Και του χρόνου! (?)

Έγραφα μετά την κλήρωση των προημιτελικών του CL, τι στο καλό βρίσκει ενδιαφέρον η κληρωτίδα στα ματς Τσέλσι-Λίβερπουλ και τις βγάζει να παίζουν κάθε χρόνο μαζί. Είτε σε όμιλο είτε σε νοκ-άουτ. Η προϊστορία δεν είχε θέαμα, μόνο σασπένς. Η ιστορία που γράφτηκε όμως φέτος, στα 2 παιχνίδια μεταξύ των κόκκινων και των μπλε είχε και θέαμα και πολλά γκολ και αγωνία και "τα πάντα όλα".
Από το "Πάαααλι Τσέλσι-Λίβερπουλ μωρέ??" μέσα σε μια βδομάδα ο περισσότερος φίλαθλος κόσμος πέρασε στο άλλο άκρο "Μακάρι και του χρόνου!". Πρωτίστως για τη μεγάλη έπληξη στο Άνφιλντ και -κυρίως- για το χτεσινό 4-4 και τον τρόπο με τον οποίο ήρθε.
Δε θέλω να γράψω περισσότερα τώρα, παρά μόνο τούτο. Οι αγγλικές ομάδες αμάρτησαν και σταυρώθηκαν πέρα από τα σύνορά τους. Μαρτύρησαν και συγχωρέθηκαν. Και εδώ και λίγα χρόνια ξεκίνησαν να κυριαρχούν και να λατρεύονται και πάλι. Όχι για τα κύπελλα και τις νίκες τους, αλλά για την ξεχασμένη υπερηφάνεια που προκαλεί η παληκαριά τους. Ξεχασμένη, όχι λησμονημένη...
Περισσότερα απόψε μετά και τα υπόλοιπα 2 ματσάκια.

Fondeus

Ένα μεγάλο μπράβο στην Λίβερπουλ, που έσπειρε τον τρόμο στο Στάφορντ Μπριτζ, και για 8' ήταν ένα γκολ μακριά από το θαύμα. Δεν είναι λίγο πράγμα να προηγείσαι 0-2 και αφού αγγίξεις το θαύμα, να ισοφαρίζεσαι σε 2-2, μετά να χάνεις 3-2, και να βρίσκεις το κουράγιο να το κάνεις 3-4. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Ρέινα, μετά από το λάθος-αυτογκολ του. Σηκώνεται αστραπιαία, να στείλει την μπάλα στην σέντρα, με ύφος "Μαλακία έκανα, αλλά και πάλι τους έχουμε". Από την άλλη, δεν δικαιούσαι να κάνεις και πολλά όνειρα όταν σε τέτοιες αναμετρήσεις έχεις παθητικό 7 γκολ σε 2 ματς...

Skywalker