Φινάλε της φάσης των 16

Τρεις νέοι σήμερα το απόγευμα, παρακολουθούσαν στο γραφείο τους σε full screen από το site της -απεργούσης- EΡΤ τον αγώνα Παραγουάη-Ιαπωνία σε live streaming. Οι δύο άντεξαν και το είδαν όλο. Ο τρίτος έφυγε στο 65 με την κρυφή ελπίδα (ω ναι! τέτοιος μαλάκας!) ότι θα προλάβαινε να δει τα πέναλτυ στο σπίτι του. Από Μαρούσι Μεταξουργείο χωρίς προαστιακό και μετρό, μόνο με λεωφορείο μέχρι την Κάνιγγος κι από κει με τα πόδια... Έφτασε στις 8.05 και όρμηξε στο τηλεκοντρόλ. Είχαν όλα όμως τελειώσει...
Πέρα απ'το αστείο, ήταν σίγουρα ο χειρότερος μέχρι στιγμής αγώνας (μαζί με το Αλγερία-Σλοβενία και το Ονδούρα-Ελβετία) σ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Λίγοι συνδυασμοί της προκοπής και πολύ συμπαγείς και δεμένες άμυνες, που αποδείχτηκαν μάλλον αχρείαστες. Στις λεπτομέρειες, η Παραγουάη ήταν η τυχερή στα πέναλτυ και νομίζω ότι συνολικά με τη μέχρι τώρα παρουσία της στο τουρνουά δικαιούτο μισό % παραπάνω την πρόκριση, παρόλο που οι Ιάπωνες έδειξαν σπουδαία ψυχικά χαρίσματα σε όσα ματς έπαιξαν. Οι Παραγουανοί έχουν ισορροπημένους και σκληροτράχηλους μπαλαδόρους και προβλέπω να ρίχνουν πολύ ξύλο στους Ισπανούς. Ο Βαλντέζ, ο Ορντιγκόζα, ο Μορέλ, ο Ριβέρος, ο Βέρα, καταπίνουν τρελά χιλιόμετρα στο χορτάρι και πέφτουν να σκυλιά στους αντιπάλους. Δεν είναι "φινετσάτοι" αλλά δε στερούνται και τεχνικής.

Αν για κάτι συμπαθώ τους Ισπανούς είναι γιατί δεν προδίδουν ποτέ την κουλτούρα τους σε κανένα άθλημα. Θέλουν να κερδίζουν σαν Ισπανοί, γι αυτό και έχουν φάει στο παρελθόν πολλές 'σφαλιάρες'. Σαν Ισπανοί όμως... Παίζουν φουλ επιθετικά, γρήγορα (έως και βιαστικά καμιά φορά), αλλάζουν πολλές πάσες και δεν έχουν καμιά διάθεση να προσαρμοστούν στο παιχνίδι του αντιπάλου και στις συνθήκες του. "Ας το κάνει αυτός", μοιάζουν να λένε. Το 2008 δικαιώθηκαν για πρώτη φορά και αν κρατήσουν χαμηλούς τόνους, μπορεί το φετινό καλοκαίρι να συμβεί και δεύτερη φορά. Ο δαιμόνιος Βίγια σπέρνει τον πανικό και 'μασκαρεύει' την αγωνιστική κατρακύλα του μηδενικού που λέγεται Τόρες. Ο Ινιέστα, αεικίνητος, αλλάζει πλευρές στο γήπεδο. Ο Ράμος είναι σίγουρα μέσα στα 3 top δεξιά μπακ στον κόσμο. Ο Τσάμπι Αλόνσο ψύχραιμος στο κέντρο και Πικέ-Πουγιόλ μπορεί ΑΝ θέλουν να αφήσουν να περάσει κανά ψόφιο σουτ προς τα χέρια του Άγιου Ίκερ. Σπουδαίοι όλοι τους και με πολύ πλούσιο σε ταλέντο πάγκο (Πέδρο, Μάτα, Σίλβα, Γιορέντε, Μαρτσένα). Σπουδαίοι, αλλά "μισοί" χωρίς την ιδιοφυία στο κέντρο του γηπέδου, που λέγεται Τσάβι Φερνάντεζ. Του μοναδικού ίσως ποδοσφαιριστή αυτή τη στιγμή στο Μουντιάλ που ξέρει τι κάνει, πότε το κάνει, πώς το κάνει και κυρίως γιατί το κάνει.


Spain 1-0 Portugal (Last 16)

Goalsarena | MySpace Video

Όσο για σένα CR-7... Είσαι λίγος αγόρι μου, είσαι πολύ λίγος κι αυτό δεν είναι ούτε ψέμα αλλά ούτε και τίποτα καινούργιο... Σε έχουμε δει να ντριμπλάρεις 6 παίχτες της Φούλαμ και της Πόρτσμουθ, να πηδάς στο θεό και να παίρνεις κεφαλιές με την Αλμερία και τη Θέουτα, να πατάς γκάζι και να τρέχεις σαν τον άνεμο, να σουτάρεις βολίδες από τα 40 μέτρα και να "γράφει" με τον κάθε πικραμένο της Πρέμιερ Λιγκ και της Πριμέρα Ντιβιζιόν και τον κάθε "μεσαίο" του Τσάμπιονς Λιγκ... Όταν όμως οι κώλοι σφίξουν και βρεθείς στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού (Euro, Μουντιάλ) το σκατό σου έχει φτάσει στις -ψηλές- κάλτσες σου. Τώρα μπορείς να ντριμπλάρεις με την άνεσή σου τον Όμηρο Σίμπσον, να "γράψεις το μέλλον" σου (κατά πώς λέει και το σλόγκαν...) και μετά να γυρίσεις σπίτι, να τραβήξεις ένα λουσιματάκι και να πάς για Νάνι. Καληνύχτα Κριστιάνο...

Brasil vence Chile por 3 a 0 e enfrenta Holanda nas quartas-de-final

Παρασκευή 2 Iουλίου 2010 5 μ.μ, Πορτ Ελίζαμπεθ

Τρίτη 7 Ιουλίου 1998, 10 μ.μ, Μασσαλία

Μου ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα..

Δύο ομάδες που αν μη τι άλλο έχουν αφήσει το στίγμα τους στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το χρώμα τους και την φινέτσα τους, την αντιμετώπισή τους απέναντι στο ποδόσφαιρο.

Οι Ολλανδοί προδιέθεταν ότι θα κάνουν Μουντιάλ. Εύκολος όμιλος, έυκολη διασταύρωση. Δεν μας έχουν πείσει ακόμα όμως.. Γιατί δεν έχουν ξεπεράσει το 60 στο δυνητικό 100 της απόδοσής τους. Ειδικά σήμερα, με το πόδι στο φρένο -και το χειρόφρενο ανεβασμένο- κινδύνεψαν να την πατήσουν, όταν οι Σλοβάκοι έκαναν 2 φάσεις επικίνδυνες. Πέρασαν όμως, αρκετά άνετα και πάνε με αυτοπεποίθηση την Παρασκευή. Αλλάζουν επίπεδο  με τον Ρόμπεν πάντως. Άμα έχουν κέφια και οι Κάουτ-Κάιτ-Κόιτ και Σνάιντερ είναι επικίνδυνοι σε κάθε φάση.

Οι Βραζιλιάνοι δεν έπαιξαν και τίποτα σπουδαίο σήμερα, απέναντι σε μια Χιλή με 3 βαρβάτες απουσίες και τον Κοντρέρας (!) βασικό. Είχαν όμως στιγμές πολύ υψηλού επιπέδου, και τον Ρομπίνιο σε κέφια. Δεν έχω αποφασίσει για αυτόν τον παίχτη, δεν ξέρω. Είναι καραγκιοζάκος τύπου Ντενίλσον? Ή είναι ένας SS για μεγάλα πράγματα? Παιχταράς αυτός ο Ραμίρες, θα ήταν καλός αντικαταστάτης του Γιάγια.

Ανοιχτό σε όλα το ματς της Παρασκευής λοιπόν. Αν μου έλεγαν από τώρα πως θα λήξει 0-3 ή 3-0 δεν θα μου έκανε εντύπωση, γιατί καμία από τις 2 αμυντικές γραμμές δεν έχει ζοριστεί, και καμία από τις 2 γραμμές κρούσης δεν έχει αποδώσει τα μέγιστα.

Αντέχετε το 50-50???

Όση σούπα φάγαμε τις δυο πρώτες αγωνιστικές σ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, τόσο "ψητό αρνί" έχουμε γευτεί στην 3η αγωνιστική και στα νοκ-άουτ. Μεγάλα σκορ, συγκινήσεις, διαιτησίες, ανατροπές, εκπλήξεις... Τα δυο πρώτα ζευγάρια των προημιτελικών είναι γεγονός. Ουρουγουάη-Γκάνα, Αργεντινή-Γερμανία. ΚΑΙ τα δύο αυτά ζευγάρια, νομίζω είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του 50-50. Πού να δώσεις προβάδισμα? Στους σκληροτράχηλους Ουρουγουανούς ή στους δηλητηριώδεις Γκανέζους? Στους ενθουσιώδεις και με σιγουριά Αργεντινούς ή στους αποτελεσματικούς Γερμανούς? Ας τα πάρουμε ένα-ένα...

Η σελέστε μετά το 1-0 "έκατσε" και παρόλο που ισοφαρίστηκε και ψιλοκαρδιoχτύπησε με τους ΝοτιοΚορεάτες, εμένα δε μου έδωσε την εντύπωση ότι ανησυχεί. Έχει περίσσιο ταλέντο μπροστά και περίσσιο πάθος πίσω. Το ίδιο και οι Γκανέζοι. Θα λεγε κανείς ότι είναι απολύτως ίδιες ομάδες. Η λογική λέει ότι το ματς θα είναι κλειστό, αλλά όσο πειθαρχημένες κι αν είναι σαν ομάδες και οι δυό τους, έδειξαν ότι δε "μασάνε" αν ο αγώνας μετατραπεί με οποιοδήποτε τρόπο σε 'ροντέο'. Στα κοινά των δύο μονομάχων εκτός από την σφιχτή αμυντική γραμμή και την ομαδικότητα είναι και οι φουνταριστοί τους. Ο τεχνίτης και πολυδιάστατος Σουάρεζ απ΄τη μία, ο δυνατός και μαχητικός Γκιάν απ΄την άλλη. Έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους απέναντι σε Νότια Κορέα και ΗΠΑ (παρεπιπτόντως, οι ΗΠΑ κέρδισαν φιλάθλους με το τίμιο παιχνίδι τους σε αυτό το Μουντιάλ).
Μεγάλο συν των Ουρουγουανών ότι τις περισσότερες φορές βγαίνουν πρώτοι στη μπάλα. Μεγάλο συν των Γκανέζων ότι είναι ΠΟΛΥ κοντρολαρισμένοι (σαν μονάδες και σαν σύνολο) σε σχέση με τους άλλους Αφρικανούς που είδαμε (Καμερούν, Νιγηρία).

