Συμπαθάτε μας που τις τελευταίες μέρες μας έχει πιάσει μια παρελθοντολαγνεία μπασκετική. Θυμηθήκαμε τα -όχι και τόσο μακρινά- παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Τότε που τα πάντα γυρίζανε γύρω από το μπάσκετ.
Το να κάτσουμε να δούμε 90 λεπτά ποδόσφαιρο αποτελούσε για μας απειλή εφάμιλλη του "Θα 'ρθει να σε πάρει ο γέρος" και βαρεμάρα ισάξια με το να πάμε επίσκεψη σε θείους που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Αντιθέτως, δε χορταίναμε να βλέπουμε μέχρι και 3 ματς μπάσκετ την ημέρα, ακόμα κι αν ήταν Δάφνη-Σπόρτινγκ ή Παπάγου-Μίλωνας...
Αν μας ρώταγες ποιον θεωρούμε μεγάλο φιλέλληνα σίγουρα δε θα σου απαντούσαμε το Λόρδο Βύρωνα, αλλά τον Βιέτισλαβ Ζιχ. Κι αν μας ρωτούσες ποιοι ανθέλληνες σκότωσαν το Ρήγα Φερραίο, μπορεί και να λέγαμε "Ο Γιούγκεμπραντ κι ο Μπραζάουσκας"... Τα κωλοδάχτυλα του Μποντιρόγκα και του Ντανίλοβιτς στην Αθήνα το '95 στο Ευρωμπάσκετ ήταν μεγαλύτερη εθνική προσβολή για μας από τον τορπιλισμό της Έλλης από τους Ιταλούς. Βλέπετε, ήταν η εποχή που ο εχθρός δεν ήταν οι Τούρκοι. Ποιοι Τούρκοι...? Οι "Γιούγκοι" ήταν! Όταν ακούγαμε τη λέξη "Εμφύλιος" το μυαλό μας δεν πήγαινε ούτε στον Άρη Βελουχιώτη ούτε στο Ναπολέοντα Ζέρβα. Πήγαινε στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα... Προδότης για μας δεν ήταν ούτε ο Εφιάλτης ούτε ο Πήλιος Γούσης. Ήταν ο Ζάρκο Πάσπαλιε... Η λέξη 'ηρωϊσμός' ήταν συνώνυμη του Γιώργου Σιγάλα... Αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μπορεί να μην ξέραμε ποιος ήταν ο Κόλιν Πάουελ, σίγουρα ξέραμε όμως ποιος ήταν ο Μιτς Ρίτσμοντ και τα ποσοστά του Ρέτζι Μίλερ.. Και άλλα πολλά...
Μετά ήρθε το στραπάτσο της Εθνικής το '99 στη Γαλλία, η μη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του 2000 και στο Παγκόσμιο του 2002, η πτώση του Ολυμπιακού (αλλά και της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ)... Έμεινε μόνος ο Παναθηναϊκός να σώζει τα προσχήματα. Όμως, το "μικρόβιο" του ποδοσφαίρου (και δη το χρυσοποίκιλτο Champions League) είχε προλάβει να "μολύνει" τον οργανισμό μας...
Γράψτε μας σχόλια με ό,τι θυμάστε κι εσείς. Από τον Ίνγκραμ μέχρι τον Ατρούια και από τον Τζωρτζ Παπαδάκο μέχρι τον Αργύρη Παπαπέτρου...
Το να κάτσουμε να δούμε 90 λεπτά ποδόσφαιρο αποτελούσε για μας απειλή εφάμιλλη του "Θα 'ρθει να σε πάρει ο γέρος" και βαρεμάρα ισάξια με το να πάμε επίσκεψη σε θείους που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Αντιθέτως, δε χορταίναμε να βλέπουμε μέχρι και 3 ματς μπάσκετ την ημέρα, ακόμα κι αν ήταν Δάφνη-Σπόρτινγκ ή Παπάγου-Μίλωνας...
