Το είδαμε κι αυτό. Ομάδα να χάνει με 1-0 από τη Μπαρτσελόνα, να τη "χαζεύουν" οι Καταλανοί για μεγάλο διάστημα και να καταφέρνει παρόλα αυτά να γυρίζει το ματς. Όχι απλώς να ισοφαρίζει, να το ΓΥΡΙΖΕΙ!
Όχι με ταμπουρώματα, όχι με ξύλο, όχι με πάγωμα ρυθμού. Έπαιξε το παιχνίδι της όταν της δόθηκε η ευκαιρία (επί της ουσίας όταν η Μπαρτσελόνα αποφάσισε να... αφήσει τη μπάλα από τα πόδια της), έτρεξε, έπαιξε απ'τα πλάγια -παίζοντας παράλληλα ψυχωμένα στην άμυνα- και κατάφερε αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τώρα. Να φέρει τούμπα εις βάρος της σκορ κόντρα στην πιο καλοκουρδισμένη και επικίνδυνη ποδοσφαιρική μηχανή των τελευταίων 20 ετών.
Η αλλαγή του Αρσάβιν έδωσε το σύνθημα για την τελική αντεπίθεση και σίγουρα ο Ρώσος ήταν το βαρόμετρο για την ανατροπή, σημειώνοντας και το 2ο γκολ. Σύμφωνοι και ότι ο Νασρί ήταν η μοναδική επιθετική απειλή απέναντι στο μονόλογο της Μπάρτσα στο 1ο ημίχρονο. Ποιος μπορεί να αρνηθεί όμως ότι ο Γουίλσιρ ήταν ο κορυφαίος των Κανονιέρηδων, προστατεύοντας ουσιαστικά τη φινέτσα του Φάμπρεγκας και καλύπτοντας τα νεύρα του Σονγκ? Εντάξει, πονέσανε τα αυτιά μας με τον Αλέκο που τον έλεγε μια Γουίλσιρ, μια Γουάιλσιρ και μια Γουάλισάιρ. Χάρηκαν όμως τα μάτια μας, γιατί έβγαλε στο χορτάρι μια παληκαριά αγγλική -και ξεχασμένη- που λείπει απ'την Άρσεναλ του Βενγκέρ. Και απέδειξε ότι το να είναι ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής 'παληκάρι' δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι είναι και ξυλοκόπος. Στέκομαι στον πιτσιρικά, χωρίς όμως να παραβλέπω τα ατέλειωτα τρεξίματα του Έμπουε, τις σωστές τοποθετήσεις και την αυτοθυσία του Κονσιελνί και φυσικά την εκτελεστική δεινότητα του Ρόμπιν Φαν Πέρσι.
Οκ, επαναπαύτηκαν οι Μπλαουγκράνα από ένα σημείο και μετά, έχοντας βέβαια χάσει σπουδαίες ευκαιρίες τόσο να ανοίξουν νωρίτερα το σκορ όσο και να το διευρύνουν. Ειδικά από το 15' μέχρι και το τέλος του 1ου ημιχρόνου, οι παίχτες του Βενγκέρ απλά χάζευαν (όπως κι όλοι εμείς) τα "πόκεμον" -σύμφωνα με τον Αλέκο- της Μπαρτσελόνα να αλλάζουν αστραπιαία τη μπάλα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Κάποια στιγμή έφτασαν να αλλάξουν περί τις 30 πάσες τόσο γρήγορα και σε τόσο ευρύ πλάτος γηπέδου που έδειχναν πραγματικά να παίζουν μόνοι τους. Οι 629 πάσες συνολικά στο ματς είναι για άλλη μια φορά αδιάψευστος μάρτυρας. Ο Τσάβι (για άλλη μια φορά κι αυτος) άγγιξε το τέλειο. Ο Μέσι όμως ήταν σε μέτρια μέρα. Έδωσε την ασίστ στον Βίγια, είχε και 2-3 άλλες καλές τελικές πάσες, αλλά στο finishing ήταν εντελώς εκτός τόπου. Σε ρηχά νερά κι ο Ινιέστα και ο Πέδρο. Και η απουσία του Πουγιόλ καθοριστική, δε φάνηκε τόσο στο κέντρο της άμυνας, όσο στα αριστερά, που, όπως και να το κάνουμε, ο Μάξουελ είναι καλός, αλλά μέχρι εκεί.
Δε θα λεγα ότι η Μπαρτσελόνα εν τέλει είχε "τουπέ" και υποτίμησε την Άρσεναλ, αλλά ασυναίσθητα ίσως να της βγήκε ότι οι Κανονιέρηδες είναι -ας μη γελιόμαστε- πελάτες τους και ότι εύκολα ή δύσκολα θα την αποκλείσουν στη Βαρκελώνη. Το αν τα καταφέρουν θα αποδειχτεί φυσικά στο χορτάρι του Καμπ Νου. Κι εκεί η Άρσεναλ ίσως χρειαστεί να απαρνηθεί την επιθετική της φιλοσοφία για χάρη μιας μεγάλης πρόκρισης. Αξίζει να το πετύχει έτσι όμως? Ή να παλέψει με τα δικά της ιδανικά (και του προπονητή της φυσικά)
και να προκριθεί ως Άρσεναλ? Όσες φορές το προσπάθησε στο παρελθόν, έφαγε τα μούτρα της...
