Σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη στο Μπακότερμα. Σκάκι. Θα περιλαμβάνει σκακιστική επικαιρότητα, ιστορικά στοιχεία, παρτίδες κτλ. Έχω μια παλιά αγάπη για το άθλημα και θα προσπαθήσω μέσα από το blog να βάλω ένα λιθαράκι στην Ελληνική Σκακιστική Διαδικυακή δραστηριότα που κάνει ομολογουμένως βήματα μπροστά, καθώς πέρα από τις ιστοσελίδες της ΕΣΟ και των συλλόγων, ξεφυτρώνουν συχνά ελληνόφωνα σκακιστικά ιστολόγια και ιστοσελίδες.
Μια σύντομη αναδρομή.
Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής για το Σκάκι είναι κάτι που προκαλεί δέος και θαυμασμό για τους σκακιστές και όχι μόνο. Είναι ο -αδιαμφησβήτητα- ισχυρότερος παίχτης του κόσμου.
Ανεπίσημοι πρωταθλητές (πριν από το 1886)
Πριν από το 1886, ο ισχυρότερος σκακιστής του κόσμου ήταν εκείνος που συζητιόταν πιό πολύ, εκείνος που έκανε τις πιο εντυπωσιακές νίκες, με λίγα λόγια ήταν κάτι ρευστό. Μεγάλοι σκακιστές που έχουν συνεισφέρει πάρα πολλά στην σύγχρονη θεωρία ανήκουν σε αυτούς.
Αδιαμφισβήτητοι παγκόσμιοι πρωταθλητές (1886-1946)
Σε αυτήν την περίοδο το σύστημα λειτουργούσε ως εξής: ο Α παίκτης που εθεωρείτο ως ο πιο ισχυρός του κόσμου, δεχόταν πρόταση-πρόκληση από τον Β παίχτη και ΑΝ δεχόταν διεξαγόταν ένα ματς με πολλές παρτίδες για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Κάποια στιγμή, όσο και να το ανέβαλλε ο Α για παράδειγμα, έπρεπε να παίξεί με αυτόν που τον προκαλούσε επίσημα για να μην χάσει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του και επέλθει η αμφισβήτηση. Αν ο Β παίχτης επικρατούσε, στεφόταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής και περίμενε μέχρι να λάβει πρόκληση από τον Γ παίκτη κ.ο.κ. Τεράστιοι σκακιστές στέφθηκαν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές εκείνη την περίδο όπως ο Αλιέχιν και ο Καπαμπλάνκα.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIDE (1948-1993)
Με εξαίρεση τις -ανα περιόδους- μικρο-αλλαγές στο σύστημα διεξαγωγής του, αυτό το σύστημα έμεινε στις συνειδήσεις της σκακιστικής κοινότητας το πιο δίκαιο και σταθερό. ΟΛΟΙ οι σκακιστές του κόσμου είχαν το δικαίωμα να διεκδικήσουν τον τίτλο. Τα εθνικά τουρνουά έβγαζαν τους πρώτους που με την σειρά τους έπαιζαν σε τουρνουά γεωγραφικών περιοχών Zonal και Interzonal. Από κάποιο σημείο και μετά έφταναν στους 8 και τους 4 μέχρι να βγει ο διεκδικητής που θα έπαιζε με τον Πρωταθλητή σε ματς. (σημ. με ισοπαλία σε αυτό το ματς, ο Πρωταθλητής κρατούσε τον τίτλο του)
Δεν ήταν πάντα ήρεμα τα πράγματα στα ματς αυτά με αποκορύφωμα τις απαιτήσεις του Φίσερ στο περίφημο ματς με τον Σπάσκυ το 1972, την άρνησή του να κατέβει στο ματς με τον Κάρποφ τον 1975, και τον μαραθώνιο Κάρποφ - Κασπάροφ το 1984-1985 (που κράτησε 72 παρτίδες με 40 ισοπαλίες 16 νίκες αντίστοιχα για κάθε έναν!)
Δύο τίτλοι
Θυμάστε οι μπασκετικοί τι χαμός δημιουργήθηκε με την Ευρωλίγκα και την Σουπρολίγκα; Ε κάτι χειρότερο έγινε όταν ο Κασπάροφ αποφάσισε μαζί με άλλους Γκρανμέτρ να αποσχιστεί από την Παγκόσμια Σκακιστική Ομοσπονδία.
