Ήταν ένας μήνας γεμάτος μπάλα. Καλή... κακή... δεν έχει σημασία. Χορτάσαμε ποδόσφαιρο, χρώματα, ονόματα, ήχους (ή μάλλον... ένα συγκεκριμένο ήχο, αυτόν της βουβουζέλας). Είναι κάτι τέτοιες ώρες που αναπολείς την τελετή έναρξης, τους ομίλους, τα πρώτα 'μπαμ', τα -όχι μακρινά- μεσημεριανά ματς των 14.30...
"Τι έχει το μεσημέρι?"
"Σλοβακία-Νέα Ζηλανδία"
"Πώωω ρε πούστη! Ξενέρα"
Κι όμως, σ'αυτά τα 'ξενέρωτα' ματς φαίνεται η αγάπη και το πάθος του ποδοσφαιρόφιλου για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Βραζιλία-Ολλανδία, το Αργεντινή-Γερμανία, εξυπακούεται ότι θα το παρακολουθήσεις (και μαζί σου πολλοί πολλοί άσχετοι). Το ποιοι φίλαθλοι έχουν και ποιοι δεν έχουν τα GUTS, κρίνεται από αγώνες τύπου Αλγερία-Σλοβενία, Ονδούρα-Ελβετία, Καμερούν-Ιαπωνία... Αγαπάς το Μουντιάλ? Απόδειξέ το. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έπαιξαν και οι εταιρείες στοιχημάτων το ρόλο τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε με ένα πρόσθετο ενδιαφέρον ολους αυτούς τους αγώνες.
Τι γεύση μας έμεινε τελικά μετα απ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο? Πικρή? Γλυκιά? Μάλλον τίποτα απ'τα δύο. Μάλλον καμιά γεύση δε μας έμεινε. Στην τόση δίψα μας για μπάλα, η φετινή διοργάνωση ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό. Δροσιστικό αλλά άοσμο και άγευστο.
Δεν υπάρχουν αρκετοί λόγοι να το θυμόμαστε με συγκίνηση, πέρα απ'το ότι οι Ισπανοί για 1η φορά πάτησαν κορυφή και -για μας τους Έλληνες- η Εθνική Ελλάδος έβαλε το παρθενικό γκολ και πέτυχε την 1η νίκη της στα τελικά του θεσμού. Εκπλήξεις τύπου Ουρουγουάης (όσο συγκινητικές κι αν είναι) πάντα είχαν τα Μουντιάλ και πάντα θα χουν. Διαιτητικά λάθη πάντα γίνονταν και θα γίνονται.
Οι βουβουζέλες και ο Paul το χταπόδι ήταν οι αγαπημένες μας εξωαγωνιστικές συζητήσεις. Κι από κει και πέρα τι? Μια 'αναμονή' για το ποιος τελικά θα το πάρει. Γίναν κάποια καλά ματς (κάποια από αυτά αν γίνονταν καμιά 30ριά χρόνια πριν ίσως -ίσως λέμε- να είχαν μυθοποιηθεί κιόλας.
Σ'αυτό εδώ το ποστ, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση όσων αφορά τις ομάδες του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου (εξαιρείται η Ελλάδα για την οποία αναλύσαμε τα πάντα στα 3 ποστς που αφορούσαν στους αγώνες της). Με όση αντικειμενικότητα και όση ψυχραιμία μπορούμε.
Η Νικήτρια και η Φιναλίστ
Το είχαμε γράψει και την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Η 'σφαλιάρα' από την Ελβετία ήταν ευεργετική για τους Ισπανούς. Η -μερική- ατυχία επίσης, στο ματς με την Ονδούρα δεν άφησε το σκορ να πάει σε μεγάλο νούμερο. Αυτά, έριξαν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων της Ισπανίας. Όχι ότι ξέχασαν πως έχουν να κάνουν με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά σταμάτησαν -για λίγο- να τη θεωρούν "τούρμπο". Επί της ουσίας, οι Φούριας Ρόχας δε σταμάτησαν ποτέ να παίζουν αυτό που ξέρουν και κυρίως αυτό που πρεσβεύει η αθλητική τους κουλτούρα. Γρήγορο, τεχνικό, επιθετικό, κάθετο ποδόσφαιρο. Tα ισχνά 1-0 στα νοκ-άουτ και στον τελικό δε λένε την αλήθεια για την υπεροχή της Ισπανίας. Ήταν σε όλα τα ματς καλύτερη των αντιπάλων της. Με τους Πορτογάλους δεν απειλήθηκε καθόλου, με τους Γερμανούς ελάχιστα, με τη σκληρή Παραγουάη τα χρειάστηκε λίγο αλλά σου δινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα τους λυγίσει. Και στον τελικό, ήταν και πάλι -κατά τι- ανώτερη από έναν μεγάλο και άξιο αντίπαλο. Είναι η πέρα για πέρα δίκαιη νικήτρια του φετινού ΠΚ.
Οι Ολλανδοί χωρίς τυμπανοκρουσίες έφτασαν τις 7/7 νίκες πριν το μεγάλο ραντεβού με την Ισπανία στον τελικό. Η Ολλανδία είναι μια επιφανειακά δημοκρατική, αλλά κατά βάθος ρατσιστική και δουλοκτητική χώρα που ενίοτε διακατέχεται από έπαρση. Όλα αυτά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οι Οράνιε έδειξαν σ'αυτό το Μουντιάλ προσήλωση στο στόχο, σοβαρότητα, πειθαρχία και σεβασμό στον αντίπαλο, είτε αυτός λεγόταν Βραζιλία είτε Καμερούν. Δεν τους νοιάζει πια να είναι "κομιστές καινοτομιών" αλλά να είναι οι καλύτεροι μαθητές των -αληθινά- μεγάλων δασκάλων τους. Μπορούν να φτάσουν ψηλότερα, και είναι σίγουρο ότι έτσι όπως πάνε θα φτάσουν...
