(του Γιάννη Τριανταφύλλου)"Οταν ο Θεός της μπάλας μοίραζε ατόφιο ταλέντο, εκείνος ήταν απασχολημένος στον τομέα της σκληρής, βρώμικης, αδόξαστης δουλειάς. Μοιραία, οι πιρουέτες μέσα στο γήπεδο δεν συμπεριλαμβάνονταν ποτέ στο ποδοσφαιρικό του ρεπερτόριο αλλά ούτε και οι όποιες άλλες περίτεχνες ενέργειες που συγκινούν τους θεατές και πλάθουν τους ποδοσφαιρικούς μύθους. Και,
κάπως έτσι, ενώ τα χρόνια κυλούσαν, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που ενέγραψαν στο σκληρό δίσκο του μυαλού τους τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του και τη στέρεη επαγγελματική του κράση.
Στο άγριο χορτάρι του ποδοσφαίρου, θα υπάρχουν πάντα οι «Πάντοι». Είναι εκείνοι που αμείβονται στοιχειωδώς αλλά διεκπεραιώνουν αδιάλειπτα, με τη μεγαλύτερη δυνατή ευσυνειδησία, το καθήκον που τους ανατίθεται. Και που, στο τέλος, κανείς ιδιαίτερα δεν τους προσέχει, αφού δεν είναι αυτοί που θα σκοράρουν ή θα κάνουν τη θεαματική ενέργεια, στην κρίσιμη φάση του ματς.
Κι όμως: παρά την τόση ένδεια ενός βίου που μοιάζει να κινείται ευθύγραμμα, μια μέρα θα 'ρθει κι η δική τους μεγάλη ώρα. Για κάποιον ανεξερεύνητο λόγο, η μοίρα, σαν άλλη πλανεύτρα γυναίκα, θ' αποφασίσει να παίξει, έτσι για το καπρίτσιο της, μαζί τους. Θα τους θέσει ενώπιον της μεγάλης στιγμής, της μεγάλης εμφάνισης, της μεγάλης χαράς. Σε κάποιο εξαιρετικά κρίσιμο παιχνίδι, όταν ο προπονητής δεν θα 'χει άλλη λύση παρά να δοκιμάσει «εκείνον, στην άκρη του πάγκου», τον παρία της δόξας, τον αποσυνάγωγο της μεγάλης γιορτής, ο άφτιαχτος και αστόλιστος ήρωάς μας θα κληθεί να αναλάβει κάποια ειδική αποστολή. Αν είναι τερματοφύλακας, να κρατήσει την εστία ανέπαφη. Αν είναι επιθετικός, να σκοράρει. Κι αν είναι αμυντικός, να εξαφανίσει το αντίπαλο ατού, σβήνοντάς το από τον γηπεδικό χάρτη, έστω κι αν στο χρηματιστήριο του αθλήματος η αξία του υποψήφιου εξολοθρευόμενου είναι πολλαπλάσια αυτής του φιλόδοξου εξολοθρευτή. Από τον μοναχικό και άσημο, μέχρι εκείνη τη στιγμή φίλο μας, θα απαιτηθεί η υπέρβαση, η ηρωική πράξη, το ανδραγάθημα, σ' ένα πεδίο μάχης όπου όλοι οι υπόλοιποι συμπολεμιστές του δηλώνουν ανήμποροι ν' αγωνιστούν, όντες πληγωμένοι.
«Κορόνα - γράμματα»
Και τότε ο άνθρωπός μας, σαν έτοιμος από καιρό, θα φορέσει τη στολή της μάχης και θα κατέβει στον αγώνα για να παίξει κορόνα-γράμματα την όποια επαγγελματική υπόσταση έχει μέχρι τότε κατοχυρώσει. Αν αποτύχει, κανείς δεν θα ξαφνιαστεί, αφού, ούτως ή άλλως, όλοι τον έχουν για μετρημένο. Ο παραμερισμός του θα δικαιωθεί: «Δεν είδατε την ανημπόρια του, γιατί άραγε θα έπρεπε να του είχαμε δώσει περισσότερη σημασία;». Και η τάξη των πραγμάτων θα παραμείνει ως έχει για κείνον, μέχρι την επόμενη φορά που η μοίρα θα τον ξαναθυμηθεί και θα θελήσει να τον υποβάλει σε κάποια απρόβλεπτη δοκιμασία, κάποιο καινούργιο της καπρίτσιο.