"Μεταξύ του διαστήματος 1993-2006 υπήρχε διένεξη στο σκακιστικό κόσμο για το ποιός είναι ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Μέρος της διένεξης αυτής είχε προέλθει από το γεγονός ότι έως τις αρχές της δεκαετίας του '90, ο τίτλος του Παγκόσμιου Πρωταθλητή καθοριζόταν από μεμονωμένα ματς διψήφιου αριθμού παρτίδων μεταξύ του κατόχου του τίτλου και ενός διεκδικητή, ο οποίος είχε προηγουμένως αποκτήσει το δικαίωμα να αναμετρηθεί μαζί του κερδίζοντας στον κύκλο του Τουρνουά των Υποψηφίων. Σε όλες τις παρτίδες ακολουθούταν η "κλασική" (μακρά) διάρκεια χρόνου. Οι διοργανώσεις της FIDE από το 1997 και μετά διεξάγονταν με τη συμμετοχή περισσοτέρων των 100 παικτών με σύστημα νοκ-άουτ, οι δε παρτίδες είχαν υποχρεωτικά αρκετά μικρότερη διάρκεια. Στο τέλος κάθε γύρου, τυχούσες ισοπαλίες μεταξύ παικτών επιλύονταν με πολύ γρήγορες παρτίδες (διάρκειας μερικών λεπτών) ράπιντ ή μπλιτς. Πολλοί θεωρούσαν ότι το σύστημα αυτό δεν ήταν το πιο αντικειμενικό στην ανάδειξη του καλύτερου παίκτη. Γνωστοί γκρανμαίτρ όπως οι Κασπάροβ και Κράμνικ αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη νέα μορφή των τουρνουά αυτών. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIDE το 2005 προσπάθησε να επιλύσει τα προβλήματα αυτά εισάγοντας ένα νέο τρόπο ανάδειξης του Παγκόσμιου Πρωταθλητή με τη συμμετοχή μικρού αριθμού κορυφαίων παικτών σε τουρνουά διπλών παρτίδων.
Παρόλα αυτά, τα κλασσικά ματς διεκδίκησης και υπεράσπισης του τίτλου συνέχισαν να γίνονται με παραδοσιακές συνθήκες από τους παίκτες που αντιτίθενταν στη FIDE. Η FIDE αναγνωρίζε ως Παγκόσμιο Πρωταθλητή εκείνον που προέκυπτε από τα τουρνουά της, με τελευταίο τον Βέσελιν Τοπάλοβ, νικητή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της FIDE το 2005. θεωρούταν ως ο "Κλασσικός" Παγκόσμιος Πρωταθλητής (έχοντας νικήσει τον τελευταίο αδιαφιλονίκητο Παγκόσμιο Πρωταθλητή
Η μακρόχρονη αυτή διαφωνία επιλύθηκε οριστικά τον Οκτώβριο του 2006 με την αναμέτρηση Κράμνικ-Τοπάλοβ η οποία έλαβε χώρα στην Ελίστα, πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Καλμυκίας, μέλος της νυν Ρωσικής Ομοσπονδίας. Σε ματς 12 παρτίδων, οι παίκτες αναδείχθηκαν ισόπαλοι 6-6. Ακολούθησαν 4 παρτίδες "τάι-μπρείκ" γρήγορου (ράπιντ) σκακιού, στις οποίες επικράτησε ο Κράμνικ με σκορ 2,5-1,5 και αναδείχθηκε ως ο Επίσημος (Αδιαφιλονίκητος) Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού.
Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής δεν είναι απαραίτητα ο παίκτης με τη μεγαλύτερη βαθμολογία ΕΛΟ: Παραδείγματος χάρη, παρόλη τη νίκη του Κράμνικ έναντι του Τοπάλοβ, στη λίστα ΕΛΟ του Ιανουαρίου 2007, ο Τοπάλοβ παραμένει πρώτος, με τον Κράμνικ να καταλαμβάνει την τρίτη θέση.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2010 στη Σόφια, στον τελικό στις 13 Μαΐου του 2010 ο Άναντ κέρδισε τον Τοπάλοβ και παρέμεινε παγκόσμιος πρωταθλητής." Πηγή
Οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές
Ανεπίσημοι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές
* Ρούι Λόπεθ ντε Σεγκούρα, ~1560, Ισπανία
* Πάολο Μπόι και Λεονάρντο ντα Κούτρι, ~1575, Ιταλία
* Αλεσσάντρο Σάλβιο, ~1600, Ιταλία
* Τζοακίνο Γρέκο, ~1620, Ιταλία
* Λεγκάλ ντε Κερμέρ, ~1730–1747, Γαλλία
* Φρανσουά-Αντρέ Φιλιντόρ, ~1747–1795, Γαλλία
* Αλεσάντρ Ντεσαπέλ, ~1800–1820, Γαλλία
* Λουί ντε λα Μπουρντοναί, ~1820–1840, Γαλλία
* Χάουαρντ Στώντον, 1843–1851, Αγγλία
* Άντολφ Άντερσεν, 1851–1858, Γερμανία
* Πωλ Μόρφυ, 1858–1859, ΗΠΑ
* Άντολφ Άντερσεν, 1858–1866, Γερμανία
* Βίλελμ Στάινιτς, 1866–1886, Αυστρία
Επίσημοι (αδιαφιλονίκητοι) Παγκόσμιοι Πρωταθλητές
* Βίλελμ Στάινιτς, 1886–1894, Αυστρία/ΗΠΑ
* Εμάνουελ Λάσκερ, 1894–1921, Γερμανία
* Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, 1921–1927, Κούβα
* Αλεξάντερ Αλιέχιν, 1927–1935, Ρωσία/Γαλλία
* Μαξ Όυβε, 1935-1937, Ολλανδία
* Αλεξάντερ Αλιέχιν, 1937–1946, Σοβιετική Ένωση
* Μιχαήλ Μποτβίννικ, 1948–1957, Σοβιετική Ένωση
* Βασίλι Σμυσλόβ, 1957–1958, Σοβιετική Ένωση
* Μιχαήλ Μποτβίννικ, 1958–1960, Σοβιετική Ένωση
* Μιχαήλ Ταλ, 1960–1961, Σοβιετική Ένωση
* Μιχαήλ Μποτβίννικ, 1961–1963, Σοβιετική Ένωση
* Τίγκραν Πετροσιάν, 1963–1969, Σοβιετική Ένωση
* Μπόρις Σπάσκυ, 1969–1972, Σοβιετική Ένωση
* Μπόμπι Φίσερ, 1972–1975, ΗΠΑ
* Ανατόλι Κάρποβ, 1975–1985, Σοβιετική Ένωση
* Γκάρι Κασπάροβ, 1985–1993, Σοβιετική Ένωση/Ρωσία
* Βλαντιμίρ Κράμνικ, 2006–2007, Ρωσία
* Βισβανάθαν Άναντ, 2007–παρόν, Ινδία
"Κλασικοί" Παγκόσμιοι Πρωταθλητές (1993 - 2006)
* Γκάρι Κασπάροβ, 1993–2000, Ρωσία
* Βλαντιμίρ Κράμνικ, 2000–2006, Ρωσία
Παγκόσμιοι Πρωταθλητές FIDE (1993 - 2006)
* Ανατόλι Κάρποβ, 1993–1999, Ρωσία
* Αλεξάντερ Χάλιφμαν, 1999–2000, Ρωσία
* Βισβανάθαν Άναντ, 2000–2002, Ινδία
* Ρουσλάν Πονομάριοβ, 2002–2004, Ουκρανία
* Ρουστάμ Κασιμτζάνοβ, 2004–2005, Ουζμπεκιστάν
* Βέσελιν Τοπάλοβ, 2005–2006, Βουλγαρία
* Βισβανάθαν Άναντ, 2007– Ινδία
Στο παρόν, τα πράγματα φαίνεται να έχουν ομαλοποιηθεί, με ενστάσεις βεβαίως από πολλούς για τον τρόπο διεξαγωγής τους (ο πανίσχυρος Νορβηγός Κάρλσεν με δήλωσή του παραιτήθηκε του δικαιώματός του να συμμετάσχει στο φετινό τουρνουά των 8 υποψηφίων).
Οι αγώνες άρχισαν στις 5 Μαίου στο Καζάν της Ρωσίας Οι προημιτελικοί και οι ημιτελικοί ήταν ματς 4 παρτίδων (σετα ισόπαλα αποτελέσματα ακολούθησαν αγώνες ράπιντ και τέλος, όταν χρειάστηκε, μπλιτς). Ο τελικός των αγώνων των διεκδικητών αποτελείται από 6 παρτίδες.
Οπότε ο Ισραηλινός -Ρώσος είναι βέβαια και αυτός :) - με τον Ρώσο Γκριστσούκ θα αναμετρηθούν σε 6 παρτίδες για το ποιός θα κάτσει το 2012 απέναντι από τον Άναντ.
Για αρχή, θα δοκιμάσουμε να μεταδώσουμε την πρώτη παρτίδα, που παίζεται τώρα.
Εννοείται ότι περιμένουμε προτάσεις και σχόλια, ακόμα και υποδείξεις!!!
Live chess broadcast powered by ChessBomb and Chessdom
No comments:
Post a Comment