Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα 2 στα 2 χτες από κάποιον. Περισσότερο περίμενα νίκη του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και νίκη του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Και σήμερα θα είχα στο ποστ έναν ωραιότατο και βολικό τίτλο: "Έκαστος στο είδος του...". Αλλά ο αθλητισμός και τα ομαδικά παιχνίδια δεν καθορίζονται από τι τίτλο θέλω να βάλω εγώ στις αναρτήσεις μου...
Η επικράτηση του ΟΣΦΠ στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ ήταν καθολική και αναμφισβήτητη. Πρωταθλήματα και κούπες δεν έκρινε, έδωσε όμως τα πρώτα σημαντικά μηνύματα στη σαιζόν. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα.
Καραϊσκάκη
Με ελαφριά την καρδιά και με περίσσιο ενθουσιασμό μετά το 2-0, ο οποιοσδήποτε φίλος του Ολυμπιακού μπορεί να πει "Τα δεύτερά μας είναι καλύτερα απ'τον ΠΑΟ". Στην απέναντι πλευρά, με επίσης ελαφριά καρδιά αλλά με περισσή απογοήτευση, οι φίλοι του τριφυλλιού θα λένε "Είμαστε καλύτεροι και αναστήσαμε τον πεθαμένο..."
Και οι 2 παραπάνω φράσεις είναι υπερβολικές, αλλά περιέχουν μια δόση αλήθειας. Όσον αφορά το χτεσινό ματς μόνο, όμως. Οι χτεσινές αντίπαλες 11άδες, αν βρεθούν 10 φορές αντιμέτωπες, έχω την αίσθηση ότι τις περισσότερες νίκες θα κάνει ο ΠΑΟ. Προσέξτε. Μιλάω για τις χτεσινές 11άδες. Άρα, τα δεύτερα του ΟΣΦΠ δεν είναι γενικά καλύτερα απ'τους βασικούς του ΠΑΟ. Απ'την άλλη, για ποιον 'πεθαμένο' μιλούν οι φίλαθλοι του ΠΑΟ? Για μια ομάδα που πέρασε από Τούμπα και ΑΕΚ νικηφόρα? Για μια ομάδα που βρίσκετα 1 πόντο μακριά από τους 16 του Champions League?
Καθαρά αγωνιστικά, το ματς δεν έκρυβε εκπλήξεις ούτε σημαντικές ανατροπές. Η εικόνα ήταν ξεκάθαρη. Η μια ομάδα κατέβηκε να πάρει το ματς διασφαλίζοντας στο ακέραιο ότι στα μετόπισθεν θα είναι "κομπλέ". Και το σημαντικό είναι ότι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια του ματς, ούτε την αποσυντόνισαν και -πολύ περισσότερο- δεν την πτόησαν. Οι παίχτες του Ολυμπιακού ήταν 100% συγκεντρωμένοι στο πλάνο και το στόχο. Συν τοις άλλοις -ειδικά στον άερα- έχασαν ελάχιστες προσωπικές μονομαχίες. Και παρόλο που ο Παναθηναϊκός είχε την πρωτοβουλία, τις περισσότερες κλασικές ευκαιρίες (και τα γκολ φυσικά) τα είχαν οι ερυθρόλευκοι.
Και είναι απορίας άξιο πώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα από οπαδούς, εφημερίδες, πρόεδρο κλπ δεν "πέρασε" στους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ. Όταν ακούς γύρω σου όλη τη βδομάδα "ΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ", "ΕΙΝΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ", "ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ", δεν είναι λογικό να μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και να ΜΗΝ τρως σίδερα! Υπήρχαν στιγμές στο ματς όπου έβλεπες τον Σπυρόπουλο, το Σίλβα και το Βύντρα να περνούν σαν σταματημένους τους (καταπονημένους) Ντουντού, Μαρέσκα, Μπράβο, Λεονάρντο κλπ. Αλλά... μετά το χάος. Ατολμία, έλλειψη πάθους και κυρίως έλλειψη πίστης, ειδικά μετά το καταπληκτικό 2ο γκολ του Μήτρογλου. Η ταλαιπωρία στο πούλμαν ήταν θέμα, αλλά θα ήταν δικαιολογία εάν ο ΠΑΟ δεν έκανε την 70λεπτη προετοιμασία που επιθυμούσε πριν τον αγώνα. Τα υπόλοιπα περί "Ριζούπολης" και "κλίματος" είναι άστοχα. Ο Τζόρβας έχει τα 1000 δίκια, αλλά ούτε αυτό είναι δικαιολογία για μια ήττα με κάτω τα χέρια από τον μισό Ολυμπιακό.