Η Αργεντινή δε με "πετάει απ'την καρέκλα" σαν φίλαθλο αλλά μπαίνει με τον αέρα του φαβορί σε κάθε ματς και σου δίνει την εντύπωση πως ό,τι και να γίνει θα κερδίσει. O Μέσσι δείχνει σιγά σιγά να αποβάλλει το άγχος του να πετύχει ένα γκολ και αρχίζει να μην το παίρνει και πολύ προσωπικά το Μουντιάλ. Άλλωστε τώρα ζορίζουν τα πράγματα και δεν είναι ώρα για προσωπικούς θριάμβους. Το κέντρο των Αργεντινών δε φοβίζει, αλλά το ασφυκτικό πρέσινγκ από τους μπροστινούς είναι ικανό να διαλύσει τον οποιοδήποτε. Χωρίς να είναι αναγκαία η φαντασία ή κάποιο "κρύψιμο" της μπάλας. Το απέδειξαν και στο αποψινό ματς, έστω κι αν χρειάστηκαν το έγκλημα του επόπτη και το έγκλημα του Οσόριο για να προηγηθούν με το ασφαλές 2-0. Τα "σύννεφα" που πλανήθηκαν μετά το ανοσιούργημα του Ροζέτι και του βοηθού του φρόντισε να τα διαλύσει ο Κάρλος Τέβεζ με το καταπληκτικό γκολ που πέτυχε, το ωραιότερο απ'όσα έχουμε δει σ'αυτό το Μουντιάλ. Οι Μεξικανοί προσπάθησαν να αιφνιδιάσουν στην αρχή, αλλά μετά το 2-0 (και όπως αυτό διαμορφώθηκε) πέρασαν ένα διάστημα μεγάλου πελαγώματος. Η φάση των 16 τους στοιχειώνει και δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε σ'αυτό το τουρνουά στα προημιτελικά. Είναι τεχνική ομάδα, γρήγορη, αλλά με ελλιπή ψυχικά χαρίσματα. Α! Και να μην ξεχάσω... Φρόντισε να προσέχεις τι λές γενικά αγαπητέ Ντιέγκο γενικά για τη FIFA, γιατί μπορεί να συνεχίσουν να σε "εκθέτουν" οι διαιτητές της ;)

Στη μητέρα των Ευρωπαϊκών μαχών, τι έιχες Γιάννη τι είχα πάντα. Το χουμε ξαναδεί το έργο, απλά κάθε φορά αλλάζει η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί. Ο Τζέιμς φταίει και δε φταίει στο πρώτο και στο 3ο γκολ, η αμυντική λειτουργία της Αγγλίας (ναι ναι, η ίδια που ουσιαστικά δεν απειλήθηκε καθόλου στον όμιλο) ήταν από χείριστη έως τραγική και ο Γκλεν Τζόνσον με τον Άπσον δεν πρέπει απλά να ξαναφορέσουν τη φανέλα με το εθνόσημο... Ας έρθουμε όμως και στην επίμαχη φάση του γκολ του Λάμπαρντ. Μετά το 2-0 από τον Ποντόλσκι η εικόνα του ματς ήταν τέτοια που έλεγες ότι οι Άγγλοι θα είναι τυχεροί αν γλυτώσουν με κάτω από τέσσερα γκολ. Και ξαφνικά μέσα στην αναμπουμπούλα μειώνουν, παίρνουν τα πάνω τους, ισοφαρίζουν και... για μισό λεπτό. Δεν ισοφαρίζουν... Η μη κατακύρωση του πεντακάθαρου γκολ του Λάμπαρντ μας στέρησε την ευκαιρία να δούμε ένα ματς από την αρχή, σε μια ΕΝΤΕΛΩΣ άλλη βάση. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... Οι Γερμανοί βάλανε τη μπάλα κάτω και εκμεταλλευτήκανε στο έπακρο τη -διαχρονική- αφέλεια των Άγγλων και τους διέλυσαν στην κόντρα. Τους πάτησαν, δεν είναι ψέμμα. Τα "λιοντάρια" ήταν ανύπαρκτα σε όλο το Β' ημίχρονο και ηττήθηκαν κατά κράτος από τα "πάντσερ". και δε μένει και πολύς χώρος για δικαιολογίες. Ο Τζέραρντ το είπε μετά το ματς (μίλησε σαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ αρχηγός). "Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και ΑΝ και ΑΜΑ...").
Η Αγγλία συνεχίζει να μας προσφέρει (και κυρίως στους φιλάθλους της) τραγωδίες και δράματα. Ποιος ξέρει... ίσως το ποδοσφαιρικό τους φρόνημα να διατηρείται ζωντανό μέσα από το δράμα της αποτυχίας... Ίσως να γουστάρουν να "τρέφονται" με συζητήσεις για το τι έφταιξε κάθε φορά και δεν πήγαν καλά. Πότε ο Σίμαν, πότε τα πέναλτυ, πότε οι διαιτητές, πότε τα χέρια του Θεού... μέχρι να ξανάρθει η επόμενη διοργάνωση όπου θα ξεκινήσουν και πάλι με όρεξη και ελπίδες και ξανά η ίδια μέρα της Μαρμότας...
Η δε Γερμανία, σ'αυτό το τουρνουά παρουσιάζει ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Είναι η Γερμανία της Μπάγερν, του Αμβούργου, της Βέρντερ... είναι η Γερμανία του 2006 και του 2008 με περισσότερο πάθος και εμπειρία. Κι επειδή τα τελευταία 10-15 χρόνια βρέθηκαν πολλοί και διάφοροι που τη μιμήθηκαν και θέλησαν να παίξουν "γερμανικά", πείσμωσε και ίσως θέλει να αποδείξει ΠΟΙΑ είναι η πραγματική Γερμανία...




Πάρτο αλλιώς Χάιντσε!!
 

Βραζιλία - Ακτή Ελεφαντοστού 3-1

Το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ ήταν εκεί!!! Παρέα με τον Ηλία και τον Αλέκο!!! Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι... προφανής! Just enjoy...

Τέλος τα ψέμματα

Ωραίαααα...Έγιναν τα 48 από τα 63 ματς του Μουντιάλ για να περάσουν  16 από τις 32. Αυτές που περιμέναμε δηλαδή εκτός από τους Ιταλούς και τους Σέρβους (οι μεγάλες εκπλήξεις, ελάτε τώρα ποιά Γαλλία...η αλήθεια είναι πως σαν blog περιμέναμε και την Ακτή και το Καμερούν να περάσουν. Οι Σέρβοι ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ, λίγοι το κατάλαβαν λόγω απεργίας των σχολιαστών, πως με ένα γκολ από το 77' μέχρι το τέλος πέρναγαν, αφήνοντας έξω την χειρότερη ομάδα των 16 κατά την άποψή μου, Γκάνα). Δεν είναι στην ίδια μοίρα οι Δανοί, δεν αυτοκτόνησαν δηλαδή. Πιάστηκαν κορόιδα από τους Ιάπωνες, μετρήστε πόσες φορές έχει βάλει αυτό το φάουλ ο Χόντα...

Καλή ομάδα πάντως η Ιαπωνία, ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο.Κατόπιν είχαμε το δράμα της Ιταλίας. Άλλαξαν οι καιροί, χάλασε ο κόσμος. Σε ματς που οι Ιταλοί ψάχνουν και την ισοπαλία, τρώνε 3 γκολ, εκ των οποίο το ένα από πλάγιο άουτ..Τα έχουμε ξαναπεί για τις επιλογές του Λίπι και τον Καναβάρο, η αλήθεια είναι πως δεν έχουν και καλή φουρνιά παιχτών. Θα μας λείψουν, αλλά ξέρουν αυτοί τον δρόμο για τον γυρισμό στις επιτυχίες.

Στα χτεσινά το "Ευχαριστούμε τι καλή ομάδα που είστε -Μα κι εσείς κύριοι" Χ των Βραζιλιάνων με τους Πορτογάλους ήταν μια σκέτη βαρεμάρα. Ματσάκι καλό (μέχρι το 70' τουλάχιστον) ήταν το Χιλή-Ισπανία. Κάτι της λείπει της Ισπανίας, ίσως είναι και το αμυντικογενές δίδυμο στα χαφ με Αλόνσο και Σέρχιο. Αν μαζευόταν και ο -εκπληκτικός σήμερα- Ινιέστα εκεί, μπορεί να πολλαπλασιάζονταν ο επιλογές στην επίθεση. Πάντως η Ισπανία έχει ένα πλεονέκτημα κατά την γνώμη μου. Θα μπορούσε να είχε πάρει 9 ποντάκια εύκολα και ωραία υπό άλλες συνθήκες, και αθροίζοντας και την αύρα της Πρωταθλήτριας Ευρώπης να έτρωγε τα μούτρα της στο νοκ αουτ. Τώρα έχουν καταλάβει νομίζω ότι είναι τρωτοί και πάνε με μεγαλύτερη αυτογνωσία στο ντέρμπυ της Ιβηρικής. Και θα τα καταφέρουν νομίζω. Η Χιλή μπήκε με τσαμπουκά και πάθος, αλλά το γκολ του Βίγια, η γκάφα του τερματοφύλακα και η άδικη αποβολή του Εστράδα τους έκοψαν τα φτερά. Είναι πολύ καλή ομάδα πάντως και θα την παλέψουν όσο μπορούν την Βραζιλία. Το αστείο της βραδιάς -πέρα από το ψέμμα της Ελβετίας- είναι πως μετά το 70', κάθε φορά που η Χιλή πήγαινε να πατήσει περιοχή, η κλωτσιά έπεφτε σύννεφο. Οι Ισπανοί δεν ήθελαν να περάσουν τα υπόλοιπα 20' λοξοκοιτάζοντας στο άλλο ματς.

Τι έχουμε τώρα?

 

Οι εκτιμήσεις μας είναι οι προφανείς. Η Ουρουγουάη στους 4 , μια εκ των Βραζιλίας και Ολλανδίας στον τελικό. Στην άλλη πλευρά ο χαμός.

Μουντιάλ 2010 - Αντίο...