Οι Γερμανοί και οι Ουρουγουανοί ξανάρχονται
Κάποιος μου χε πει το 2002 ότι οι Γερμανοί είναι ικανοί να μαζέψουν 23 τυχάρπαστους από μια μπυραρία, να τους βάλουν στην εθνική ομάδα και να πάνε στους 4 του Μουντιάλ. Μου φάνηκε αστείο τότε, αλλά 8 χρόνια μετά το συνειδητοποιώ. Όχι ότι είναι τυχαίοι ο Λαμ, ο Σβάινστάινγκερ και ο Οζίλ ας πούμε, αλλά σίγουρα δεν έχουν τη λάμψη άλλων αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η άσπρη φανέλα με το μαύρο σορτσάκι όμως είναι πάντα εκεί. Σε τελικούς Euro, σε ημιτελικά ΠΚ... Όλο εκεί γύρω. Και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει και στην κορυφή. Η Γερμανία με το όμορφο αλλά πειθαρχημένο της παιχνίδι σε αυτό το Μουντιάλ, με τις 4άρες της, κέρδισε συμπάθειες, κέρδισε φιλάθλους. Συγκεκριμένα, όλους αυτούς που η Ανγκέλα Μέρκελ 'απωθεί' με τα πεπραγμένα της :-)
H Ουρουγουάη με τα 2 Παγκόσμια Κύπελλα (ναι!θα το λέω και θα το ξαναλέω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία) ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού θεσμού. Ο Ντιέγκο (τυχαίο το όνομα? δε νομίζω...) Φορλάν στην τελευταία ίσως μεγάλη διεθνή του διοργάνωση έβαλε τα γυαλιά στους κάθε λογής χρυσοποίκιλτους αστέρες. Χωρίς βεντετισμούς, χωρίς εγωισμούς, πήρε απ'το χέρι τη Σελέστε και σεβόμενος τις οδηγίες του 'καθηγητή' Όσκαρ Ταμπάρες (και είναι κι αυτό credit για τον Φορλάν) την οδήγησε στα όριά της. Στα ζόρικα φώναξε "Είμαι εδώ". Respect και στους υπόλοιπους μαχητές της Ουρουγουάης. Στον συγκινητικό Λουγκάνο, στον "ήρωα" Σουάρεζ, στον Αρέβαλο και τον Μάξι Περέιρα...
Απογοήτευση απ'τους μεγάλους της Ευρώπης
Ότι η Ιταλία και η Γαλλία (νικήτρια και φιναλίστ αντίστοιχα του προηγούμενου τουρνουά) δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά το χα μυριστεί. Ότι θα πηγαίνανε κυριολεκτικά "άπατες", χωρίς να περάσουν τους ομίλους δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά δεν τα κατάφεραν. Οι Γάλλοι παρουσίασαν μια εικόνα "άρρωστης ομάδας", με τσακωμούς, απειθαρχία και έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας, με παίκτες χωρίς δίψα για διάκριση και με έναν προπονητή ανίκανο να φέρει την ηρεμία. Κάποιοι τους ήθελαν με το ζόρι (εις βάρος της Ιρλανδίας) στο ΠΚ. Ίσως μετάνιωσαν...
Η πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία βρίσκεται σε χρόνια κρίση. Ταλέντο υπάρχει, αλλά ούτε εξάγεται (όπως κάνουν κατά κόρον οι Γάλλοι ας πούμε) ούτε όμως και 'εξυψώνεται' εντός των τειχών (κάτι που κάνουν οι Άγγλοι -όχι με τον πιο σωστό τρόπο είναι η αλήθεια). Καλός ο Μοντολίβο, καλός ο Κιελίνι, καλός κι ο Ντινατάλε κι ο Πέπε κι ο Ντε Ρόσι. Καλοί, αλλά λίγοι και αυτό το μαρτυρά και το γεγονός ότι στους συλλόγους τους είναι δεύτερα βιολιά. Δεν είναι δευτεράντζες στις ομάδες τους επειδή είναι "λίγοι". Έγιναν "λίγοι" επειδή τους έχουν για δεύτερους. Δεν είναι δυνατόν Ιταλικές ομάδες να μην μπορούν να αναδείξουν έναν αμυντικό κλάσης και να καταφεύγουν στο Μόρα και τον Παπασταθόπουλο... Ο νοών νοείτο.
Έλεγα για τους Άγγλους πιο πάνω. Ότι ο Ρούνει, ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, ο Τέρι, είναι πρώτα ονόματα στα 'μαγαζιά' τους. Ε και? Τι σύνολο παρουσίασαν? Φταίνε αυτοί που έχουν καεί στην Πρέμιερ Λιγκ και στο Τσάμπιονς Λιγκ ή μήπως ο Καπέλο που δεν τους έδωσε την απαραίτητη -τεχνική και ψυχολογική- πνοή να κάνουν την υπέρβαση...? Προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη φουρνιά την πιο ταλαντούχα ever στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (αν βάλουμε και Όουεν, Μπέκαμ, Σκόουλς) αλλά κάτι τους λείπει. Και μάλλον τους λείπει το ότι δεν έχουν καταλάβει (ΑΚΟΜΑ) ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει εδώ και -όχι 20 ή 30 αλλά- 50 χρόνια...
Κοτσάρω -ΕΝΤΕΛΩΣ χατιρικά!- και τους Πορτογάλους σ'αυτό το κομμάτι. Δευτεραθλητές Ευρώπης το 2004, 4οι στο ΠΚ του 2006, οκ. Η 7άρα στους άμοιρους ΒορειοΚορεάτες και το (κατ'εμέ) "αβαβά" με τη Βραζιλία έδειξε το ποιον τους. Τσαλιμάκια, φανφάρες, μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα. Κακέκτυπα της -παλιάς- Βραζιλίας. Βέβαια, πάντα ήταν στη σκιά της "μαμάς" Βραζιλίας...
Βραζιλία - Αργεντινή
Όλοι ονειρεύονταν το ζευγάρι του τελικού να είναι αυτό. Κάποιοι (οι γνωστοί...συνωμοσιολόγοι) έβλεπαν μέχρι και δάκτυλο της FIFA για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τελικός. Ούτε συνωμοσίες έγιναν όμως, ούτε θαύματα.
Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία του Ντούνγκα πήγε στη Νότια Αφρική, έκανε την αγγαρεία της και τώρα είναι ήσυχη να συνεχίσει τις ετοιμασίες για να φιλοξενήσει την επόμενη διοργάνωση, το 2014. Λέγαμε πριν το Μουντιάλ ότι ο Ντούνγκα είναι ο προπονητής και κάτι παραπάνω θα ξέρει που δεν κάλεσε Ροναλντίνιο, Πάτο και Αντριάνο. Άσχετα αν δικαιώθηκε ή όχι απ'το αποτέλεσμα, άσχετα αν παρουσίασε ένα μέτριο (πλην όμως δεμένο) σύνολο, εμένα αυτοί οι 3 μου λείψανε! Οι σούπες είναι μεν θρεπτικές, αλλά χωρίς αλατοπίπερο είναι άνοστες... Ο Μαικόν έκανε πολύ καλό τουρνουά, αλλά όταν ο καλύτερός σου παίκτης είναι το δεξί μπακ (έστω και... fullback) δεν πας πουθενά. Θυμηθείτε τι παικταράς ήταν τo δεξί μπακ ο Ζοσιμάρ το '86. Τι Μουντιάλ έκανε και πάλι, ήταν πίσω από Σόκρατες, Ζίκο, Καρέκα, Αλεμάο... Ήρθε νομίζω η ώρα, ενόψει και του 2014 να επιστρέψουν οι Βραζιλιάνοι στις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου τους. Με όποιο κόστος.
