτιάξουμε όλα ντάξ? Έλα βραδιάτικα με ανησύχησες! Έγινε, μιλάμε άυριο, Φιλάκια. Κι εγώ σ'αγαπώ"
Έγινε έτσι όμως? Ή ο Νικόλας ο Πατέρας του είπε "Πρώτον έπρεπε να το γνωρίζω από πριν. Δέυτερον δεν είμαστε έτοιμοι για άλλον , δεν προλάβαμε να κοιτάξουμε τίποτα, ανακάλεσε ΤΩΡΑ και θα δούμε από αύριο"
Ό,τι και να του είπε, ο Νιόμπλιας όντως ανακάλεσε. Και δεν είναι προς τιμήν του. Νομίζει πως θα βρεί ηρεμία τώρα δηλαδή? Του το εύχομαι. Αν νικήσει ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και ΟΣΦΠ στην σειρά τότε και μόνο τότε θα είναι καλά, δεν θα ακούγεται ούτε ένα "τριιτς" στον πάγκο του. Και είναι το τρίτο λάθος του. Πάμε στα άλλα 2.
Για μένα μεγάλο του λάθος, αδυναμία, ίσως και ατυχία δεν ξέρω είναι το 0-1 του ΟΑΚΑ με Ντέρμπυσαιρ. Εκείνο το ματς δεν είναι απλά ένα μεγάλο ντέρμπυ και ένα 6 point game. Είναι από τα ματς που καταστρέφουν δυναστείες και χτίζουν καινούριες. Που αλλάζουν τα 'κόζα' και κάνουνε τα παιδάκια να διαλέξουν ομάδα. Και το έχασε. Σε ένα ΟΑΚΑ με 65.000 αφηνιασμένους Παναθηναϊκούς, και έχοντας σε χορτάρι και πάγκο, και πιο καλούς παίχτες και πιο έτοιμους και πιο γυμνασμένους και ψυχολογικά ανεβασμένους και και και.. Και το έχασε. Με ποιό τίμημα? Με το τίμημα του αντί να βάλει στο χείλη των Ολυμπαικών την παραδοχή "αποτύχαμε, πέσαμε σαν αυτοκρατορία, είναι καλύτεροι οι άλλοι", να βάλει το αναιδές και αλαζονικό "έλα ρε ποιός ΠΑΟ, τους το δώσαμε, νταξ έχουνε Σισέ και Ζιλμπέρτο αλλά τους ρίξαμε μέσα έξω πάλι, μην κοιτάς που είμαστε πτώματα, στα 13 τα 2 Δούρο." Και έδωσε το φιλί της ζωής σε έναν μελλοθάνατο.
Το δεύτερο του λάθος είναι η μεγάλη του φοβία απέναντι στον τύπο. Από πέρσι προσπαθεί σε άκυρες στιγμές να απολογηθεί και να δείξει τα καλώς κείμενα της ομάδας του. Μπορεί και να φταίει η ανασφάλεια του "έλα μωρέ την ομάδα του Τεν Κάτε πήρε". Αντί να πατήσει πάνω στα ΦΟΒΕΡΑ ματς που έκανε με την Ρόμα, και να τρίψει αυτά τα Dvd σε όλους τους παπαρο-δημοσιογραφο-επικριτές του.
Κουράστηκα με αυτά. 
Το γκολ του μήνα.

Αναζήτηση στο Μπακότερμα