Στον Ολυμπιακό, απ'την άλλη, πρέπει ανάψουν καμιά λαμπάδα στην Παναγία την Στοκχολμιώτισσα, που έφερε στο δρόμο τους τον Μέλμπεργκ... Αν εξαιρέσουμε τη διπλή ευκαιρία του Σισέ (όπου εκεί έδρασε ο Νικοπολίδης), ο Σουηδός νίκησε κατά κράτος το Γάλλο. Ήταν -και εκ των προτέρων άλλωστε- η πιο ενδιαφέρουσα μονομαχία. Και από πλευράς ονομάτων και από πλευράς ποδοσφαιρικής ποιότητας. Ο δε Ζαϊρί -ναι, αυτός που όλοι "κράζαμε" στην αρχή της χρονιάς- ήταν η μοναδική πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον ΟΣΦΠ. Και χτες ήταν σε "απ'ευθείας σύνδεση" με τον Κώστα Μήτρογλου. Αυτός κι αν έχει ακούσει... Από τους αντιπάλους βέβαια. Αλλά ο πιτσιρικάς δε μάσησε. Ούτε από την "κατάσχεση όπλων" απ'τον πρόεδρο, ούτε από τα ειρωνικά "Πού πας ρε Καραμήτρογλου" των αντιπάλων. Έδωσε της απαντήσεις σε όλους εκεί που έπρεπε. Στο χορτάρι.
Ματ -λοιπόν- του Ζίκο στον Τεν Κάτε? Εε όχι. Τα ματ γίνονται απέναντι σε προπονητές που έχουν σχέδιο και κατεβάζουν σοβαρά σύνολα στον αγώνα. Ο Ζίκο έκανε απλά τα αυτονόητα απέναντι σε μια ομάδα που δεν ήταν ομάδα. Και άλλα 45 λεπτά να παίζανε, ο χτεσινός Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να βάλει γκολ στον χτεσινό Ολυμπιακό.
Απο δω και πέρα, το μόνο ερωτηματικό είναι οι πράσινοι. Για τον ΠΑΟ τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και τώρα θα φανεί αν μπορεί να αντέξει στην πίεση και να κηνυγάει τον Ολυμπιακό. Ο ΟΣΦΠ δεν έχει πρόβλημα, ό,τι και να γίνει. Ακόμα κι αν χάσει βαθμούς στην πορεία. Έχει μάθει απ'την αρχή της χρονιάς να ζει με προβλήματα, ελλέιψεις και κυρίως... στην κόψη του ξυραφιού!
ΣΕΦ
Ο Βασίλης Σπανούλης στη συνέντευξη τύπου είπε κάτι πολύ σωστό: "Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας". Μόνο που ξέχασε να συμπληρώσει "...και υποτιμήσαμε τον Ολυμπιακό". Ναι μεν οι ερυθρόλευκοι δεν είναι ακόμα "στρωμένοι και λυμένοι" σαν ομάδα, δεν παύουν όμως να έχουν τρομερές μονάδες, που -φυσικά- δεν είναι κατώτεροι των αντίστοιχων του ΠΑΟ. Οι αφορισμοί τύπου "Όσο αξίζουν όλοι οι ψηλοί του ΟΣΦΠ αξίζει ο Πέκοβιτς" και "στην περιφέρεια είστε πολύ λίγοι" πήγαν περίπατο χτες.
Ο Ολυμπιακός χτύπησε τον ΠΑΟ εκεί που δεν το περίμενε. Παίζοντας σκληρή άμυνα και βάζοντας τρίποντα. Ό,τι περίπου κάνουν και οι πράσινοι τόσα χρόνια. Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε την πεπατημένη. Άφησε ελεύθερα σουτ στον Παπαλουκά, κλείνοντας τους πιο "επικίνδυνους", αλλά ο Τεό (ο οποίος ήταν συγκλονιστικός χτες) δεν του τη χάρισε αυτή τη φορά. Αλλά σάμπως του τη χάρισαν και οι..."κλεισμένοι"? Δείτε τον Κλέιζα του 4ου δεκαλέπτου. Έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να πετύχει καλάθι ακόμα και με 3 παίκτες κρεμασμένους πάνω του.