Για την Αργεντινή σας παραπέμπω ΕΔΩ. Είχα κλείσει αυτό το ποστ λέγοντας "Η Αλμπισελέστε έχει πολλούς παικταράδες (συν το Μέσσι που είναι ΑΛΛΗ ΚΛΑΣΗ), αλλά θέλει πολλά ψωμιά για να αποκτήσει την -ισχυρή- προσωπικότητα του προπονητή της. Και αμφιβάλλω αν μπορεί να το κάνει με τον ίδιο στον πάγκο..." Δικαιώθηκα. Αγαπώ το Μαραντόνα, σαν παίχτη, σαν άνθρωπο, είναι ένας από μας. Με τα ελαττώματά του με τις παραξενιές του με τα ωραία του... Αλλά προπονητής δεν είναι. Όχι γιατί στερείται προπονητικών γνώσεων, αλλά γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ποδοσφαιριστής. Δεν έχασε ευκαιρία να το δείχνει, κάθε φορά που η μπάλα -περνώντας την πλάγια γραμμή- ερχόταν στα πόδια του. Ήθελε να δώσει απλόχερα την αύρα του στα "παιδιά" του. Αλλά τελικά, ασυναίσθητα, μάλλον τους ψιθύριζε "...τελικά, μετά από μένα το Χάος..."
Μαύρα χάλια
Θα περίμενε κανείς οι χώρες της Αφρικής αν όχι να διακριθούν, τουλάχιστον να δείξουν καλή εικόνα μέσα στο σπίτι τους. Πέραν της Γκάνας, καμιά άλλη δεν πέρασε στους 16... Τι έφταιξε και οι Αφρικανική ήπειρος απογοήτευσε στο Μουντιάλ? Μία μία αρχής γενομένης από τη χειρότερη ομάδα. Αλγερία αυζητητί. Μάλλον η ομάδα της Βόρειας Αφρικής "άδειασε" ψυχολογικά μετά την επικράτηση επί της Αιγύπτου στα μπαράζ για το Μουντιάλ. Οι Αλγερινοί παρουσίασαν μια ομάδα καλοστημένη αμυντικά, κοντρολαρισμένη, αλλά παντελώς αδιάφορη. Δε σημείωσαν (μαζί με την Ονδούρα) κανένα γκολ στο τουρνουά και πέρασαν μοιραία απαρατήρητοι.
Η οικοδέσποινα Νότια Αφρική έπεσε θύμα του αλλοπρόσαλλου ομίλου της. Υπολόγισε σε λάθος ξενοδόχο, εν προκειμένω τη Γαλλία και τελικά έμεινε έξω από Μεξικό και Ουρουγουάη, τους οποίους είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν υπολόγιζε και ίσως και να σνόμπαρε.
Οι Νιγηριανοί είναι -πλέον- άνω κάτω μετά το φετινό ΠΚ και όλα όσα διαδραματίστηκαν. Μέχρι και σε φήμες για "στημένο" ματς ενεπλάκησαν. Είναι προφανές ότι αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών δεν είναι ικανή να προσφέρει καμιά διάκριση στους Αετούς της Νιγηρίας. Και το χειρότερο είναι ότι νομίζουν πως έχουν την απαραίτητη "φανέλα" για να παίρνουν κάποια ματς έτσι...
Το δε Καμερούν, είχε πολλούς ταλαντούχους παίχτες στις τάξεις του συν έναν αξιόλογο προπονητή. Όμως, η -αναπάντεχη- ήττα απ' τους Ιάπωνες στην πρεμιέρα και η ανατροπή από τους Δανούς στο επόμενο ματς, αποκάλυψαν τον ελλιπή τσαμπουκά των Καμερουνέζων σ'αυτό το ΠΚ. Ο σούπερσταρ Ετό, αν και απαλλαγμένος από το άγχος της ατομικής διάκρισης, δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω (όπως έκανε ας πούμε για την Ουρουγουάη ο Φορλάν). Η πιο πλούσια σε ταλέντο ομάδα της Αφρικής ήταν χωρίς αμφιβολία η Ακτή Ελεφαντοστού των Τουρέ, του Έμπουε, του Καλού και φυσικά του Ντρογκμπά. Το 'ανάποδο' πρόγραμμα στον όμιλο, η 'σπρωχτή' απ'το διαιτητή ήττα με 3-1 απ'τη Βραζιλία, η 7άρα στη Β.Κορέα και το "Χ" των Πορτογάλων με τους Βραζιλιάνους (όχι και τόσο αθώο) τους ανάγκασε να πρέπει να κάνουν ένα θαύμα για να προκριθούν. Αλλά τέτοια θαύματα δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι κι άλλοι, πόσο μάλλον οι Ιβοριανοί.
Αφήνουμε τελευταία τη σπουδαία Γκάνα. Μικρά και σταθερά βήματα από τους Γκανέζους στις διεθνείς διοργανώσεις και δη στο Μουντιάλ. Στους 16 το 2006, στους 8 το 2010 (κι αν ήταν πιο ψύχραιμοι και πιο τυχεροί θα ήταν στα ημιτελικά).
Εκτός απ'τον Γκιάν και τον (απόντα/άτυχο φέτος) Εσιέν, η Γκάνα δε διαθέτει σούπερ παίκτες. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και να θαυμάσουμε το δημιούργημα του Ράγεβατς, που πέτυχε ο Πάντσιλ, οι Μένσα, ο Σάρπει, ο Αννάν, ο Μπόατενγκ και οι άλλοι να δείχνουν σαν μια γροθιά μέσα στο γήπεδο. Τολμώ να πώ ότι καθαρά αγωνιστικά ήταν ίσως η πιο "ομάδα" στο τουρνουά. Όσο για το δέσιμο, απλά ξαναδείτε πώς μαζεύονταν και αγκαλιάζονταν πριν από κάθε ημίχρονο. Ήταν απ'τις όμορφες εικόνες του τουρνουά.