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι,
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κ.Καβάφης

Ο στόχος επετεύχθη, ας μη γελιόμαστε. Το γκολ μας το βάλαμε σ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, τη νίκη μας την κάναμε και παλέψαμε πέρα από τα όριά μας (κι αυτό δεν είναι υπερβολή) απέναντι σε ένα από τα σούπερ φαβορί του θεσμού. Κι ας γκρινιάζουνε ο Μαραντόνα κι ο διάδοχός (ή μάλλον επίγονος) του για το "σκληρό" παιχνίδι των Ελλήνων. Σκληροί είμαστε Ντιέγκο μου, όσο μπορούμε. Αντιαθλητικοί και unfair όμως δεν έχουμε υπάρξει στη φτωχή πλην τίμια ποδοσφαιρική μας ιστορία. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δε διεκδικούμε δάφνες ποιότητας για το επιθετικό μας παιχνίδι, αλλά δε ντρεπόμαστε κιόλας που παίξαμε ταμπούρι απέναντι στην Αργεντινή του Μέσι, του Αγκουέρο, του Βερόν... Και μη βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει γι αυτα που γράφαμε για την Ίντερ κόντρα στη Μπαρτσελόνα... Το χουμε ξαναπεί, η Εθνική Ελλάδος στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, ακόμα και με ένα Euro στην κατοχή της, είναι μικρό ποδοσφαιρικό μέγεθος.
Μικρό ναι, μηδαμινό όμως όχι. Οι εποχές που ανήκαμε στην ίδια κατηγορία με το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και την Αρμενία έχουνε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και αυτό οφείλεται στον Όττο Ρεχάγγελ. Η -όπως όλα δείχνουν- αποχώρησή του από τον πάγκο της Εθνικής σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που μόνο χρυσή μπορεί να χαρακτηριστεί για τα δεδομένα μας.
Κι αν πριν λίγο καιρό λέγαμε ότι ο Ρεχάγγελ αγάπησε μόνο μια ομάδα (αυτή του 2004), τώρα οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχει μέλλον. Όχι τόσο σαν παρακαταθήκη απ'το Γερμανό, αλλά σαν υπόσχεση από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, κυρίως της νέας φουρνιάς. Αυτούς που αγαπάμε να μισούμε... Τον Τζιόλη, τον Τζορβα, τον Τοροσίδη, τον Αβραάμ, το Σπυρόπουλο, τον Παπασταθόπουλο, το Σαμαρά...

Οι Αργεντίνοι ήταν λογικό να χτυπήσουν το ματς, καμιά ομάδα -ειδικά μεγάλη, επιπέδου Βραζιλίας, Αργεντινής, Γερμανίας κλπ- δεν "κάθεται να χάσει". Ομάδα που έχει κατακτήσει το τρόπαιο και που έχει στόχο να το κατακτά κάθε φορά, είναι αδύνατο να μπει σε αρρωστημένες λογικές, ακόμα κι αν τη βολεύει κάποιο αποτέλεσμα. Η Αργεντινή είναι μια πλούσια σε ταλέντο και προσωπικότητα ομάδα, που όμως θα τα βρει σκούρα απέναντι σε Ευρωπαίους αντιπάλους και η αρχή έγινε χτες. Δεν είναι αναγκαίο να παίξει μια ομάδα με 11 πίσω για να σταματήσει την Αργεντινή. Μπορώ να φανταστώ τους Ελβετούς ή τους Σλοβένους για παράδειγμα να αποσπούν ισοπαλία ή να χάνουν δύσκολα, χωρίς να παίξουν με 6 αμυντικούς όπως εμείς. Βοήθεια απ΄τον πάγκο για την αλμπισελέστε ούτε γι αστείο... Ο Μαραντόνα έχει καταλάβει ότι είναι ο μεγάλος σταρ του φετινού τουρνουά και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για την ομάδα και για το Μέσι. Μπορεί να λειτουργήσει αγχολυτικά για το μικρό μάγο, μπορεί όμως και να βαρύνει πάρα πολύ τα πόδια του. Νομίζω ότι η ομάδα του Ντιέγκο δε θα συναντήσει πρόβλημα απέναντι στους ταλαντούχους αλλά "λεπτεπίλεπτους" και συνήθως μη ικανούς να κάνουν την υπέρβαση Μεξικανούς. Αν είχαν να αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη, θα μιλάγαμε για ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ! Μακάρι οι Ουρουγουανοί να κάνουν την έκπληξη και να φτάσουν μέχρι την τετράδα του ΠΚ...
Για τη Γαλλία τι να πω... Δεν τους περίμενα να πάνε πολύ μακριά σ'αυτό το Μουντιάλ, αλλά δεν περίμενα να παρουσιάσουν τέτοιο χάλι. Όχι τόσο αγωνιστικό, αλλά αυτή η εικόνα μόνο ομάδας δεν είναι. Αλλά δεν πειράζει, εξάλλου γιατί να χαλάμε τη ζαχαρένια μας και γιατί να νευριάζουμε... Τι έχει πια ο Ντομενέκ, χολέρα έχει???

Οι Ιταλοί συνεχίζουν κούτσα-κούτσα να "κρύβονται", με την ελπίδα ότι για μια ακόμα φορά θα θολώσουνε τα νερά, θα περάσουν με λίγη δόση τύχης στην επόμενη φάση και θα 'απογειωθούν' στα νοκ-άουτ, που είναι το ψωμί τους. Και λέω "κρύβονται", γιατί έδειξαν ότι έχουν δυνατότητα να παίξουν γρήγορα κι επιθετικά, έστω κι αν στην κορυφή υπάρχουν ο Ιακουίντα και ο Τζιλαρντίνο, που γελάει ο κόσμος μαζί τους. Στο συγκεκριμένο όμιλο, νομίζω θα είναι έκπληξη αν μείνουν οι Παραγουανοί έξω, οι οποίοι μαζί με τους Χιλιανούς (και την Ουρουγουάη φυσικά) χτυπάνε το καμπανάκι σε Αργεντινή και Βραζιλία, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν παίζουν μόνοι τους για λογαριασμό της Λατινικής Αμερικής. Οι Σλοβάκοι αποδείχθηκαν πολύ άπειρη για να κοντράρουν την Παραγουάη, ενώ οι πολύ πειθαρχημένοι Ελβετοί του Χίτζβελντ πάλεψαν -ακόμα και με 10- αλλά αποδείχθηκαν λίγοι απέναντι στο ταλέντο των Χιλιανών.

Μεγάλο respect στην Εθνική Δανίας (ανέκαθεν συμπαθούσαμε όλους τους Σκανδιναβούς). Μετά την τραγική εικόνα που παρουσίασαν απέναντι στην Ολλανδία, έπαιξαν τίμια και καθαρά και πραγματοποίησαν μια επική ανατροπή κοντρα σε μια ομάδα πολύ γρήγορη, πολύ επιθετική, αλλά ολίγον τι άναρχη και κατα διαστήματα πελαγωμένη. Ο Ετό ήθελε πολύ ένα γκολ σε παγκόσμιο κύπελλο, αλλά δεν κατάφερε να το συνδυάσει με νίκη. Παρόλα αυτά, κότα δεν τον λες με τίποτα. Είχε τσαγανό και τίμησε το περιβραχιόνιο που φορούσε. Λαμπρό διαγράφεται το μέλλον και για τον Ασου-Εκοτό της Τότεναμ και τον Σονγκ της Άρσεναλ. Όσο για τους Δανούς, οι "παλιοσειρές" Γκρόνκιερ, Σόρενσεν, Πόουλσεν, Τόμασον και κυρίως ο Ρόμενταλ αποτελούν τον καλύτερο "φάρο" για τον Μπέντνερ, που αν μη τι άλλο ξέρει να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Το ματς με αντίπαλο τους καμικάζι της Ιαπωνίας (που κόντραραν στα ίσα την Ολλανδία παρόλο που ηττήθηκαν) ίσως είναι απ'τα καλύτερα που θα δούμε.

Πορτογάλοι σε αυτούς ρίχνετε 7 ρε? Που κάνουνε προπόνηση σε δημοτικό γυμναστήριο στο  Γιοχάνεσμπουργκ? Α ρε Ελλάδα που θέλετε...

Αντίο ΜΕΓΑΛΕ!!!

"Παρελθόν από τον Ολυμπιακό αποτελεί ο Τάσος Πάντος. Μετά από επτά χρόνια στους Πειραιώτες ο 34χρονος αμυντικός αποχωρεί, καθώς αποφασίστηκε να μην ανανεωθεί το συμβόλαιό του.

Ο Πάντος συνταντήθηκε σήμερα το μεσημέρι με τους διοικούντες τον Ολυμπιακό και ενημερώθηκε πως δεν θα του προταθεί νέο συμβόλαιο.

Στη θητεία του στους Πειραιώτες ήταν ένας από τους παίκτες που λειτουργούσε με αποκλειστικό γνώμονα το καλό του συνόλου, χωρίς ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα.

Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε δέκα τίτλους. Πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ."


Αντίο σε σένα μεγάλε Τάσο. Σε εσένα που με την απόδοσή σου και το πάθος σου χλεύασες και ειρωνεύτηκες και εξευτέλισες τους προπονητές της εξέδρας, τους βαριεστημένους σταρ, τους κολπατζήδες αλήτες, τους "συμβολαιάκηδες", τους "παιχταράδες χωρίς πρωτάθλημα", τους "ξέρει πολύ μπάλα-αλλά δεν προσαρμόστηκε", τους "αθλητές της παραλιακής", τους "ξέρω πολύ μπάλα" φίλαθλους. Πόσο μα πόσο τους εξευτέλισες;?
Και την μελανή σου στιγμή στο Άνφιλντ, την έχουμε ήδη ξεχάσει.Θυμόμαστε πάντα την εξαφάνιση του 'πολύ' Λούκε.

 

Μουντιάλ 2010 - Ψύχραιμες κωλοτούμπες

Μετά την ήττα από τη Νότια Κορέα, στο άρθρο που αφορούσε την εμφάνιση της Εθνικής μας κλείσαμε έτσι:

"Όσο για τους "ειδικούς" που επέμεναν ότι είμαστε καλύτερη ομάδα απ'τους Νοτιοκορεάτες και δε μας άξιζε τέτοια ήττα... τι να πω... Δεν γίνεται να απαξιώνεται έτσι, ομάδα με οκτώ συμμετοχές σε τελική φάση Μουντιάλ και παρουσία σε 4άδα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία περνά ενδόμυχα και στους ποδοσφαιριστές (εμπιστεύομαι την ψυχολογική προετοιμασία του Ρεχάγγελ), γιατί αν είναι έτσι, πάμε για νέο "4-4-2". Κι ήδη έχουμε ξεκινήσει, απ'την ανάποδη αυτή τη φορά..."

