Sunday 4 July 2010

Μουντιάλ 2010 - Προημιτελικοί

Σε επίπεδο ποδοσφαιρικής ποιότητας, οι τέσσερεις προημιτελικοί μπορούν να χαρακτηριστούν απλά καλοί. Σε επίπεδο ανατροπών και σασπένς όμως, νομίζω ξεπεράσανε τις προσδοκίες μας. Οι 3 απ'τους 4 μας κράτησαν "ζεστούς" και σε αγωνία σε όλη τη διάρκειά τους. Και τελικά, από κει που οι Νοτιοαμερικάνοι έδειχναν να είναι καβάλα στ'άλογο, βρέθηκαν με μία εκπρόσωπο στους ημιτελικούς. Και μάλιστα με μια εκπρόσωπο αουτσάιντερ, την Ουρουγουάη. Που ναι μεν έχει δύο αστεράκια στη φανέλα της, αλλά σίγουρα δεν αποτελούσε 'βαρύ χαρτί' της CONMEBOL σε αυτή τη διοργάνωση. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.


ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ - ΓΚΑΝΑ

Ήταν το πιο αμφίρροπο από τα 4 ματς. Και πριν ξεκινήσει και κατά τη διάρκειά του. Ήταν ο ορισμός του 50-50 και το χαμε γράψει και σε προηγούμενο ποστ. Δυο ομάδες σχεδόν ίδιες σαν συνολική εικόνα, αλλά με ποδοσφαιριστές τόσο καλούς αλλά και τόσο 'διαφορετικούς' σε ατομικό επίπεδο. Δεν μπορείς να πεις κατηγορηματικά ότι ο Πάντσιλ είναι καλύτερος αμυντικός από τον Λουγκάνο ούτε ο Μάξι Περέιρα από τον Μένσα... Απ'την άλλη, ποιος μπορείς να πεις ότι υπερείχε στα χαφ... Σαρπέι-Αννάν από τη μία, Αρέβαλο-Πέρεζ απ'την άλλη. Και οι αιχμές των δύο 'δόρατων'. Γκιαν και Σουάρεζ... Το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες, στην τύχη και στο ποδοσφαιρικό DNA των δύο αντιπάλων. Το γκολ του Μουντάρι στα χασομέρια του 1ου ημιχρόνου ήταν κυριολεκτικά από το πουθενά. Ενός ημιχρόνου όπου το 0-0 θα πρεπε μετά το 30' να ήταν "φραγμένο" από τα πρακτορεία στοιχημάτων... Στο 2ο ημίχρονο οι Ουρουγουανοί δε βιάστηκαν να κάνουν το 'ντου'. Ο Φορλάν ήταν σίγουρα πρώτος μεταξύ ίσων για την Ουρουγουάη, αλλά δεν λες ότι ήταν και μια ομάδα μόνος του. Και μεταξύ μας, στο γκολ που έβαλε, όφειλαν να είναι πιο υποψιασμένοι και οι αμυντικοί στο τείχος και ο Κίνγκσον. Οι Γκανέζοι στην παράταση επέδειξαν τρομερή αυτοσυγκράτηση και σοβαρότητα. Ήταν πολύ συγκεντρωμένοι, μετρημένοι, και απαλλαγμένοι από τη διαχρονική 'αφέλεια' των αφρικανικών ομάδων. Πατούσαν καλύτερα από τη σελέστε στο γήπεδο, κάνανε κάποιες φάσεις και φαινόταν ότι μεθοδικά θα φτάνανε στο 2-1. Και ερχόμαστε στη φάση του 120' όπου ο Λουίς Σουάρεζ θα πρέπει για την ενέργειά του να χαρακτηριστεί εθνικός ήρωας... Αφρικανός αμυντικός δε θα σκεφτόταν ποτέ να αποκρούσει με τα χέρια πάνω στη γραμμή. Γι'αυτό και θα το έτρωγε, μαζί με την ψυχρολουσία του 2-1 στο τέλος της παράτασης. Οι Ουρουγουανοί όμως (και γενικά οι νοτιοαμερικάνοι) ποδοσφαιριστές ανήκουν στην πάστα των παικτών της αλάνας, που η ποδοσφαιρική τους παιδεία, ευφυία και 'αλητεία' τους επιτρέπει να κάνουν αυτά που κάνουν. Ο Σουάρεζ κράτησε ζωντανή την ελπίδα για τη σελέστε, να διεκδικήσει ό,τι παραπάνω μπορεί, απ'το να κάτσει να καταπιεί έναν ξαφνικό θάνατο στο 120'. Δικαιώθηκε, μιας και ο Γκιαν έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Πλέον, ξέραμε όλοι ποιος θα κερδίσει στα πέναλτυ. Παραδοσιακά οι αφρικανικοί λαοί δεν έχουν θυμό μέσα τους όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Πικραίνονται, κι αυτό στον αθλητισμό δε βοηθάει και πολύ. Με την ψυχική διάθεση σχεδόν στα τάρταρα, θα ήταν θαύμα να επικρατήσουν στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτυ. Φαινόταν στο μάτι των Ουρουγουανών ότι μπήκαν να 'καθαρίσουν'. Κι ο Σεμπαστιάν Αμπρέου -που στο μεγαλύτερο μέρος που αγωνίστηκε έπαιζε το ρόλο του 'Λαμπριάκου' για την Ουρουγουάη- για να δικάιώσει, έγραψε τον επίλογο με ένα πέναλτυ ποίημα...


ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Για δεύτερο συνεχόμενο ΠΚ, οι Βραζιλιάνοι σταματάνε στους 8. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά από Ευρωπαϊκή ομάδα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά με 'κάτω τα χέρια'. Το -πράγματι πανέμορφο σε δημιουργία και εκτέλεση- γκολ του Ρομπίνιο και 2-3 ευκαιρίες για το 2-0 έριξαν στάχτη στα μάτια σε πολλούς, δε στάθηκαν όμως ικανές να κοροϊδέψουν μια ομάδα με αρχή μέση και τέλος. Οι Ολλανδοί απ'την αρχή του τουρνουά παίζουν όσο χρειάζεται για να κερδίσουν. Δεν εντυπωσιάζουν με φρου-φρου κι αρώματα, αλλά είναι συμπαγείς και ξέρουν τι θέλουν μέσα στο γήπεδο, είτε επιβάλλοντας το δικό τους παιχνίδι είτε σπεκουλάροντας τον εκάστοτε αντίπαλο. Με υπομονή και μαγκιά γύρισαν τούμπα το ματς και μάλιστα δεν απειλήθηκαν σχεδόν καθόλου στο τέλος. Η 'ευρωπαϊκή' Βραζιλία είναι μεν πιο σφιχτή, πιο αποτελεσματική, πιο κυνική αλλά αυτή η τρέλα και η φαντασία που τις έχει κοστίσει τόσες και τόσες φορές στα παγκόσμια κύπελλα, αποδείχτηκε απαραίτητη για τέτοιου τύπου ματς... Κι όσοι νομίζετε ότι οι Βραζιλιάνοι είναι "τίμιοι και καθαροί" στα μαρκαρίσματά τους και δεν ανήκουν στις άλλες ποδοσφαιρικές ράτσες της Νότιας Αμερικής που "παίζουν βρώμικα" σίγουρα πέσατε απ΄τα σύννεφα με το μαρκάρισμα του Μέλο. Όσοι έχουν δει όμως το ματς Βραζιλία-Ουγγαρία του '54, το Βραζιλία-Ολλανδία του '74, το Βραζιλία-Αργεντινή του '78 και πολλά πολλά άλλα ξέρουν ότι οι Βραζιλιάνοι όποτε χρειαστεί είναι το ίδιο σκληροί και βρώμικοι (κάποιες φορές χειρότερα) με τους υπόλοιπους λατίνους. Είναι φανερό ότι το "πείραμα" του Ντούνγκα δεν πέτυχε και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στο μυαλό της σελεσάο ίσως "στριφογυρίζει" από τώρα η κατάκτηση του τροπαίου σε 4 χρόνια σπίτι της. Οι δε Ολλανδοί δεν πετούν στα σύννεφα. Εξάλλου, ακόμα κι αν δεν πάρουν το κύπελλο δεν πρόκειται να πεθάνουν κιόλας. It's a game... nothing more. Respect στον Ρόμπεν γιατί είναι μεγάλος μπαλαδόρος. Respect στον Σνάιντερ γιατί είναι γάτα και πολύ αποτελεσματικός. Αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ MVP της φετινής Ολλανδίας τον Ντιρκ Κάιτ. Τρέχει παντού, πιέζει παντού, μαρκάρει παντού, είναι πάντα μέσα στις φάσεις... Είναι απλά παντού...