Με πάθος, παληκαριά και τσαμπουκά
Τέσσερις ομάδες χωρίς να μαγέψουν, κέρδισαν φίλους στο Μουντιάλ που τελείωσε. Η Ιαπωνία, η Σλοβακία, οι ΗΠΑ και η Παραγουάη. Και οι 4, ήταν ομάδες που τό λεγε η καρδιά τους. Οι Ιάπωνες, πραγματικοί καμικάζι, πιάσανε στον ύπνο Καμερούν και Δανία και έδωσαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Παραγουάη. Μας υπενθύμισαν ότι ποδόσφαιρο αξιώσεων δεν παίζεται μόνο στην Ευρώπη. Εξάλλου, οι περισσότεροι παίκτες παίζουν στο πρωτάθλημα της χώρας τους, κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Οι Σλοβάκοι δεν κατάφεραν να κοντρολάρουν το "μίσος" που απέπνεαν με αυτές τις περίεργες φάτσες -κάτι ανάμεσα σε φυλακόβιους και κάγκουρες. Έπαιξαν στρωτή και ωραία μπάλα, έκαναν την υπέρβαση-κηδεία με τους Ιταλούς αλλά άργησαν να τα δώσουν όλα με την Ολλανδία. Έπαιξαν στρωτό και -αρκούντως- επιθετικό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλές σκοπιμότητες και ήταν φανερό ότι τους έλειπε η εμπειρία.
Οι ΗΠΑ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, όχι όμως για μας. Το "Αμερικανός ποδοσφαιριστής" πρέπει επιτέλους να πάψει να θεωρείται ανέκδοτο. Απ'το 1990 τα αμερικανάκια δηλώνουν το παρών σε κάθε ΠΚ και οι διακρίσεις τους -αναλογικά με την ποδοσφαιρική τους ιστορία- είναι αρκετές. Ντόνοβαν και Ντέμπσι σίγουρα έχουν θέση σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. 
Αφήνω τελευταία την Παραγουάη, που την καρδιοχτύπησαν οι Ιάπωνες, αλλά με τη σειρά της καρδιχτύπησε τους μετέπειτα τροπαιούχους Ισπανούς. Ομάδα σκληρή, δε διέφερε σε πολλά από την Ουρουγουάη πχ, αλλά αφ'ενός δεν είχε εύκολο πρόγραμμα στα νοκ-άουτ και αφ'ετέρου δεν είχε και Φορλάν. Είχε όμως 7-8 ισάξιους μαχητές (αλλά και μπαλαδόρους) όπως ο Βαλντέζ, ο Μορέλ, ο Ορντιγκόζα, ο Αλκαράζ, ο Καρντόσο... Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα των απλών ποδοσφαιρόφιλων.
Περιμέναμε λίγο περισσότερα...
- Από την πλούσια σε ταλέντο αλλά ανώριμη Σερβία.
- Από τη "φρέσκια" αλλά άτολμη Σλοβενία.
- Από τη φινετσάτη αλλά όχι τσαμπουκαλεμένη Χιλή.
- Από τη γρανιτένια Ελβετία του Χίτζβελντ που στο τέλος τα χάλασε.
- Από την πάντα αξιόπιστη αλλά κάπως γερασμένη Δανία.
- Από το ορεξάτο αλλά κομπλεξικό Μεξικό (πότε θα περάσει επιτέλους στους 8???)
- Από τη γρήγορη αλλά κάπως κορεσμένη Νότια Κορέα.
Οι λοιποί -φτωχοί- συγγενείς
Από τους "μικρούς" ξεχώρισαν πάνω απ'όλους οι ξέγνοιαστοι και παθιασμένοι Νεοζηλανδοί, που ναι μεν δεν προκρίθηκαν στους 16, αλλά αποχαιρέτισαν τη διοργάνωση αήτηττοι με 3 ισοπαλίες. Οι All Whites έβαλαν τα γυαλιά στη γειτόνισσα Αυστραλία, που απέδειξε ότι το 2006 ήταν απλώς μια έκλαμψη. Η Ονδούρα ήταν μια ομάδα που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι 'αγκομαχούσε' αλλά παρόλα αυτά δεν μετετράπη σε "σάκο του μποξ" όπως η Β.Κορέα στον 7ο όμιλο. Άλλωστε για τους ΒορειοΚορεάτες δεν μπορούμε να μαστε βέβαιοι για τίποτα. Ίσως να επέστρεψαν ως πρωταθλητές κόσμου στην πατρίδα τους ;-)
Oι σταρ που δεν έλαμψαν...
Μέσσι, Ρούνει, Κακά, Τόρες, Κριστιάνο Ρονάλντο. Αμέτρητα μηδενικά στα εκατομμύρια των συμβολαίων τους. Από ένα μηδενικό και ο καθένας τους στο Μουντιάλ. Είμαι αυστηρός, το ξέρω. Ο Ρούνει υπέφερε από τραυματισμούς μέσα στη σαιζόν, το ίδιο κι ο Τόρες. Ο Κακά παρασύρθηκε από τη μετριότητα της Βραζιλίας, ο Μέσι δε βοηθήθηκε από τον "μέντορά" του και ο Κριστιάνο ήταν ο γνωστός Κριστιάνο. Όχι άλλες δικαιολογίες όμως! Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Πρέμιερ Λιγκ, η Πριμέρα Ντιβιζιόν και το Τσάμπιονς Λίγκ. Οι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλοι ποδοσφαιριστές οφείλουν να καταξιώνονται στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού. Τέλος!
Καλύτερη 18άδα
Τερματοφύλακες - Κασίγιας (Ισπανία), Μουσλέρα (Ουρουγουάη)
Αμυντικοί - Πουγιόλ, Πικέ (Ισπανία), Λαμ (Γερμανία), Λουγκάνο (Ουρουγουάη), Μενσά (Γκάνα), Μαϊκόν (Βραζιλία)
Μέσοι - Τσάβι, Ινιέστα (Ισπανία), Σνάιντερ, Ρόμπεν (Ολλανδία), Μίλερ (Γερμανία), Αρέβαλο (Ουρουγουάη)
Επιθετικοί - Βίγια (Ισπανία), Κλόζε (Γερμανία), Φορλάν (Ουρουγουάη), Γκιαν (Γκάνα)
Κι από κοντά: Τούλιο (Ιαπωνία), Ασού Εκότο (Καμερούν), Βαλντέζ (Παραγουάη), Πάντσιλ(Γκάνα), Βαλντίβια (Χιλή), Ντόνοβαν (ΗΠΑ), Οζίλ (Γερμανία), Τέβεζ (Αργεντινή), Μπίρσα (Σλοβενία), Βίτεκ (Σλοβακία)
Πάει, λοιπόν, κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πια παρελθόν. ραντεβού σε 4 χρόνια εδώ. Με την ελπίδα ότι θα δούμε αν όχι κάτι καλύτερο, τουλάχιστον κάτι πιο αληθινό.
