τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κ.Καβάφης
Ο στόχος επετεύχθη, ας μη γελιόμαστε. Το γκολ μας το βάλαμε σ'αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, τη νίκη μας την κάναμε και παλέψαμε πέρα από τα όριά μας (κι αυτό δεν είναι υπερβολή) απέναντι σε ένα από τα σούπερ φαβορί του θεσμού. Κι ας γκρινιάζουνε ο Μαραντόνα κι ο διάδοχός (ή μάλλον επίγονος) του για το "σκληρό" παιχνίδι των Ελλήνων. Σκληροί είμαστε Ντιέγκο μου, όσο μπορούμε. Αντιαθλητικοί και unfair όμως δεν έχουμε υπάρξει στη φτωχή πλην τίμια ποδοσφαιρική μας ιστορία. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δε διεκδικούμε δάφνες ποιότητας για το επιθετικό μας παιχνίδι, αλλά δε ντρεπόμαστε κιόλας που παίξαμε ταμπούρι απέναντι στην Αργεντινή του Μέσι, του Αγκουέρο, του Βερόν... Και μη βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει γι αυτα που γράφαμε για την Ίντερ κόντρα στη Μπαρτσελόνα... Το χουμε ξαναπεί, η Εθνική Ελλάδος στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, ακόμα και με ένα Euro στην κατοχή της, είναι μικρό ποδοσφαιρικό μέγεθος.
Μικρό ναι, μηδαμινό όμως όχι. Οι εποχές που ανήκαμε στην ίδια κατηγορία με το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και την Αρμενία έχουνε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και αυτό οφείλεται στον Όττο Ρεχάγγελ. Η -όπως όλα δείχνουν- αποχώρησή του από τον πάγκο της Εθνικής σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που μόνο χρυσή μπορεί να χαρακτηριστεί για τα δεδομένα μας.
Κι αν πριν λίγο καιρό λέγαμε ότι ο Ρεχάγγελ αγάπησε μόνο μια ομάδα (αυτή του 2004), τώρα οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχει μέλλον. Όχι τόσο σαν παρακαταθήκη απ'το Γερμανό, αλλά σαν υπόσχεση από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, κυρίως της νέας φουρνιάς. Αυτούς που αγαπάμε να μισούμε... Τον Τζιόλη, τον Τζορβα, τον Τοροσίδη, τον Αβραάμ, το Σπυρόπουλο, τον Παπασταθόπουλο, το Σαμαρά...
Οι Αργεντίνοι ήταν λογικό να χτυπήσουν το ματς, καμιά ομάδα -ειδικά μεγάλη, επιπέδου Βραζιλίας, Αργεντινής, Γερμανίας κλπ- δεν "κάθεται να χάσει". Ομάδα που έχει κατακτήσει το τρόπαιο και που έχει στόχο να το κατακτά κάθε φορά, είναι αδύνατο να μπει σε αρρωστημένες λογικές, ακόμα κι αν τη βολεύει κάποιο αποτέλεσμα. Η Αργεντινή είναι μια πλούσια σε ταλέντο και προσωπικότητα ομάδα, που όμως θα τα βρει σκούρα απέναντι σε Ευρωπαίους αντιπάλους και η αρχή έγινε χτες. Δεν είναι αναγκαίο να παίξει μια ομάδα με 11 πίσω για να σταματήσει την Αργεντινή. Μπορώ να φανταστώ τους Ελβετούς ή τους Σλοβένους για παράδειγμα να αποσπούν ισοπαλία ή να χάνουν δύσκολα, χωρίς να παίξουν με 6 αμυντικούς όπως εμείς. Βοήθεια απ΄τον πάγκο για την αλμπισελέστε ούτε γι αστείο... Ο Μαραντόνα έχει καταλάβει ότι είναι ο μεγάλος σταρ του φετινού τουρνουά και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για την ομάδα και για το Μέσι. Μπορεί να λειτουργήσει αγχολυτικά για το μικρό μάγο, μπορεί όμως και να βαρύνει πάρα πολύ τα πόδια του. Νομίζω ότι η ομάδα του Ντιέγκο δε θα συναντήσει πρόβλημα απέναντι στους ταλαντούχους αλλά "λεπτεπίλεπτους" και συνήθως μη ικανούς να κάνουν την υπέρβαση Μεξικανούς. Αν είχαν να αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη, θα μιλάγαμε για ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ! Μακάρι οι Ουρουγουανοί να κάνουν την έκπληξη και να φτάσουν μέχρι την τετράδα του ΠΚ...
Για τη Γαλλία τι να πω... Δεν τους περίμενα να πάνε πολύ μακριά σ'αυτό το Μουντιάλ, αλλά δεν περίμενα να παρουσιάσουν τέτοιο χάλι. Όχι τόσο αγωνιστικό, αλλά αυτή η εικόνα μόνο ομάδας δεν είναι. Αλλά δεν πειράζει, εξάλλου γιατί να χαλάμε τη ζαχαρένια μας και γιατί να νευριάζουμε... Τι έχει πια ο Ντομενέκ, χολέρα έχει???
