Λεπτομέρειες...

Η ξενέρα αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του ημιτελικού του F4 έχει δώσει τη θέση της στη λογική και στη συνειδητοποίηση (όλο και πιο πολύ) του τι είδαν τα μάτια μας πριν μερικές ώρες...
Απ'τα πιο συγκλονιστικά ματς μεταξύ ΟΣΦΠ-ΠΑΟ ever. Εναλλαγές στο σκορ, ξεσπάσματα, ανατροπές, κατά διαστήματα φοβερό ρυθμό και θέαμα, έμπειρους να είναι κατώτεροι των προσδοκιών, πρωτάρηδες να κάνουν θραύση, έμπειρους να "μιλούν" την κρίσιμη στιγμή, αλλά και πρωτάρηδες να θολώνουν.
Στο αγώνα δε σφυρίχτηκαν -πολύ απλά γιατί ΔΕΝ έγιναν- ούτε μια φορά βήματα. Έγιναν ελάχιστα (έως καθόλου) επιθετικά φάουλ. 10 λάθη ο ΟΣΦΠ, 12 ο ΠΑΟ. Πολύ μικρό νούμερο... Υπάρχουν και μερικά λάθη όμως που δεν καταγράφονται στα "turnovers" της στατιστικής. Όπως η επιλογή (στην προτελευταία επίθεση) του Παπαλουκά, για παράδειγμα, να μην παίξει ένας με έναν το Σάρας (μιας και τέτοιες φάσεις τις έχει και ιδιαίτερα απέναντι στο Λιθουανό, που δεν είναι και Ο Αμυντικός) και να κλειστεί στη γωνία, αναγκαζόμενος να δώσει στο Βούισιτς για τρίποντο της απελπισίας.
Ο Σάρας, απ'την άλλη σκύλιασε κι αυτό δεν το καταδεικνύουν τα φαρμακερά συνεχόμενα τρίποντά του, ούτε οι ασίστ του. Το ότι ο Γιασικεβίτσιους ήταν έτοιμος να φάει σίδερα, φαινόταν απ΄τις αντιδράσεις και τις φωνές του όσο ήταν στον πάγκο. Ήθελε να αποδείξει ότι ακόμα διψάει για τίτλους, είχε ανάγκη να αποδείξει ότι δεν κορέστηκε κι ότι δεν ήρθε για τα λεφτά στον ΠΑΟ. Ένα πράγμα μόνο δεν είχε ανάγκη να αποδείξει. Ότι είναι παιχταράς.
Ο Πέκοβιτς στη μέρα του δε σταματιέται κι από καθαρή ατυχία δεν καθάρισε το ματς στα 15". Μπατίστ και Σπανούλης είναι βαριά χαρτιά στο χρηματιστήριο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως κι αν το δει κανείς. Το ίδιο κι ο Διαμαντίδης, άσχετα αν στον ημιτελικό το μόνο που έκανε καλά ήταν μια έξυπνη λόμπα (πεσμένος!!) στον Σάρας για σουτ.
Απ'τον Ολυμπιακό, έλειψε ο Βασιλόπουλος, που είναι "κατασκευασμένος" σαν αθλητής για τέτοια ματς. Ο Μπουρούσης δεν ήταν στο 100%. Εκεί περιμένεις να πάρουν την ομάδα απ'το χέρι αυτοί που ΟΦΕΙΛΟΥΝ να το κάνουν. Οι έμπειροι, οι -έχω-φάει-τέτοια-ματς-με-το-κουτάλι. Την πήραν απ'το χέρι, ειδικά ο Τεό, αλλά στο κρίσιμο σημείο, το τράβηξαν το γαμημένο... Ο Βούισιτς έκανε απλά ένα μέτριο ματς, όπως και ο Διαμαντίδης άλλωστε. Αλλά αν σε πληρώνουν για να πρωταγωνιστείς σε τέτοιους αγώνες δε δικαιούσαι να σαι μέτριος. Οι 'βεντέτες' του Ολυμπιακού στα δύσκολα και κρίσιμα υστέρησαν. Στο τέλος αναγκάστηκε ο -εμπύρετος- Μπουρούσης να βγάλει τα κάστανα απ΄τη φωτιά. Αυτός, ο ήρωας, που υπομονετικά και χωρίς φόβο κλήθηκε στο τέλος να γίνει ο "αίρων τας αμαρτίας" του Βούισιτς, του Παπαλουκά και του Γκριρ. Όπου ο Γκριρ είναι μάστορας στο να κρατάει "ζωντανή" την ομάδα στο σκορ, αλλά στα κρίσιμα σημεία η μπάλα γι αυτόν είναι καυτή πατάτα. Πρίντεζης και Τσίλντρες πάλεψαν και ειδικά απ'τον 2ο δεν περίμενα να κάνει τόσο ποιοτικό -όσο και τσαμπουκαλίδικο- ματς.
Όσο περνάει η ώρα, τόσο και μου μπαίνει η σκέψη να μην ξαναδώ ούτε φάση απ'τον ημιτελικό. Όχι γιατί χάσαμε, μα γιατί θέλω να τον θυμάμαι όπως τον έζησα στη διάρκειά του. Χωρίς συγκινισιακή φόρτιση όπως στο Τελ-Αβίβ, χωρίς ηττοπάθεια όπως στη Σαραγόσα, χωρίς "γούρια" όπως το 97 στη Ρώμη. Με σύνεση και αγάπη για το μπάσκετ, με πλήρες θέαμα 40 λεπτά. Και με ΙΣΑΞΙΟΥΣ αντιπαλους. Τόσο ισάξιους που κάθομαι και αναλύω λεπτομέρειες. Αυτές άλλωστε έκριναν το ματς...