Όχι με ταμπουρώματα, όχι με ξύλο, όχι με πάγωμα ρυθμού. Έπαιξε το παιχνίδι της όταν της δόθηκε η ευκαιρία (επί της ουσίας όταν η Μπαρτσελόνα αποφάσισε να... αφήσει τη μπάλα από τα πόδια της), έτρεξε, έπαιξε απ'τα πλάγια -παίζοντας παράλληλα ψυχωμένα στην άμυνα- και κατάφερε αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τώρα. Να φέρει τούμπα εις βάρος της σκορ κόντρα στην πιο καλοκουρδισμένη και επικίνδυνη ποδοσφαιρική μηχανή των τελευταίων 20 ετών.
Η αλλαγή του Αρσάβιν έδωσε το σύνθημα για την τελική αντεπίθεση και σίγουρα ο Ρώσος ήταν το βαρόμετρο για την ανατροπή, σημειώνοντας και το 2ο γκολ. Σύμφωνοι και ότι ο Νασρί ήταν η μοναδική επιθετική απειλή απέναντι στο μονόλογο της Μπάρτσα στο 1ο ημίχρονο. Ποιος μπορεί να αρνηθεί όμως ότι ο Γουίλσιρ ήταν ο κορυφαίος των Κανονιέρηδων, προστατεύοντας ουσιαστικά τη φινέτσα του Φάμπρεγκας και καλύπτοντας τα νεύρα του Σονγκ? Εντάξει, πονέσανε τα αυτιά μας με τον Αλέκο που τον έλεγε μια Γουίλσιρ, μια Γουάιλσιρ και μια Γουάλισάιρ. Χάρηκαν όμως τα μάτια μας, γιατί έβγαλε στο χορτάρι μια παληκαριά αγγλική -και ξεχασμένη- που λείπει απ'την Άρσεναλ του Βενγκέρ. Και απέδειξε ότι το να είναι ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής 'παληκάρι' δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι είναι και ξυλοκόπος. Στέκομαι στον πιτσιρικά, χωρίς όμως να παραβλέπω τα ατέλειωτα τρεξίματα του Έμπουε, τις σωστές τοποθετήσεις και την αυτοθυσία του Κονσιελνί και φυσικά την εκτελεστική δεινότητα του Ρόμπιν Φαν Πέρσι.
Οκ, επαναπαύτηκαν οι Μπλαουγκράνα από ένα σημείο και μετά, έχοντας βέβαια χάσει σπουδαίες ευκαιρίες τόσο να ανοίξουν νωρίτερα το σκορ όσο και να το διευρύνουν. Ειδικά από το 15' μέχρι και το τέλος του 1ου ημιχρόνου, οι παίχτες του Βενγκέρ απλά χάζευαν (όπως κι όλοι εμείς) τα "πόκεμον" -σύμφωνα με τον Αλέκο- της Μπαρτσελόνα να αλλάζουν αστραπιαία τη μπάλα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Κάποια στιγμή έφτασαν να αλλάξουν περί τις 30 πάσες τόσο γρήγορα και σε τόσο ευρύ πλάτος γηπέδου που έδειχναν πραγματικά να παίζουν μόνοι τους. Οι 629 πάσες συνολικά στο ματς είναι για άλλη μια φορά αδιάψευστος μάρτυρας. Ο Τσάβι (για άλλη μια φορά κι αυτος) άγγιξε το τέλειο. Ο Μέσι όμως ήταν σε μέτρια μέρα. Έδωσε την ασίστ στον Βίγια, είχε και 2-3 άλλες καλές τελικές πάσες, αλλά στο finishing ήταν εντελώς εκτός τόπου. Σε ρηχά νερά κι ο Ινιέστα και ο Πέδρο. Και η απουσία του Πουγιόλ καθοριστική, δε φάνηκε τόσο στο κέντρο της άμυνας, όσο στα αριστερά, που, όπως και να το κάνουμε, ο Μάξουελ είναι καλός, αλλά μέχρι εκεί.
Δε θα λεγα ότι η Μπαρτσελόνα εν τέλει είχε "τουπέ" και υποτίμησε την Άρσεναλ, αλλά ασυναίσθητα ίσως να της βγήκε ότι οι Κανονιέρηδες είναι -ας μη γελιόμαστε- πελάτες τους και ότι εύκολα ή δύσκολα θα την αποκλείσουν στη Βαρκελώνη. Το αν τα καταφέρουν θα αποδειχτεί φυσικά στο χορτάρι του Καμπ Νου. Κι εκεί η Άρσεναλ ίσως χρειαστεί να απαρνηθεί την επιθετική της φιλοσοφία για χάρη μιας μεγάλης πρόκρισης. Αξίζει να το πετύχει έτσι όμως? Ή να παλέψει με τα δικά της ιδανικά (και του προπονητή της φυσικά)
και να προκριθεί ως Άρσεναλ? Όσες φορές το προσπάθησε στο παρελθόν, έφαγε τα μούτρα της...
No comments:
Post a Comment