"Τι έχει το μεσημέρι?"
"Σλοβακία-Νέα Ζηλανδία"
"Πώωω ρε πούστη! Ξενέρα"
Κι όμως, σ'αυτά τα 'ξενέρωτα' ματς φαίνεται η αγάπη και το πάθος του ποδοσφαιρόφιλου για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Βραζιλία-Ολλανδία, το Αργεντινή-Γερμανία, εξυπακούεται ότι θα το παρακολουθήσεις (και μαζί σου πολλοί πολλοί άσχετοι). Το ποιοι φίλαθλοι έχουν και ποιοι δεν έχουν τα GUTS, κρίνεται από αγώνες τύπου Αλγερία-Σλοβενία, Ονδούρα-Ελβετία, Καμερούν-Ιαπωνία... Αγαπάς το Μουντιάλ? Απόδειξέ το. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έπαιξαν και οι εταιρείες στοιχημάτων το ρόλο τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε με ένα πρόσθετο ενδιαφέρον ολους αυτούς τους αγώνες.
Τι γεύση μας έμεινε τελικά μετα απ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο? Πικρή? Γλυκιά? Μάλλον τίποτα απ'τα δύο. Μάλλον καμιά γεύση δε μας έμεινε. Στην τόση δίψα μας για μπάλα, η φετινή διοργάνωση ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό. Δροσιστικό αλλά άοσμο και άγευστο.Δεν υπάρχουν αρκετοί λόγοι να το θυμόμαστε με συγκίνηση, πέρα απ'το ότι οι Ισπανοί για 1η φορά πάτησαν κορυφή και -για μας τους Έλληνες- η Εθνική Ελλάδος έβαλε το παρθενικό γκολ και πέτυχε την 1η νίκη της στα τελικά του θεσμού. Εκπλήξεις τύπου Ουρουγουάης (όσο συγκινητικές κι αν είναι) πάντα είχαν τα Μουντιάλ και πάντα θα χουν. Διαιτητικά λάθη πάντα γίνονταν και θα γίνονται.
Οι βουβουζέλες και ο Paul το χταπόδι ήταν οι αγαπημένες μας εξωαγωνιστικές συζητήσεις. Κι από κει και πέρα τι? Μια 'αναμονή' για το ποιος τελικά θα το πάρει. Γίναν κάποια καλά ματς (κάποια από αυτά αν γίνονταν καμιά 30ριά χρόνια πριν ίσως -ίσως λέμε- να είχαν μυθοποιηθεί κιόλας.Σ'αυτό εδώ το ποστ, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση όσων αφορά τις ομάδες του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου (εξαιρείται η Ελλάδα για την οποία αναλύσαμε τα πάντα στα 3 ποστς που αφορούσαν στους αγώνες της). Με όση αντικειμενικότητα και όση ψυχραιμία μπορούμε.
Η Νικήτρια και η Φιναλίστ
Το είχαμε γράψει και την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Η 'σφαλιάρα' από την Ελβετία ήταν ευεργετική για τους Ισπανούς. Η -μερική- ατυχία επίσης, στο ματς με την Ονδούρα δεν άφησε το σκορ να πάει σε μεγάλο νούμερο. Αυτά, έριξαν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων της Ισπανίας. Όχι ότι ξέχασαν πως έχουν να κάνουν με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά σταμάτησαν -για λίγο- να τη θεωρούν "τούρμπο". Επί της ουσίας, οι Φούριας Ρόχας δε σταμάτησαν ποτέ να παίζουν αυτό που ξέρουν και κυρίως αυτό που πρεσβεύει η αθλητική τους κουλτούρα. Γρήγορο, τεχνικό, επιθετικό, κάθετο ποδόσφαιρο. Tα ισχνά 1-0 στα νοκ-άουτ και στον τελικό δε λένε την αλήθεια για την υπεροχή της Ισπανίας. Ήταν σε όλα τα ματς καλύτερη των αντιπάλων της. Με τους Πορτογάλους δεν απειλήθηκε καθόλου, με τους Γερμανούς ελάχιστα, με τη σκληρή Παραγουάη τα χρειάστηκε λίγο αλλά σου δινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα τους λυγίσει. Και στον τελικό, ήταν και πάλι -κατά τι- ανώτερη από έναν μεγάλο και άξιο αντίπαλο. Είναι η πέρα για πέρα δίκαιη νικήτρια του φετινού ΠΚ.
