Είχαμε κηρύξει μια παύση όσον αφορά τα posts που σχετίζονται με τη Superleague και τη σαπίλα που αυτή πρεσβεύει. Τούτη δω η ανάρτηση όμως είναι επιβεβλημένη, γιατί είναι αφιερωμένη σ'έναν ποδοσφαιριστή που πραγματικά πήγε το ποδόσφαιρό μας μερικά βήματα μπροστά και που η καριέρα του φτάνει μοιραία στο τέλος της σήμερα.
Επειδή κάθε εποχή είναι διαφορετική -συγγνώμη για το κλισέ αλλά είναι αλήθεια- δεν μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα αν ο Αντώνης Νικοπολίδης υπήρξε συνολικά ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας όλων των εποχών. Όμως, σε δύο τομείς ήταν. Στις τοποθετήσεις και στο να κατευθύνει την άμυνα. Ειδικά στο πρώτο, συγκαταλέγεται -όχι άδικα- στους κορυφαίους Ευρωπαίους (αν όχι στον κόσμο).
Σπάνια τον έβλεπες να πετάγεται απ τη μια άκρη της εστίας στην άλλη. Σίγουρα οι εκτινάξεις δεν ήταν το δυνατό του σημείο, αλλά φρόντισε να μην του χρειάζονται και πάρα πολύ. Ανέπτυξε την ικανότητα να διαβάζει τις φάσεις και να βρίσκεται τις περισσότερες φορές εκεί που (περίπου) πήγαινε η μπάλα. Όχι μόνο κάτω από τα δοκάρια, αλλά και πολύ έξω απ'αυτά, τιμώντας ουκ ολίγες φορές τον τίτλο του ταπεινού μας ιστολογίου.
Έκανε λάθη. Κάποια απ'αυτά είναι ιστορικά. Προκάλεσαν τη χλεύη και το γέλιο του κάθε κακεντρεχή. Η μεγάλη μαγκιά του ήταν ότι δεν άφησε τα λάθη αυτά να οδηγήσουν στην κάτω βόλτα την καριέρα του (ή να την οδηγήσουν σε μεγάλες κοιλιές). Νοήμων, ήξερε ότι κι αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι.
Η σοβαρότητά του, η υπομονή του (έζησε σχεδόν 10 χρόνια στη σκιά του μεγάλου Γιόζεφ Βάντσικ) και η σκληρή του δουλειά (είναι αξιοσημείωτο το ότι βελτιωνόταν συνεχώς όσο περνούσαν τα χρόνια) τον καθιέρωσαν κι ας μην ήταν ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ταλέντο.
Η διεθνής αναγνώριση για τον "Κλούνει" του ελληνικού ποδοσφαίρου (κυρίως λόγω Euro 2004) είναι άλλο ένα μεγάλο παράσημο.
Δε θέλω να πω περισσότερα, ας μιλήσει το βίντεο...
Επειδή κάθε εποχή είναι διαφορετική -συγγνώμη για το κλισέ αλλά είναι αλήθεια- δεν μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα αν ο Αντώνης Νικοπολίδης υπήρξε συνολικά ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας όλων των εποχών. Όμως, σε δύο τομείς ήταν. Στις τοποθετήσεις και στο να κατευθύνει την άμυνα. Ειδικά στο πρώτο, συγκαταλέγεται -όχι άδικα- στους κορυφαίους Ευρωπαίους (αν όχι στον κόσμο).
Σπάνια τον έβλεπες να πετάγεται απ τη μια άκρη της εστίας στην άλλη. Σίγουρα οι εκτινάξεις δεν ήταν το δυνατό του σημείο, αλλά φρόντισε να μην του χρειάζονται και πάρα πολύ. Ανέπτυξε την ικανότητα να διαβάζει τις φάσεις και να βρίσκεται τις περισσότερες φορές εκεί που (περίπου) πήγαινε η μπάλα. Όχι μόνο κάτω από τα δοκάρια, αλλά και πολύ έξω απ'αυτά, τιμώντας ουκ ολίγες φορές τον τίτλο του ταπεινού μας ιστολογίου.
Έκανε λάθη. Κάποια απ'αυτά είναι ιστορικά. Προκάλεσαν τη χλεύη και το γέλιο του κάθε κακεντρεχή. Η μεγάλη μαγκιά του ήταν ότι δεν άφησε τα λάθη αυτά να οδηγήσουν στην κάτω βόλτα την καριέρα του (ή να την οδηγήσουν σε μεγάλες κοιλιές). Νοήμων, ήξερε ότι κι αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι.
Η σοβαρότητά του, η υπομονή του (έζησε σχεδόν 10 χρόνια στη σκιά του μεγάλου Γιόζεφ Βάντσικ) και η σκληρή του δουλειά (είναι αξιοσημείωτο το ότι βελτιωνόταν συνεχώς όσο περνούσαν τα χρόνια) τον καθιέρωσαν κι ας μην ήταν ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ταλέντο.
Η διεθνής αναγνώριση για τον "Κλούνει" του ελληνικού ποδοσφαίρου (κυρίως λόγω Euro 2004) είναι άλλο ένα μεγάλο παράσημο.
Δε θέλω να πω περισσότερα, ας μιλήσει το βίντεο...
No comments:
Post a Comment