H εθνική μας ομάδα φαίνεται ότι έχει μπει αποφασισμένη σ'αυτό το Μουντιάλ... να συνεχίσει ό,τι άφησε στη μέση το 1994. Κακή και αργή ανάπτυξη και "χτύπημα" εκεί που δεν το περιμέναμε. Σε στημένη φάση και σε αντεπίθεση.
Η επιλογή του Βύντρα ως παρτενέρ του Αβραάμ στο κέντρο της άμυνας εκ του αποτελέσματος δε δικαιώνει το Ρεχάγγελ, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ήταν κακή. Το τραγικό λάθος του Βύντρα κόστισε στην Ελλάδα, αλλά σε γενικές γραμμές πρέπει να πούμε ότι χρειαζόμασταν γρήγορο κεντρικό δίδυμο απέναντι σε μια ομάδα όπως η Νότια Κορέα, γι'αυτό και δε δίνω άδικο στον Όττο που επέλεξε το Λουκά για 2ο σέντερ μπακ. Ο οσιομάρτυρας Λουκάς Βύντρα (όπου φτωχός κι η μοίρα του...) έχει υπομείνει τόσα στην καριέρα του και πάει γι άλλα... Περισσότερο όμως κι απ'την άμυνα, η εθνική μας "πόναγε" στο κέντρο. Από εκεί ξεκινούσαν όλα τα "δεινά". Δεν υπήρχε πάθος, δεν υπήρχε συνεννόηση, δεν υπήρχε ταχύτητα και κατά συνέπεια δεν υπήρχε αλληλοκάλυψη και καλή κυκλοφορία απ'τη μέση και μπροστά. Ο Τζιόλης το ξέραμε ότι είναι αργός (αν και μετά το 70' ήταν μάλλον ο καλύτερος της Ελλάδας) αλλά τι έγινε με τον Κάρα και τον Κατσούρ?? Η εμπειρία τους και οι παραστάσεις τους σε διεθνές επίπεδο δε δικαιολογούν με τίποτα τέτοια εμφάνιση...
Απ'το ναυάγιο διασώθηκαν ο μαχητικός Αβραάμ, ο Τζόρβας, ο Τζιόλης του β' μέρους, ο Τοροσίδης και ο Σαλπιγγίδης που μπαίνοντας στο 2ο ημίχρονο έδωσε μια κάποια ώθηση στην επίθεση. Ίσως ο Νίνης να δικαιούτο χρόνο στο συγκεκριμένο αγώνα όπως εξελίχθηκε αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Όσο για τους "ειδικούς" που επέμεναν ότι είμαστε καλύτερη ομάδα απ'τους Νοτιοκορεάτες και δε μας άξιζε τέτοια ήττα... τι να πω... Δεν γίνεται να απαξιώνεται έτσι, ομάδα με οκτώ συμμετοχές σε τελική φάση Μουντιάλ και παρουσία σε 4άδα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία περνά ενδόμυχα και στους ποδοσφαιριστές (εμπιστεύομαι την ψυχολογική προετοιμασία του Ρεχάγγελ), γιατί αν είναι έτσι, πάμε για νέο "4-4-2". Κι ήδη έχουμε ξεκινήσει, απ'την ανάποδη αυτή τη φορά...
Στο άλλο μάτς του ομίλου, το 1-0 δεν αντικατοπτρίζει σε καμιά περίπτωση την εικόνα του αγώνα. Ο Ενγιεάμα ήταν ο πρωταρχικός αίτιος που το σκορ έμεινε σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Νίκησε κατά κράτος τον Μέσσι, ο οποίος παρά την πολύ καλή του εμφάνιση (και την όρεξη που έδειξε να "σύρει" την Αργεντινή προς τη νίκη), έδειξε κάπως αγχωμένος και το να παίρνει ένας παίχτης προσωπικά τέτοιες καταστάσεις δεν είναι ο,τι καλύτερο. Ο τερματοφύλακας της Νιγηρίας έδειξε το δρόμο στους συμπαίκτες του αλλά αυτοί φάνηκαν να φοβούνται περισσότερο απ'οσο έπρεπε την αλμπισελέστε. Είχαν ευκαιριούλες αλλά θα μπορούσαν να είχαν τολμήσει περισσότερο. Και να πεις ότι και ο προπονητής τους δεν το προσπάθησε... Anyway, η Αργεντινή έδειξε ότι όταν πατήσει γκάζι δύσκολα σταματιέται από ομάδες επιπέδου Νιγηρίας, αλλά στην άμυνα είναι κάπως ασταθής. ϊσως εμφανίστηκε σήμερα έτσι λόγω και της μέτριας (έως κακής εμφάνισης) του Μασεράνο. Πάντως, είναι απόλαυση να βλέπεις τον Ντιέγκο, ακόμα και με κουστούμι... ;)