Αν μας ρώταγες ποιον θεωρούμε μεγάλο φιλέλληνα σίγουρα δε θα σου απαντούσαμε το Λόρδο Βύρωνα, αλλά τον Βιέτισλαβ Ζιχ. Κι αν μας ρωτούσες ποιοι ανθέλληνες σκότωσαν το Ρήγα Φερραίο, μπορεί και να λέγαμε "Ο Γιούγκεμπραντ κι ο Μπραζάουσκας"... Τα κωλοδάχτυλα του Μποντιρόγκα και του Ντανίλοβιτς στην Αθήνα το '95 στο Ευρωμπάσκετ ήταν μεγαλύτερη εθνική προσβολή για μας από τον τορπιλισμό της Έλλης από τους Ιταλούς. Βλέπετε, ήταν η εποχή που ο εχθρός δεν ήταν οι Τούρκοι. Ποιοι Τούρκοι...? Οι "Γιούγκοι" ήταν! Όταν ακούγαμε τη λέξη "Εμφύλιος" το μυαλό μας δεν πήγαινε ούτε στον Άρη Βελουχιώτη ούτε στο Ναπολέοντα Ζέρβα. Πήγαινε στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα... Προδότης για μας δεν ήταν ούτε ο Εφιάλτης ούτε ο Πήλιος Γούσης. Ήταν ο Ζάρκο Πάσπαλιε... Η λέξη 'ηρωϊσμός' ήταν συνώνυμη του Γιώργου Σιγάλα... Αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μπορεί να μην ξέραμε ποιος ήταν ο Κόλιν Πάουελ, σίγουρα ξέραμε όμως ποιος ήταν ο Μιτς Ρίτσμοντ και τα ποσοστά του Ρέτζι Μίλερ.. Και άλλα πολλά...
Μετά ήρθε το στραπάτσο της Εθνικής το '99 στη Γαλλία, η μη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του 2000 και στο Παγκόσμιο του 2002, η πτώση του Ολυμπιακού (αλλά και της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ)... Έμεινε μόνος ο Παναθηναϊκός να σώζει τα προσχήματα. Όμως, το "μικρόβιο" του ποδοσφαίρου (και δη το χρυσοποίκιλτο Champions League) είχε προλάβει να "μολύνει" τον οργανισμό μας...
Γράψτε μας σχόλια με ό,τι θυμάστε κι εσείς. Από τον Ίνγκραμ μέχρι τον Ατρούια και από τον Τζωρτζ Παπαδάκο μέχρι τον Αργύρη Παπαπέτρου...
3 comments:
Αυτά είναι ποστ. Θυμάμαι την εκπομπή για το NBΑ με τις 10 καλύτερες φάσεις και κάτι βιβλία με συλλεκτικές κάρτες που συμπλήρωσα, μια σειρά εγκυκλοπαίδειας του Παγκόσμιου Μπάσκετ και έχω ακόμα την εμφάνιση μου από την ομαδίτσα μπάσκετ στο Χαλάνδρι. Μάλλιστα, φοράω το παντελόνι τώρα.Με το νούμερο 5.
Άριαν Κόμαζετς, Γίρι Ζντοβτς, Μπάρλος, Στόκτον και Μαλόουν. Globetrotters! Ξαφνικά, με χτύπησε και μένα ο ιός. Τώρα, πια δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω αφού όσο τα είχα παρατήσει αλλάξαν οι κανόνες και ο τρόπος παιχνιδιού.
Ήταν τη χρονιά που χωρίστηκε η Ευρώπη στη μέση με τις Σουπρολίγκες και αυτά που έχασα το νδιαφέρον μου.
Τον πανηγυρισμό του Γκάλη όταν ο Χριστοδούλου σουτάρει το τρίποντο στον ημιτελικό του Ευρομπάσκετ '89,την τρομερή ατάκα (δεν θυμάμαι ποιος την είχε πει) "Ο μόνος τρόπος να σταματήσεις τον Γκάλη είναι να τον κλειδώσεις στα αποδυτήρια",τον Ίνγκραμ να δίνει την ψυχή του για τον Ηρακλή,τον Εξέβιερ Μακντάνιελ να έρχεται από το Ντιτρόιτ και να "διδάσκει" την διαφορά του ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική για τις θέσεις των φόργουορντ,την τελευταλια πάρασταση του Ντράζεν,τον τελικό Ρεάλ-Μπενετόν ή αλλιώς Ντράζεν Πέτροβιτσ-Όσκαρ Σμίντ,την τρελή Γιουγκοπλάστικα,τον Κούκοτς να δείχνει στην Μπενετόν τι εστί all-around παίκτης,το λέι-απ του Μπακατσιά κάτω από τα χέρια του Σακίλ και το ταμπλό να δείνει αποτέλεσμα ημιχρόνου την Ελλάδα μπροστά στο σκόρ.Και πάνω απ'όλα την τελευταία φάση του Michael Jordan με τους Bulls.Τελικοί με τους Utah Jazz,έκτος τελικός τελευταία φάση και η μπάλα στον Jordan.Μπάσιμο,σταμάτημα στις βολές και απλό σπάσιμο καρπού.Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο.Το μεγαλείο σε όλη του την απλότητα.
Upper Deck pairnate? kartes NBA?
Post a Comment