Η αυταπάτη της "βαριάς φανέλας" και το νεκροταφείο ταλέντων

Πριν από μερικές μέρες, ο Νίκος Νιόπλιας, στα πλαίσια της κατσάδας προς τους ποδοσφαιριστές του, απευθυνόμενος στον Αλέν Μπουμσόνγκ φέρεται να είπε το εξής:
"Εδώ δεν είναι Λυών. Ο ΠΑΟ έχει μεγαλύτερη ιστορία"
Προφανώς και εννοούσε την Ευρωπαϊκή ιστορία των δύο ομάδων. Όπου ο μεν Παναθηναϊκός έχει παίξει και σε έναν τελικό και δυο ημιτελικούς Πρωταθλητριών, CL κλπ κλπ. Απ'την άλλη όμως, όσες φορές έχει πάει στους 8 το τριφύλλι μέσα σε 50 χρόνια, έχει πάει η Λυών σε λιγότερο από 15.


Κάπου μέσα σ'αυτή τη σύγχιση εντοπίζεται το ιδιοσυγκρασιακό πρόβλημα του ΠΑΟ. Αναμφισβήτητα οι Πράσινοι είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές όσων αφορά τους συλλόγους μας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έχουν κάνει πολλά διπλά, έχουν γονατίσει κι έχουν αποκλειστεί ηρωϊκά κοψοχολιάζοντας μεγάλους αντιπάλους. Αυτό, όμως, έχει τεράστια διαφορά από το να αυτοαποκαλείσαι "βαριά φανέλα" (χωρίς να έχεις κατακτήσει Ευρωπαϊκό τρόπαιο!!) και να θες να μπεις στο ίδιο ιστορικό και διαχρονικό τσουβάλι με ομάδες τύπου Βέρντερ, Πόρτο, Βαλένθια, Ρόμα και λοιπές 'μεσαίες' της Ευρώπης.
Η φανέλα του ΠΑΟ είναι βαριά και προκαλεί ένα κάποιο δέος στην Αρτμέντια, τη Ζαπορίζια, τη Σπάρτα Πράγας και λοιπές δυνάμεις του χώρου. Για τους πιο -και πιο και πιο- πάνω, ο Panathinaikos είναι απλά ένας σεβαστός Ευρωπαϊκός σύλλογος. Nothing more, nothing less που λέμε και στο Κιβεράκι. Και στην τελική, με τη φανέλα και μόνο, λίγες ομάδες στην Ευρώπη μπορούν να κερδίσουν. Και μέσα σ'αυτές σίγουρα δεν είναι ο ΠΑΟ.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν στην πράσινη οικογένεια (αν δεν το έχουν καταλάβει ήδη) ότι ο Παναθηναϊκός διέπρεψε στην Ευρώπη -όποτε διέπρεψε- επειδή είχε καλή ομάδα και όχι γιατί το τριφύλλι στο στήθος προκαλεί δέος στους αντιπάλους. Οι πορείες από το '84 μέχρι το '88, οι πορεία το '96 και οι 3 κολλητές πορείες στις αρχές των '00ς δεν έγιναν επειδή ο Παναθηναϊκός κουβαλούσε στο DNA του τον τελικό του Wembley. Έγιναν γιατί ήταν μια ομάδα με ισχυρή διοίκηση, καλούς προπονητές και καλούς ποδοσφαιριστές. Τελεία.
Γι αυτό και όποτε "παίρνουν αέρα" ορισμένα μυαλά και μιλούν για βαριά φανέλα, έρχεται κάποια Στουρμ Γκρατς, κάποια Λανς, κάποια Σταντάρ Λιέγης και κάποια Κοπεγχάγη να τους προσγειώσει...
Βλέποντας στιγμιότυπα από το χτεσινό ματς Σάλκε-Μπενφίκα και διαβάζοντας σήμερα τους ύμνους για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, ο αναστεναγμός βγήκε αβίαστα. Αλλά στο βάθος βγήκε και μια ικανοποίηση γι αυτό το παληκάρι που κατάφερε να ξεφύγει από το νεκροταφείο νεαρών ποδοσφαιρικών ταλέντων που λέγεται Ολυμπιακός.


Διαβάζαμε πριν 2-3 χρόνια στο Sky Sports αποθεωτικά σχόλια για "τον 16άρη που τα βάζει με τους 18άρηδες και τους 19άρηδες στα διεθνή τουρνουά". Διαβάζαμε και σε άλλα ξένα sites για το hot prospect for the center backs' future στην Ευρώπη. Για τον άνθρωπο που στα 17 του ήταν έτοιμος πια να παίξει βασικός και που έκανε αστέρες του παρελθόντος όπως ο Μπρούνο Κόντι και ο Γιάαπ Σταμ να τρίβουν τα μάτια τους και να μιλούν για -τουλάχιστον σε φυσικά προσόντα- φαινόμενο.
Και η κατάληξη ποια ήταν? Να πουληθεί 2.5 εκ. ευρώ το παιδί στη Σάλκε. Θα μου πείς αν τον πούλαγε με 8 στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα ήσουνα ευχαριστημένος? Όχι ακριβώς, γιατί θα θελα να βλέπω τον Κυριάκο αντί για το Μοντεστό, τουλάχιστον για κανα δυο χρονάκια ακόμα και μετά να αντικαταστήσει τον Μέλμπεργκ κι ύστερα ας τον πουλήσει και 500.000 αμα λάχει στη Γουεστ Μπρομ.
Αλλά καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράγματα. Kάπως έτσι κατέληξε και ο Παπασταθόπουλος στη Μίλαν. Αν έμενε στην ΑΕΚ.....



ΥΓ: Στις 20 Σεπτέμβρη κλείσαμε 2 χρόνια διαδικτυακής ζωής. Το Σαββατοκύριακο αναμένονται εκπλήξεις και πλούσια χάπενινγκς. Stay Tuned.