Δεν ξέρω αν αυτή η 'ψυχολογική προετοιμασία' ήταν τελικά έργο Ρεχάγγελ ή αν πήγαζε από τον πληγωμένο εγωϊσμό των παικτών, πάντως λειτούργησε καλά. Κάπου διάβαζα ότι τελικά οι ποδοσφαιριστές ίσως και να αψήφισαν αρκετά τον 'γέρο πατέρα' τους γι αυτό και έγινε ό,τι έγινε χτες. Όπως και να χει, ακόμα κι αν απέναντί μας είχαμε μια μέτρια ομάδα που έπαιζε με 10 απ'το πρώτο ημίχρονο και που χτυπήθηκε από τραυματισμούς, δείξαμε μαχητικότητα και θέληση για τη νίκη. Τεράστια μπάλα δεν παίξαμε. Είχαμε πολλή ώρα την μπάλα στα πόδια μας, αμυνθήκαμε επιθετικά μετά το 1-1 και την κατάλληλη στιγμή κάναμε τα γιούργια μας! Είναι κλισέ του κερατά να λέμε "με τα αν δεν γράφεται η ιστορία", αλλά αν στην διπλή ευκαιρία τετ-α-τετ Γκέκα, κοντρα Νιγηριανών γινόταν το 1-2, θα μιλάγαμε για μια μέγιστη κηδεία. Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Πάψαμε πλέον να είμαστε οι "super παρθένες" των παγκοσμίων κυπέλλων, χωρίς βαθμό και χωρίς γκολ. Αν αναλογιστεί κανείς το ποδοσφαιρικό μέγεθος "Ελλάδα" συνυπολογίζοντας ακόμα και το Euro,ο στόχος επετεύχθη. Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα θα θεωρηθεί υπέρβαση. Έτσι πιστεύω και δεν είστε και υποχρεωμένοι να ασπαστείτε τις απόψεις μου. Είμαι υπέρ της κριτικής, την οποία αδυνατώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να τη χωρίζουμε σε καλόπιστη και κακόπιστη. Δηλαδή τα "μπράβο" των οπαδικών εφημερίδων όταν λειτουργούν με γνώμονα το 'πόσοι δικοί μας έπαιξαν καλά', είναι σωστότερα??? 

Oι κωλοτούμπες δεν είναι απαραίτητα κακές, ιδιαίτερα όταν είναι ψύχραιμες. Αν για παράδειγμα ο Κατσουράνης είναι χώμα στο πρώτο ματς και κάνει κάποιος κακή κριτική, και στον επόμενο αγώνα ο Κατσούρ παίξει μπαλάρα και ο ίδιος "κάποιος" τον εκθειάσει, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το λάβω σαν ολοκληρωτική κωλοτούμπα! Δε γίνεται να εθελοτυφλούμε για λάθος επιλογές προπονητών και άσχημες εμφανίσεις παικτών και να λέμε ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΤΥΧΗ... Ούτε απ'την άλλη να είμαστε μίζεροι και σε μια καλή εμφάνιση να λέμε ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ...

Όσο μας κυριεύει ο μεγαλοϊδεατισμός και δε συνειδητοποιούμε ότι στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη είμαστε πολύ μικροί, τόσο θα χαλιόμαστε με τις κακές εμφανίσεις και τα κακά αποτελέσματα. Δηλαδή τι να πουν και οι Ισπανοί με τους Γάλλους???

Είπα Γάλλους και μελαγχόλησα... Πότε πέρασαν 14 χρόνια... Καλοκαίρι του 1996. Euro Αγγλίας. Λαμά, Τζορκαέφ, Ντεσάμπ, Ζιντάν, Πεντρός... Α, ρε Πεντρός... έστειλες τους Τσέχους στον τελικό, πρόβατα για σφαγή από τα παντσερ... Το 1996 ξεκινούσε λοιπόν, το χτίσιμο μιας πολύ σπουδαίας ομάδας, που αποτελείτο από τεχνίτες ποδοσφαιριστές σε ΟΛΕΣ σχεδόν τις θέσεις και κυρίως ΔΕΝ είχαν ακόμα σκορπιστεί στα πέρατα της Ευρώπης για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις κάθε λογής Άρσεναλ. Οι περισσότεροι ήταν Γάλλοι που έπαιζαν ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. Αυτή η ομάδα δυστυχώς -καθώς δεν ανήκει (κακά τα ψέμματα) στα "τζάκια" του παγκόσμιου ποδοσφαίρου- είχε ημερομηνία λήξης. Κι αυτή ήταν το Μουντιάλ του 2006. Ημερομηνία λήξης συνάμα ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή που δεν φοβάμαι να βροντοφωνάξω ότι στα μάτια πολλών ανθρώπων της δικής μου γενιάς, υπήρξε ανώτερος του Πελέ και του Μαραντόνα. Πόσο λείπεις Ζιζού... Ποιος ξέρει, ίσως η Γαλλία για να πρωταγωνιστεί, να χρειάζειται ένα 10άρι ηγέτη, όπως ο Πλατινί και ο Ζιντάν. Κάθε 15-20 χρόνια δηλαδή... Ας μην αναλωνόμαστε μονίμως στον Ντομενέκ. Μη μου πει κανείς ότι ο Ζακέ κι ο Λεμέ ήταν τίποτα καθηγητές ποδοσφαίρου. Είπαμε, καλός και πυραυλοκίνητος ο Ριμπερί, φινετσάτος ο Ανελκά, σκυλιά ο Αμπιντάλ κι ο Σανιά, βράχος ο Λιορίς αλλά...

Μουντιάλ 2010 - Συγκρατημένη απαισιοδοξία...

Θέλω να ξεκινήσω τούτο δω το post από την προχτεσινή τεράστια ισοπαλία που πήρανε οι ηρωϊκοί Νεοζηλανδοί από τους ταλαντούχους μπαλαδόρους (πλην όμως άπειρους) Σλοβάκους. Όχι ότι είναι έμπειροι οι "All Whites", αλλά τουλάχιστον είναι πιο εύκολο να προσηλωθείς στο στόχο όταν αυτός είναι με χαμηλό τον πήχυ. Οι Σλοβάκοι ήταν μονίμως οι "φτωχοί συγγενείς" της σπουδαίας Τσεχίας. Μετά τη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας, οι Τσέχοι και τελικό Euro πήγαν, και στην τετράδα πήγαν, και Μουντιάλ πήγαν και τροφοδότησαν τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες με παίκτες σταρ. Και ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω και έχουμε 'ύφεση' των Τσέχων, ενώ η Σλοβακία κερδίζει πόντους στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Να σου Σκρτελ, να σου Βίτεκ, να σου Χάμσικ... Παίζουν ωραία μπάλα, στρωτή και οργανωμένη. Αλλά αυτή η απότομη 'άνοδος' τους ψιλοθόλωσε νομίζω και σε συνδυασμό με τη διαχρονική αφέλεια των ομάδων του πρώην ανατολικού μπλοκ ίσως αποτελέσει τροχοπέδη για να κάνουν κάτι αξιόλογο.
Σε πείσμα των περισσότερων που "κράζουν", βρήκα την Ιταλία αρκετά καλή, μαχητική και με -τηρουμένων των αναλογιών- επιθετικές βλέψεις. Ο μέσος όρος ηλικίας έπεσε κάπως και η Σκουάντρα Ατζούρα έχει μια κάποια φρεσκάδα και περισσότερα τρεξίματα. Μη σας παραπλανά το 1-1. Ήρθε απέναντι σε μια πολύ καλά δουλεμένη ομάδα, που παίζει "ιταλικά" και που ήταν προφανές ότι κατέβηκε για το μηδέν πίσω. Τεχνίτες ποδοσφαιριστές, χωρίς να στερούνται όμως σκληρότητας, όπως πχ στερούνται κάποιοι αντίστοιχοι κατά Ιβηρική χερσόνησο μεριά...
Πορτογάλοι και Ισπανοί δεν έκαναν καλό ξεκίνημα και η Ιβηρική χερσόνησος μετράει μόλις έναν βαθμό σε δύο ματς. Κι αν η Ακτή Ελεφαντοστού με Ντρογμπά (έστω και τραυματία), Έμπουες, Τουρέδες και Καλού αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την Πορτογαλία επειδή είναι μια ομάδα με προσωπικότητες, τότε πώς μπορεί να εξηγηθεί το "στραπάτσο" των Ισπανών? Πόσο σπουδαία προσωπικότητα είναι ο Μπενάλιο, ο Φερναντέζ και ο Νκούφο? Πολύ απλά, είναι ΟΜΑΔΑ. Και μάλιστα ομάδα ενός τεράστιου προπονητή, κατόχου 2 Champions League, για όσους το αγνοούν. Ο Χίτζβελντ κατέβασε ένα συμπαγές σύνολο με γερά κορμιά απ'τη μέση και πίσω, που παρόλα αυτά, δεν έδειξαν να μασάνε από κάτι "σφαίρες 1 και 15" (που έλεγε και μια ψυχή...) και απ'τη μέση και μπροστά κάθε τους σχεδόν αντεπίθεση ήταν σωστά 'δομημένη'. Οι Ισπανοί θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα για να διεκδικήσουν με αξιώσεις ένα παγκόσμιο κύπελλο. Άλλο Euro, άλλο Moυντιάλ.. Δεν είναι αγωνιστικό το θέμα, προφανώς. Έχει να κάνει με το DNA της ομάδας, με την ιδιοσυγκρασία της, με την ιστορία της.
Και μιας και μιλήσαμε για ιστορία, πολύ τη χάρηκα χτες την Ουρουγουάη, αν και δεν είδα όλο το ματς. Δύο Παγκόσμια κύπελλα είναι αυτά...... Όσα έχουν Αγγλία και Γαλλία μαζί. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αφήνω τελευταία τη Βραζιλία. Ακούω και διαβάζω διάφορα. Άλλοι εκθειάζουν την οργανωμένη της άμυνα και εν γένει διάταξη, καθώς και το "μυαλωμένο" και "μετρημένο" παιχνίδι της. Κάποια άλλοι είναι πιο δύσπιστοι, κι απλά στέκονται στην αποτελεσματικότητά της και στην παρουσία -σπάνιο πράγμα για Βραζιλία- ικανού τερματοφύλακα και σέντερ φορ γκολτζή-θωρηκτού. Συγγνώμη, αλλά δε μιλάμε ούτε για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ούτε για την Εθνική Σουηδίας... Μιλάμε για την ομάδα με τους περισσότερους φιλάθλους σε όλο τον κόσμο. Εμάς που την αγαπήσαμε για χίλια δύο άλλα πράγματα απ'αυτά που φαίνεται να κάνει... Κάποτε τα "δεκάρια" στη σελεσάο παίζανε δεξιά μπακ. Τώρα, τα δεξιά μπακ γίνανε "δεκάρια"... Δεν είναι άσχημο. Παιχταράδες κι ο Μαικόν κι ο Ντάνι Άλβες κι ο Μπάστος απ'την άλλη πλευρά και ο Λούσιο και ο Ζούλιο Σέζαρ και όλη η άμυνα. Αλλά... εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτοί που έιδαμε με τα μπλε σορτσάκια και τις κίτρινες φανέλες δεν αποτελούσαν τη Βραζιλία.


