Μουντιάλ 2010 - Ολλανδία - Ουρουγουάη

Θρίλερ δεν τον λες τον χτεσινό προημιτελικό, αλλά ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα 2-3 συναρπαστικότερα ματς της φετινής διοργάνωσης και μας χάρισε και δυο απίστευτες γκολάρες. Το γκολ του Φαν Μπρόνκχορστ είναι μέχρι στιγμής το ομορφότερο απ'όσα έχουμε δει.
Ξεκινώ από την Ουρουγουάη, γιατί απ'την αρχή του τουρνουά κέρδισε τη συμπάθειά μου με το σκληρό και τίμιο παιχνίδι της, με τη συνοχή της, το παρεΐστικο (αλλά όχι χαβαλετζίδικο) κλίμα της, με την ευγενική και αξιοσέβαστη μορφή του προπονητή της και την υποδειγματική εμφάνιση του φυσικού αρχηγού της, του Φορλάν. Ο οποίος μπορεί να μη φόρεσε το περιβραχιόνιο παρά μόνον στον ημιτελικό, αλλά η όλη του παρουσία χαρακτηρίζεται πέρα για πέρα αρχηγική. Ο Εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης -ο μεγαλύτερος σε διάρκεια (5 λεπτά) στον κόσμο- ξεκινάει με το στίχο "La patria o la tumba". Η πατρίδα ή ο τάφος... Κι ανεξάρτητα από την ποσότητα και την ποιότητα του ταλέντου των Ουρουγουανών ποδοσφαιριστών, ένα είναι βέβαιο: Θα ματώσουν στο γήπεδο για τη φανέλα. Μια φανέλα που έχει δύο αστεράκια, μην το ξεχνάμε. Μακρινά μεν, αλλά δύο, την ίδια ώρα που πολλά "φαβορί" σε κάθε Μουντιάλ έχουν να επιδείξουν ένα ή και κανένα...
Οι Ουρουγουανοί χτες ήταν φανερό ότι θα περίμεναν την Ολλανδία στο μισό γήπεδο, αφήνοντάς της την κατοχή μπάλας. Φάνηκαν πολύ διαβασμένοι, ιδιαίτερα στο μαρκάρισμα του Ρόμπεν και του Φαν Πέρσι, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο αν αναλογιστούμε ότι έλειπαν Λουγκάνο και Φουτσίλε. Δέχτηκαν νωρίς ένα γκολ από το πουθενά, ή μαλλον από το αριστερό πόδι του Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ. Το πλάνο άλλαξε. Όσοι πίστεψαν -κι εγώ μαζί- ότι η Σελέστε θα συνεχίσει το αμυντικό της παιχνίδι περιμένοντας να φτάσει "κάπως" στην ισοφάριση πέσαμε έξω. Οι ομάδα της Λατινικής Αμερικής αναθάρρησε, έφερε την κατοχή από το 37-63 στο (περίπου) 50-50, πίεσε ψηλά, έπαιξε απ'τα άκρα, έφτιαξε φάσεις και μπορεί να διαμαρτύρεται για ένα οφσάιντ που της σφυρίχτηκε κι ένα πέναλτυ που δεν της σφυρίχτηκε. Οι Ολλανδοί κρατούσαν γερά, αλλά ο Ντιέγκο Φορλάν απέδειξε γιατί είναι απ'τους κορυφαίους επιθετικούς μέσα στο 2010. Όσο κι αν φταίει ο Στεκέλενμπουργκ με την κακή του εκτίμηση, το σουτ του Φορλάν ήταν ασύλληπτο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, τα πάντα ήταν ρευστά. Λες και έβλεπες ένα ματς που ξεκινάει στο 0' κι όχι στο 45'. Λες και οι δυο ομάδες δεν είχαν παίξει το πρώτο ημίχρονο. Παρά την αλλαγή -για σαφέστερα πιο επιθετικό προσανατολισμό- του Ντε Ζέου με τον Φαν Ντερ Φάαρτ, είδαμε αρκετά αναγνωριστικό και "σιωπηλό" παιχνίδι, με τους Ολλανδούς να έχουν την κατοχή και την υπομονή και τους Ουρουγουανούς να συνεχίζουν παθιασμένα και να 'προειδοποιούν' πού και πού στην κόντρα. Και κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα, μέχρι το '70 όταν και ο Σνάιντερ βρήκε τον τρόπο για άλλο ένα ματς (με τη βοήθεια της τύχης και του Φαν Πέρσι) να στείλει τη μπάλα στο πλεχτό. Η φάση δεν μύριζε πολύ γκολ και ο Φαν Πέρσι επηρρεάζει τη φάση αλλά δε φαίνεται ΕΝΤΕΛΩΣ καθαρά αν είναι οφσάιντ ή οχι. Η Ουρουγουάη όφειλε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας για 2η φορά στον αγώνα (κάτι εξαιρετικά δύσκολο γιατί φάνηκε ότι ήταν ομάδα δομημένη να κρατά κι όχι να κυνηγάει σκορ). Πριν προλάβει όμως να ανοιχτεί κι άλλο, ήρθε το γκολ ταφόπλακα από τον Ρόμπεν για να κλειδώσει τη νίκη των Οράνιε... Η κεφαλιά του είναι παγκόσμιας κλάσης, τόσο από πλευράς στησίματος όσο και εκτέλεσης. Πλέον οι Ουρουγουανοί άφησαν το πάθος να τους οδηγήσει σε ό,τι καλυτερο, αδιαφορώντας για τακτικές και πλάνα. Το πάθος και η θέληση έφεραν τη μείωση του σκορ αλλά μέχρι εκεί. Μετά και την αλλαγή του Φορλάν (και χωρίς τον τιμωρημένο Σουάρεζ), η Σελέστε φάνηκε ότι δεν είχε άλλη αξιόπιστη λύση στην επίθεση.
