Το πε και το κανε. Έβλεπε πέρυσι CL στην τηλεόραση και έβραζε στο ζουμί του που δεν ήταν παρών. Αυτός και η Γιούβε. Στα γήπεδα της Serie B, η Γηραιά Κυρία σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Και φέτος, υπό την καθοδήγηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ντελ Πιέρο, επιστρέφει στα σαλόνια και με την αποψινή νίκη μέσα στη Ρεάλ δείχνει σαν να μην έλλειψε ποτέ...
Ο Πιντουρίκιο καθάρισε μόνος του τη βασίλισσα(?) με 2 γκολ. Στο πρώτο, τους έπιασε κορόιδα σκοράροντας με το αριστερό, ενώ στο 2ο, οι μερένγκες πιάστηκαν μόνοι τους κορόιδα, αφού με το αστείο τοίχος που έστησαν του δώσαν την ευκαιρία να σκοράρει όπως αυτός ξέρει καλύτερα...με φάουλ. Πίσω από τις εκτελέσεις, κρύβεται ο Αλέξης...
Ο Ντελ Πιέρο (ναι, αυτός ο αποδιοπομπαίος τράγος των τελικών του CL το '98 και το '03, αλλά και του τελικού του Euro 2000) είναι φέτος -ανεξάρτητα με το τι θα κάνει τελικά η Γιούβε στη διοργάνωση- Η ΜΟΡΦΗ του Champions League. Μαζί με τους συντρόφους όπως τους αποκαλεί (βλέπε Νέντβεντ, Μπουφόν, Καμορανέζι κλπ) δεν εγκατέλειψε το καράβι στη φουρτούνα. Πάλεψε και έφερε ξανά τη Γιουβέντους εκεί που της αξίζει. Ανάμεσα στους μεγάλους. Οδηγεί σαν πραγματικός ηγέτης την ομάδα του με το πείσμα του, το χαρακτήρα του, την ψυχραιμία του και πάνω απ'ολα με το απράμιλλο ταλέντο και την κλάση του.
Η Γιουβέντους δεν είναι η "καλύτερη" και σίγουρα δεν είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της Ιταλίας ( η συνέπεια της Μίλαν στα Ευρωπαικά κύπελλα και στην απόδοση παραδοσιακά όμορφου επιθετικού ποδοσφαίρου είναι φαινόμενο). Είναι όμως η πιο 'ιταλική'. Η Ίντερ των 60'ς ήταν ομάδα προπονητή. Δεν συνέχισε πάντα να παίζει αυτό το ποδόσφαιρο. Η Γιούβε όμως εδώ και 50 χρόνια είναι το σύμβολο του αμυντικού-ιταλικού ποδοσφαίρου. Του καλού αμυντικού ποδοσφαίρου. Του αριστοτεχνικού στησίματος κι όχι του ταμπουρώματος. Της έξυπνης τακτικής κι όχι της "αρπακολίστικης". Της σωστής διαχείρισης ενός ματς κι όχι του φτηνού "φαγώματος χρόνου". Της 'εναλλακτικής' αξιοποίησης επιθετικογενών ποδοσφαιριστών κι όχι της καταστροφής τους.
Πολλοί την αντιπάθησαν γιατί εστίασαν στο 2ο μέρος των παραπάνω προτάσεων. Και η αντιπάθειά τους ενισχύθηκε από την κατα καιρούς τύχη (κωλοφαρδία για τους πολλούς) της αλλά και το συνυφασμό του ονόματός της με έννοιες όπως "διαιτητική εύνοια" και "σκάνδαλο". Όχι απολύτως άδικα, για να λέμε την αλήθεια.
Η επιστροφή της Γιουβέντους από το Γολγοθά της Serie B, και μάλιστα συνοδευόμενη από επιστροφή και στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης άμεσα, εντυπωσίασε τους πάντες. Γιατί έγινε με σκληρή αυτοκριτική, με σκληρή δουλειά και με (πραγματική!) σεμνότητα και ταπεινότητα. Πολλοί (αντιπαθούντες κυρίως) περίμεναν να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια για να επανέλθει στο προσκήνιο. Η μεγάλη κυρία όμως τους διέψευσε και τους εξέπληξε (εκπλήσσοντας και τον ίδιο της τον εαυτό θα λεγα).
Η περιπέτεια στη Serie B και η επάνοδος όπως πραγματοποιήθηκε,δεν ήταν ευκαιρία να "ξεπλύνει" απλώς τα αμαρτήματά της. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία (ανεξαρτήτως τίτλων) να κερδίσει η Γιουβέντους τους οπαδούς που δεν είχε ποτέ (και που βέβαια ποτέ δεν αγχώθηκε να αποκτήσει).
Υπάρχουν γεροντοκόρες που μένουν πιστές στις αρχές τους και δεν κάνουν απλά έναν συμβιβαστικό γάμο, μόνο και μόνο για να μη μείνουνε στο ράφι...Γεροντοκόρες περήφανες και παρεξηγημένες από τη στενόμυαλη κοινωνια (η ίδια στενόμυαλη είναι και η ποδοσφαιρική κοινωνία). Τέτοια Γεροντοκόρη είναι και η Γιούβε..η μάλλον καλύτερα ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ.