ΥΓ: Δεν είναι απίθανο να δούμε καμιά κηδεία των σπουδαίων Βορειοκορεατών απέναντι στα γατάκια της Πορτογαλίας και τους παραλίες της Ακτής Ελεφαντοστού...

4η ημέρα

Τέταρτη ημέρα του Μουντιάλ χτες και είχαμε δράματα. Εντάξει οι Ολλανδοί καθάρισαν -όχι πολύ εύκολα-, αλλά ο ''αγριεμένος"  Ετό'ο'ο  και τα υπόλοιπα λιοντάρια δεν την πάλεψαν και πολύ. Όταν οι 8-9 βασικοί παίζουν στην Ευρώπη με τόσες παραστάσεις και συμμετοχές και τρώνε αυτό το γκολάκι από Ιάπωνες... Κρίμα γιατί τους πιστεύαμε. Πάντως και για την Σερβία και για το Καμερούν οι ευθύνες είναι πολλές για τους προπονητές. Το πολύ καλό υλικό σε καμία περίπτωση δεν έχει διαχειρισθεί σωστά. Το βραδυνό στο Κέιπ Τάουν, Ιταλία - Παραγουάη, πάει να πλασαριστεί ως δράμα, αλλά ήταν απολύτως αναμενόμενο, διαφωνείτε? Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές είναι σε φάση ανανέωσης και είναι λογικό να παρουσιάζονται μετριότατοι. Δηλαδή ο κορμός της άμυνας, οι Μπουφόν-Καναβάρο-Κιελίνι της Γιουβέντους, τερμάτισαν 7οι στην Ιταλία και δέχονταν 1.45 γκολ ανά παιχνίδι. Ανήκουν όμως σε αυτήν την τριάδα των μεγάλων μαζί με Γερμανία και Βραζιλία, και ποιός θα πόνταρε πολλά λεφτά πως δεν θα προχωρήσουν? Οι Παραγουανοί όμως πολύ μου άρεσαν. Δεν έκαναν κανένα παιχνίδι επιθετικό ή φαντεζί, αλλά πολύ πάθος, ενέργεια, τάκλιν (νόμιμα ε) και ορθολογισμός.

Σήμερα έχουμε την Σλοβακία απέναντι στην 2η πιο αδύναμη ομάδα του Μουντιάλ (η 1η αντιμετωπίζει την Βραζιλία το βράδυ), και την ματσάρα Ακτή Ελεφαντοστού-Πορτογαλία. Προσωπική επιθυμία είναι να νικήσουν οι Τουρέ και η παρέα τους...

Τα λέμε σύντομα..

------------------------------------------------------------------------------------

 Mπείτε σε αυτό το site, βρείτε το Simulacion de la Fase Final και κάντε τις διασταυρώσεις και τις προβέψεις σας.

ΤΙ ΔΗΛΩΣΗ ΚΙ ΑΥΤΗ

Τους περιμένουμε να το κάνουν.

------------------------------------------------------------------------------------------

  Οι καλύτερες φωτογραφίες των πρώτων ημερών της διοργάνωσης.

     Bloemfontein, Πρεμιέρα.

    Soweto, Πρεμιέρα

    Soweto, Πρεμιέρα, η διάσημη Βουβουζέλα

    Siphiwe Tshabalala, Πρώτο γκολ του Μουντιάλ   

    44 χρόνια πίεσης πάνω του....

    Lagos, Nigeria, 12 Ιουνίου  

    Tucuman, Argentina, 12 Ιουνίου.  ΔΝΤ....    

    Hamburg, Germany, 13 Ιουνίου

    Diego Lugano (URU), Jeremy Toulalan(FRA), Sidney Govou(FRA)

     Diego Forlan (URU), William Gallas(FRA)


     Πηγή: Boston.com

Έτσι πανηγυρίζει ο αιώνιος αρχηγός...

thnx to Fight Club

7 under, παραδόσεις, φασαρία, νοσταλγία και ο ΜΠΑΝΤΣΣΣΣΤΟΥΜΠΑΑΑΑ!

Κάποια πράγματα είναι θεσμοί και δεν αλλάζει αυτό. H Ουρουγουάη παίρνει εύκολα κόκκινες και οι Άγγλοι είναι ΑΦΕΛΕΙΣ.

1998 - Ακόμα δεν κατάλαβαν πως έφαγαν το 2ο Γκολ.

2002 - ...

2010 - ...

Τι είδαμε λοιπόν στα πρώτα 8 ματς του Μουντιάλ? Είδαμε 7 under ματς, βαρετά στην πλειοψηφία τους (εκτός από αυτό της πρεμιέρας ίσως). Είδαμε τους Γάλλους πτώματα (σιγά το νέο), τους Αργεντίνους σοβαρούς (εκτός από μερικές τελικές προσπάθειες), τους Γερμανούς σοβαρούς όπως πάντα, τους Σέρβους δυστυχώς πολύ κακούς -αναλογικά με το υλικό τους- , τους Γκανέζους έξυπνους, τους διοργανωτές πολύ ορεξάτους, τους Αμερικάνους συμπαγείς, τους Κορεάτες αναμενόμενους, τους Αλγερινούς χάλια, τους Σλοβένους επίσης χάλια, τους Άγγλους ΑΦΕΛΕΙΣ. 

Έβαλαν ένα πολύ ωραίο γκολ οι Άγγλοι λοιπόν, είχαν την πρωτοβουλία, και ήρθε το κακό... Δεν είναι θέμα προσώπων πιστεύω. Είναι στο αίμα τους? Στο DNA τους? Κάτι φταίει ρε γαμώτο δεν ξέρω, παρόλα αυτά και πάλι πιστέυω πως θα πάνε ψηλά. Οι Αμερικάνοι πάντως δεν σταματούν λεπτό να κάνουν βήματα μπροστά στο ποδόσφαιρό τους. Μπράβο τους.

Το Μεξικό έπαιξε με αντίστοιχη αφέλεια.

Δεν έκανε γκολ τις ευκαιρίες και την κατοχή. Και την πλήρωσε. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο οι Νοτιο-Αφρικανοί, αλλά είχαν το άγχος το μετέτρεψαν σε όρεξη. Οι Αργεντίνοι μου άρεσαν, (θα μου άρεσαν πιο πολύ με Καμπιάσο μέσα) θα πάρουν 3 νίκες, θα περάσουν λογικά και τον δεύτερο του Α ομίλου και βλέπουμε. Η Νότιος Κορέα έπαιξε απλά και έξυπνα, εξάλλου δεν είχε και δύσκολο έργο. Την Νιγηρία δεν την βλέπω για πολλά, μπορεί να έφταιγε και ο αντίπαλος βέβαια αλλά οκ.

Οι Σέρβοι ρε παιδί μου άλλο πράγμα. Ωραίοι, βαλκάνιοι, ταλαντούχοι, ντουζενάτοι, ψηλοί, δυνατοί, απ΄ολα. Και τι κάνανε? Χάσανε από μια Γκάνα χειρότερη από το 2006. Περίμεναν να μείνουν με 10 παίχτες, να τσιμπήσουν και ένα γκολ για να αποφασίσουν να παίξουν. Που ήταν ο Γιοβάνοβιτς? Ο παιχταράς Κράσιτς? Ο Πάντελιτς? Δεν λέμε, ταλαντούχα ράτσα, αλλά άναρχη και ράθυμη...Άντε να περάσουν τώρα. Για τα άλλα 2 ματσάκια συνεχίζει ο Fondeus.

ΥΓ1 Στα εξωαγωνιστικά πάντως, δεν βλέπω τον ίδιο παλμό με προηγούμενες διοργανώσεις. Κάτι οι βουζουζέλες, κάτι οι πολλές μεταδόσεις από την Αθήνα βαριέμαι. Νοσταλγώ ΜΑΝΟΛΟ και ΓΕΡΑΚΑΡΗ!!! Να φωνάζουν Ρονάλντο- Ρονάλντο-Ρονάλντο-και ΓΚΟΟΟΛ και να νιώθεις Μουντιάλ!!!

ΥΓ2 Βλέπω Καμερούν και Χ στο βραδυνό απόψε.

ΥΓ3 Ελλάδα και Μουντιάλ δεν μου κόλαγε ποτέ και εννοείται δεν θα μου κολήσει φέτος. Αδιαφορώ.

Skywalker

Το Αλγερία-Σλοβενία αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για τις φαρμακοβιομηχανίες ηρεμιστικών και για τις εταιρείες που πουλάνε έτοιμες σούπες. Γιατί να φάς μια σουπίτσα και να πιεις ένα Lexotanil,

όταν μπορείς να απολαύσεις ένα τέτοιο θέαμα?? Φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί ο Green έκανε τη γκάφα και αλλάξανε οι ισορροπίες στον όμιλο. Επιμένω όμως να μην καταλαβαίνω τη λογική της τόσης σκοπιμότητας. Οκ, δε θα χάσεις, θα φέρεις Χ, θα κερδίσεις κ.ο.κ Θα πας στους 16 και ΑΝ -λέμε ΑΝ- είσαι και λίγο τυχερός θα πας και στους 8. "Ελλάδες" του 2004 και "Κορέες" του 2002 δε βγαίνουν κάθε μέρα. Και τσαντίζομαι περισσότερο όταν βλέπω ομάδες όπως η Σλοβενία (που διαθέτει ταλέντο) να δείχνει τέτοιο πρόσωπο. Ο Koren και ο Birsa έχουν τα φόντα να διακριθούν, το ίδιο και ο Novakovic. Ευχάριστη έκπληξη ο "δικός" μας Radosavlievic, που ομολογώ δεν τον περίμενα βασικό. Έπαιξε σοβαρά και μετρημένα και ηταν φανερό ότι έκανε ό,τι του ζητήθηκε.
Απ'την άλλη, οι Αλγερινοί φάνηκε να μην πιστεύουν πολύ στις δυνατότητές τους. "Σφιχτά" και ό,τι κάτσει. Respect που δεν "κατέφυγαν" στην εύκολη λύση της βαθιάς μπαλιάς στον Djebbour, αλλά αυτό φανέρωσε και το φόβο τους στο συγκεκριμένο ματς. Η αλήθεια είναι ότι τρώνε δύσκολα γκολ (εκτός αν φροντίσει ξανά ο Sauci) και δε θα ταν έκπληξη να αποσπάσουν (ή και να κερδίσουν) τις ΗΠΑ με λίγη τύχη και να δυσκολέψουν πολύ τους υπερόπτες Άγγλους.