Οι Ολλανδοί χωρίς τυμπανοκρουσίες έφτασαν τις 7/7 νίκες πριν το μεγάλο ραντεβού με την Ισπανία στον τελικό. Η Ολλανδία είναι μια επιφανειακά δημοκρατική, αλλά κατά βάθος ρατσιστική και δουλοκτητική χώρα που ενίοτε διακατέχεται από έπαρση. Όλα αυτά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οι Οράνιε έδειξαν σ'αυτό το Μουντιάλ προσήλωση στο στόχο, σοβαρότητα, πειθαρχία και σεβασμό στον αντίπαλο, είτε αυτός λεγόταν Βραζιλία είτε Καμερούν. Δεν τους νοιάζει πια να είναι "κομιστές καινοτομιών" αλλά να είναι οι καλύτεροι μαθητές των -αληθινά- μεγάλων δασκάλων τους. Μπορούν να φτάσουν ψηλότερα, και είναι σίγουρο ότι έτσι όπως πάνε θα φτάσουν...Οι Γερμανοί και οι Ουρουγουανοί ξανάρχονται
Κάποιος μου χε πει το 2002 ότι οι Γερμανοί είναι ικανοί να μαζέψουν 23 τυχάρπαστους από μια μπυραρία, να τους βάλουν στην εθνική ομάδα και να πάνε στους 4 του Μουντιάλ. Μου φάνηκε αστείο τότε, αλλά 8 χρόνια μετά το συνειδητοποιώ. Όχι ότι είναι τυχαίοι ο Λαμ, ο Σβάινστάινγκερ και ο Οζίλ ας πούμε, αλλά σίγουρα δεν έχουν τη λάμψη άλλων αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η άσπρη φανέλα με το μαύρο σορτσάκι όμως είναι πάντα εκεί. Σε τελικούς Euro, σε ημιτελικά ΠΚ... Όλο εκεί γύρω. Και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει και στην κορυφή. Η Γερμανία με το όμορφο αλλά πειθαρχημένο της παιχνίδι σε αυτό το Μουντιάλ, με τις 4άρες της, κέρδισε συμπάθειες, κέρδισε φιλάθλους. Συγκεκριμένα, όλους αυτούς που η Ανγκέλα Μέρκελ 'απωθεί' με τα πεπραγμένα της :-)
H Ουρουγουάη με τα 2 Παγκόσμια Κύπελλα (ναι!θα το λέω και θα το ξαναλέω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία) ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού θεσμού. Ο Ντιέγκο (τυχαίο το όνομα? δε νομίζω...) Φορλάν στην τελευταία ίσως μεγάλη διεθνή του διοργάνωση έβαλε τα γυαλιά στους κάθε λογής χρυσοποίκιλτους αστέρες. Χωρίς βεντετισμούς, χωρίς εγωισμούς, πήρε απ'το χέρι τη Σελέστε και σεβόμενος τις οδηγίες του 'καθηγητή' Όσκαρ Ταμπάρες (και είναι κι αυτό credit για τον Φορλάν) την οδήγησε στα όριά της. Στα ζόρικα φώναξε "Είμαι εδώ". Respect και στους υπόλοιπους μαχητές της Ουρουγουάης. Στον συγκινητικό Λουγκάνο, στον "ήρωα" Σουάρεζ, στον Αρέβαλο και τον Μάξι Περέιρα...Απογοήτευση απ'τους μεγάλους της Ευρώπης
Ότι η Ιταλία και η Γαλλία (νικήτρια και φιναλίστ αντίστοιχα του προηγούμενου τουρνουά) δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά το χα μυριστεί. Ότι θα πηγαίνανε κυριολεκτικά "άπατες", χωρίς να περάσουν τους ομίλους δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά δεν τα κατάφεραν. Οι Γάλλοι παρουσίασαν μια εικόνα "άρρωστης ομάδας", με τσακωμούς, απειθαρχία και έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας, με παίκτες χωρίς δίψα για διάκριση και με έναν προπονητή ανίκανο να φέρει την ηρεμία. Κάποιοι τους ήθελαν με το ζόρι (εις βάρος της Ιρλανδίας) στο ΠΚ. Ίσως μετάνιωσαν...
Η πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία βρίσκεται σε χρόνια κρίση. Ταλέντο υπάρχει, αλλά ούτε εξάγεται (όπως κάνουν κατά κόρον οι Γάλλοι ας πούμε) ούτε όμως και 'εξυψώνεται' εντός των τειχών (κάτι που κάνουν οι Άγγλοι -όχι με τον πιο σωστό τρόπο είναι η αλήθεια). Καλός ο Μοντολίβο, καλός ο Κιελίνι, καλός κι ο Ντινατάλε κι ο Πέπε κι ο Ντε Ρόσι. Καλοί, αλλά λίγοι και αυτό το μαρτυρά και το γεγονός ότι στους συλλόγους τους είναι δεύτερα βιολιά. Δεν είναι δευτεράντζες στις ομάδες τους επειδή είναι "λίγοι". Έγιναν "λίγοι" επειδή τους έχουν για δεύτερους. Δεν είναι δυνατόν Ιταλικές ομάδες να μην μπορούν να αναδείξουν έναν αμυντικό κλάσης και να καταφεύγουν στο Μόρα και τον Παπασταθόπουλο... Ο νοών νοείτο.
Έλεγα για τους Άγγλους πιο πάνω. Ότι ο Ρούνει, ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, ο Τέρι, είναι πρώτα ονόματα στα 'μαγαζιά' τους. Ε και? Τι σύνολο παρουσίασαν? Φταίνε αυτοί που έχουν καεί στην Πρέμιερ Λιγκ και στο Τσάμπιονς Λιγκ ή μήπως ο Καπέλο που δεν τους έδωσε την απαραίτητη -τεχνική και ψυχολογική- πνοή να κάνουν την υπέρβαση...? Προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη φουρνιά την πιο ταλαντούχα ever στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (αν βάλουμε και Όουεν, Μπέκαμ, Σκόουλς) αλλά κάτι τους λείπει. Και μάλλον τους λείπει το ότι δεν έχουν καταλάβει (ΑΚΟΜΑ) ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει εδώ και -όχι 20 ή 30 αλλά- 50 χρόνια...Κοτσάρω -ΕΝΤΕΛΩΣ χατιρικά!- και τους Πορτογάλους σ'αυτό το κομμάτι. Δευτεραθλητές Ευρώπης το 2004, 4οι στο ΠΚ του 2006, οκ. Η 7άρα στους άμοιρους ΒορειοΚορεάτες και το (κατ'εμέ) "αβαβά" με τη Βραζιλία έδειξε το ποιον τους. Τσαλιμάκια, φανφάρες, μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα. Κακέκτυπα της -παλιάς- Βραζιλίας. Βέβαια, πάντα ήταν στη σκιά της "μαμάς" Βραζιλίας...
Βραζιλία - Αργεντινή
Όλοι ονειρεύονταν το ζευγάρι του τελικού να είναι αυτό. Κάποιοι (οι γνωστοί...συνωμοσιολόγοι) έβλεπαν μέχρι και δάκτυλο της FIFA για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τελικός. Ούτε συνωμοσίες έγιναν όμως, ούτε θαύματα.
Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία του Ντούνγκα πήγε στη Νότια Αφρική, έκανε την αγγαρεία της και τώρα είναι ήσυχη να συνεχίσει τις ετοιμασίες για να φιλοξενήσει την επόμενη διοργάνωση, το 2014. Λέγαμε πριν το Μουντιάλ ότι ο Ντούνγκα είναι ο προπονητής και κάτι παραπάνω θα ξέρει που δεν κάλεσε Ροναλντίνιο, Πάτο και Αντριάνο. Άσχετα αν δικαιώθηκε ή όχι απ'το αποτέλεσμα, άσχετα αν παρουσίασε ένα μέτριο (πλην όμως δεμένο) σύνολο, εμένα αυτοί οι 3 μου λείψανε! Οι σούπες είναι μεν θρεπτικές, αλλά χωρίς αλατοπίπερο είναι άνοστες... Ο Μαικόν έκανε πολύ καλό τουρνουά, αλλά όταν ο καλύτερός σου παίκτης είναι το δεξί μπακ (έστω και... fullback) δεν πας πουθενά. Θυμηθείτε τι παικταράς ήταν τo δεξί μπακ ο Ζοσιμάρ το '86. Τι Μουντιάλ έκανε και πάλι, ήταν πίσω από Σόκρατες, Ζίκο, Καρέκα, Αλεμάο... Ήρθε νομίζω η ώρα, ενόψει και του 2014 να επιστρέψουν οι Βραζιλιάνοι στις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου τους. Με όποιο κόστος.