Ο Πιντουρίκιο καθάρισε μόνος του τη βασίλισσα(?) με 2 γκολ. Στο πρώτο, τους έπιασε κορόιδα σκοράροντας με το αριστερό, ενώ στο 2ο, οι μερένγκες πιάστηκαν μόνοι τους κορόιδα, αφού με το αστείο τοίχος που έστησαν του δώσαν την ευκαιρία να σκοράρει όπως αυτός ξέρει καλύτερα...με φάουλ. Πίσω από τις εκτελέσεις, κρύβεται ο Αλέξης...
Ο Ντελ Πιέρο (ναι, αυτός ο αποδιοπομπαίος τράγος των τελικών του CL το '98 και το '03, αλλά και του τελικού του Euro 2000) είναι φέτος -ανεξάρτητα με το τι θα κάνει τελικά η Γιούβε στη διοργάνωση- Η ΜΟΡΦΗ του Champions League. Μαζί με τους συντρόφους όπως τους αποκαλεί (βλέπε Νέντβεντ, Μπουφόν, Καμορανέζι κλπ) δεν εγκατέλειψε το καράβι στη φουρτούνα. Πάλεψε και έφερε ξανά τη Γιουβέντους εκεί που της αξίζει. Ανάμεσα στους μεγάλους. Οδηγεί σαν πραγματικός ηγέτης την ομάδα του με το πείσμα του, το χαρακτήρα του, την ψυχραιμία του και πάνω απ'ολα με το απράμιλλο ταλέντο και την κλάση του.
Η Γιουβέντους δεν είναι η "καλύτερη" και σίγουρα δεν είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της Ιταλίας ( η συνέπεια της Μίλαν στα Ευρωπαικά κύπελλα και στην απόδοση παραδοσιακά όμορφου επιθετικού ποδοσφαίρου είναι φαινόμενο). Είναι όμως η πιο 'ιταλική'. Η Ίντερ των 60'ς ήταν ομάδα προπονητή. Δεν συνέχισε πάντα να παίζει αυτό το ποδόσφαιρο. Η Γιούβε όμως εδώ και 50 χρόνια είναι το σύμβολο του αμυντικού-ιταλικού ποδοσφαίρου. Του καλού αμυντικού ποδοσφαίρου. Του αριστοτεχνικού στησίματος κι όχι του ταμπουρώματος. Της έξυπνης τακτικής κι όχι της "αρπακολίστικης". Της σωστής διαχείρισης ενός ματς κι όχι του φτηνού "φαγώματος χρόνου". Της 'εναλλακτικής' αξιοποίησης επιθετικογενών ποδοσφαιριστών κι όχι της καταστροφής τους.
Πολλοί την αντιπάθησαν γιατί εστίασαν στο 2ο μέρος των παραπάνω προτάσεων. Και η αντιπάθειά τους ενισχύθηκε από την κατα καιρούς τύχη (κωλοφαρδία για τους πολλούς) της αλλά και το συνυφασμό του ονόματός της με έννοιες όπως "διαιτητική εύνοια" και "σκάνδαλο". Όχι απολύτως άδικα, για να λέμε την αλήθεια.
Η επιστροφή της Γιουβέντους από το Γολγοθά της Serie B, και μάλιστα συνοδευόμενη από επιστροφή και στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης άμεσα, εντυπωσίασε τους πάντες. Γιατί έγινε με σκληρή αυτοκριτική, με σκληρή δουλειά και με (πραγματική!) σεμνότητα και ταπεινότητα. Πολλοί (αντιπαθούντες κυρίως) περίμεναν να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια για να επανέλθει στο προσκήνιο. Η μεγάλη κυρία όμως τους διέψευσε και τους εξέπληξε (εκπλήσσοντας και τον ίδιο της τον εαυτό θα λεγα).
Η περιπέτεια στη Serie B και η επάνοδος όπως πραγματοποιήθηκε,δεν ήταν ευκαιρία να "ξεπλύνει" απλώς τα αμαρτήματά της. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία (ανεξαρτήτως τίτλων) να κερδίσει η Γιουβέντους τους οπαδούς που δεν είχε ποτέ (και που βέβαια ποτέ δεν αγχώθηκε να αποκτήσει).
Υπάρχουν γεροντοκόρες που μένουν πιστές στις αρχές τους και δεν κάνουν απλά έναν συμβιβαστικό γάμο, μόνο και μόνο για να μη μείνουνε στο ράφι...Γεροντοκόρες περήφανες και παρεξηγημένες από τη στενόμυαλη κοινωνια (η ίδια στενόμυαλη είναι και η ποδοσφαιρική κοινωνία). Τέτοια Γεροντοκόρη είναι και η Γιούβε..η μάλλον καλύτερα ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ.
No comments:
Post a Comment