Πάνω απ'ολους όμως βρίσκεται ο Τζος Τσίλντρες, ο οποίος κάτω απ'το βάρος του θανάτου του πατέρα του, έκανε το πιο ολοκληρωμένο παιχνίδι του από τότε που ήρθε στην Ελλάδα. 19 πόντοι, 10 ριμπάουντ. Σημαντικοί αριθμοί, αλλά αριθμοί... Ο τρόπος που πηδούσε για το ριμπάουντ, ο τρόπος που έτρεχε, που μάρκαρε, που κάλυπτε ήταν αυτός που τον καθιστά (για μένα) κορυφαίο του ματς.
Απ'την άλλη, ο Σπανούλης με το Νίκολας πάλευαν μόνοι απ'την περιφέρεια. Η άμυνα του Ολυμπιακού στα πικ-εντ-ρολ του ΠΑΟ, περιόρισε Πέκοβιτς και Μπατίστ σε μέτρια εμφάνιση. Ο Φώτσης σε ρηχά νερά, ο Διαμαντίδης με νεύρα, ο Καλάθης εκτός κλίματος. Οι ερυθρόλευκοι έτρεξαν όσο μπορούσαν και δεν άφησαν και περιθώρια στους πράσινους για επιθετικά ριμπάουντ. Απεναντίας, τα διεκδίκησαν με επιτυχία οι ίδιοι στην αντίπαλη ρακέτα.
Η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ έπαιξε ρόλο. Ήταν γιορτινή λόγω της νίκης στο ποδόσφαιρο και -χωρίς εντάσεις και αγωνίες- κύλησε έτσι μέχρι το τέλος, μιας και ο ΠΑΟ δεν απείλησε ιδιαίτερα.
Το είχα γράψει πριν λίγες μέρες. Το ζητούμενο -πια- για τον Ολυμπιακό δεν είναι αν μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Του κερατά. Το θέμα ήταν αν μπορούσε να τον κερδίσει άνετα, για να δείξει ότι "κάτι αλλάζει". Έδειξε ότι μπορεί.
Η επικράτηση του ΟΣΦΠ στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ ήταν καθολική και αναμφισβήτητη. Πρωταθλήματα και κούπες δεν έκρινε, έδωσε όμως τα πρώτα σημαντικά μηνύματα στη σαιζόν. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα.
Καραϊσκάκη
Με ελαφριά την καρδιά και με περίσσιο ενθουσιασμό μετά το 2-0, ο οποιοσδήποτε φίλος του Ολυμπιακού μπορεί να πει "Τα δεύτερά μας είναι καλύτερα απ'τον ΠΑΟ". Στην απέναντι πλευρά, με επίσης ελαφριά καρδιά αλλά με περισσή απογοήτευση, οι φίλοι του τριφυλλιού θα λένε "Είμαστε καλύτεροι και αναστήσαμε τον πεθαμένο..."
Και οι 2 παραπάνω φράσεις είναι υπερβολικές, αλλά περιέχουν μια δόση αλήθειας. Όσον αφορά το χτεσινό ματς μόνο, όμως. Οι χτεσινές αντίπαλες 11άδες, αν βρεθούν 10 φορές αντιμέτωπες, έχω την αίσθηση ότι τις περισσότερες νίκες θα κάνει ο ΠΑΟ. Προσέξτε. Μιλάω για τις χτεσινές 11άδες. Άρα, τα δεύτερα του ΟΣΦΠ δεν είναι γενικά καλύτερα απ'τους βασικούς του ΠΑΟ. Απ'την άλλη, για ποιον 'πεθαμένο' μιλούν οι φίλαθλοι του ΠΑΟ? Για μια ομάδα που πέρασε από Τούμπα και ΑΕΚ νικηφόρα? Για μια ομάδα που βρίσκετα 1 πόντο μακριά από τους 16 του Champions League?
