Εν αναμονή του μεγάλου τελικού για το Europa League απόψε, λογικό είναι να διαβάζετε σε αθλητικά sites και blogs αφιερώματα για περασμένους τελικούς, δυναστείες, εκπλήξεις, σκόρερ κλπ κλπ. Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- αναφέρονται, βέβαια, στο παρελθόν του κυπέλλου UEFA. Θεωρώντας ότι το Europa League αποτελεί τη συνέχειά του. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το Europa League αποτελεί συνέχεια ΚΑΙ του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Κυπελλούχων, το οποίο σταμάτησε το 1999, αλλά η ουσία είναι ότι δεν καταργήθηκε, παρά συγχωνεύτηκε με το τότε Κύπελλο UEFA.
Άρα, είναι άδικο να αφήνουμε απ'εξω από τα κάθε λογής retro αφιερώματα το θρυλικό Cup Winners Cup. Εξάλλου, ο θεσμός του Κυπέλλου δεν έχει -ακόμα- καταργηθεί σε κάποια χώρα, ενώ στην πατρίδα του ποδοσφαίρου παραμένει ο αρχαιότερος θεσμός.
Κύπελλο Κυπελλούχων λοιπόν... με πολλές αναμνήσεις (προσωπικά) που ξεκινούν από το 1986. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Ήταν Πάσχα, πρωί αν θυμάμαι καλά. Δεν ήξερα -φυσικά- ποιοι παίζουν και γιατί παίζουν. Ύστερα από χρόνια έμαθα για την υπερομάδα Ντιναμό Κιέβου του Βαλερί Λομπανόφσκι που αποτέλεσε τη βάση της ΕΣΣΔ εκείνο το καλοκαίρι για το Μουντιάλ του Μεξικού.
Διαβάστε ΕΔΩ ένα καταπληκτικό άρθρο για το συγκεκριμένο αγώνα.
Κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι μέχρι να έρθουμε στο 1991, τότε που αντιπάθησα για πρώτη φορά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γιατί κέρδισε τη Μπαρτσελόνα του αγαπημένου μου Ερίκ Καστέλ...
Μετά από δυό χρόνια ήταν η πορεία του Ολυμπιακού με τον ανεπανάληπτο Μίρτσο και το γκολ του Βαΐτση στο Μονακό, μέχρι τους 8, που με έκαναν να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγης το τι έγινε. Παράλληλα, ο φίλος μου ο Μιχάλης παρακολουθούσε κι "έχτιζε" την παθολογική του αγάπη για την Πάρμα (παθολογική αγάπη που κρατάει μέχρι σήμερα) και την καμάρωσε νικήτρια το 1993 και φιναλίστ το 1994.
Και φυσικά, ποιος δε θυμάται το γκολ του Ναΐμ την επόμενη χρονιά, στο Σαραγόσα-Άρσεναλ? (μόνο ο Σίμαν μπορούσε να το φάει αυτό το γκολ)
To 1997 περίμενα με αγωνία να δω τα μαγικά του Ρονάλντο στον τελικό κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν. Η εφηβική μου αφέλεια επέβαλλε στο "Φαινόμενο" να περνάει 4-5 παίκτες και να σημειώνει χατ-τρικ. Τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι, αλλά έτσι κι αλλιώς η Μπαρτσελόνα κέρδισε με 1-0 (χάρις σε πέναλτυ που κέρδισε και εκτέλεσε ο Ρονάλντο). Κάτι ήταν κι αυτό.
To 'τέλος εποχής' ήρθε το 1999 με τη Λάτσιο (την...τότε Μάντσεστερ Σίτι) να παίρνει το τρόπαιο απέναντι στη Μαγιόρκα, με τις γκολάρες του Βιέρι και του Νέντβεντ.
Το Κύπελλο Κυπελλούχων από τότε, συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο UEFA. Ε και? Είπαν κάποιοι... Καλύτερα. Τι τους θέλανε τόσους θεσμούς? Οι παλιότεροι όμως, έχουν να θυμούνται απίστευτα ματς και δη τελικούς.
Αποκαθήλωση των κατόχων, Τότεναμ - Ατλέτικο Μαδρίτης 5-1, 1963
O πρώτος Γερμανικός τίτλος, Ντόρτμουντ-Λίβερπουλ 2-1, 1966
Η εισβολή των φιλάθλων κοστίζει, Γκλάσκοου Ρέιντζερς - Ντιναμό Μόσχας 3-2, 1972
Η σφαγή της Λιντς στη Θεσσαλονίκη, Μίλαν - Λίντς 1-0, 1973
Και η θεία δίκη απ'το Μαγδεμβούργο, Μαγδεμβούργο - Μίλαν 2-0, 1974
Η πρώτη μεγάλη Ντιναμό, Ντιναμό Κιέβου - Φερεντσβάρος 3-0, 1975
To show του Ρέζενμπρινκ και του Βαν ντερ Ελστ, Άντερλεχτ - Γουέστ Χαμ 4-2, 1976
Το πρώτο της Μπάρτσα, Μπαρτσελόνα - Φορτούνα Ντίσελντορφ 4-3, 1979
O τελικός με τους λιγότερους θεατές και τα ομορφότερα γκολ, Ντιναμό Τιφλίδας - Καρλ Τζάις Ιένα 2-1, 1981
Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, Αμπερντίν - Ρεάλ Μαδρίτης 2-1, 1983
Mεγάλη Κυρία, Γιουβέντους - Πόρτο 2-1, 1984
Οι τελευταίοι Βρεττανοί πριν τον αποκλεισμό, Έβερτον - Ραπίντ Βιέννης 3-1 1985
Ένα αστέρι γεννιέται, Άγιαξ - Λοκομοτίβ Λειψίας 1-0, 1987
Tροπαιούχοι στην παρθενική εμφάνιση στην Ευρώπη, Μαλίν - Άγιαξ 1-0, 1988
Και κάτι, κλείνοντας, για το "ουεφάκι" όπως το αποκαλούν πολλοί Ελληνάρες υποτιμητικά. Χαζέψτε τη Μπράγκα στον τελικό (που τη θέλατε και για ιδανικό αντίπαλο κάποιοι το καλοκαίρι) και λιώστε στα πλέι οφ.
Εξακολουθούμε να ΜΗΝ ασχολούμαστε μέχρι να τελειώσει η σαιζόν με τη Superleague. Παρακολουθούμε όμως τη μεταγραφολογία και όπως έχουμε υποσχεθεί θα κριθούν οι πάντες τον Αύγουστο...
No comments:
Post a Comment