"....Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί μου ήρθαν στο μυαλό όταν έβλεπα την εθνική Ισπανίας στον ημιτελικό με την Γερμανία. Ή για να είμαστε ακριβείς, την Μπαρτσελόνα να παίζει στον ημιτελικό. Πικέ, Πουγιόλ, Μπούσκετς, Τσάβι, Ινιέστα και Πέδρο στη βασική ενδεκάδα, ο Φάμπρεγας στον πάγκο. Έξι βασικοί κι ένας αναπληρωματικός, όλοι από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. Όχι από την ομάδα της Μπαρτσελόνα, αυτό δεν λέει κάτι. Από τις ακαδημίες, από την Μασία. Επτά, συν τον Ρέινα και τον Βαλδές, εννιά παίκτες στους 23.
Η Μπάρτσα δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι σύλλογος. Είναι πάνω απ’ όλα μια σχολή ποδοσφαίρου. Ένα μέρος όπου διδάσκεται το ποδόσφαιρο. Θα μου πείτε, αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες του κόσμου. Λάθος. Στην Μπαρτσελόνα δεν διδάσκουν ποδόσφαιρο γενικώς κι αορίστως, διδάσκουν κάτι πάρα, μα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Κι η πρώτη ομάδα δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα, από τη βιτρίνα. Από τους τελειόφοιτους της σχολής, συν αυτούς που έχουν έρθει από αλλού για να τους συμπληρώσουν, επιλεγμένοι κι αυτοί με αυστηρά κριτήρια.
Σαν την περίφημη ομάδα του μπλακ τζακ. Δεν παίζουν το παιχνίδι όπως οι άλλοι, στην τύχη, στο ρίσκο, στο ταλέντο. Έφτιαξαν κανόνες και παίζουν σύμφωνα με αυτούς. Έτσι κι η Μπάρτσα. Από τότε που τη στιγμάτισε ο Κρόιφ, κατάλαβε πως δεν πρέπει να παίζει μπάλα γενικώς κι αορίστως, αλλά πρέπει να φτιάξει κάτι πολύ συγκεκριμένο, το δικό της ποδόσφαιρο. Το “βιβλίο” φτιάχτηκε, η ακαδημία έγινε και το μόνο που χρειαζόταν ήταν χρόνος. Χρόνος ώστε όλο αυτό το εγχείρημα να αρχίζει να αποδίδει. Να μην βγαίνουν απλώς ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα του συλλόγου, αλλά να βγαίνουν “αποτελέσματα” της μεθόδου, μαθητές της διδασκαλίας, ποδοσφαιριστές που παίζουν “έτσι” και μόνον “έτσι”.
Όλοι μας κάνουμε το ίδιο λάθος, το λέμε και το γράφουμε συνέχεια. Η Μπαρτσελόνα (κι η Εθνική Ισπανίας) δεν παίζει έτσι, γιατί έχει τον Τσάβι. Το πράγμα πάει ανάποδα. Έχει τον Τσάβι γιατί πριν από χρόνια αποφάσισε να παίζει έτσι. Τον έφτιαξε, τον δημιούργησε, τον δίδαξε να παίζει έτσι. Και πέρα από τον χρόνο, που ήταν απαραίτητος για να αρχίσουν να αποδίδουν οι καρποί, χρειάστηκε και τύχη. Ο Ινιέστα θα μπορούσε να εμφανιστεί επτά χρόνια από σήμερα. “Ο διάδοχος του Τσάβι”, θα λέγαμε. Ο Πικέ το ίδιο, “η τεχνική έκδοση του Πουγιόλ”, θα λέγαμε.
Η Μπάρτσα (κι όλοι εμείς οι τυχεροί θεατές) είχε την τύχη μαζί της. Οι σοδειές ήταν συνεχόμενα καλές κι έτσι Τσάβι κι Ινιέστα, Πουγιόλ και Πικέ, έγιναν δίδυμα, όχι συνέχειες. Κερασάκι, ένας νάνος Αργεντίνος που πέρασε την πόρτα της ακαδημίας στα 13 του, πριν από δέκα χρόνια. Η Μπάρτσα δεν παίζει έτσι επειδή τους έχει στην διάθεσή της. Τους έχει να διαλύουν τα πάντα επειδή πιστεύει σε αυτό το ποδόσφαιρο, το διδάσκει και τους έφτιαξε. Τους διάλεξε, τους ξεχώρισε, τους βελτίωσε, τους ανέδειξε και τώρα τους καμαρώνει να εκτελούν αυτό που πριν από χρόνια ήταν απλώς ένα όραμα, ίσως και μια ουτοπία.
Πιστεύω πως το να τους βλέπω να αγωνίζονται είναι μακράν του δευτέρου το πιο υψηλό ποδοσφαιρικό θέαμα. Δεν έχω δει ποτέ κάτι πιο γοητευτικό από τους να τους βλέπω να εκτελούν τα “πρέπει” και τα “μη” που έχουν μάθει από 11 ετών. Να κοιτάνε την περιοχή και να μην κάνουν σέντρα, αφού αυτό που βλέπουν τους λέει “την μπάλα πίσω, πάμε από την αρχή”. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να πειθαρχούν στο βιβλίο, να ξέρουν που πρέπει να κινηθούν, πότε να πασάρουν με τη μία και πότε να περιμένουν ώστε η φάση να γίνει όπως πρέπει, να περιμένουν τις πιθανότητες να είναι υπέρ τους. Πότε πρέπει να τρέξουν με την μπάλα και πότε να περιμένουν κι άλλους να ανέβουν, πότε να πάνε στην ντρίμπλα και πότε απλώς να αλλάξουν τελείως το παιχνίδι.
Να είσαι πειθαρχημένος και προσηλωμένος όταν αμύνεσαι είναι κάτι λογικό, που συναντάμε συχνά. Το κάναμε κι εμείς στο Euro. Το να έχεις, όμως, κατοχή κοντά στο 65%, να είσαι παίκτης σαν τον Τσάβι και τον Ινιέστα, να είσαι στο 0-0 για 70’ και να αντέχεις ακόμα να μην κάνεις κάτι εκτός πλάνου (παρότι μπορείς), να μπορείς να συνεχίζεις να παίζεις “από το βιβλίο”, είναι κάτι το ασύλληπτο.
Την Κυριακή το βράδυ αυτοί οι παίκτες, αυτοί οι μαθητές-εκπρόσωποι, είτε θα είναι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, είτε όχι. Για μένα έχει ελάχιστη σημασία, είναι μοναδικοί είτε έχουν την κούπα είτε όχι. Άλλωστε, αντίπαλοί τους είναι οι Ολλανδοί. Κοντράρονται αυτοί που πρωτόεγραψαν το βιβλίο με αυτούς που στις μέρες μας το απογείωσαν. Κορώνα ή γράμματα, Ισπανία ή Ολλανδία, δεν αλλάζει κάτι. Θα κερδίσουν είτε οι εμπνευστές είτε οι απόλυτοι εκπρόσωποι."
Από τον Θέμη Καίσαρη
No comments:
Post a Comment