Αλλά όμως, την ώρα του κρίσιμου αγώνα, μια ανεξήγητη συμπαντική συνωμοσία φαίνεται να συντελείται και ο ταπεινός ήρωας της ιστορίας μας πετυχαίνει. Κατορθώνει, όχι απλώς να εξουδετερώσει τους πολυδιαφημισμένους αντιπάλους του αλλά αναγκάζει και το κοινό να υποκλιθεί στην παράτολμη ικανότητά του να πρωταγωνιστήσει. Το κοινό αναρωτιέται έκθαμβο: «Μα πού ήταν τόσο καιρό αυτός;». Ο άμεσος προϊστάμενός του τον επαινεί δημόσια, διαχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους για το απαράμιλλό του σθένος. Και ο πρόεδρος της ομάδας, ο απόλυτος προϊστάμενος, αισθάνεται ελαφρά μπερδεμένος: να χαρεί που ο ταπεινός χαμηλόμισθος απροσδόκητα τον ξελάσπωσε ή να προβληματιστεί επειδή ο συγκεκριμένος έκανε, έστω και μία φορά, εκείνο που δεν κατάφεραν οι ακριβοπληρωμένοι άλλοι;
«Ο ήρωας από το πουθενά»
Την επόμενη μέρα «ο ήρωας από το πουθενά» είναι το πρώτο όνομα στις εφημερίδες, οι πάντες τον έχουν ανακαλύψει, τα στοιχεία της προσωπικής του ζωής, ο δεσμός του, η μέχρι τότε πορεία του, οι προτιμήσεις του, βγαίνουν στη φόρα. Η ώς τη συγκεκριμένη στιγμή περιφρονημένη και αγνοημένη προσωπικότητά του αποκτά έξαφνα τεράστιο ενδιαφέρον. Το αυτονόητο υπερτιμάται, το πλήθος ζητά έναν καινούργιο μονομάχο για να τον τραγουδήσει. Κι εκείνος αντιμετωπίζει όλη αυτή τη δίνη αμήχανος και απορημένος με την αναπάντεχη αλλαγή που η νύχτα της δοκιμασίας έφερε στη ζωή του.
Βέβαια, ύστερα από λίγες μέρες, τα φώτα θα σβήσουν, οι καμπάνες της νίκης θα σταματήσουν να ηχούν, το αθλητικό σύμπαν θα πάψει να δονείται σύγκορμο πέρα ώς πέρα. Οι προβολείς θα στραφούν πάλι στους φυσικούς τους «ιδιοκτήτες», τους λαμπερούς συμπαίκτες του - πρωταγωνιστές. Οι οπαδοί θα θυμηθούν τα παλιά τους τραγούδια, ύμνους των προσφιλών και αγαπημένων τους μονομάχων, κι εκείνος θα επιστρέψει στη γνωστή γωνιά που ίσως, με κάποιον τρόπο, και αυτός να έχει αποδεχτεί ως μόνιμη θέση στην ποδοσφαιρική ζωή του.
Ωστόσο, κάτι θα έχει αλλάξει. Αφού όλοι πια θα θυμούνται το όνομά του και το μαγικό γεγονός με το οποίο αυτό συνδέθηκε για πάντα. Σαν το υπέροχο και τρελό σόλο ενός διαμονισμένου για ένα βράδυ κιθαρίστα. Σαν την απόλυτη παράσταση ενός, εφ' όρου ζωής, καρατερίστα ηθοποιού. Σαν την ερωτική έξαψη της μιας και μοναδικής φοράς που ένιωσες το πάθος να σε βγάζει έξω από τον καθημερινό εαυτό σου..."
(κείμενο της Ελευθεροτυπίας. Στις 14 Νοεμβρίου 2007 το διαβάσαμε και το κρατήσαμε. Μαγικό άρθρο. Aφιερωμένο...χρόνια πολλά boy!!!)
+ 
= 