Καθαρά αγωνιστικά, το ματς δεν έκρυβε εκπλήξεις ούτε σημαντικές ανατροπές. Η εικόνα ήταν ξεκάθαρη. Η μια ομάδα κατέβηκε να πάρει το ματς διασφαλίζοντας στο ακέραιο ότι στα μετόπισθεν θα είναι "κομπλέ". Και το σημαντικό είναι ότι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια του ματς, ούτε την αποσυντόνισαν και -πολύ περισσότερο- δεν την πτόησαν. Οι παίχτες του Ολυμπιακού ήταν 100% συγκεντρωμένοι στο πλάνο και το στόχο. Συν τοις άλλοις -ειδικά στον άερα- έχασαν ελάχιστες προσωπικές μονομαχίες. Και παρόλο που ο Παναθηναϊκός είχε την πρωτοβουλία, τις περισσότερες κλασικές ευκαιρίες (και τα γκολ φυσικά) τα είχαν οι ερυθρόλευκοι.
Και είναι απορίας άξιο πώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα από οπαδούς, εφημερίδες, πρόεδρο κλπ δεν "πέρασε" στους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ. Όταν ακούς γύρω σου όλη τη βδομάδα "ΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ", "ΕΙΝΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ", "ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ", δεν είναι λογικό να μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και να ΜΗΝ τρως σίδερα! Υπήρχαν στιγμές στο ματς όπου έβλεπες τον Σπυρόπουλο, το Σίλβα και το Βύντρα να περνούν σαν σταματημένους τους (καταπονημένους) Ντουντού, Μαρέσκα, Μπράβο, Λεονάρντο κλπ. Αλλά... μετά το χάος. Ατολμία, έλλειψη πάθους και κυρίως έλλειψη πίστης, ειδικά μετά το καταπληκτικό 2ο γκολ του Μήτρογλου. Η ταλαιπωρία στο πούλμαν ήταν θέμα, αλλά θα ήταν δικαιολογία εάν ο ΠΑΟ δεν έκανε την 70λεπτη προετοιμασία που επιθυμούσε πριν τον αγώνα. Τα υπόλοιπα περί "Ριζούπολης" και "κλίματος" είναι άστοχα. Ο Τζόρβας έχει τα 1000 δίκια, αλλά ούτε αυτό είναι δικαιολογία για μια ήττα με κάτω τα χέρια από τον μισό Ολυμπιακό.
Στον Ολυμπιακό, απ'την άλλη, πρέπει ανάψουν καμιά λαμπάδα στην Παναγία την Στοκχολμιώτισσα, που έφερε στο δρόμο τους τον Μέλμπεργκ... Αν εξαιρέσουμε τη διπλή ευκαιρία του Σισέ (όπου εκεί έδρασε ο Νικοπολίδης), ο Σουηδός νίκησε κατά κράτος το Γάλλο. Ήταν -και εκ των προτέρων άλλωστε- η πιο ενδιαφέρουσα μονομαχία. Και από πλευράς ονομάτων και από πλευράς ποδοσφαιρικής ποιότητας. Ο δε Ζαϊρί -ναι, αυτός που όλοι "κράζαμε" στην αρχή της χρονιάς- ήταν η μοναδική πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον ΟΣΦΠ. Και χτες ήταν σε "απ'ευθείας σύνδεση" με τον Κώστα Μήτρογλου. Αυτός κι αν έχει ακούσει... Από τους αντιπάλους βέβαια. Αλλά ο πιτσιρικάς δε μάσησε. Ούτε από την "κατάσχεση όπλων" απ'τον πρόεδρο, ούτε από τα ειρωνικά "Πού πας ρε Καραμήτρογλου" των αντιπάλων. Έδωσε της απαντήσεις σε όλους εκεί που έπρεπε. Στο χορτάρι.
Ματ -λοιπόν- του Ζίκο στον Τεν Κάτε? Εε όχι. Τα ματ γίνονται απέναντι σε προπονητές που έχουν σχέδιο και κατεβάζουν σοβαρά σύνολα στον αγώνα. Ο Ζίκο έκανε απλά τα αυτονόητα απέναντι σε μια ομάδα που δεν ήταν ομάδα. Και άλλα 45 λεπτά να παίζανε, ο χτεσινός Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να βάλει γκολ στον χτεσινό Ολυμπιακό.