ΙΣΠΑΝΙΑ - ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ

Οι Ισπανοί καρδιοχτύπησαν και λίγο έλλειψε να πέσουν ξανά θύμα της κατάρας των προημιτελικών, αλλά τελικά τα κατάφεραν και μετά από 60 χρόνια είναι ξανά στην τετράδα ενός Μουντιάλ. Με το γνωστό passing game, με τις επελάσεις του Ράμος και του Βίγια, με τη σπιρτάδα του Ινιέστα και το εγκεφαλικό παιχνίδι του Τσάβι. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Οι σκληροτράχηλοι Παραγουανοί με την υπερτροφική ευψυχία τους έφτασαν μια ανάσα από το όνειρο, αλλά μια φορά ο επόπτης και δύο ο Άγιος Ίκερ τους στέρησαν την ευτυχία ενός γκολ που πιθανότατα θα τους οδηγούσε στην παράταση. Μέσα τους οι Παραγουανοί ήξεραν ότι για μέχρι εκεί είναι, αλλά διεκδίκησαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν πέφτοντας πάνω στη μπάλα σαν καμικάζι, τεντώνοντας τα πόδια τους να κόψουν ΚΑΘΕ μπαλιά των Ισπανών χωρίς να υπολογίζουν κούραση και τραυματισμούς. Το απλόχερο χειροκρότημα των φιλάθλων το κέρδισαν με την αξία τους. Η ποδοσφαιρική ανωτερότητα των Ισπανών ήταν φανερό ότι θα δικαιωνόταν έστω και με μια ευκαιρία. Ακόμα και μετά το χαμένο πέναλτυ, οι Φούριας Ρόχας δεν έπεσαν στην παγίδα της 'αυτοθυματοποίησης' που πάντα τους κατέτρεχε στα Μουντιάλ. Κυνήγησαν το ένα και μοναδικό γκολ που θα τους έδινε την πρόκριση. Και όταν στη μία και μοναδική ευκαιρία της Παραγουάης ζορίστηκαν, ο Άγιος Ίκερ φώναξε παρών, ξορκίζοντας Θουμπιθαρέτειους και Αρκονάδιους δαίμονες. Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Τόρες συνεχίζει να εκθέτει τον Ντελ Μπόσκε και ίσως ήρθε η ώρα στον επόμενο αγώνα, το "Πέδρο στα πλάγια και Βίγια στην κορυφή" να είναι βασικό σχήμα κι όχι αλλαγή τακτικής. Ο δαιμόνιος Ινιέστα έδειξε για άλλη μια φορά ότι το λέει η ψυχή του στα δύσκολα, ενώ ο Τσάβι συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα δωρεάν... Αν οι Ισπανοί είχαν τον Μάρκος Σένα (έστω και στην ηλικία που είναι) θα ήταν το σούπερ φαβορί χωρίς αμφιβολία. Ακόμα όμως έχουν κάποιες αδυναμίες, πιο πολύ στη νοοτροπία τους παρά καθαρά τεχνικές.