Για την Αργεντινή σας παραπέμπω ΕΔΩ. Είχα κλείσει αυτό το ποστ λέγοντας "Η Αλμπισελέστε έχει πολλούς παικταράδες (συν το Μέσσι που είναι ΑΛΛΗ ΚΛΑΣΗ), αλλά θέλει πολλά ψωμιά για να αποκτήσει την -ισχυρή- προσωπικότητα του προπονητή της. Και αμφιβάλλω αν μπορεί να το κάνει με τον ίδιο στον πάγκο..." Δικαιώθηκα. Αγαπώ το Μαραντόνα, σαν παίχτη, σαν άνθρωπο, είναι ένας από μας. Με τα ελαττώματά του με τις παραξενιές του με τα ωραία του... Αλλά προπονητής δεν είναι. Όχι γιατί στερείται προπονητικών γνώσεων, αλλά γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ποδοσφαιριστής. Δεν έχασε ευκαιρία να το δείχνει, κάθε φορά που η μπάλα -περνώντας την πλάγια γραμμή- ερχόταν στα πόδια του. Ήθελε να δώσει απλόχερα την αύρα του στα "παιδιά" του. Αλλά τελικά, ασυναίσθητα, μάλλον τους ψιθύριζε "...τελικά, μετά από μένα το Χάος..."Μαύρα χάλια
Θα περίμενε κανείς οι χώρες της Αφρικής αν όχι να διακριθούν, τουλάχιστον να δείξουν καλή εικόνα μέσα στο σπίτι τους. Πέραν της Γκάνας, καμιά άλλη δεν πέρασε στους 16... Τι έφταιξε και οι Αφρικανική ήπειρος απογοήτευσε στο Μουντιάλ? Μία μία αρχής γενομένης από τη χειρότερη ομάδα. Αλγερία αυζητητί. Μάλλον η ομάδα της Βόρειας Αφρικής "άδειασε" ψυχολογικά μετά την επικράτηση επί της Αιγύπτου στα μπαράζ για το Μουντιάλ. Οι Αλγερινοί παρουσίασαν μια ομάδα καλοστημένη αμυντικά, κοντρολαρισμένη, αλλά παντελώς αδιάφορη. Δε σημείωσαν (μαζί με την Ονδούρα) κανένα γκολ στο τουρνουά και πέρασαν μοιραία απαρατήρητοι.
Η οικοδέσποινα Νότια Αφρική έπεσε θύμα του αλλοπρόσαλλου ομίλου της. Υπολόγισε σε λάθος ξενοδόχο, εν προκειμένω τη Γαλλία και τελικά έμεινε έξω από Μεξικό και Ουρουγουάη, τους οποίους είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν υπολόγιζε και ίσως και να σνόμπαρε.Οι Νιγηριανοί είναι -πλέον- άνω κάτω μετά το φετινό ΠΚ και όλα όσα διαδραματίστηκαν. Μέχρι και σε φήμες για "στημένο" ματς ενεπλάκησαν. Είναι προφανές ότι αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών δεν είναι ικανή να προσφέρει καμιά διάκριση στους Αετούς της Νιγηρίας. Και το χειρότερο είναι ότι νομίζουν πως έχουν την απαραίτητη "φανέλα" για να παίρνουν κάποια ματς έτσι...
Το δε Καμερούν, είχε πολλούς ταλαντούχους παίχτες στις τάξεις του συν έναν αξιόλογο προπονητή. Όμως, η -αναπάντεχη- ήττα απ' τους Ιάπωνες στην πρεμιέρα και η ανατροπή από τους Δανούς στο επόμενο ματς, αποκάλυψαν τον ελλιπή τσαμπουκά των Καμερουνέζων σ'αυτό το ΠΚ. Ο σούπερσταρ Ετό, αν και απαλλαγμένος από το άγχος της ατομικής διάκρισης, δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω (όπως έκανε ας πούμε για την Ουρουγουάη ο Φορλάν). Η πιο πλούσια σε ταλέντο ομάδα της Αφρικής ήταν χωρίς αμφιβολία η Ακτή Ελεφαντοστού των Τουρέ, του Έμπουε, του Καλού και φυσικά του Ντρογκμπά. Το 'ανάποδο' πρόγραμμα στον όμιλο, η 'σπρωχτή' απ'το διαιτητή ήττα με 3-1 απ'τη Βραζιλία, η 7άρα στη Β.Κορέα και το "Χ" των Πορτογάλων με τους Βραζιλιάνους (όχι και τόσο αθώο) τους ανάγκασε να πρέπει να κάνουν ένα θαύμα για να προκριθούν. Αλλά τέτοια θαύματα δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι κι άλλοι, πόσο μάλλον οι Ιβοριανοί.Αφήνουμε τελευταία τη σπουδαία Γκάνα. Μικρά και σταθερά βήματα από τους Γκανέζους στις διεθνείς διοργανώσεις και δη στο Μουντιάλ. Στους 16 το 2006, στους 8 το 2010 (κι αν ήταν πιο ψύχραιμοι και πιο τυχεροί θα ήταν στα ημιτελικά).
Εκτός απ'τον Γκιάν και τον (απόντα/άτυχο φέτος) Εσιέν, η Γκάνα δε διαθέτει σούπερ παίκτες. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και να θαυμάσουμε το δημιούργημα του Ράγεβατς, που πέτυχε ο Πάντσιλ, οι Μένσα, ο Σάρπει, ο Αννάν, ο Μπόατενγκ και οι άλλοι να δείχνουν σαν μια γροθιά μέσα στο γήπεδο. Τολμώ να πώ ότι καθαρά αγωνιστικά ήταν ίσως η πιο "ομάδα" στο τουρνουά. Όσο για το δέσιμο, απλά ξαναδείτε πώς μαζεύονταν και αγκαλιάζονταν πριν από κάθε ημίχρονο. Ήταν απ'τις όμορφες εικόνες του τουρνουά.Με πάθος, παληκαριά και τσαμπουκά
Τέσσερις ομάδες χωρίς να μαγέψουν, κέρδισαν φίλους στο Μουντιάλ που τελείωσε. Η Ιαπωνία, η Σλοβακία, οι ΗΠΑ και η Παραγουάη. Και οι 4, ήταν ομάδες που τό λεγε η καρδιά τους. Οι Ιάπωνες, πραγματικοί καμικάζι, πιάσανε στον ύπνο Καμερούν και Δανία και έδωσαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Παραγουάη. Μας υπενθύμισαν ότι ποδόσφαιρο αξιώσεων δεν παίζεται μόνο στην Ευρώπη. Εξάλλου, οι περισσότεροι παίκτες παίζουν στο πρωτάθλημα της χώρας τους, κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Οι Σλοβάκοι δεν κατάφεραν να κοντρολάρουν το "μίσος" που απέπνεαν με αυτές τις περίεργες φάτσες -κάτι ανάμεσα σε φυλακόβιους και κάγκουρες. Έπαιξαν στρωτή και ωραία μπάλα, έκαναν την υπέρβαση-κηδεία με τους Ιταλούς αλλά άργησαν να τα δώσουν όλα με την Ολλανδία. Έπαιξαν στρωτό και -αρκούντως- επιθετικό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλές σκοπιμότητες και ήταν φανερό ότι τους έλειπε η εμπειρία.