Η επιλογή του Βύντρα ως παρτενέρ του Αβραάμ στο κέντρο της άμυνας εκ του αποτελέσματος δε δικαιώνει το Ρεχάγγελ, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ήταν κακή. Το τραγικό λάθος του Βύντρα κόστισε στην Ελλάδα, αλλά σε γενικές γραμμές πρέπει να πούμε ότι χρειαζόμασταν γρήγορο κεντρικό δίδυμο απέναντι σε μια ομάδα όπως η Νότια Κορέα, γι'αυτό και δε δίνω άδικο στον Όττο που επέλεξε το Λουκά για 2ο σέντερ μπακ. Ο οσιομάρτυρας Λουκάς Βύντρα (όπου φτωχός κι η μοίρα του...) έχει υπομείνει τόσα στην καριέρα του και πάει γι άλλα... Περισσότερο όμως κι απ'την άμυνα, η εθνική μας "πόναγε" στο κέντρο. Από εκεί ξεκινούσαν όλα τα "δεινά". Δεν υπήρχε πάθος, δεν υπήρχε συνεννόηση, δεν υπήρχε ταχύτητα και κατά συνέπεια δεν υπήρχε αλληλοκάλυψη και καλή κυκλοφορία απ'τη μέση και μπροστά. Ο Τζιόλης το ξέραμε ότι είναι αργός (αν και μετά το 70' ήταν μάλλον ο καλύτερος της Ελλάδας) αλλά τι έγινε με τον Κάρα και τον Κατσούρ?? Η εμπειρία τους και οι παραστάσεις τους σε διεθνές επίπεδο δε δικαιολογούν με τίποτα τέτοια εμφάνιση...
Απ'το ναυάγιο διασώθηκαν ο μαχητικός Αβραάμ, ο Τζόρβας, ο Τζιόλης του β' μέρους, ο Τοροσίδης και ο Σαλπιγγίδης που μπαίνοντας στο 2ο ημίχρονο έδωσε μια κάποια ώθηση στην επίθεση. Ίσως ο Νίνης να δικαιούτο χρόνο στο συγκεκριμένο αγώνα όπως εξελίχθηκε αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Όσο για τους "ειδικούς" που επέμεναν ότι είμαστε καλύτερη ομάδα απ'τους Νοτιοκορεάτες και δε μας άξιζε τέτοια ήττα... τι να πω... Δεν γίνεται να απαξιώνεται έτσι, ομάδα με οκτώ συμμετοχές σε τελική φάση Μουντιάλ και παρουσία σε 4άδα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία περνά ενδόμυχα και στους ποδοσφαιριστές (εμπιστεύομαι την ψυχολογική προετοιμασία του Ρεχάγγελ), γιατί αν είναι έτσι, πάμε για νέο "4-4-2". Κι ήδη έχουμε ξεκινήσει, απ'την ανάποδη αυτή τη φορά...
Στο άλλο μάτς του ομίλου, το 1-0 δεν αντικατοπτρίζει σε καμιά περίπτωση την εικόνα του αγώνα. Ο Ενγιεάμα ήταν ο πρωταρχικός αίτιος που το σκορ έμεινε σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Νίκησε κατά κράτος τον Μέσσι, ο οποίος παρά την πολύ καλή του εμφάνιση (και την όρεξη που έδειξε να "σύρει" την Αργεντινή προς τη νίκη), έδειξε κάπως αγχωμένος και το να παίρνει ένας παίχτης προσωπικά τέτοιες καταστάσεις δεν είναι ο,τι καλύτερο. Ο τερματοφύλακας της Νιγηρίας έδειξε το δρόμο στους συμπαίκτες του αλλά αυτοί φάνηκαν να φοβούνται περισσότερο απ'οσο έπρεπε την αλμπισελέστε. Είχαν ευκαιριούλες αλλά θα μπορούσαν να είχαν τολμήσει περισσότερο. Και να πεις ότι και ο προπονητής τους δεν το προσπάθησε... Anyway, η Αργεντινή έδειξε ότι όταν πατήσει γκάζι δύσκολα σταματιέται από ομάδες επιπέδου Νιγηρίας, αλλά στην άμυνα είναι κάπως ασταθής. ϊσως εμφανίστηκε σήμερα έτσι λόγω και της μέτριας (έως κακής εμφάνισης) του Μασεράνο. Πάντως, είναι απόλαυση να βλέπεις τον Ντιέγκο, ακόμα και με κουστούμι... ;)
No comments:
Post a Comment