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ - ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Άφησα τελευταίο το μεγάλο ντέρμπι (στα χαρτιά...) Ήμουν σίγουρος ότι οι Γερμανοί θα έκαναν περίπατο κι ότι το σκορ θα ήταν μεγάλο, αλλά δεν τολμούσα να το πω, παρά μόνο στο "στενό οικογενειακό" κύκλο. Και ήμουν σίγουρος γιατί κάποια στιγμή θα έλαμπε η αλήθεια... Θα ξεχωρίζανε οι άντρες από τα 'γατάκια' και οι ομάδες από τα καφενεία. Όχι ότι οι Αργεντίνοι ήταν εντελώς καφενείο, αλλά δεν ήταν και ομάδα, κακά τα ψέμματα. Και αντίθετα με όσα λέγονται τόσο καιρό, δε νομίζω ότι τελικά τα περίμεναν όλα από το Μέσσι. Μάλλον από το Μαραντόνα τα περίμεναν. Τι ακριβώς περίμεναν όμως...? Ότι η προσωπικότητά του, η αύρα του και το άστρο του θα τους οδηγούσε άκοπα στον τελικό και στο τρόπαιο??? Καλό και πλούσιο το ταλέντο, καλό το σόου, αλλά μπάλα είναι και η τακτική, το πλάνο και η οργάνωση. Και η Αργεντινή δεν τα είχε σ'αυτό το Μουντιάλ. Η προσωπικότητα του Ντιέγκο (προσέξτε, όχι το "ΕΓΩ" του. Ο Μαραντόνα υπέπεσε σε πολλά "φάουλ" αλλά -για να μαστε δίκαιοι- δεν έδειξε ίχνος εγωισμού με την κακή έννοια) παραμένει ισχυρή, τόσο ώστε να 'καπελώσει' ακόμα κι ένα πολύ ταλαντούχο σύνολο. Αγκάλιασε τον Μέσσι σαν στοργικός πατέρας, τον υπερασπίστηκε, του έδιωξε το άγχος της ατομικής διάκρισης, αλλά αγωνιστικά, δεν δημιούργησε καμία τακτική, κανένα σύστημα έτσι ώστε ο Λιονέλ να βοηθήσει την ομάδα και να βοηθηθεί απ'αυτήν. Η άποψή μου είναι ότι ο Λεβ μπορεί να μην είναι τεράστιος προπονητής, αλλά είχε τη στοιχειώδη εξυπνάδα να αναθέσει το μαρκάρισμια του Μέσι σε έναν μπαλαδόρο όπως ο Σβαινστάιγκερ, παρά σε ένα οποιοδήποτε "σκυλί". Ο μπαλαδόρος ξέρει τον μπαλαδόρο και αν έχει και τα φυσικά χαρίσματα μπορεί να τον αντιμετωπίσει πολύ πιο έξυπνα απ'ότι ένας καθαρά αμυντικός ποδοσφαιριστής. Στα στημένα και στην κόντρα, η φετινή Γερμανία είχε δείξει απ'την αρχή τα δόντια της, αλλά αυτό ουδόλως φαινόταν να απασχολούσε τους Αργεντίνους. Και η 4άρα ήρθε τόσο απλά αλλά τόσο εκκωφαντικά που δύσκολα καταπίνεται. Ο Νίκός -ο μεγαλύτερος ίσως οπαδός του Γερμανικού κράτους εν γένει στην Ελλάδα- ήταν απόλυτος: "Για να κερδίσεις αυτή τη Γερμανία, θα πρέπει όχι μόνο να χουν φύγει απ'το γήπεδο οι Γερμανοί, αλλά να είναι στα κρεβάτια τους και να κοιμούνται! Το σύνθημα από δω και πέρα είναι ΘΑΝΑΤΟΣ!" Τρομακτικό... αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Τιμή και δόξα στον Μίροσλαβ Κλόζε για το τεράστιο κατόρθωμά του να φτάσει τον Γκέρντι Μίλλερ στη 2η θέση των σκόρερ στα Παγκόσμια Κύπελλα. Δεν είναι λίγο...

No comments:

Αναζήτηση στο Μπακότερμα