Οι ΗΠΑ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, όχι όμως για μας. Το "Αμερικανός ποδοσφαιριστής" πρέπει επιτέλους να πάψει να θεωρείται ανέκδοτο. Απ'το 1990 τα αμερικανάκια δηλώνουν το παρών σε κάθε ΠΚ και οι διακρίσεις τους -αναλογικά με την ποδοσφαιρική τους ιστορία- είναι αρκετές. Ντόνοβαν και Ντέμπσι σίγουρα έχουν θέση σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. 
Αφήνω τελευταία την Παραγουάη, που την καρδιοχτύπησαν οι Ιάπωνες, αλλά με τη σειρά της καρδιχτύπησε τους μετέπειτα τροπαιούχους Ισπανούς. Ομάδα σκληρή, δε διέφερε σε πολλά από την Ουρουγουάη πχ, αλλά αφ'ενός δεν είχε εύκολο πρόγραμμα στα νοκ-άουτ και αφ'ετέρου δεν είχε και Φορλάν. Είχε όμως 7-8 ισάξιους μαχητές (αλλά και μπαλαδόρους) όπως ο Βαλντέζ, ο Μορέλ, ο Ορντιγκόζα, ο Αλκαράζ, ο Καρντόσο... Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα των απλών ποδοσφαιρόφιλων.Περιμέναμε λίγο περισσότερα...
- Από την πλούσια σε ταλέντο αλλά ανώριμη Σερβία.
- Από τη "φρέσκια" αλλά άτολμη Σλοβενία.
- Από τη φινετσάτη αλλά όχι τσαμπουκαλεμένη Χιλή.
- Από τη γρανιτένια Ελβετία του Χίτζβελντ που στο τέλος τα χάλασε.
- Από την πάντα αξιόπιστη αλλά κάπως γερασμένη Δανία.
- Από το ορεξάτο αλλά κομπλεξικό Μεξικό (πότε θα περάσει επιτέλους στους 8???)
- Από τη γρήγορη αλλά κάπως κορεσμένη Νότια Κορέα.
Οι λοιποί -φτωχοί- συγγενείς
Από τους "μικρούς" ξεχώρισαν πάνω απ'όλους οι ξέγνοιαστοι και παθιασμένοι Νεοζηλανδοί, που ναι μεν δεν προκρίθηκαν στους 16, αλλά αποχαιρέτισαν τη διοργάνωση αήτηττοι με 3 ισοπαλίες. Οι All Whites έβαλαν τα γυαλιά στη γειτόνισσα Αυστραλία, που απέδειξε ότι το 2006 ήταν απλώς μια έκλαμψη. Η Ονδούρα ήταν μια ομάδα που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι 'αγκομαχούσε' αλλά παρόλα αυτά δεν μετετράπη σε "σάκο του μποξ" όπως η Β.Κορέα στον 7ο όμιλο. Άλλωστε για τους ΒορειοΚορεάτες δεν μπορούμε να μαστε βέβαιοι για τίποτα. Ίσως να επέστρεψαν ως πρωταθλητές κόσμου στην πατρίδα τους ;-)
Oι σταρ που δεν έλαμψαν...
Μέσσι, Ρούνει, Κακά, Τόρες, Κριστιάνο Ρονάλντο. Αμέτρητα μηδενικά στα εκατομμύρια των συμβολαίων τους. Από ένα μηδενικό και ο καθένας τους στο Μουντιάλ. Είμαι αυστηρός, το ξέρω. Ο Ρούνει υπέφερε από τραυματισμούς μέσα στη σαιζόν, το ίδιο κι ο Τόρες. Ο Κακά παρασύρθηκε από τη μετριότητα της Βραζιλίας, ο Μέσι δε βοηθήθηκε από τον "μέντορά" του και ο Κριστιάνο ήταν ο γνωστός Κριστιάνο. Όχι άλλες δικαιολογίες όμως! Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Πρέμιερ Λιγκ, η Πριμέρα Ντιβιζιόν και το Τσάμπιονς Λίγκ. Οι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλοι ποδοσφαιριστές οφείλουν να καταξιώνονται στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού. Τέλος!
Καλύτερη 18άδα
Τερματοφύλακες - Κασίγιας (Ισπανία), Μουσλέρα (Ουρουγουάη)
Αμυντικοί - Πουγιόλ, Πικέ (Ισπανία), Λαμ (Γερμανία), Λουγκάνο (Ουρουγουάη), Μενσά (Γκάνα), Μαϊκόν (Βραζιλία)
Μέσοι - Τσάβι, Ινιέστα (Ισπανία), Σνάιντερ, Ρόμπεν (Ολλανδία), Μίλερ (Γερμανία), Αρέβαλο (Ουρουγουάη)
Επιθετικοί - Βίγια (Ισπανία), Κλόζε (Γερμανία), Φορλάν (Ουρουγουάη), Γκιαν (Γκάνα)
Κι από κοντά: Τούλιο (Ιαπωνία), Ασού Εκότο (Καμερούν), Βαλντέζ (Παραγουάη), Πάντσιλ(Γκάνα), Βαλντίβια (Χιλή), Ντόνοβαν (ΗΠΑ), Οζίλ (Γερμανία), Τέβεζ (Αργεντινή), Μπίρσα (Σλοβενία), Βίτεκ (Σλοβακία)
Πάει, λοιπόν, κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πια παρελθόν. ραντεβού σε 4 χρόνια εδώ. Με την ελπίδα ότι θα δούμε αν όχι κάτι καλύτερο, τουλάχιστον κάτι πιο αληθινό.
No comments:
Post a Comment