Τι σόι Γερμανία είναι τούτη, με δύο "Πολωνούς", έναν "Τούρκο", έναν "Τυνήσιο", έναν "Βραζιλιάνο" και έναν "Ισπανό"...?? Ευτυχώς, οι Γερμανοί-Γερμανοί της ομάδας έχουν πολύ εμφατικά ονόματα και ισορροπούν λίγο την κατάσταση. Nuyer, Sweinsteiger, Mertesacker, Muller, Badstuber... BADSTUBER!! ΜΠΑΝΤΣΣΣΣΤΟΥΜΠΑΑΑΑ!! Το προφέρεις ρε παιδάκι μου και γεμίζει το στόμα σου αφρό μπύρας και λουκάνικο. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι τα πάντσερ μπήκαν δυναμικά στη διοργάνωση και από νωρίς δείξανε ότι δεν "συντηρούνται" μόνο με τη φανέλα πια, αλλά διαθέτουν καλή ομάδα. Ομάδα με ταχύτητα, φρεσκάδα, σχέδιο και επιθετικές βλέψεις. Κι αν τα 10-12 τελευταία χρόνια τα βρίσκουν σκούρα απέναντι σε Ευρωπαίους, ξέρουν καλά να κόβουν τα φτερά σε κάτι επίδοξες "εκπλήξεις" τύπου ΗΠΑ, Παραγουάης και Αυστραλίας.

Στα καθαρά αγωνιστικά, η απουσία του Μπάλακ ίσως τελικά λειτουργήσει θετικά για τους Γερμανούς, που ναι μεν χάνουν μια ηγετική φυσιογνωμία στο κέντρο αλλά κερδίζουν σε γρηγοράδα και γίνονται λιγότερο προβλέψιμοι. Σαφώς και οι Γερμανοί είναι πιο "soft" σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια κι ακόμα και οι φάτσες τους (με εξαίρεση τον Sweinsteiger) δεν τρομάζουν τους αντιπάλους. Παρόλα αυτά, διαθέτουν αρκετούς μπαλαδόρους (κι εδώ είναι η μεγάλη συμβολή των "μεταναστών") και παίζουν απλά και ελεύθερα. Ο Lahm είναι η μεγάλη μου αδυναμία και νομίζω είναι δικαίως αρχηγός της ομάδας, ενώ ο Klose αποδεικνύει κάθε φορά ότι πιθανότατα είναι ο κορυφαίος κεφαλοσφαιριστής όλων των εποχών.
Οι Αυστραλοί, απ'την άλλη, δεν είναι κακοί. Πάλεψαν στο βαθμό που μπορούσαν και είχαν σπουδαία ευκαιρία στο πρώτο δεκάλεπτο να αιφνιδιάσουν, προτού δεχθούν τη βολίδα του Podolski. Ήρθε και το απρόσμενο γκολ του Klose, ήρθε και η -τραβηγμένη- κόκκινη στον Cahil και κάπου εκεί ήταν πια θέμα χρόνου να αρπάξουν οι Soceroos κι άλλα μπαλάκια. Καλό θα ήταν βέβαια να μην ξεχνάμε ότι πολλοί Αυστραλοί αγωνίζονται στην Αγγλία (και γενικά στην Ευρώπη) και ότι αυτή η ομάδα "χτίστηκε" από έναν μεγάλο δάσκαλο που ακούει στο όνομα Guus Hiddink. Γι'αυτό και νομίζω ότι στα επόμενα 2 ματς θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της, ενώ είναι σίγουρο πως -στο μέτρο του δυνατού- θα παίξει καλό ποδόσφαιρο. 

Fondeus

Μουντιάλ 2010 - Πάμε σαν άλλοτε!!!

H εθνική μας ομάδα φαίνεται ότι έχει μπει αποφασισμένη σ'αυτό το Μουντιάλ... να συνεχίσει ό,τι άφησε στη μέση το 1994. Κακή και αργή ανάπτυξη και "χτύπημα" εκεί που δεν το περιμέναμε. Σε στημένη φάση και σε αντεπίθεση.
Η επιλογή του Βύντρα ως παρτενέρ του Αβραάμ στο κέντρο της άμυνας εκ του αποτελέσματος δε δικαιώνει το Ρεχάγγελ, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ήταν κακή. Το τραγικό λάθος του Βύντρα κόστισε στην Ελλάδα, αλλά σε γενικές γραμμές πρέπει να πούμε ότι χρειαζόμασταν γρήγορο κεντρικό δίδυμο απέναντι σε μια ομάδα όπως η Νότια Κορέα, γι'αυτό και δε δίνω άδικο στον Όττο που επέλεξε το Λουκά για 2ο σέντερ μπακ. Ο οσιομάρτυρας Λουκάς Βύντρα (όπου φτωχός κι η μοίρα του...) έχει υπομείνει τόσα στην καριέρα του και πάει γι άλλα... Περισσότερο όμως κι απ'την άμυνα, η εθνική μας "πόναγε" στο κέντρο. Από εκεί ξεκινούσαν όλα τα "δεινά". Δεν υπήρχε πάθος, δεν υπήρχε συνεννόηση, δεν υπήρχε ταχύτητα και κατά συνέπεια δεν υπήρχε αλληλοκάλυψη και καλή κυκλοφορία απ'τη μέση και μπροστά. Ο Τζιόλης το ξέραμε ότι είναι αργός (αν και μετά το 70' ήταν μάλλον ο καλύτερος της Ελλάδας) αλλά τι έγινε με τον Κάρα και τον Κατσούρ?? Η εμπειρία τους και οι παραστάσεις τους σε διεθνές επίπεδο δε δικαιολογούν με τίποτα τέτοια εμφάνιση...
Απ'το ναυάγιο διασώθηκαν ο μαχητικός Αβραάμ, ο Τζόρβας, ο Τζιόλης του β' μέρους, ο Τοροσίδης και ο Σαλπιγγίδης που μπαίνοντας στο 2ο ημίχρονο έδωσε μια κάποια ώθηση στην επίθεση. Ίσως ο Νίνης να δικαιούτο χρόνο στο συγκεκριμένο αγώνα όπως εξελίχθηκε αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Όσο για τους "ειδικούς" που επέμεναν ότι είμαστε καλύτερη ομάδα απ'τους Νοτιοκορεάτες και δε μας άξιζε τέτοια ήττα... τι να πω... Δεν γίνεται να απαξιώνεται έτσι, ομάδα με οκτώ συμμετοχές σε τελική φάση Μουντιάλ και παρουσία σε 4άδα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία περνά ενδόμυχα και στους ποδοσφαιριστές (εμπιστεύομαι την ψυχολογική προετοιμασία του Ρεχάγγελ), γιατί αν είναι έτσι, πάμε για νέο "4-4-2". Κι ήδη έχουμε ξεκινήσει, απ'την ανάποδη αυτή τη φορά...

Στο άλλο μάτς του ομίλου, το 1-0 δεν αντικατοπτρίζει σε καμιά περίπτωση την εικόνα του αγώνα. Ο Ενγιεάμα ήταν ο πρωταρχικός αίτιος που το σκορ έμεινε σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Νίκησε κατά κράτος τον Μέσσι, ο οποίος παρά την πολύ καλή του εμφάνιση (και την όρεξη που έδειξε να "σύρει" την Αργεντινή προς τη νίκη), έδειξε κάπως αγχωμένος και το να παίρνει ένας παίχτης προσωπικά τέτοιες καταστάσεις δεν είναι ο,τι καλύτερο. Ο τερματοφύλακας της Νιγηρίας έδειξε το δρόμο στους συμπαίκτες του αλλά αυτοί φάνηκαν να φοβούνται περισσότερο απ'οσο έπρεπε την αλμπισελέστε. Είχαν ευκαιριούλες αλλά θα μπορούσαν να είχαν τολμήσει περισσότερο. Και να πεις ότι και ο προπονητής τους δεν το προσπάθησε... Anyway, η Αργεντινή έδειξε ότι όταν πατήσει γκάζι δύσκολα σταματιέται από ομάδες επιπέδου Νιγηρίας, αλλά στην άμυνα είναι κάπως ασταθής. ϊσως εμφανίστηκε σήμερα έτσι λόγω και της μέτριας (έως κακής εμφάνισης) του Μασεράνο. Πάντως, είναι απόλαυση να βλέπεις τον Ντιέγκο, ακόμα και με κουστούμι... ;)

Καλό Moυντιάλ!!!

Αρχίζει λοιπόν η γιορτή. Αυτό το 14.30 και 17.00 των μεταδόσεων μας χαλάει λίγο αλλά τι να κάνουμε. Μουντιάλ στην Αφρική για πρώτη φορά… ήδη τα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους. Οι απόντες γνωστοί, τα αστέρια που αναμένεται να λάμψουν γνωστά κι αυτά, oι βουβουζέλες έτοιμες. Πάνω κάτω έχουν ειπωθεί όλα από εφημερίδες, sites, blogs.

Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε για ένα όμορφο, ανταγωνιστικό, αμφίρροπο και ασφαλές Μουντιάλ. Θα είμαστε μαζί σας καθημερινά – ή σχεδόν καθημερινά- με ό,τι πέφτει στην αντίληψή μας, ό,τι μας αρέσει και τέλος πάντων ξέρετε εσείς.

Από την πλευρά μας λίγα προγνωστικά για την όλη πορεία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο τέλος το ταμείο. Είναι οι απόψεις μας, πριν δούμε έστω και έναν αγώνα και χωρίς να έχουμε δει πολύ τις ομάδες. Περιμένουμε και τα σχόλιά σας για προγνωστικά, αναλύσεις, φάσεις και ό,τι άλλο θέλετε.


·Δεν θα στοιχημάτιζα πως οι Πορτογάλοι θα

περάσουν τον όμιλο.

·Θα στοιχημάτιζα πως οι Σέρβοι θα τερματίσουν πρώτοι στον όμιλο.

·Θα στοιχημάτιζα πως το Καμερούν θα προκριθεί εις βάρος της Δανίας.

·Θα είναι η πρώτη φορά πιστεύω, που οι διοργανωτές δεν θα περάσουν γύρο.

