Δεύτερος ο Ολυμπιακός στο Final Four του Παρισιού.. Σύμφωνα με το κλισέ "το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα αποδείχτηκε ανυπέρβλητο για τους Πειραιώτες". Εντάξει, ήταν καλύτερη η Μπαρτσελόνα -και όλη τη χρονιά- αλλά οι 18 πόντοι δεν αντικατοπτρίζουν τη διαφορά των ομάδων. Επίσης, οι 18 πόντοι δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για "το τι έφταιξε", "τι δεν πήγε καλά", "τρωτά σημεία" και άλλα συναφή. Οι 18 πόντοι, όμως, δεν είναι δυνατόν να αφήσουν και υποννοούμενα για ομάδες που "θα" μπορούσαν να κοντράρουν την Μπαρτσελόνα. Ο νοών νοείτο...
Η 2η θέση δεν είναι επιτυχία για τον Ολυμπιακό. Αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί και αποτυχία. Οξύμωρο? Οξύμωρο. Για να διευκρινήσω. Επιτυχία θα ήταν η πρωτιά, ενώ αποτυχία θα ήταν -σίγουρα- μια ήττα στον ημιτελικό απ'τους νεαρούς καμικάζι της Παρτιζάν...
Το θέμα μου εμένα είναι άλλο. Έχει όνομα και επώνυμο. Λέγεται Παναγιώτης Γιαννάκης. Όπως ήταν φυσικό, όλα τα πυρά πέσανε πάνω του. Και σαν κερασάκι στην υβριστική τούρτα, ήρθαν και τα σχόλια με αφορμή τις δηλώσεις του μετά τον τελικό..
"Άσε μας ρε Γιαννάκη!!! Πάλι υπομονή?? 800 φορές είπες 'υπομονή'! Σήκω και παράτα μας!"
Ο Γιαννάκης έχει κάνει λάθη. Κάποια απ'αυτά τραγικά, άλλα απλώς πταίσματα. Κάποια στοίχισαν, κάποια όχι. Το μεγαλύτερό του όμως "ελάττωμα" είναι ότι εξακολουθεί -με τις λέξεις και τις πράξεις του- να υπενθυμίζει σε όλους τους Έλληνες (κι όχι μόνο τους οπαδούς του Ολυμπιακού) κάποιες έννοιες που ενοχλούν... Ενοχλούν το μέσο Έλληνα αφάνταστα. Τις ακούει και κλείνει τ'αυτιά του ρε παιδί μου!
Υπομονή???? Εμείς που μάθαμε να γίνεται το δικό μας ΑΜΕΣΩΣ??? Υπομονή εμείς????
Δουλειά???? Εμείς που μάθαμε να κατακτάμε "νίκες" εύκολα και άνετα????
Ηρεμία???? Εμείς με το μεσογειακό ταμπεραμέντο ηρεμία?????
Καθαρό μυαλό???? Έχουμε εμείς οι ΑΡΙΣΤΟΙ ρε μαλάκα Γιαννάκη ανάγκη από καθαρό μυαλό????
Έτσι σκέφτεται ο μέσος Έλληνας. Τα θέλει ΟΛΑ, τα θέλει ΤΩΡΑ και τα θέλει όσο πιο ΑΚΟΠΑ γίνεται... Και η νοοτροπία μας αυτή έχει περάσει μοιραία εδώ και δεκαετίες στον αθλητισμό. Ο 'μισητός' Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς είχε πει κάποτε:
"Εσείς οι Έλληνες δεν αγαπάτε τα σπορ. Αγαπάτε τις νίκες στα σπορ."
Ο Γιαννάκης είναι η μεγαλύτερη φυσιογνωμία overall του ελληνικού αθλητισμού. Ο Γιαννάκης ήταν, είναι και θα είναι πάντα ΑΘΛΗΤΗΣ. Υπηρέτης του ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ. Ενός αθλητισμού στον οποίον συμμετέχουν κι άλλοι που αγωνίζονται εκτός από μας και που δεν πρέπει να επιζητούμε τον αφανισμό τους. Του αθλητισμού όπου η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει και η ήττα είναι μές στο παιχνίδι. Όχι μόνο για να μάθεις απ΄τα λάθη της και να νικήσεις κάποια στιγμή, αλλά για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, σοφότερος... Εξάλλου, για τον Παναγιώτη Γιαννάκη που έχει χρυσό ως παίχτης και προπονητής σε Ευρωμπάσκετ, πρώτη και δεύτερη θέση σε Ευρωλίγκα ως παίκτης και προπονητής, 2η θέση στον κόσμο κλπ κλπ κλπ, για το Γιαννάκη που έχει χάσει 4 (!!!) αδέρφια, το να κερδίσει ή να χάσει ένα ματς δεν του λέει και πολλά.
Ο Γιαννάκης πολεμάει ό,τι τον βολεύει. Και δείχνει το δρόμο και στους υπόλοιπους. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν τον ακολουθούν πολλοί. Άλλωστε, οι σαμπάνιες και οι γαρδένιες είναι πιο ευχάριστες από την περισυλλογή και τον προβληματισμό. Με μια διαφορά όμως. Διαρκούν ένα και μόνο βράδυ...