Οι Ιταλοί συνεχίζουν κούτσα-κούτσα να "κρύβονται", με την ελπίδα ότι για μια ακόμα φορά θα θολώσουνε τα νερά, θα περάσουν με λίγη δόση τύχης στην επόμενη φάση και θα 'απογειωθούν' στα νοκ-άουτ, που είναι το ψωμί τους. Και λέω "κρύβονται", γιατί έδειξαν ότι έχουν δυνατότητα να παίξουν γρήγορα κι επιθετικά, έστω κι αν στην κορυφή υπάρχουν ο Ιακουίντα και ο Τζιλαρντίνο, που γελάει ο κόσμος μαζί τους. Στο συγκεκριμένο όμιλο, νομίζω θα είναι έκπληξη αν μείνουν οι Παραγουανοί έξω, οι οποίοι μαζί με τους Χιλιανούς (και την Ουρουγουάη φυσικά) χτυπάνε το καμπανάκι σε Αργεντινή και Βραζιλία, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν παίζουν μόνοι τους για λογαριασμό της Λατινικής Αμερικής. Οι Σλοβάκοι αποδείχθηκαν πολύ άπειρη για να κοντράρουν την Παραγουάη, ενώ οι πολύ πειθαρχημένοι Ελβετοί του Χίτζβελντ πάλεψαν -ακόμα και με 10- αλλά αποδείχθηκαν λίγοι απέναντι στο ταλέντο των Χιλιανών.
Μεγάλο respect στην Εθνική Δανίας (ανέκαθεν συμπαθούσαμε όλους τους Σκανδιναβούς). Μετά την τραγική εικόνα που παρουσίασαν απέναντι στην Ολλανδία, έπαιξαν τίμια και καθαρά και πραγματοποίησαν μια επική ανατροπή κοντρα σε μια ομάδα πολύ γρήγορη, πολύ επιθετική, αλλά ολίγον τι άναρχη και κατα διαστήματα πελαγωμένη. Ο Ετό ήθελε πολύ ένα γκολ σε παγκόσμιο κύπελλο, αλλά δεν κατάφερε να το συνδυάσει με νίκη. Παρόλα αυτά, κότα δεν τον λες με τίποτα. Είχε τσαγανό και τίμησε το περιβραχιόνιο που φορούσε. Λαμπρό διαγράφεται το μέλλον και για τον Ασου-Εκοτό της Τότεναμ και τον Σονγκ της Άρσεναλ. Όσο για τους Δανούς, οι "παλιοσειρές" Γκρόνκιερ, Σόρενσεν, Πόουλσεν, Τόμασον και κυρίως ο Ρόμενταλ αποτελούν τον καλύτερο "φάρο" για τον Μπέντνερ, που αν μη τι άλλο ξέρει να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Το ματς με αντίπαλο τους καμικάζι της Ιαπωνίας (που κόντραραν στα ίσα την Ολλανδία παρόλο που ηττήθηκαν) ίσως είναι απ'τα καλύτερα που θα δούμε.
Πορτογάλοι σε αυτούς ρίχνετε 7 ρε? Που κάνουνε προπόνηση σε δημοτικό γυμναστήριο στο Γιοχάνεσμπουργκ? Α ρε Ελλάδα που θέλετε...
Μικρό ναι, μηδαμινό όμως όχι. Οι εποχές που ανήκαμε στην ίδια κατηγορία με το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και την Αρμενία έχουνε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και αυτό οφείλεται στον Όττο Ρεχάγγελ. Η -όπως όλα δείχνουν- αποχώρησή του από τον πάγκο της Εθνικής σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που μόνο χρυσή μπορεί να χαρακτηριστεί για τα δεδομένα μας.
Κι αν πριν λίγο καιρό λέγαμε ότι ο Ρεχάγγελ αγάπησε μόνο μια ομάδα (αυτή του 2004), τώρα οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχει μέλλον. Όχι τόσο σαν παρακαταθήκη απ'το Γερμανό, αλλά σαν υπόσχεση από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, κυρίως της νέας φουρνιάς. Αυτούς που αγαπάμε να μισούμε... Τον Τζιόλη, τον Τζορβα, τον Τοροσίδη, τον Αβραάμ, το Σπυρόπουλο, τον Παπασταθόπουλο, το Σαμαρά...