·Οι Ισπανοί μπορούν να βάλουν πάνω από 8 γκολ στον όμιλο.

·Είναι πιθανό να περάσει τα 4 γκολ στην διοργάνωση ο Μέσσι (εντελώς στοιχηματικό)

·Οι Ολλανδοί θα φτάσουν τουλάχιστον στα ημιτελικά πιστεύω. Θα βάλουν και γκολ, αλλά ο Φαν Πέρσι δεν είναι η μόνη αιχμή καθώς σκοράρουν και οι από πίσω πολύ.

·Ποτέ μα ποτέ μην ξεγράφετε τους Γερμανούς. Είναι κλισέ το ξέρω αλλά είναι και μεγάλη αλήθεια. 3 τίτλοι, 4 φορές φιναλίστ, 3 φορές 3η θέση, 11 φορές στην 4αδα από τις 16 φορές που έχει συμμετάσχει.

·Λίγες φορές οι πρώτοι σκόρερ ανήκαν στους αναμενόμενους πριν την έναρξη του Μουντιάλ.

·Πιστεύω πως θα κάνουν Μουντιάλ οι Άγγλοι λόγω προπονητή, οι Ολλανδοί, οι Αργεντινοί και οι Βραζιλιάνοι. Δεν ξέρω για την Ισπανία, πολύ προφανής επιλογή φαίνεται και κάτι δεν μου αρέσει.


Skywalker



·Κάτι μου λέει ότι οι Ισπανοί όσο καλή ομάδα κι αν έχουν δεν θα πάρουν το τρόπαιο. Ειδικά αν "σπείρουν τον πανικό" στη φάση των ομίλων...

·Κάτι μου λέει ότι οι Ολλανδοί και οι Άγγλοι θα πάνε μακριά. Τετράδα και βλέπουμε...

·Δεν περιμένω "παπάδες" από τους καταπονημένους σούπερσταρ (Μέσσι, Κακά, Ρονάλντο

κλπ). Θα έχουν -λογικά- καλές εμφανίσεις αλλά είπαμε. Άνθρωποι είναι. Εξαιρείται ο βιονικός Ρούνει...

·Καλό θα ήταν να μην υποτιμάμε τις μεγάλες φανέλες (Βραζιλία, Ιταλία, Γερμανία), ανεξάρτητα αν έχουν καλή ομάδα ή όχι.
Νομίζω οι εκπλήξεις του φετινού Μουντιάλ θα είναι από Ευρώπη μεριά...

·Δώστε έμφαση σε "φάτσες". Παικτών, προπονητών, φιλάθλων που
παίρνει φευγαλέα ο φακός. Δίνουν ένα τόνο χιούμορ και σπάνε τη μονοτονία στα ανιαρά ματς ;)

·Επειδή αγαπήσαμε μια ομάδα μικροί, δε σημαίνει ότι θα πεθάνουμε κιόλας αν δεν κερδίσει. Ειδικά αν δεν παίζει το ποδόσφαιρο για το οποίο την αγαπήσαμε. Ο νοών νοείτο.

·Απολαύστε το καλό ποδόσφαιρο. Μπορεί να είναι φαντεζί, μπορεί να είναι pressing, μπορεί να ναι καλή αμυντική τακτική. Μη βάζετε στεγανά.

Fondeus




Καλή διασκέδαση!!!

Ιστορίες Παγκοσμίου Κυπέλλου - Μουντιαλικές συγγένειες

Πλησιάζουν οι μέρες και δεν κρατιόμαστε... Τελευταίο αφιέρωμα σήμερα στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και κατά την ταπεινή μας άποψη, το πιο ενδιαφέρον. Στη φετινή διοργάνωση θα συμβεί κάτι το πρωτόγνωρο. Για πρώτη φορά δύο αδέρφια θα τεθούν αντιμέτωπα σε αγώνα Μουντιάλ. Ο Ζερόμ Μπόατενγκ (αριστερά) και ο Κέβιν-Πρινς Μπόατενγκ (δεξιά) γεννήθηκαν στο Βερολίνο από Γκανέζο πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Ακολούθησαν και οι δυο ποδοσφαιρική καριέρα. Ο πρώτος -αμυντικός του Αμβούργου- προτίμησε να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της γενέτειράς του, ενώ ο δεύτερος -μέσος της Πόρτσμουθ- με τα χρώματα της Γκάνας, πατρίδας του πατέρα του. Η ζωή πάντα είχε μεγαλύτερη φαντασία απ'τους ανθρώπους κι έτσι, η κληρωτίδα του Μουντιάλ "τοποθέτησε" την Γκάνα και τη Γερμανία στον ίδιο όμιλο... Μένει να δούμε αν τελικά οι δύο Μπόατενγκ αγωνιστούν στο ματς. Αυτή η μονομαχία θα είναι το λιγότερο συναρπαστική.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτή τη "συνάντηση", το ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ ανοίγει το φάκελο 'Δεσμοί αίματος στα Παγκόσμια Κύπελλα'. Πατεράδες, γιοι, αδέρφια, θείοι, μέχρι και... παππούς με εγγονό. Enjoy!