2 comments:
Φίλε Fondeus, ωραίο άρθρο, συγκινητικό. Προσέγγισες όμως το θέμα μόνο με μια κοινωνικό-ανθρωπιστική οπτική γωνία. Ας μιλήσουμε και λίγο περισσότερο για μπάσκετ.Προσωπικά, είμαι απ αυτούς που αγάπησαν το μπάσκετ χάριν στις εμπνεύσεις αθλητών όπως οι Γκάλης, Πέτροβιτσς, Χριστοδούλου, Τζορνταν. Και όταν χάριν στο χρόνο,τα σώματα τους δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν τις ιδέες τους, κανείς δεν φρόντισε έτσι ώστε αυτές οι γεννήτριες μπασκετικών ιδεών να μπολίασουν νέα σώματα αθλητών. Βέβαια, για τον έναν,ο χάρος είχε τα δικά του σχέδια και τον αφαίρεσε νωρίς από κοντά μας. Για τους άλλους τι έφταιξε;Ίσως η κοινωνία δεν είναι ανεκτική σε ιδιοφυΐες. Αισθάνεται περισσότερο άνετη όταν αποτελείται από χρυσές "μετριότητες". Είναι πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα μας και τους συγχωρούμαι πιο εύκολα τα ελαττώματα τους. Και για να επιστρέψω στον Γιαννάκη οι περισσότεροι θυμόμαστε τα 1-2 του Γκάλη- Γιαννάκη στον μεγάλο Άρη. Τα θυμόμαστε όμως γιατί για το 2, το δημιουργικό σκέλος, η μπάλα επέστρεφε στον Γκάλη.Και στο Γιούρο του 87 θυμάμαι τον Γιαννάκη, όταν σαν άλλος Ρόκυ Μπαλμπόα ξανασηκώθηκε κλαίγοντας όταν ο Τσατσένγκο του κατέβασε την μπάλα, στο κεφάλι. Τον Γκάλη όμως θα τον θυμάμαι για το συρτάκι που χόρεψε τον Τσατσένγκο και δυο φίλους του, για να προσθέσει διο πόντους στο σακούλι. Και στο πρώτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού τον θυμάμαι τον Γιαννάκη. Χάριν σε δικό του λάθος στην τελευταία επίθεση του Παναθηναϊκού στον αγώνα χρειάστηκε το κόψιμο του Βράνκοβιτς για να προσθέσει το χρυσό στο στήθος του.Και στον τελικό του ευρωπαϊκού με την Ισπανία τον θυμάμαι τον Γιαννάκη σαν προπονητή της πληρέστερης εθνικής για πολλούς,να λέει στην συνέντευξη ότι το σκορ δεν ήταν αντιπροσωπευτικό του αγώνα όταν η εθνική είχε χάσει με κάτω τα χέρια. Η σιωπή της επίθεσης της ήταν εκκωφαντική.Εν κατακλείδι, αν οι Αγγελόπουλοι είχαν φούρνο, κανείς δεν θα τους κατηγορούσε ότι φείδονται χρημάτων στην αγορά πρώτων υλών. Απλά η μαγιά που χρησιμοποιούν δεν φουσκώνει αρκετά το ψωμί.Οπότε αν δεν θέλουν να βλέπουν πελάτες μόνο όταν χαλάει προσωρινά ο φούρνος των συναδέλφων τους δεν μπορούν να κατεβάσουν τον πήχη.Ο νοών νοείτο...
Φίλε μου καλέ, δε θα διαφωνήσω σε όσα λες. Για τον Γκάλη ειδικά, είμαι απ'τους πλέον υπέρμαχους.
Το ότι ο Γκάλης, όμως, έβαζε 40 σε κάθε ματς και ο Γιαννάκης 25, δεν καθιστά τον 2ο "μετριότητα". Και για να συμπληρώσω χωρίς να παρεξηγηθώ. Ο Γκάλης φυσικά και ήταν πιο ταλαντούχος στην οργάνωση και στο σκοράρισμα απ το Γιαννάκη. Πόσες φορές τον θυμάσαι, όμως, να παίρνει το κρίσιμο -τελευταίο συνήθως- σουτ? Το ταλέντο ενός παίκτη, δεν μετριέται μόνο με το πόσο καλά κάνει reverse τριπλα, ούτε με το στυλ που σουτάρει. Ο Γιαννάκης δεν ήταν "ετερόφωτη" αθλητική οντότητα, που έπαιρνε λάμψη απ'τον Γκάλη ή τον Φάνη. Και δεν ήταν τυχαία και captain.
Δεν μπορώ να διαφωνήσω για τα όσα έγραψες για Παρίσι-ΠΑΟ και Σαϊτάμα. Είναι αλήθειες μεγάλες.
Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι στην Ιαπωνία δική του ήταν η ομάδα που έριξε 100+1 στις ΗΠΑ. Δική του ήταν η ομάδα που την προηγούμενη χρονιά πήρε το Ευρωμπάσκετ.
Ήταν αυτός που δεν πρόλαβε να αποσυρθεί απ'την ενεργό δράση και του ανατέθηκε "με το ζορι" να κρατήσει ζωντανή μια φθίνουσα Εθνική Ελλάδος το 97-98. 4η θέση σε Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ. Ήταν αυτός που πήρε το Μαρούσι απ'τα αζήτητα και το οδήγησε στη 2η θέση της Α1.
Κι αν είναι "κωλόφαρδος" που για ένα σουτ του Διαμαντίδη πήγαμε τελικό το 2005, γιατί είναι "ανίκανος" που το σουτ του Σπανούλη βρήκε σίδερο στο ματς με την Αργεντινή στους 8 των Ολυμπιακών Αγώνων?
Εστίασα στο κείμενό μου στην κοινωνική και mental πλευρά του θέματος, γιατί ένας άνθρωπος που έπαιζε 22 χρόνια σε ΥΨΗΛΟ επίπεδο με διαλυμένο πρόσθιο χιαστό δεν γίνεται να κριθεί μόνο με αυστηρά τεχνικά-μπασκετικά κριτήρια...
Να σαι καλά ψηλέ.
Post a Comment