Απο δω και πέρα, το μόνο ερωτηματικό είναι οι πράσινοι. Για τον ΠΑΟ τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και τώρα θα φανεί αν μπορεί να αντέξει στην πίεση και να κηνυγάει τον Ολυμπιακό. Ο ΟΣΦΠ δεν έχει πρόβλημα, ό,τι και να γίνει. Ακόμα κι αν χάσει βαθμούς στην πορεία. Έχει μάθει απ'την αρχή της χρονιάς να ζει με προβλήματα, ελλέιψεις και κυρίως... στην κόψη του ξυραφιού!
ΣΕΦ
Ο Βασίλης Σπανούλης στη συνέντευξη τύπου είπε κάτι πολύ σωστό: "Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας". Μόνο που ξέχασε να συμπληρώσει "...και υποτιμήσαμε τον Ολυμπιακό". Ναι μεν οι ερυθρόλευκοι δεν είναι ακόμα "στρωμένοι και λυμένοι" σαν ομάδα, δεν παύουν όμως να έχουν τρομερές μονάδες, που -φυσικά- δεν είναι κατώτεροι των αντίστοιχων του ΠΑΟ. Οι αφορισμοί τύπου "Όσο αξίζουν όλοι οι ψηλοί του ΟΣΦΠ αξίζει ο Πέκοβιτς" και "στην περιφέρεια είστε πολύ λίγοι" πήγαν περίπατο χτες.
Ο Ολυμπιακός χτύπησε τον ΠΑΟ εκεί που δεν το περίμενε. Παίζοντας σκληρή άμυνα και βάζοντας τρίποντα. Ό,τι περίπου κάνουν και οι πράσινοι τόσα χρόνια. Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε την πεπατημένη. Άφησε ελεύθερα σουτ στον Παπαλουκά, κλείνοντας τους πιο "επικίνδυνους", αλλά ο Τεό (ο οποίος ήταν συγκλονιστικός χτες) δεν του τη χάρισε αυτή τη φορά. Αλλά σάμπως του τη χάρισαν και οι..."κλεισμένοι"? Δείτε τον Κλέιζα του 4ου δεκαλέπτου. Έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να πετύχει καλάθι ακόμα και με 3 παίκτες κρεμασμένους πάνω του.
Πάνω απ'ολους όμως βρίσκεται ο Τζος Τσίλντρες, ο οποίος κάτω απ'το βάρος του θανάτου του πατέρα του, έκανε το πιο ολοκληρωμένο παιχνίδι του από τότε που ήρθε στην Ελλάδα. 19 πόντοι, 10 ριμπάουντ. Σημαντικοί αριθμοί, αλλά αριθμοί... Ο τρόπος που πηδούσε για το ριμπάουντ, ο τρόπος που έτρεχε, που μάρκαρε, που κάλυπτε ήταν αυτός που τον καθιστά (για μένα) κορυφαίο του ματς.
Απ'την άλλη, ο Σπανούλης με το Νίκολας πάλευαν μόνοι απ'την περιφέρεια. Η άμυνα του Ολυμπιακού στα πικ-εντ-ρολ του ΠΑΟ, περιόρισε Πέκοβιτς και Μπατίστ σε μέτρια εμφάνιση. Ο Φώτσης σε ρηχά νερά, ο Διαμαντίδης με νεύρα, ο Καλάθης εκτός κλίματος. Οι ερυθρόλευκοι έτρεξαν όσο μπορούσαν και δεν άφησαν και περιθώρια στους πράσινους για επιθετικά ριμπάουντ. Απεναντίας, τα διεκδίκησαν με επιτυχία οι ίδιοι στην αντίπαλη ρακέτα.
Η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ έπαιξε ρόλο. Ήταν γιορτινή λόγω της νίκης στο ποδόσφαιρο και -χωρίς εντάσεις και αγωνίες- κύλησε έτσι μέχρι το τέλος, μιας και ο ΠΑΟ δεν απείλησε ιδιαίτερα.
Το είχα γράψει πριν λίγες μέρες. Το ζητούμενο -πια- για τον Ολυμπιακό δεν είναι αν μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Του κερατά. Το θέμα ήταν αν μπορούσε να τον κερδίσει άνετα, για να δείξει ότι "κάτι αλλάζει". Έδειξε ότι μπορεί.
No comments:
Post a Comment