Ο Lucien Laurent έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έβαλε το 1ο γκολ στην ιστορία του θεσμού. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι στην αποστολή της Γαλλίας στο ΠΚ του 1930 είχε συμπεριληφθή και ο (κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος) αδερφός του, ο αμυντικός Jean Laurent. Δεν αγωνίστηκαν μαζί στον πρώτο αγώνα του τουρνουά κόντρα στο Μεξικό και έτσι έχασαν την ευκαιρία να γινουν τα πρώτα αδέρφια που παίζουν μαζί σε ένα ματς Μουντιάλ. Την ευκαιρία αυτή βέβαια... την άρπαξαν τα αδέρφια Rosas, του Μεξικού. Ο Manuel (αρχηγός μάλιστα) και ο Felipe. Στην ίδια διοργάνωση, ο Juan και ο Mario Evaristo γίνονται τα πρώτα αδέρφια που παίζουν σε έναν τελικό, με τη φανέλα της Αργεντινής.
O "δικός" μας Zlatko Čajkovski (προπονητής στην ΑΕΚ και στον Απόλλωνα Καλαμαριάς) συμμετείχε με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας δύο φορές σε τελικά. Το 1950 και το 1954. Στα γήπεδα της Βραζιλίας είχε παρέα στην ομάδα και τον αδερφό του Željkο, ο οποίος μάλιστα σκόραρε δυο φορές κόντρα στο Μεξικό.
Στο Μουντιάλ της Ελβετίας, oι Αυστριακοί (με 2 χρόνια διαφορά) αδερφοί Körner, ο Alfred και ο Robert, αγωνίστηκαν μαζί βασικοί μέχρι και τον ημιτελικό κόντρα στη Δ.Γερμανία. Η υπερομάδα της Ουγγαρίας δε διέθετε μόνο τον Puskas, τον Koscis και τον Hidegkuti, αλλά και δύο αδερφούς. Τους επιθετικούς József και Mihály Tóth. Aγωνίστηκαν μαζί στον μεγάλο προημιτελικό -γνωστό και ως "Μάχη της Βέρνης"- κόντρα στη Βραζιλία, ενώ νωρίτερα ο József είχε σκοράρει στη φάση των ομίλων στο εκθαμβωτικό 8-3 των Μαγυάρων επί της Δυτικής Γερμανίας. Στον τελικό, παρών ήταν μόνο o József. Εκεί, στην 'απέναντι' πλευρά, τον περίμεναν δυο αδέρφια-θρύλοι της Kaiserslautern και του Γερμανικού ποδοσφαίρου, ο Fritz (φωτό) και ο Ottmar Walter. Και τους πήραν τη "μπουκιά απ'το στόμα". Τα αδέρφια Walter, και ειδικά ο εμβληματικός αρχηγός Fritz, συνέδεσαν το όνομά τους με το "Θαύμα της Βέρνης" και έδωσαν περηφάνια στον ντροπιασμένο -ακόμα τότε- Γερμανικό λαό.
Ιδιαίτερη θέση στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχουν ο Bobby και ο Jack Charlton (φωτό). Αντίπαλοι στο εγχώριο πρωτάθλημα (Manchester Utd και Leeds Utd αντίστοιχα) αλλά συμπαίκτες στην εθνική Αγγλίας. Ο πρώτος αγωνίστηκε σε 4(!) Μουντιάλ ('58, '62, '66, '70) και ο δεύτερος σε αυτά του '66 και του '70. Αντίπαλοι και μάλιστα στους "αιώνιους" της -τότε- Τσεχοσλοβακίας ήταν και οι αδερφοί Veselý, που συμμετείχαν με την εθνική ομάδα της χώρας τους στο ΠΚ του 1970. Ο František Veselý ήταν επιθετικός της Slavia Praha και ο Bohumil Veselý μέσος της Sparta Praha.
Στο τουρνουά της Δ.Γερμανίας το 1974, για πρώτη φορά εμφανίστηκαν δυο δίδυμοι ποδοσφαιριστές, ο René και ο Willy van de Kerkhof (φωτό), με την σπουδαία ομάδα της Ολλανδίας. Αγωνίστηκαν μαζί και στο ΠΚ του 1978 στην Αργεντινή. Όσον αφορά στα του 1974, ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμμετοχή δυο "δυάδων" από αδέρφια, για λογαριασμό της -πρωτοεμφανιζόμενης τότε- Αϊτής. Πρόκειται για τους Roger και Guy Saint-Vil και τους Marion και Fritz Leandre. Τέλος, στην ίδια διοργάνωση πραγματοποίησε την εμφάνισή του για πρώτη φορά ο σημερινός πρόεδρος της Bayern, Uli Hoeness, ενώ ο -ένα χρόνο μικρότερος- αδερφός του, Dieter, ήταν μέλος της Δ.Γερμανίας στο ΠΚ του Μεξικού 12 χρόνια αργότερα!!!
Το 1982, για πρώτη φορά σε τελική φάση Μουντιάλ, συμμετείχαν δυο αδέρφια τερματοφύλακες στην ίδια ομάδα. Ήταν ο Vyacheslav και ο Viktor Chanov, της ΕΣΣΔ, που ωστόσο δεν αγωνίστηκαν σε κανένα ματς, μιας και ήταν στη σκια του μεγάλου Dasaev. O Viktor Chanov ήταν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης και το 1986 και αγωνίστηκε σε ένα ματς, αυτό της φάσης των ομίλων κόντρα στον Καναδά. Παρόντες στα γήπεδα της Ισπανίας και οι αδερφοί Bernd και Karl-Heinz Förster της Δ.Γερμανίας. Ο Bernd αγωνίστηκε -χωρίς να χάσει λεπτό- σε όλα τα ματς, ενώ ο Karl-Heinz (ο οποίος έπαιξε και το Μουντιάλ του '86) αγωνίστηκε σε όλα τα ματς απ'τη 2η φάση μέχρι και τον τελικό. Παρών για τη Δ.Γερμανία και ο σπουδαίος Thomas Allofs, με τον αδερφό του Klaus να είναι μέλος των 'πάντσερ' τέσσερα χρόνια αργότερα στο Μεξικό. Ίδια περίπτωση και οι αδερφοί Van der Elst της πολύ καλής τότε εθνικής Βελγίου, με τον Franki να αγωνίζεται στο Μουντιάλ του 1982 και τον Leo σε αυτό του 1986. Οι Zoran και Zlatko Vujovic της Hajduk Split και της εθνικής Γιουγκοσλαβίας συνυπήρξαν στο ΠΚ του 1982, ενώ ο Zlatko βρέθηκε και στα γήπεδα της Ιταλίας το 1990 στην τελευταία εμφάνιση της Γιουγκοσλαβίας (ως ενωμένη) σε τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης.
Ο μεγάλος Socrates ήταν από τα βασικά και αναντικατάστατα στελέχη της Βραζιλίας τόσο στην Ισπανία το '82, όσο και στο Μεξικό το '86. Δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής, κάτι που κατόρθωσε ο μικρότερος αδερφός του, ο περίφημος Rai το 1994 στις ΗΠΑ.
Ο Rolando Chilavert ήταν μέλος -χωρίς να αγωνιστεί σε κάποιο ματς- της Παραγουάης το 1986, για να "αποκαταστήσει" την τιμή της οικογένειας ο σπουδαίος τερματοφύλακας Jose Luis, 12 χρόνια αργότερα στα γήπεδα της Γαλλίας. Ίδια χρονική διαφορά συμμετοχής και για τους σπουδαίους αδερφούς Laudrup (φωτό), με τον Michael να κάνει την εμφάνισή του -και παράλληλα να εντυπωσιάζει- στην τελική φάση του 1986 και 12 χρόνια να είναι συμπαίκτης με τον αδερφό του Brian στην εθνική ομάδα της Δανίας μέχρι τους 8 του θεσμού.
Τα αδέρφια Baresi έχουν μόλις 2 χρόνια διαφορά. Παρόλο που υπήρξαν και οι δυο διεθνείς με την εθνική Ιταλίας, δε βρέθηκαν μαζί σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Giuseppe ήταν μέλος της Squadra Azzura το 1986. O -μικρότερος- Franco θα μπορούσε να συμπεριληφθεί (όντας μάλιστα -χωρίς να παίξει- μέλος της ομάδας του '82), αλλά ο Bearzot προτίμησε τον Scirea. Το αγωνιστικό ντεμπούτο του Franco Baresi σε Μουντιάλ έγινε το 1990 στην πατρίδα του, ενώ το κύκνειο άσμα το 1994, με τον χειρότερο τρόπο μάλιστα, καθώς έχασε το πρωτο πέναλτυ στον τελικό κόντρα στη Βραζιλία.
Στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990, συναντάμε μια περίπτωση παρόμοια με αυτήν της Αϊτής του '74. Τα αδέρφια Eissa Meir Abdulrahman/Ibrahim Meir Abdulrahman και Khalil Ghanim Mubarak/Mubarak Ghanin Mubarak ήταν μέλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στην παρθενική συμμετοχή της χώρας σε τελική φάση ΠΚ. Μια άλλη Αραβική χώρα που συμμετείχε στο ΠΚ της Ιταλίας, η Αίγυπτος, είχε στις τάξεις της τους πρώην παίκτες του ΠΑΟΚ, τον Hossam Hassan και τον δίδυμο αδερφό του, Ibrahim. Στην ίδια διοργάνωση, το παρών έδωσαν και οι Erwin και Ronald Koeman για λογαριασμό της Ολλανδίας, με τον δεύτερο να συμμετέχει και στο ΠΚ του 1994.
Η παράδοση των Ολλανδών αδερφών συνεχίστηκε και στα τουρνουά του '94 και του '98 με τους πασίγνωστους δίδυμους αδερφούς De Boer (που "χαιδευτικά" θα έχετε ακούσει να τους αποκαλούν "Οι ΝτεΜπουραίοι"). Ήταν βασικά στελέχη στην πορεία των Οράνιε προς τοα προημιτελικά του '94 και τα ημιτελικά του '98. Στον περίφημο ημιτελικό απέναντι στη Βραζιλία το 1998, στη διαδικασία των πέναλτι, ήταν και οι δυο τους ανάμεσα στους εκτελεστές για την ομάδα τους. Ο μεν Frank σκόραρε, ο δε Ronald νικήθηκε από τον Taffarel στο τελευταίο -και καθοριστικό- πέναλτυ. Στην ίδια διοργάνωση (αυτήν του 1998), συμμετείχαν επίσης οι αδερφοί Flo (Tore Andre και Jostein) με την εθνική Νορβηγίας, αλλά και οι αδερφοί McKinlay (Billy και Tosh) με την εθνική Σκωτίας.
Στα πιο πρόσφατα τουρνουά, συναντάμε τα δίδυμα αδέρφια Zevlakov. Τον Michal (γνωστό από τη θητεία του στον ΟΣΦΠ) και τον Marcin (που τον είδαμε να αγωνίζεται στο ΑΠΟΕΛ). Ήταν μαζί στο ΠΚ του 2002, ενώ ο Michal ήταν αρχηγός της Πολωνίας στο Μουντιάλ της Γερμανιας το 2006. Οι Κροάτες Robert και Niko Kovac ήταν παρώντες στις διοργανώσεις του 2002 και του 2006. Στην τελευταία, άλλοι δυο δίδυμοι, οι Ελβετοί Degen, o Philipp και ο David. Tέλος, οι Aruna και Bakari Kone και οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι Kolo και Yaya Toure ήταν από τους ακρογωνιαίους λίθους της Ακτής Ελεφαντοστού στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, με τους τελευταίους να είναι βασικοί και στο επερχόμενο...
Εκτός από τους αδερφούς Toure (φωτό), στη Νότια Αφρική θα συναντήσουμε με τα χρώματα της Παραγουάης τον τερματοφύλακα Diego Baretto και τον μέσο Edgar, ενώ οι Kengo και Sonzuke Nakamura θα είναι στην 23άδα της Ιαπωνίας, όπως και οι Wilson και Johnny Palacios σ'αυτήν της Ονδούρας.


Στα αξιοσημείωτα του φετινού Μουντιάλ και η παρουσία προπονητή-πατέρα και γιου-παίκτη στην ίδια ομάδα. Πρόκειται για τους Bob και Michael Bradley (προπονητής και παίκτης αντίστοιχα στις ΗΠΑ) και Vladimir Weiss / Vladimir Weiss (προπονητής και παίκτης αντίστοιχα στη Σλοβακία). Κάτι που συνέβη και το 1966, με τον προπονητή της Ουρουγουάης Ondino Viera να παίρνει μαζί του στα γήπεδα της Αγγλίας τον 20χρονο γιο του (μετέπειτα παίκτη του ΟΣΦΠ και της ΑΕΚ) Milton.
Στο παρελθόν -και με διαφορά κάποιων ετών φυσικά- αρκετοί πατεράδες και γιοι έχουν συμμετάσχει σε τελικά ΠΚ. Ο Ισπανός Martin Vantolrá που συμμετείχε στη διοργάνωση του 1934 είδε το γιο του να παίρνει μέρος στο Μουντιάλ του 1970 με τα χρώματα του Μεξικού! Η οικογενεια Maldini (φωτό) είναι γνωστό ότι έχει τρομερή παράδοση. Ο Cesare Maldini ήταν μέλος της εθνικής Ιταλίας το 1962. Ο γιος του, ο τεράστιος Paolo Maldini είχε την τύχη -και την αξία φυσικά- να πάρει μέρος σε τέσσερα παγκόσμια κύπελλα από το '90 μέχρι το 2002. Ο Jean "Tchouki" Djorkaeff (που συμμετείχε και σκόραρε στα τελικά του '66) το 1998 καμάρωνε το γιο του Juri να σηκώνει το τρόπαιο για λογαριασμό της Γαλλίας μέσα στο "σπίτι" τους. Ιδιαίτερο καμάρι, όμως, πρέπει να το χει και ο Σουηδός Roy Andersson (αγωνίστηκε στο ΠΚ του ΄78) καθώς ΚΑΙ οι 2 γιοι του, ο Patrick και ο Daniel γνώρισαν τη χαρά της συμμετοχής σε ένα Μουντιάλ ('94 και '02 ο πρώτος, '02 και '06 ο δεύτερος). Ο πολύ δημοφιλής μπακ της Ουρουγουάης το '70 και το '74, Julio Montero Castillo είναι πατέρας του παλαίμαχου άσσου της Juventus Paolo Montero, που αγωνίστηκε το 2002, παρέα με τον τεράστιο Diego Forlan (αυτόν θα τον δούμε και φέτος), του οποίου ο πατέρας, Pablo Forlan ήταν παρών στις διοργανώσεις του '66 και του '74. Δυο μέλη της εθνικής Ισπανίας στο ΠΚ του 1966, ο Manuel Sanchís Martínez και ο Miguel Reina έκαναν "μουντιαλικούς απογόνους". Ο γιος του πρώτου, ο Manuel Sanchís ήταν μέλος της Ισπανίας το '90, ενώ ο γιος του δεύτερου ήταν αναπληρωματικός του Casillas στο προηγούμενο ΠΚ, ενώ αναμένεται να έχει την ίδια τύχη και σ'αυτό της Νότιας Αφρικής. Άλλος ένας δικός μας, ο πρώην επιθετικός της Καβάλας, ο Πολωνός Ebi Smolarek, κατάγεται από μουντιαλική οικογένεια, καθώς ο πατέρας του, Wlodzimierz Smolarek ήταν μέλος της πολύ καλής Πολωνίας στα τουρνουά του '82 και τοθυ '86.

Κλείνουμε με το καλύτερο... Παππούς με εγγονό! Ο επιθετικός του Μεξικού το 1930, Luiz Perez, ήταν παππούς του αμυντικού Mario Perez, που αγωνίστηκε στα γήπεδα της πατρίδας του στο Μουντιάλ του 1970.

Αναμένουμε τα σχόλιά σας, τις προτάσεις σας, και ό,τι άλλο θέλετε, εν αναμονή της κόντρας των δύο Boateng ;)


Πηγές : fifa.com
wikipedia
planet world cup
Spiegel