Μουντιάλ 2010 - Ψύχραιμες κωλοτούμπες

Μετά την ήττα από τη Νότια Κορέα, στο άρθρο που αφορούσε την εμφάνιση της Εθνικής μας κλείσαμε έτσι:

"Όσο για τους "ειδικούς" που επέμεναν ότι είμαστε καλύτερη ομάδα απ'τους Νοτιοκορεάτες και δε μας άξιζε τέτοια ήττα... τι να πω... Δεν γίνεται να απαξιώνεται έτσι, ομάδα με οκτώ συμμετοχές σε τελική φάση Μουντιάλ και παρουσία σε 4άδα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία περνά ενδόμυχα και στους ποδοσφαιριστές (εμπιστεύομαι την ψυχολογική προετοιμασία του Ρεχάγγελ), γιατί αν είναι έτσι, πάμε για νέο "4-4-2". Κι ήδη έχουμε ξεκινήσει, απ'την ανάποδη αυτή τη φορά..."

Δεν ξέρω αν αυτή η 'ψυχολογική προετοιμασία' ήταν τελικά έργο Ρεχάγγελ ή αν πήγαζε από τον πληγωμένο εγωϊσμό των παικτών, πάντως λειτούργησε καλά. Κάπου διάβαζα ότι τελικά οι ποδοσφαιριστές ίσως και να αψήφισαν αρκετά τον 'γέρο πατέρα' τους γι αυτό και έγινε ό,τι έγινε χτες. Όπως και να χει, ακόμα κι αν απέναντί μας είχαμε μια μέτρια ομάδα που έπαιζε με 10 απ'το πρώτο ημίχρονο και που χτυπήθηκε από τραυματισμούς, δείξαμε μαχητικότητα και θέληση για τη νίκη. Τεράστια μπάλα δεν παίξαμε. Είχαμε πολλή ώρα την μπάλα στα πόδια μας, αμυνθήκαμε επιθετικά μετά το 1-1 και την κατάλληλη στιγμή κάναμε τα γιούργια μας! Είναι κλισέ του κερατά να λέμε "με τα αν δεν γράφεται η ιστορία", αλλά αν στην διπλή ευκαιρία τετ-α-τετ Γκέκα, κοντρα Νιγηριανών γινόταν το 1-2, θα μιλάγαμε για μια μέγιστη κηδεία. Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Πάψαμε πλέον να είμαστε οι "super παρθένες" των παγκοσμίων κυπέλλων, χωρίς βαθμό και χωρίς γκολ. Αν αναλογιστεί κανείς το ποδοσφαιρικό μέγεθος "Ελλάδα" συνυπολογίζοντας ακόμα και το Euro,ο στόχος επετεύχθη. Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα θα θεωρηθεί υπέρβαση. Έτσι πιστεύω και δεν είστε και υποχρεωμένοι να ασπαστείτε τις απόψεις μου. Είμαι υπέρ της κριτικής, την οποία αδυνατώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να τη χωρίζουμε σε καλόπιστη και κακόπιστη. Δηλαδή τα "μπράβο" των οπαδικών εφημερίδων όταν λειτουργούν με γνώμονα το 'πόσοι δικοί μας έπαιξαν καλά', είναι σωστότερα??? 

Oι κωλοτούμπες δεν είναι απαραίτητα κακές, ιδιαίτερα όταν είναι ψύχραιμες. Αν για παράδειγμα ο Κατσουράνης είναι χώμα στο πρώτο ματς και κάνει κάποιος κακή κριτική, και στον επόμενο αγώνα ο Κατσούρ παίξει μπαλάρα και ο ίδιος "κάποιος" τον εκθειάσει, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το λάβω σαν ολοκληρωτική κωλοτούμπα! Δε γίνεται να εθελοτυφλούμε για λάθος επιλογές προπονητών και άσχημες εμφανίσεις παικτών και να λέμε ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΤΥΧΗ... Ούτε απ'την άλλη να είμαστε μίζεροι και σε μια καλή εμφάνιση να λέμε ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ...

Όσο μας κυριεύει ο μεγαλοϊδεατισμός και δε συνειδητοποιούμε ότι στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη είμαστε πολύ μικροί, τόσο θα χαλιόμαστε με τις κακές εμφανίσεις και τα κακά αποτελέσματα. Δηλαδή τι να πουν και οι Ισπανοί με τους Γάλλους???

Είπα Γάλλους και μελαγχόλησα... Πότε πέρασαν 14 χρόνια... Καλοκαίρι του 1996. Euro Αγγλίας. Λαμά, Τζορκαέφ, Ντεσάμπ, Ζιντάν, Πεντρός... Α, ρε Πεντρός... έστειλες τους Τσέχους στον τελικό, πρόβατα για σφαγή από τα παντσερ... Το 1996 ξεκινούσε λοιπόν, το χτίσιμο μιας πολύ σπουδαίας ομάδας, που αποτελείτο από τεχνίτες ποδοσφαιριστές σε ΟΛΕΣ σχεδόν τις θέσεις και κυρίως ΔΕΝ είχαν ακόμα σκορπιστεί στα πέρατα της Ευρώπης για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις κάθε λογής Άρσεναλ. Οι περισσότεροι ήταν Γάλλοι που έπαιζαν ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. Αυτή η ομάδα δυστυχώς -καθώς δεν ανήκει (κακά τα ψέμματα) στα "τζάκια" του παγκόσμιου ποδοσφαίρου- είχε ημερομηνία λήξης. Κι αυτή ήταν το Μουντιάλ του 2006. Ημερομηνία λήξης συνάμα ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή που δεν φοβάμαι να βροντοφωνάξω ότι στα μάτια πολλών ανθρώπων της δικής μου γενιάς, υπήρξε ανώτερος του Πελέ και του Μαραντόνα. Πόσο λείπεις Ζιζού... Ποιος ξέρει, ίσως η Γαλλία για να πρωταγωνιστεί, να χρειάζειται ένα 10άρι ηγέτη, όπως ο Πλατινί και ο Ζιντάν. Κάθε 15-20 χρόνια δηλαδή... Ας μην αναλωνόμαστε μονίμως στον Ντομενέκ. Μη μου πει κανείς ότι ο Ζακέ κι ο Λεμέ ήταν τίποτα καθηγητές ποδοσφαίρου. Είπαμε, καλός και πυραυλοκίνητος ο Ριμπερί, φινετσάτος ο Ανελκά, σκυλιά ο Αμπιντάλ κι ο Σανιά, βράχος ο Λιορίς αλλά...