O TEO...
(Για τη Νίκη)

Σήμερα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Παρ'ολα αυτά, μια ασίστ, ένα κλέψιμο κι ένα τρίποντό του όταν το μάτς έγερνε προς ΠΑΟ, έδωσαν την ελπίδα. Για την προτελευταία επίθεση τα είπα πιο πάνω. Στην τελευταία -με 15" να απομένουν- περίμενα να κατεβάσει μόνος του. Με διέψευσε, έδωσε αμέσως στον Γκριρ. Φοβήθηκε? Έπραξε με γνώμονα την ψυχρή λογική? Βιάστηκε? Κανείς δεν ξέρει. Αυτός ξέρει όμως....
Το ξέρει ότι μετά τους Αγγελόπουλους και το Γιαννάκη, αυτός είναι που επωμίζεται το βάρος της "επιστροφής" του Ολυμπιακού στην κορυφή. Το ξέρει ότι οι οπαδοί, στο ΔΙΚΟ του πρόσωπο βλέπουν την αναγέννηση. Ανακουφιστήκαμε με την πρόσληψη Γιαννάκη, γιατί η ομάδα θα μπει σε γερές βάσεις, εντυπωσιαστήκαμε απ'τη μεταγραφή "βόμβα" του Τσίλι, ικανοποιηθήκαμε από τις μεταγραφές μεγάλων Ευρωπαίων (Βούισιτς-Χαλπερίν) αλλά μόνο όταν οριστικοποιήθηκε η μεταγραφή του Τεό είπαμε "Τώρα ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ". Τα ξέρει όλα αυτά ο Παπαλουκάς. Και επειδή είναι και γαύρος, η ευθύνη τον βαραίνει περισσότερο. Και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν στιγμές στους δύσκολους αγώνες (κυρίως με τον ΠΑΟ) που θα θελε να πετάξει από πάνω του την ευθύνη αυτή. Έχει όμως τόσο φιλότιμο και τόση μπασκετική ποιότητα που φροντίζει να μην το δείχνει. Και αρκεί η παρουσία του και μόνο για να μπολιαστούν οι "νέοι" με το ηγετικό και μαχητικό του πνεύμα. Δεν είναι τα κλεψίματα, δεν είναι οι ασίστ. Δεν είναι η μαεστρική οργάνωση και οι διεισδύσεις του που τον καθιστούν Μέγιστη μορφή στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ούτε οι προσωπικοί και ομαδικοί τίτλοι. Είναι η αύρα του. Αυτή που υποχρεώνει τους αντιπάλους να του βγάλουν το καπέλο χάσει-κερδίσει, πάιξει-δεν παίξει καλά. Αυτή που τον βοήθησε στην καριέρα του να περάσει από την αμφισβήτηση στην κορυφή, από το "κράξιμο" στο σεβασμό και την αναγνώριση. Η πορεία του ΟΣΦΠ τα τελευταία χρόνια μοιάζει με την προσωπική καριέρα του Παπαλουκά. Έτσι κι αλλιώς για τον Παπαλουκά ο Ολυμπιακός είναι η ζωή του, ακόμα κι όταν ήταν μακριά. Ακόμα κι αν δεν κατακτήσει τίποτα, θα έχει "θυσιαστεί" για να σπείρει το σπόρο της Ολικής Επαναφοράς του ΟΣΦΠ στο μπάσκετ. Επαναφοράς από την αμφισβήτηση στην κορυφή...