Βαρεμάρα..

Δεν καταλαβαίνω. Μόνο για μένα δεν τρέχει τίποτα? Μόνο για μένα είναι όλα αυτά μια υπερβολή? Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήμουνα 2 ημέρες “χαλασμένος” με την ήττα της εθνικής μπάσκετ από την Αργεντινή. Και γενικότερα είναι πολύ εντονότερες οι χαρές και οι λύπες με την ομάδα του μπάσκετ. Λογικό αφού μας έχει συνηθίσει σε έντονες συγκινήσεις, μεγάλες διακρίσεις και μεγάλες ήττες.

Έγινε λοιπόν το ματσάκι (3 ημέρες παραφιλολογία για το αν θα γεμίσει το γήπεδο και γιατί), χάσαμε αφού ήμασταν κακοί απέναντι σε μέτριους, τα πρωτοσέλιδα στην θέση τους, οι ‘πατέρες’ της αθλητικής δημοσιογραφίας πάλι τούμπαραν τις απόψεις τους σύμφωνα πάντα με την κοινή γνώμη και την διάθεση να κατασπαράξουμε τους παίχτες και τον Ρεχάγκελ, όλα όμορφα. Προβλέψιμα και βαρετά όλα όπως και η ομάδα.
Η Εθνική ποδοσφαίρου δεν θέλει πολλές αναλύσεις. Είναι απλό το θέμα. Έφτασε στο peak της το 2004 (το πώς είναι άλλη συζήτηση), το υψηλότερο σημείο που θα φανταζόταν στα όνειρα της και δεν πρόκειται ούτε να το πλησιάσει πάλι. Το μόνο που καλείται να κάνει, είναι να έχει μια σταθερή παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις και εκεί να παρουσιάζεται με αξιοπρέπεια. Όλα αυτά εν μέσω παραθύρων, συζητήσεων, ΕΠΟ, Γαλανόλευκων Φάρων, δημοσιογράφων και ενός κοινού με μηδενική ποδοσφαιρική παιδεία. Απλά.
Τώρα για την λύσσα με τον Αβραάμ.. θα τα πούμε και αργότερα. Αλλά όταν παίζεις με λίμπερο, ζητάς από αυτόν να ‘καθαρίζει’ ότι περνάει από τα στόπερ. Έτσι δεν είναι?