Ένα τρίποντο του Γουέντελ Αλέξις...

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1994, τα βαρελότα έξω απ'το σπίτι μου από γνωστούς βάζελους, ανάγκασαν τη μάνα μου -εύλογα- να απορήσει: "Ααααα! Τι έγινε? Πήρε κύπελλο ο Παναθηναϊκός??"Αρκέστηκα με μάτια πρησμένα απ'το κλάμα να απαντήσω με φωνή που έτρεμε: "Όχι, το έχασε ο Ολυμπιακός.." "Ε, και τι πανηγυρίζουνε τότε?" Άντε να εξηγήσεις για Μπανταλόνα, Ιωαννίδη, για 7 λεπτά χωρίς καλάθι, για χαμένες βολές του Πάσπαλιε, για Γκαστόνε και για Κορνίλιους Τόμσον... Άντε να εξηγήσεις το κόμπλεξ...
Την επόμενη χρονιά, το έφερα λιγότερο βαριά. Γηπεδούχος η Ρεάλ, ανώτερη και θεωρητικά και στην πράξη, άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πάλι σφαλιάρα ο Θρύλος, πάλι πανηγύρια οι ηττημένοι καρπαζοεισπράκτορες (και εντός και εκτός συνόρων) της προηγούμενης μέρας... Πάλι βεγγαλικά στο χωριό.
Mίσος μίσος μίσος! Και χαιρεκακία... Στο χωριό, στο σχολείο, παντού! Τη χαρά που δεν μπορούσαν να δώσουν ο Αλβέρτης, ο Παταβούκας, ο Πετσάρσκι και ο Βράνκοβιτς, την έδιναν ο Κορνίλιους Τόμσον, ο Σαμπόνις κι ο Αρλάουκας, σε ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα κάπου να πιαστούν...
Το Πάσχα του '96 ήταν η χρονιά τους, πανηγύρισαν επιτέλους μια ΔΙΚΗ τους επιτυχία, έστω και απόντος του ΟΣΦΠ, έστω και με τάπα στο ταμπλώ.
Για να έρθουμε στο φθινόπωρο του 1996. Αν θυμάμαι καλά ήταν Νοέμβριος, γιατί ετοιμαζόμασταν στο σχολείο για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Γενικά απέφευγα να βλέπω ματς του Ολυμπιακού σε δημόσιους χώρους (καφενεία κλπ). Δεν ήθελα εντάσεις και κυρίως δεν ήθελα να ακούω τη μαλακία του καθενός. Εκείνο το βράδυ όμως -δεν ξέρω γιατί- είπα να κάνω μια εξαίρεση. Άλμπα Βερολίνου-Ολυμπιακός. Όμιλοι Ευρωλίγκας. Κανονίσαμε με το Μισέλ να δούμε το ματς στο καφενείο. Χαλαρά. Εκεί βρήκαμε και το Σωτήρη, άλλο γαύρο. Οι 3 μας ήμασταν οι μόνοι γαύροι εκεί, και οι μόνοι που βλέπαμε το ματς. Όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνταν με τα χαρτιά, με το μπιλιάρδο και με 1000-2 άλλα. Ο αγώνας στο 2ο ημίχρονο (δεν υπήρχαν 10λεπτα ακόμα τότε) αποκτά πολύ ενδιαφέρον. 1 λεπτό πριν τη λήξη ήμασταν μπροστα 56-61. Άρχισαν να μαζεύονται γύρω μας "κοράκια". 'Και καλά' να δουν την εξέλιξη. Οι μνήμες απ΄το 73-38 ήταν νωπές. Έπρεπε να βλέπατε τις φάτσες τους. Ανήσυχοι... περισσότερο κι από μας. "Πωω ρε πούστη, θέλει 1 λεπτό και κερδίζει 5 πόντους ο Ολυμπιακός?" Τι δυστυχία...
Ο Νάκιτς κι ο Ρίβερς κατάφεραν το 0/4 βολές. Οι Γερμανοί καπάκια τρίποντο και φάουλ (ή ο Ρεντλ ή ο Πέσιτς δε θυμάμαι). 59-61. Χάνει τη βολή αλλά κι εμείς το ριμπάουντ. Η μπάλα στη γωνία (κάτω αριστερά όπως το βλέπαμε στην TV) στον Γουέντελ Αλέξις (δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το όνομα...). Τρίποντο και ανατροπή. Χάσαμε 62-61.
Το καφενείο σείστηκε! Οι Βάζελοι-Κοράκια έβγαζαν άναρθρες κραυγές, πανηγύριζαν, πηδούσαν πάνω στο τραπέζι του μπιλιάρδου, πετούσαν μπουκαλάκια νερού και κλειδιά στον άερα. Βγήκαν έξω απ'το καφενείο τρέχοντας και χοροπηδώντας να διαδώσουν το χαρμόσυνο γεγονός. Μείναμε με το Μισέλ και το Σωτήρη να κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα την αποφώνηση της τηλεοπτικής μετάδοσης... Γύρισα σπίτι προβληματισμένος. Όχι τόσο για το τρίποντο του Αλέξις και την ήττα, όσο για το μίσος των συγχωριανών μου.
Η υπομονή, όμως, είναι αρετή. Λίγους μήνες μετά, ήρθε η απάντηση. Όχι από κάποιον άσχετο, κάποιον 3ο, αλλά από το Μίλαν Τόμιτς... Εκείνο το τρίποντο στο ΣΕΦ από τα 10 μέτρα πρέπει να πόνεσε πολύ...
Kαι το Πάσχα του 1997, έξω απ'το καφενείο που βιώσαμε την παραπάνω τραγική εμπειρία, ήμασταν εκεί με το Μισέλ και το Σωτήρη. Αλλά και το Φώτη, το Σωκράτη,το Δημήτρη, το συγχωρεμένο το Χρήστο με το τύμπανο... Για να πανηγυρίσουμε το Ευρωπαϊκό. Γύρω γύρω, οι ίδιοι Βάζελοι-Κοράκια έδειχναν (δήθεν) επίπεδο χειροκροτώντας την επιτυχία του αντιπάλου. Μέσα τους, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι έβραζαν από θυμό...
Ακολούθησαν κι άλλες εκδηλώσεις μίσους στη ζωή μου. Τα πανηγύρια για το γκολ του Κόντε το '99 ακούστηκαν μέχρι το Ναύπλιο. Τα γκολ της Μακάμπι στην Κύπρο κράτησαν ξάγρυπνο το Μεταξουργείο. Ο Τζέραρντ το 2005 έδωσε χαρά σε δεκάδες (ελληνικά) flat στην εστία μας στο Greenwich. Και τα εμφράγματα στο '89 με Λυών και Ρεάλ το 2006 καθησύχασαν πολλές πολυκατοικίες στο Νέο Κόσμο. Εκείνο το τρίποντο του Γουέντελ Αλέξις όμως ήταν η πιο αξέχαστη εμπειρία...