Οι Αργεντίνοι ήταν λογικό να χτυπήσουν το ματς, καμιά ομάδα -ειδικά μεγάλη, επιπέδου Βραζιλίας, Αργεντινής, Γερμανίας κλπ- δεν "κάθεται να χάσει". Ομάδα που έχει κατακτήσει το τρόπαιο και που έχει στόχο να το κατακτά κάθε φορά, είναι αδύνατο να μπει σε αρρωστημένες λογικές, ακόμα κι αν τη βολεύει κάποιο αποτέλεσμα. Η Αργεντινή είναι μια πλούσια σε ταλέντο και προσωπικότητα ομάδα, που όμως θα τα βρει σκούρα απέναντι σε Ευρωπαίους αντιπάλους και η αρχή έγινε χτες. Δεν είναι αναγκαίο να παίξει μια ομάδα με 11 πίσω για να σταματήσει την Αργεντινή. Μπορώ να φανταστώ τους Ελβετούς ή τους Σλοβένους για παράδειγμα να αποσπούν ισοπαλία ή να χάνουν δύσκολα, χωρίς να παίξουν με 6 αμυντικούς όπως εμείς. Βοήθεια απ΄τον πάγκο για την αλμπισελέστε ούτε γι αστείο... Ο Μαραντόνα έχει καταλάβει ότι είναι ο μεγάλος σταρ του φετινού τουρνουά και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για την ομάδα και για το Μέσι. Μπορεί να λειτουργήσει αγχολυτικά για το μικρό μάγο, μπορεί όμως και να βαρύνει πάρα πολύ τα πόδια του. Νομίζω ότι η ομάδα του Ντιέγκο δε θα συναντήσει πρόβλημα απέναντι στους ταλαντούχους αλλά "λεπτεπίλεπτους" και συνήθως μη ικανούς να κάνουν την υπέρβαση Μεξικανούς. Αν είχαν να αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη, θα μιλάγαμε για ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ! Μακάρι οι Ουρουγουανοί να κάνουν την έκπληξη και να φτάσουν μέχρι την τετράδα του ΠΚ...
Για τη Γαλλία τι να πω... Δεν τους περίμενα να πάνε πολύ μακριά σ'αυτό το Μουντιάλ, αλλά δεν περίμενα να παρουσιάσουν τέτοιο χάλι. Όχι τόσο αγωνιστικό, αλλά αυτή η εικόνα μόνο ομάδας δεν είναι. Αλλά δεν πειράζει, εξάλλου γιατί να χαλάμε τη ζαχαρένια μας και γιατί να νευριάζουμε... Τι έχει πια ο Ντομενέκ, χολέρα έχει???
Οι Ιταλοί συνεχίζουν κούτσα-κούτσα να "κρύβονται", με την ελπίδα ότι για μια ακόμα φορά θα θολώσουνε τα νερά, θα περάσουν με λίγη δόση τύχης στην επόμενη φάση και θα 'απογειωθούν' στα νοκ-άουτ, που είναι το ψωμί τους. Και λέω "κρύβονται", γιατί έδειξαν ότι έχουν δυνατότητα να παίξουν γρήγορα κι επιθετικά, έστω κι αν στην κορυφή υπάρχουν ο Ιακουίντα και ο Τζιλαρντίνο, που γελάει ο κόσμος μαζί τους. Στο συγκεκριμένο όμιλο, νομίζω θα είναι έκπληξη αν μείνουν οι Παραγουανοί έξω, οι οποίοι μαζί με τους Χιλιανούς (και την Ουρουγουάη φυσικά) χτυπάνε το καμπανάκι σε Αργεντινή και Βραζιλία, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν παίζουν μόνοι τους για λογαριασμό της Λατινικής Αμερικής. Οι Σλοβάκοι αποδείχθηκαν πολύ άπειρη για να κοντράρουν την Παραγουάη, ενώ οι πολύ πειθαρχημένοι Ελβετοί του Χίτζβελντ πάλεψαν -ακόμα και με 10- αλλά αποδείχθηκαν λίγοι απέναντι στο ταλέντο των Χιλιανών.
Μεγάλο respect στην Εθνική Δανίας (ανέκαθεν συμπαθούσαμε όλους τους Σκανδιναβούς). Μετά την τραγική εικόνα που παρουσίασαν απέναντι στην Ολλανδία, έπαιξαν τίμια και καθαρά και πραγματοποίησαν μια επική ανατροπή κοντρα σε μια ομάδα πολύ γρήγορη, πολύ επιθετική, αλλά ολίγον τι άναρχη και κατα διαστήματα πελαγωμένη. Ο Ετό ήθελε πολύ ένα γκολ σε παγκόσμιο κύπελλο, αλλά δεν κατάφερε να το συνδυάσει με νίκη. Παρόλα αυτά, κότα δεν τον λες με τίποτα. Είχε τσαγανό και τίμησε το περιβραχιόνιο που φορούσε. Λαμπρό διαγράφεται το μέλλον και για τον Ασου-Εκοτό της Τότεναμ και τον Σονγκ της Άρσεναλ. Όσο για τους Δανούς, οι "παλιοσειρές" Γκρόνκιερ, Σόρενσεν, Πόουλσεν, Τόμασον και κυρίως ο Ρόμενταλ αποτελούν τον καλύτερο "φάρο" για τον Μπέντνερ, που αν μη τι άλλο ξέρει να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Το ματς με αντίπαλο τους καμικάζι της Ιαπωνίας (που κόντραραν στα ίσα την Ολλανδία παρόλο που ηττήθηκαν) ίσως είναι απ'τα καλύτερα που θα δούμε.
Πορτογάλοι σε αυτούς ρίχνετε 7 ρε? Που κάνουνε προπόνηση σε δημοτικό γυμναστήριο στο Γιοχάνεσμπουργκ? Α ρε Ελλάδα που θέλετε...
No comments:
Post a Comment