Οι Ολλανδοί, λοιπόν, μετά από 32 χρόνια είναι και πάλι φιναλίστ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μεθοδικά, ήρεμα, αθόρυβα και δίκαια. Η συμβολή του Μάαρβαικ είναι μεγάλη, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως η 4άδα απ'τη μέση και μπροστά (Σνάιντερ, Κάουτ, Ρόμπεν, Φαν Πέρσι) είναι ένα μεγάλο δώρο στον Ολλανδό εκλέκτορα από 4 κορυφαίους προπονητές της εποχής μας.
Ο Βενγκέρ έδειξε το δρόμο στον Μάαρβαικ για το πώς να εκμεταλλευτεί τον Φαν Πέρσι στην κορυφή της επίθεσης, ανεξάρτητα αν πετυχαίνει γκολ ή όχι. Ο Μπενίτεζ μετέτρεψε τον Ντιρκ Κάουτ (επιμένω, τον MVP της Ολλανδίας σ'αυτό το ΠΚ) από σέντερ φορ και 2ο επιθετικό σε ένα χαφ-εξτρέμ "σκυλί" που παίζει για την ΟΜΑΔΑ. Ο Μουρίνιο έδωσε αγωνιστική πειθαρχία και ανέδειξε την εκτελεστική δεινότητα του Σνάιντερ. Ο Φαν Γκάαλ έδωσε νέα πνοή στην καριέρα του Ρόμπεν και τον έκανε επιτέλους πρώτο βιολί από κει που κινδύνευε να μείνει χαμένο ταλέντο. Ο Μάαρβαικ είχε στις τάξεις του τον χρήσιμο Φαν Πέρσι της Άρσεναλ, τον μαχητή Κάουτ της Λίβερπουλ, τον παμπόνηρο και αποτελεσματικό Σνάιντερ της Ίντερ και τον ταχύτατο διεμβολιστή Ρόμπεν της Μπάγερν. Παίρνει το μάξιμουμ από αυτούς, χωρίς να αλλοιώνει την ποδοσφαιρική ιδιοσυγκρασία που τους έχτισαν οι δάσκαλοί τους στις ομάδες τους. Το ότι τους έκανε να ξεδιπλώσουν τις αρετές που εμφανίζουν στους συλλόγους τους χωρίς να σκέφτονται τον τρόπο παιχνιδιού τους σε αυτούς, αλλά τον δικό του, συνιστά σπουδαίο κατόρθωμα.
Και κάτι ακόμα. Αυτή η γενιά των Ολλανδών ποδοσφαιριστών -χωρίς να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου της- δείχνει απαλλαγμένη από εμμονές του παρελθόντος. Συγκεκριμένα μία εμμονή. Ότι "κάτι μας χρωστάει η Ιστορία". Το '74 και το '78 οι Ολλανδοί αν και καλύτεροι έχασαν δίκαια και στους 2 τελικούς. Τα σημερινά παιδιά -παρά τις εκάστοτε τρέλες τους- είναι σοβαρά και ξέρουν ότι η Ιστορία δεν τους χρωστάει τίποτα κι ότι πρέπει να τη γράψουν μόνοι τους. Έδειξαν ότι μπορούν.
Απ'την άλλη, οι Ουρουγουανοί κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου, γιατί ξαναεμφάνισαν στο γήπεδο την ξεχασμένη -αλλά όχι λημονησμένη- παληκαριά τους.

Προς ΕΡΤ
1) Εκτιμώ πολύ το Γιάννη Λιαλιάτση. Έχει φοβερή φωνή με ιδιαίτερη χροιά και πολύ καλή άρθρωση. Για ραδιοφωνικός παραγωγός του 2ου προγράμματος όμως, όχι για σπορτσκάστερ...
2) Κάουτ! ΚΆΟΥΤ! Έλεος πια με τον "Κόιτ" και τον "Κούιτ". Κάουτ προφέρεται ο άνθρωπος. Έχω μιλήσει με Ολλανδία εγώ και ξέρω.
3) Λύσσαξε να δείχνει το Πριγκηπικό ζεύγος της Ολλανδίας να πανηγυρίζει ο σκηνοθέτης και εσείς ούτε μια κουβέντα ρε παιδιά?? Δε σας κακίζω, σιγά μην το ξέρατε...