Thursday 24 February 2011

Ίντερ - Μπάγερν

Πεθαίνω για τέτοια ματς. Για ματς με ρυθμό -και έναν διαιτηταρά να συνεπικουρεί κι όχι να ευνουχίζει το ρυθμό αυτό- και εκατέρωθεν επιθέσεις. Επιθέσεις βγαλμένες από συστήματα αλλά και από προσωπικές ενέργειες. Από στημένες φάσεις κι από λάθη. Σουτ έξω απ'την περιοχή. Άλλα on target κι άλλα στα τσακίδια, δεν έχει σημασία. Αλλαγές παιχνιδιού, λάθος πάσες, τάκλιν καθαρά, τραυματισμοί...
Αυτό το ανελέητο "by the book", όπου όλα γίνονται σχεδόν τέλεια (από Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ κυρίως) είναι μεν το ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα που το χαζεύεις, αλλά μοιάζει λίγο με τα "τέλεια" μοντέλα των περιοδικών. Θες να έχει και τα πιασίματά της λίγο η γυναίκα ρε παιδί μου, σε γοητεύει να έχει και λίγο στραβά δόντια κλπ.
Έτσι και σε έναν αγώνα, γουστάρεις λίγo "distortion". Τέτοιος ήταν κι ο χτεσινός, όπου αν δεν έκανε το λάθος ο Σέζαρ, θα μιλούσαμε σίγουρα για έναν απ'τους κορυφαίους αγώνες χωρίς γκολ τα τελευταία 20 χρόνια. Α! Και μιας και είπα για το λάθος του Σέζαρ, θύμισε πάρα πολύ το λάθος του Όλιβερ Καν στον τελικό του ΠΚ του 2002. Αλλά είπαμε, σε ένα παιχνίδι λαθών, δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλιώς γκολ.
Ο Σέζαρ πέρα απ'το λάθος δεν ήταν κακός στο ματς, αλλά την παράσταση έκλεψε ο ομόλογός του της Μπάγερν, ο Τόμας Κραφτ, με ΤΕΣΣΕΡΙΣ σπουδαίες αποκρούσεις και μάλιστα με ποικιλία. Και με τα αντανακλαστικά του και με τη θέση του. Η Μπάγερν ανέκαθεν φημιζόταν για τον "άσο" της και δείχνει ότι συνεχίζει να επενδύει πάνω στη συγκεκριμένη θέση. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει αν ο πιτσιρικάς θα εδραιωθεί κάτω απ'τα δοκάρια των Βαυαρών ή το χτεσινό ήταν "φωτοβολίδα". Πιτσιρικάς είπα? Σωστά. Δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Μπάγερν Μονάχου δε διστάζει να δώσει ευκαιρίες σε νέους ποδοσφαιριστές. Κι όταν λέμε ευκαιρίες, εννοούμε βούτηγμα στα βαθιά. Μπρίνο, Λουίς Γκουστάβο, Μπαντστούμπερ, Μίλλερ. 20κάτι και οι τέσσερις. Και αναρρωτιέσαι σε τι διαφέρει ο πολυδιαφημισμένος (για τα ταλέντα του) Άλεξ Φέργκιουσον από την εν γένει πολιτική της κορυφαίας Γερμανικής ομάδας...? Anyway, ψιλά γράμματα.
Ο Ρόμπεν χτες ήταν ΜΟΝΙΜΗ πηγή κινδύνων για την Ίντερ και έστω και στο τέλος επιβραβεύτηκε για την εμφάνισή του, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός που σκόραρε. Ο Ριμπερί προσωπικά δε μου άρεσε, εκτός ίσως απ'το διάστημα 80'-90' και δυσκολεύομαι να θυμηθώ μεγάλο ματς όπου εκτέλεσε τόσα πολλά κακά στημένα.
Ο Λεονάρντο στην αντίπερα όχθη, έκανε το αυτονόητο. Κόπιαρε τον Μουρίνιο. Και γιατί να μην το κάνει? Οι ποδοσφαιριστές του σχεδόν "αναλλοίωτοι" ποσοτικά (κυρίως) και ποιοτικά σε σχέση με πέρυσι... Τρία αμυντικά χαφ, αποκομμένος σέντερ φόρ με βοήθειες, μια χαρά. Για άλλη μια φορά θαύμασα τρεις ποδοσφαιριστές των Νερατζούρι. Ετό, Σνάιντερ, Μαικόν (με αυτή τη σειρά). Ο Καμερουνέζος έχει απίστευτο χάρισμα να μπορεί να κοντρολλάρει ξεχωριστά (και ταυτόχρονα) το σώμα του απ'τη μέση και κάτω με αυτό απ'τη μέση και πάνω. Δε θυμάμαι άλλον προδοσφαιριστή (πλην του Ρονάλντο στα καλά του) να μπορεί να το κάνει αυτό.
Το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες και νομίζω ότι ένα σκορ τύπου 1-1 ή και 2-2 θα ήταν το πιο δίκαιο. Όσο για τον επαναληπτικό? Ας είναι όπως ο χτεσινός αγώνας και όλα τα άλλα περιττεύουν.





Βonus photo




1 comment:

stokegeo said...

Πράγματι, πολύ ωραίο παιχνίδι!!!

Δε θέλω να φανώ μίζερος, όμως ευτυχώς που υπάρχουν τέτοια ματς και ξεχνιόμαστε λίγο... Να 'ναι καλά το Τσάμπιονς Λιγκ!!!

Αναζήτηση στο Μπακότερμα